Meer dan een maand lang werd het hier stil. Het was geen bewuste keuze maar na mijn laatste post was dit misschien wel te voorspellen. Af en toe klikte ik de site open maar ik voelde het niet. Dus er kwam stilte op de blog en duidelijk minder activiteit op Liesellove. Het is rechtstreeks te koppelen aan mijn diagnose. Niet omdat ik me terug ziek voel of het plots minder met me gaat. Maar de afgelopen maanden hebben me uitgeput, fysiek, mentaal.

Ondertussen ben ik 6 maanden ziek. Of toch, 6 maanden van weten wat eraan de hand is. Hoe lang ik effectief al ziek ben? Wie zal het zeggen? In de strijd met mijn lichaam verloor ik soms mijn moed om verder te doen. Daar waar ik vroeger een onuitputtelijke energie had om te verwezenlijken wat ik in gedachten had, wrat het idee aan mij dat dit er niet meer is. Hier duwen op de pauzeknop was daardoor onvermijdelijk.

In de afgelopen zes maanden heb ik geworsteld met aanvaarden dat ik anders ben. Ik weet niet of ik het trouwens echt aanvaard heb. Maar stilaan ben ik wel op het punt dat ik me fysiek niet meer met man en macht verzet tegen de ziekte. Niet langer verwacht ik van mezelf dat ik ’s avonds, na bedtijd van de kindjes, terug in gang schiet. Het is oké om op dat moment wat Netflix te staren, een boek te lezen of gewoon te slapen. En ook overdag las ik vaker rust- en ontspanningsmomenten in. Wie mij kent weet dat dit een grote stap is.

Na zes maanden is de ziekte een constante geworden. Ik zie er terug gezond uit, ook al ben ik dat allerminst en mijn leven ging gewoon verder. In die tijd werd ik zelfstandig met A Digital Story, begon Céleste met school en raasde het leven gewoon verder. Het thema ziek zijn is al lang niet meer iets dat elke dag besproken wordt. Soms goed, soms ook een moeilijk gegeven. Hoe langer de diagnose gekend is, hoe meer ik mij soms een zaag voel wanneer ik toch de nood voel om erover te spreken.

Ik kan je vertellen, de ziekte heeft me gesloopt maar tegelijkertijd ook sterker gemaakt. Naar de toekomst durf ik niet meer goed kijken terwijl ik er onbewust continu mee bezig ben. De angst die me vorig jaar in augustus trof is niet weg. Ze ligt op de loer en vind het heerlijk om op onbewuste momenten toe te slaan. Ik probeer me sterk te houden, ik ben vaak sterk. Maar het verlangen om terug een klein meisje te zijn, eentje waarvoor gezorgd wordt, is groot.

Sterk zijn is vermoeiend. Soms wil je het ook niet. Maar het leven drijft je voort en je doet voort. Alsof je nooit iets anders gedaan hebt. Een weg zoekend. Eentje die veelal eenzaam is. Want hoe leg je in godsnaam uit wat dat ding met je doet? Dat het meer is dan enkel de ziekte op zich? Dat je sterk bent en wilt zijn maar dat je niks hebt aan woorden zoals “komt goed”? Dat je niet weet hoe je dit moet bevatten?

Zes maanden ziek, zes maanden dichter bij genezing? Daar gaan we voor, al is er geen enkele garantie. Maar dat geloof ik, ondanks alle wat als’en. Maar als je op een dag mij vraagt hoe het met me gaat en ik antwoord je dat ik schrik heb. Laat die angst dan even bestaan.

Na zes maanden is er veel anders, ook in mijn hoofd. Maar de strijd blijft en achter mijn façade schuilt een monster. Eentje die me drijft om door te gaan en bijvoorbeeld terug te sporten. Maar dus ook eentje die me soms ontzettend bang maakt. Ruimte geven aan die emoties is niet evident.

Zes maanden ziek, met een lach en een traan.

P.s.: ik besloot om vanaf nu telkens waneer het over chronische myeloïde leukemie gaat, dezelfde titel aan te houden. Schrijven is voor mij belangrijk en helpt me. Ik hoop heel erg dat de titel steeds minder vaak nodig zal zijn maar tot zolang het nodig is blijf ik hier met de nodige regelmaat over schrijven. 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.