De titel van deze blogpost lijkt evident. Ik heb een brein en het kan nadenken. Dat is zoals jij een brein hebt en bijgevolg ook kunt nadenken. Er zijn verschillen tussen al die breinen en het ene zal al iets complexere denkoefeningen kunnen maken dan het andere. Maar laten we er globaal van uitgaan dat je als mens kan nadenken. Ik vermoed dat jij het daar mee eens bent?

Allright… we hebben een brein en we kunnen nadenken dus.

Toch lijkt het alsof je dezer dagen geen gebruik meer mag maken van je nadenk-functies. In dit hele corona-tijdperk vallen me steeds de reacties op die me een schuldgevoel proberen aanpraten, of nog erger, een crimineel gevoel. Ondertussen leven we namelijk in een maatschappij met duizend regels en oh wé als je het leven op een net iets andere manier aanpakt.

Het viel me op toen we terugkeerden van onze reis. Blijkbaar ben ik een vies ding omdat ik in een oranje zone vertoefde in Frankrijk. Ik sluit mezelf best op in quarantaine maar omdat de cijfers niet genoeg mee willen word ik er niet toe verplicht. Ik ben onverantwoord omdat ik een test totaal nutteloos vind. Ik ben van kamp overgelopen omdat ik kritiek uit tegen de censuur en de absurde maatregels. Ik ben een crimineel want ik speel met mensenlevens.

Ik trek het een beetje op flessen om mijn punt te maken. Als risicopatiënt zal ik nooit of te nooit de gevolgen van covid 19 onderschatten. Het is een lelijk virus, dat een mens zwaar onderuit kan halen. Ik krijg het liever niet en hoop natuurlijk dat mijn omgeving ook niet moet afrekenen met zware ziektesymptomen door covid 19.

In al die tijd werd er mij nooit geadviseerd een mondmasker aan te trekken als ik ga wandelen in een bos en kleurcodes hebben nooit een rol gespeeld.

Als risicopatiënt weet ik wat ik moet doen, niet alleen i.f.v. covid 19, want ik word beter niet ziek. Mijn lichaam heeft geen overschot. Het k-monster bestrijden vergt genoeg van me. Al een jaar lang slaag ik erin gezond te blijven, als we even de kanker negeren. Dat doe ik door mijn gezond verstand te gebruiken, want dat werd gelukkig niet door de kanker aangetast.

Dus toen corona uitbrak en me gevraagd werd binnen te blijven, omdat ze het effect ervan op patiënt zoals ik nog niet kenden, deed ik dat. Met goedkeuring van mijn arts ben ik uiteindelijk losser gaan leven en weet ik waar op te letten. In al die tijd werd er mij nooit geadviseerd een mondmasker aan te trekken als ik ga wandelen in een bos en kleurcodes hebben nooit een rol gespeeld.

Wanneer ik dezer dagen dus kritiek uit op sommige zaken dan heeft dat niks te maken met het onderschatten van dit virus. Ik zit niet plots in een ander kamp. Ik ga niet uit van één grote samenzwering, ik ben niet tegen wetenschap, integendeel, en je zal me nooit horen zeggen dat corona hetzelfde is als een griepje. (Een griepje is trouwens ook niet te onderschatten, me dunkt.)

En wat met de toekomst?

Mijn verstand vertelt me dat corona niet snel (allicht nooit) zal verdwijnen. Misschien komt er wel een vaccin dat ons (deels) zal beschermen. Maar de vraag is niet alleen wanneer maar ook of dat virus niet zal muteren? Met andere woorden, we raken niet snel van covid 19 af. Maanden en misschien wel jaren éénzijdig naar dit virus blijven kijken, lijkt mij niet haalbaar. Je kan dan wel proberen slachtoffers van covid 19 proberen vermijden maar wat met alle andere slachtoffers?

Ik voel je al komen: “Ja maar Lies, in maart riep je om om voorzichtig te zijn en dat doe je nog steeds.” Klopt en dat zal ik ook blijven doen. Er is niks mis mee met voorzichtig te zijn en na te denken over hoe je risicopatiënten kan beschermen. In mondmasker mag van mij, ik draag het al van in het begin zelfs vrijwillig, als het nut heeft. Niet omdat het moet of uit schrik voor boetes. Een goeie basishygiëne is essentieel maar dat houdt niet in continu je handen met alcoholgel ontsmetten. (Is dat dan zo gezond?!?)

Bovendien weten ze ondertussen al veel meer over dit mottige ding dan toen. Raadpleeg een onafhankelijk arts, die niks te maken heeft met de media, en je krijgt snel een mooie en duidelijke uitleg. Zonder dat nietszeggende cijfers en kleurcodes je om de oren worden gesmeten. Of denk je dat wanneer griep in het land is en op dezelfde manier bericht zou worden, je gevoel anders zou zijn? Met cijfers haal je namelijk altijd je gelijk…

Pleidooi

Ik pleit er dus voor om zelf na te denken en te stoppen met vinger wijzen. Om jezelf eerlijk te durven afvragen of we nu wel of niet in een tweede golf zitten? En na te gaan of we dringend een curve moeten afvlakken omdat de gezondheidszorg anders zou crashen. Om even jezelf de vraag te stellen of een mondmasker in een bos of een rustige straat noodzakelijk is? Of het is oké is dat wij beslissen in de plaats van ouderen, opgenomen in een rusthuis, wie ze mogen zien en vastpakken? En misschien vooral: stel jezelf de vraag in welke wereld jij wil dat je kinderen opgroeien?

Denk na. Gebruik je brein. Wees verstandig. Ga voor menselijkheid.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

4 reacties

  1. Oh wat schrijf je dit mooi. Mijn echtgenoot is vandaag heel ziek opgestaan. Wat ziet hij af en we duimen zo dat het covid niet is. We volgen de regels maar zelf is dat mss niet genoeg. We moeten ook werken en voor onze kinderen kunnen zorgen. Zeker die laatste hebben het moeilijk nu om nog te volgen ak die regels. Mooi geschreven!

    1. Ik duim voor jullie dat het dat niet is. Ik hoorde wel al dat er nog een lelijk ander virus op toer is (niet van covid orde) maar toch genoeg om echt mottig te zijn. En als het wel zo is: niks aan te doen. Je doet je best maar helaas hoort ziek worden van covid er soms ook bij.

  2. Prachtig verwoord! Een mooi pleidooi voor menselijkheid, met respect voor elkaar, met luisteren naar elkaar (en dan bedoel ik écht luisteren: waarom is iemand zo voor dit of tegen dat, waarom is iemand bang, …), zonder een belerend vingertje.
    Na de t-shirts met “ik zorg” nu een reeks “ik denk” 😉