Ik staar het scherm aan en probeer de woorden in mezelf te voelen. Al die tijd dacht ik dat ik misschien toch niet goed ben in moederen. Dat ik een beetje een sukkel ben omdat zovele anderen geregeld krijgen wat mij maar niet lukt. Een moeder die nota bene thuis is maar uit elkaar valt omdat ze voor haar kinderen moet zorgen. Echt, wat voor iemand moet ik dan wel niet zijn? Denken dat je gek wordt, het echt bijna voelen. Zo plots ik in die gevoelens zat, zo plots zijn ze weer weggeveegd. En nu heb ik geen woorden. Ik die altijd woorden heb, die slikt nu, staart naar het scherm en probeert.
Alles wordt zwart…
Amper 24 uren eerder werden mijn woorden uitgewist. Een voicemail kondigt het al aan: “Lieselot, kan je me zo snel mogelijk terug bellen? Het is i.v.m. je bloedresultaten.” Ik bibber een beetje toen ik de naam van mijn arts in mijn contactenlijst moest zoeken. Amper één minuut later, rollen de tranen over mijn wangen en hoor ik amper nog iets van wat er aan de andere kant van de lijn wordt gezegd. Witte bloedcellen die te hoog staan en nog een hele reutemeteut. Ik probeer te kalmeren, ik probeer naar adem te happen maar ik voel alleen maar de grond die van ander mijn voeten wegvalt.
Mijn arts probeert me te kalmeren en excuseert zich 100 keer omdat hij me dit via telefoon moet vertellen. Ik ben dan ook het type dat naar haar oude huisarts terugkeert wanneer er iets scheelt, maar die woont natuurlijk niet bij de deur. “Je hebt in alle waarschijnlijkheid chronische leukemie. Daarom moet je zo snel mogelijk een afspraak maken op hematologie en deze week nog langsgaan.” Alles wordt zwart…
Pas wanneer ik mijn kinderen zie, knapt het vanbinnen in mij.
In paniek bel ik mijn mama op want manlief is niet te bereiken. Even later vult mijn huis zich met mensen die om me geven en even verdwaasd zijn als ikzelf. En ook al wil je het liefst van al vluchten van deze shit, toch regel ik even later mijn eerste afspraak en stuur ik mijn bloedresultaten door naar een bevriend arts die me ook zal behandelen. Pas wanneer ik mijn kinderen zie, knapt het vanbinnen in mij.
24 uur later is de eerste paniek gaan liggen. Te horen krijgen dat je ziek bent, verandert plots alles. Chronische leukemie heet het in mijn geval. Naar wat ik er ondertussen van weet het beste van het slechtste. Maar welke moeder van vier kleine kindjes wil ziek worden? Welke moeder wil toegeven aan een lichaam dat ervoor zorgt dat zorgen voor zo moeilijk is? En what the f*ck is dat nu eigenlijk, chronische leukemie?
Maar het komt goed, er zijn weinig andere opties.
Onze vriendin zegt dat het goed komt. Ik geloof haar, ik moet haar geloven. Maar toch is er dat ene stukje in mijn hoofd dat ongelooflijk bang is. Een stukje dat 1000 vraagt heeft en gek wordt omdat vele antwoorden allicht nog eventjes op zich zullen laten wachten. Waarom een jonge moeder dit krijgt is me een raadsel? ‘t Komt vooral voor bij mensen ouder dan 70. Dus dankjewel moeder natuur, je boodschap is duidelijk.
Woorden vinden om te beschrijven hoe ik mij voel, kan ik niet. Deze keer niet. Maar nu is er tenminste een verklaring waarom ik de laatste tijd als moeder niet deugde en geen energie meer vond om te werken. Waarom elke luide prikkel me kwaad kon maken omdat het voortdurende gebons in mijn hoofd me gek maakt. Ik weet nu waarom het zo vaak zwart wordt voor mijn ogen als ik de kindjes wil opnemen en waarom er elke dag steeds meer lood in mijn kuiten zit. Het altijd lusteloos en vermoeid zijn, het continu ziek vallen en elke dag overleven met hoofdpijn… ik weet nu waarom. Het is een waarom die moeilijk te aanvaarden is. Maar het komt goed, er zijn weinig andere opties.
Weinig woorden die me nu te binnen schieten… Ik wil je alvast veel sterkte wensen, zo’n nieuws moet zeker schrikken zijn. Ook ik schrik, en ik ken je niet eens persoonlijk. Goed dat je nu weet wat er aan de hand is, al had je liever wat anders gehoord.
Laat je goed omringen en durf hulp vragen! Je bent zeker een goede moeder, daar heb ik nog geen seconde aan getwijfeld.
Veel goede moed en een hart onder de riem, ik duim alvast mee vanop afstand!
Ach lieve vrouw, heel veel kracht en sterkte voor jou! xxx
Lieve Liessellove,
Woorden schieten te kort om te zeggen hoe geschrokken ik ben en vol ongeloof. Wens je super veel sterkte bij deze grote uitdaging die je werd toegeworpen. Dikke knuffel x
Ik wens jou heel veel moed! Dit wil een mama inderdaad niet meemaken. Ik duim heel hard voor een positief einde. Goed dat je veel steun krijgt! Veel beterschap! 😘🍀
Zo knap geschreven, in zo’n moeilijke tijden. Goeie moed, vrijdag en de komende periode. Stap voor stap. Het kómt goed. 💛
Ongelooflijk dat jij dit in zo’n moeilijke tijden nog zo helder kan neerschrijven. Veel goeie moed! Voor vrijdag en voor al wat nog komt. Het kómt goed 💛 stapje voor stapje
Heel veel sterkte!!!!
Ik leef met je mee en stuur je een dikke knuffel 😘🍀
Aie, dat is echt niet leuk om te vernemen… wel enigszins goed dat je nu weet waarom je zo moe was. Heel veel sterkte, niet teveel dr Internet raadplegen, maar wel met een goede arts bespreken. En vooral alle mogelijke hulp van vrienden en kennissen aanvaarden. Laat je nu even lekker verwennen…. je verdient het en je vrienden en familie zullen dat wel met plezier doen.. Veel sterkte!
Heel veel moed … het komt goed!
xxx
Shit shit, dat meent ge niet. Hoe schrikken !! Ik zou ook de grond onder me voelen wegzakken.
Maar goed dat je veel steun rondom je krijgt en hopelijk snel duidelijkheid over behandeling en de volgende stappen…Al het beste met je behandeling!! Je kan het. Je bent sterk.
❤️
Heel veel hartjes voor jou! Heel veel sterkte en liefde. Enne … je bént wel een goede mama :) x
❤💞❤
Neeneenee, hoe kan dat nu? Hoe oneerlijk, compleet ridicuul dat dit met jou moet gebeuren. Heb er geen woorden voor – leef hard met je mee – tonnen sterkte om dat beest te verslaan!
♥️♥️♥️
Ik wens je alle moed van de wereld toe! Heel veel sterkte…
Heel veel goede moed. ❤️Het komt goed. Altijd. ❤️
Heel veel sterkte en moed gewenst. En dit maakt je geen slechte moeder.
Heel veel moed en sterkte toegewenst!
Het komt goed hoor Lies. Vooral in jezelf geloven. En zoals je zelf al aanhaalt, het is het beste van het slechtste. En je moet onthouden, je staat er niet alleen voor.
Knuffel meid en go!
Wat een klap in je gezicht! Tranen komen me spontaan in de ogen omdat het voor mij zo herkenbaar is. 2 jaar geleden kreeg ik te horen dat er een tumor in mijn hoofd groeide. Met 2 kleine kinderen kwam ook dit aan als een mokerslag. Ook ik had het “geluk” dat ik het beste van het slechtste kreeg. Ondertussen helemaal genezen verklaard en ik heb sterk het gevoel dat dit ook bij jou die kant op zal gaan ook al ken ik je niet persoonlijk. Ik wens je dan ook heel veel sterkte en je zal er van versteld gaan staan hoeveel warmte en steun je zal krijgen van alle kanten. Komt goed!!!!!
Zo heftig… Veel moed voor wat komt, en vooral veel ❤️.. Het komt goed.
Shit zeg, veel sterkte en moed! ❤️
Ik wens je veel warmte en liefde om je heen toe. Dat erover schrijven je troost en dat de reacties je de kracht geven om dit te bevechten. Ik ken je niet maar in je woorden lees ik naast de ontreddering ook veel kracht en wil om vooruit. Ik duim ❤️.
Wat heb je dat super mooi geschreven! Ik wens je heel veel sterkte, breng de kindjes gerust eens bij ons als het wat moeilijker is.
Oh nee dat meen je niet, zo vervelend nieuws zeg. Heel veel sterkte! Succes!
Ik ken je helemaal niet en toch lijkt het zo .. je jongste dochtertje is een maandje jonger dan het mijne .. ik volg je al even.. je inspireerde me al zo vaak .. je eerlijkheid werkt ontwapenend .. je bericht deed me schrikken! Ontzettend veel moed, liefde en warmte toegewenst! Je bent een prachtmama en zal je hier doorheen slaan! Go go go! Je achterban staat paraat!
och vrouw, veel moed gewenst. hou elkaar stevig vast.
Ik heb eerlijk waar, net als jij, geen woorden… Alleen maar: heel veel sterkte en moed. Vechten nu. En een heel dikke knuffel.
Ik heb een beetje in hetzelfde schuitje gezeten, jonge dertiger, mama van 2 kleine jongens, “plots” lymfeklierkanker in een ver stadium, maar ook het beste van het slechtste. Ik kan je alleen maar zeggen dat zorgen voor mijn kleine pagadders me erdoor getrokken heeft, dat naast het opschrijven in een blog… goede dagen, slechte dagen, maar ik ben er doorgekomen. Het enige wat ik mis uit deze periode zijn herinneringen over de kindjes, precies een gat in mijn geheugen. Dus probeer van je gezin te genieten en alles komt altijd weer goed… Veel sterkte daar!
Ik lees al lang mee, nog nooit gereageerd.
Maar ik was vorig jaar in april ontvangen van de boodschap lymfeklierkanker. Ik was toen 36 en net een half jaar bevallen van mijn vierde zoontje.
Heel veel sterkte in wat nu op je afkomt.
Eveline