Lieve Wereld,
Je weet al zo lang dat het tussen ons dikke liefde is. Ik zie je graag, wat leidt tot eindeloze verkenning van al je prachtige plekken. En hoewel ik al zoveel van je zag, is mijn lijstje met te ontdekken plekken eindeloos. Want jij bent gigantisch schoon. Toch doet mijn hart soms ook zeer. Onze liefdesrelatie blijkt niet evident te zijn. Niet iedereen op deze aardbol handelt vanuit liefde. Op verschillende fronten krijg je het hard te verduren en dat doet pijn. Want jij ziet af. En wanneer jij afziet, ik ook.
Toch lukte het altijd min of meer om toch nog ergens een balans te vinden. Of is het omdat ik mijn kop in het zand stak omdat al die pijn te ondraaglijk werd om dragen? Maar vandaag kan ik mijn kop niet meer in het zand steken. Elke keer ik ontwaak, voel ik een zwaar hart, denkend aan het gruwelijke drama dat zich afspeelt in het Midden-Oosten. Doorheen de jaren checkte ik soms de situatie tussen de Palestijnen en de Israëli’s en kon vaak niet begrijpen hoe mensen elkaar zoiets aandoen. Niet alleen daar, want bijna overal ter wereld gebeuren er onmenselijke dingen.
Maar het slagveld dat nu aangericht wordt, daar kan ik niet van slapen. Je staat in brand, liefste wereld, en niemand doet iets. Mijn brief lijkt daarin zo onnozel en betekenisloos, maar ik weet al lang niet meer wat ik als onnozele burger, die droomt van wereldvrede, moet doen.
Ik voel de pijn van elke moeder die bang is voor het leven van haar kind, van elke vader die wanhopig zoekt naar een veilige plek voor zijn gezin, van elke jongere wiens toekomst in duigen valt door het eindeloze conflict. Met elke bom die valt, met elk schot dat klinkt, verliezen we een stukje van onze ziel. Want het is niet zij en wij. Als wereld maak jij geen onderscheid tussen welke mens dan ook. Doordat wij dat doen, verliezen we onze ziel en maken we jou kapot.
Hoe kunnen we ermee leven dat het gelach van kinderen nu overschaduwd worden door het geluid van explosies en het verdriet van degenen die hun dierbaren verloren. Niet alleen de mensen die zwaar getroffen worden, met in het bijzonder de Palestijnen, maar ook de rest van de wereld, die veilig vanuit z’n comfortabele zetel via sociale media getuige is van vernietiging en pijn. Hoe kunnen wij nog comfortabel in onze zetel zitten? Hoe kunnen wij nog slapen?
Achter elke voorpagina in de krant en de nieuwsbulletins ligt een dieper verhaal. Een verhaal van mensen en elke mens verdient meer dan dit. Een bom op een ziekenhuis. Vernietiging van een school. Niemand zou dit ooit moeten meemaken. En toch staan we er bij en kijken we er naar…
Mijn hart bloedt en wanneer ik door de straten van mijn eigen thuisstad fiets, vraag ik me af hoe het moet zijn om dit niet meer te kunnen doen. Te leven met angst dat er weer lukraak een vernietigende bom valt. De angst om straks geen water meer te hebben of medische hulp. De duisternis die door gebrek aan elektriciteit niet meer doorbroken kan worden. Ik kan het met niet voorstellen en toch is dit een ondertussen dagdagelijkse realiteit. Hoe dan?
Lieve wereld, ik heb zoveel vragen, maar de belangrijkste van al: wanneer stopt dit? Wanneer krijgen zij die iets te zeggen hebben over de wereld hun verstand terug? Waarom is vrede geen optie? Waarom kiezen we voor het pad van vernietiging? Zoveel mensen voelen hetzelfde, maar de harten van veel politiekers, wereldmachten en zij die hier effectief iets kunnen aan doen blijken kil. De doodsheid in het leven. Het einde van het leven.
Ik hoop dat je het red wereld. Dat op een dag het gelach van kinderen terug zal weerklinken door de straten, waar liefde de haat overwint en waar harmonie, vrede en respect zegevieren. Ik hoop dat echt.
Met een gebroken hart,
Liefs,
Lies