Eind vorige week postte ik een foto op Instagram over een boterham-etende Baptiste. Best vroeg want het kind is nog geen 7 maanden. Maar net zoals Axelle is eten een bijzonder gebeuren. ‘t Komt allicht door mijn speciale verhouding met eten en hoe hard ik ook probeer, vermoedelijk geef ik dat toch door.

Beiden hadden verborgen reflux en beiden dronken hierdoor best grote hoeveelheden melk. Ze hadden beiden zoveel last dat ze op 3 maanden al proefden van patatjes. In beide gevallen zorgde vooral vaste voeding voor een oplossing in dat hele reflux-probleem. In Axelle haar geval ging het zelfs goed tot ze plots leek te beseffen dat ze met eten van alles kan uitsteken, zo ook controleren kan krijgen.

Eetmomenten verlopen hier niet altijd rustig met mijn pittige madam en eerlijk waar we probeerden al alles maar helaas levert het niet altijd even veel op. Als zij beslist dat ze niet eet, dan eet ze ook echt wel niet. Gaat ze op logement bij oma dan eet ze daar zoveel dat een vreemde zich zou afvragen als wij ons kind überhaupt wel eten geven. Maar alles is een fase dus ‘t gaat ook wel voorbij zeker?

Baptiste stelt ons al vroeger op de proef want mijnheertje houdt heel erg van vaste voeding, alleen is hij smaakgevoeliger en is het niet altijd om het even wat je hem aanbiedt. Het klinkt misschien absurd maar mijnheertje zijn voorkeur gaat uit naar voeding die je koopt in de winkel. Kook ik vers dan gaat het er niet altijd even goed in. (En ik ben redelijk zeker dat het echt niet aan mijn kookkunsten ligt.)

Dus ja, ik ben een ouder die vaste voeding in de winkel koopt en ik schaam mij daar niet om. Ook al krijg ik aan de kassa soms opmerkingen of vreemde blikken als ze al die kant-en-klare babyvoeding zien staan. Niet dat ik nooit nog vers kook voor mijn mannetje maar tjah ik ga echt geen strijd voeren met een baby. (Want die win je toch niet.) Tegenwoordig gaat het zo: ik maak verse fruitpap (tenzij ik op verplaatsing ben). Groentepap (met vlees) komt meestal zo uit de winkel, en dat laatste gaat altijd vlot binnen.

Axelle haar strijd rond eten kon ik recent enigszins doorbreken. Onlangs ontdekte ik het kookboek van Ella’s Kitchen en dat liet me iets creatiever en opener nadenken over voeding. Haar laten meehelpen in de keuken is eigenlijk de beste manier om haar dingen te laten proeven en kindvriendelijke recepten kunnen nooit kwaad. Bovendien geeft Ella’s kitchen heel wat beginnerstips waar ik mij Baptiste misschien toch wat meer moet aan houden. Het kookboek werd trouwens speciaal geschreven door een vader (de vader van Ella) die zijn kind wou leren dat gezond eten ook cool kan zijn. Een aanrader dus om in huis te halen. Axelle is trouwens verzot op dat kookboek en toverde het al om tot haar boek. 
IMG_6786 IMG_6791 eetgewoontes

Hoe gaan jullie thuis om met eten? Gaat dat soms ook zo moeilijk? Of hebben jullie makkelijke eters? Ultieme tips zijn altijd welkom want je weet gewoon nooit genoeg!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

17 reacties

  1. Nena weet ook maar al te goed dat ze met eten controle zou kunnen krijgen, al negeer ik dat echt consequent. Wil ze niet eten? dan is dat ok, maar ze krijgt niets anders ook dan, geen dessert ofzo. Mila heeft ook een periode erg goed gegeten, om dat nu zo haar neus op te trekken voor sommige dingen. De regel is dat ze zowiezo altijd moet proeven en dat ik niet altijd iets kan maken wat ze lekker vindt want dan eten we 2 keer per week rode kool of balletjes in tomatensaus. Ze proeft altijd een beetje en dan is het ok voor mij.
    De potjesvoeding hadden we met mila ook, maar dat kwam omdat die fijner was dan de groentenpap die ik zelf maakte. Ik ben uiteindelijk overgeschakeld om ‘verse’ voeding (al zijn die potjes dik ok eh, geen schaamte enzo voor nodig!) door te beginnen mengen. Eerst 3/4 potje en wat vers bij, en zo afbouwen tot de ‘verse’ pap met iets meer brokjes.
    Ik ga er van uit dat als ze honger hebben, ze gaan eten. Eten ze eens niet is dat ok, maar er wordt niets anders gegeten want op den duur beseffen ze dat ze iets anders krijgen als ze niet opeten wat je ze geeft. Ik las eens ‘zij bepalen hoeveel ze eten, jij bepaalt wat ze eten’ en daar probeer ik me dus aan te houden :)

  2. Ja jong dat eten… Bij onze oudste is dat ook niet van de poes. Door een combinatie van zwakke slikreflex bij de geboorte en verborgen reflux ging dat allemaal moeilijk. Melk geen probleem maar patatjes, o wee. Uiteindelijk na meer dan 6w vruchteloos proberen (echt nog geen 3 happen at hij aan bijna 6 m) naar KA. Van haar moesten we vaste voeding mengen met melk en zo geleidelijk opbouwen. Eens dit goed ging, opnieuw zo met fruitpap. Dat ging even goed tot er brokjes in de voeding kwamen. Opnieuw een hoop miserie. En nog steeds is eten voor hem moeilijk, enkel frietjes gaan er vlot in. Maar net als bij jou is het elders vaak geen probleem en ook hem laten kiezen lukt vaak beter dan gewoon iets voor hem te zetten. Die kleinste eet dan wel veel vlotter maar is een echte ‘dramaqueen’ zodra ze een klein snotje, hoestje of whatever heeft, gaat de mond dicht. Maar ze is daar totaal niet lastig over. Slaapt vlot dan de nacht door zonder fles. Het zijn eerder wij die er ons dan ‘zorgen’over maken. Eet momenten zijn hier dus vaak niet zo fijn. Maar ik was vroeger ook een moeilijk eterke naar t schijnt en nu is dat allemaal ok. Al heb ik nog steeds een moeilijke relatie met eten, op een ander gebied dan ;-) dus alles komt wel goed, denk ik dan.

  3. Misschien ook nog dit: ik laat het los. Wil hij niet eten, ok geen probleem maar dan moet hij 15 min later geen melk of koek te vragen. Ik zeg hem dat ook telkens. Vroeger gaf dat hier furieuze taferelen van zijn kant (en een zwaar geduld verlies van mijn kant) maar ondertussen snapt hij dat precies wel en lijkt het allemaal wat rustiger te gaan. Consequentie is heel belangrijk denk ik, en goed uitleggen waarom iets (niet) mag… Al geef ik toe dat het niet allemaal zo makkelijk is als het snel moet gaan, of bij vermoeidheid, stress,…

  4. Ik denk dat je goed bezig bent… probeer er vooral geen grote strijd van te maken want meestal wordt het dan alleen maar erger…

    Ik bied alles aan, en maak er geen groot spel van… ik probeer te doen alsof het gewoon is… dus ook geen mega-applaus of beloning als hij iets proeft. Gewoon van “Wil je eens proeven, ik vind dat zelf heel lekker.” En verder ben ik wel consequent. Wil Giel bijv. extra aardappeltjes, dan kan dat alleen als hij ook wat van de rest gegeten heeft. Wordt er niet gegeten, komt er ook niets anders… na het avondeten krijgt hij sowieso alleen nog een beker melk, dus moet hij ook niet komen zeuren… eet hij geen boterhammen ‘s morgens of ‘s middags, dan gaat een boterham in de brooddoos en is dat het tussendoortje wanneer er eentje gevraagd wordt…

    Ik moet wel zeggen dat wij gemakkelijke eter hebben, maar ook die gaan wel es door een moeilijke fase… en een vriendin van mij was ten einde raad, dacht alles geprobeerd te hebben, voelde zich veroordeeld door iedereen en werd zot van de tips… en toen ze de strijd opgaf, ging het beter… de hele spanning rond dat eten verdween, er viel niets te winnen of te verliezen… en dat hielp..

    En over die potjes hoef je je ook geen zorgen te maken hoor ;) Ik maakte vooral vers omdat Giel onverzadigbaar leek met die potjes en we hadden ze dus enkel in huis voor als we eens weg gingen, maar kinderen worden daar ook groot van hoor ;)

      1. Pff ja, echt belachelijk dat andere moeders altijd anderen zo begapen… elke moeder heeft van die momenten dat je liefst samen met je kind onzichtbaar bent… als je potjesvoeding geeft, een flesje… of juist de borst… als je kind een krijsaanval krijgt voor niks… ik probeer gewoon te denken, zij proberen ook maar de schijn van perfectie op te houden maar zijn ze net als wij allemaal moeders die hun best doen, maar het soms ook even niet weten of soms kiezen voor een andere oplossing dan de meest gehypte van het moment ;)

  5. Potjeseten (gelijk wij het noemen) is minstens even gezond als vers koken, zoniet gezonder. Door het speciale productie- en verpakkingsproces (zeer streng gecontroleerd als het om babyvoeding gaat), bevat het veel vitaminen, die gemakkelijk verloren gaan wanneer je zelf “vers” bereidt. (Hoe lang lagen de groenten al in de winkel? En vervolgens in je ijskast? En bereid je wel op de juiste manier?) Ellie eet het potjeseten met veel smaak op, ook de fruitpap. Ik maak af en toe eens een batch groentenpap die ik dan in porties invries, maar daar houdt het zowat op. Ik vind het in het weekend ook leuker om samen dingen te doen dan in de keuken verse pap te staan maken ;-)
    Dus: geen gêne aan de kassa hé!

    En voor de rest zijn mijn kindjes “moeilijke” eters in die zin dat een nieuwe consistentie leren kennen altijd een strijd is. Het duurt lang eer ze doorhebben hoe ze pap moeten eten ipv melk drinken. Dan heb ik het nog niet over brood of iets waar ze werkelijk moeten op knabbelen. Neen, dat gaat niet van een leien dakje, dat is puur een kwestie van de aanhouder wint. Maar eens ze ermee weg zijn, lusten ze wel veel. Bij Joanna verschilt het van dag tot dag en heeft het vooral te maken met hoe moe ze is. Ze eet warm op school ‘s middags en dat scheelt, dat is gezonde kost. Ook altijd fruit op school, donderdag zelfs 2 keer (ipv een koek). Dus als ze dan ‘s avonds of in het weekend eens wat minder eet of wat ongezonder, lig ik daar echt niet wakker van. I choose my battles ;-)

    Succes verder!

  6. Mijn oudste twee zijn goede en makkelijke eters. Mijn jongste dat is een complete ramp! Hij had bij de geboorte reflux en zo zijn wij dus ook rap overgeschakeld op vast voedsel maar dat lukte ook niet altijd. Als hij drie was bleek hij een fructose intolerantie te hebben en dan hebben we zijn voedsel moeten aanpassen. Toen ging het iets beter maar tegen over zijn broers een ware ramp! Wij hebben dan beslist om het gewoon los te laten, geen gevecht meer aan tafel. We maken niets anders maar hij eet gewoon wat hij wil van het menu. Wil hij geen groenten wel dan is het maar zo. Zijn bloedresultayen zijn altijd in orde dus hij komt niets te kort. Af en toe eet hij vanuit zichzelf een nieuw soort voedsel zoals deze vakantie wou hij ineens soep proeven. Zo is zijn lijst van voedsel de laatste jaren uitgebreid en dat zal zo wel verder evalueren, hoop ik!

  7. over die potjes zou ik me geen zorgen maken …en ik ken de blikken en het commentaar …sta nu bijna 40 jaar in de kinderopvang begonnen als nany ,ja echt ,op mijn 15 de !
    kookt voor alle kinderen ,en mijn eigen dochter wou ALLEEN potjes …..alles geprobeerd ,zelfs de potjes hervullen …kijk ze is nu 25 zelf moeder ,en eet nog wel is een potje olvarit die met pasta is favoriet !
    We hadden in die tijd een natuurarts ,Dr Proesmans ,google hem maar is nu een proffesor en die zei me dat die potjes voeding eigenlijk gezonder is voor baby en peuter ,meer aangepast en op maat ,gaat rechtstreeks van het veld de stoompot in en steriel gemaakt ,en zo fijn gemaald dat alle vitamienen en vezels vrij komen ….misschien een tip, voor de ouders die met reflux baby’s zitten ,een osteopaat doet wonderen op dat gebied !
    en er zijn 2 zaken waar je het niet kan van halen met je kind ,eten en slapen ,dus loslaten …zenn ….

  8. Tja, twee redelijk kleine en bijzonder kieskeurige eters. Gezien mijn eettrauma als kind, want alles MOEST gegeten worden en het bord moest leeg pak ik dat pragmatischer aan.

    Als baby had ik een kind die luste alles als het uit mijn eigen kookpotten kwam. Die is gestipt met eten toen ze 1,5 was. Baby twee at bij voorkeur de potjes uit de winkel en at goed tot ze doorhad dat haar zus niet at. Tot ze ca 2,5 waren mochten ze een boterham als alternatief en toetjes heb ik ook niet ingezet als beloning of straf. Ik heb nooit een alternatief klaargemaakt, wel of niet eten was een eigen keuze. Ik liet wel vaak een deel van de rijst blank of spaghetti zonder saus als optie. Toetjes mochten maar na het avondeten werd er niets meer gegeven tot de volgende morgen.
    Proeven werd en wordt nog steeds beloond met een high five of dikke duim. Ze zijn ondertussen 6 en 5. Nu high five voor grotere porties nu ze meer beginnen te eten. Die van zes is nieuwsgierig naar eten heeft altijd geproefd en begint steeds meer te lusten. Als ze bijn mijn ouders wat proeft of bij de schone zussen, dan durft ze er thuis wel eens naar vragen. Ze heeft een voorkeur voor smaken uit de oosterse keuken.
    Nummer twee weigert vaak te proeven maar voor een dikke duim wordt wel eens een efforreke gedaan. Ook zij begint steeds meer te lusten. Alleen verschilt haar smaak ontzettend ten opzichte van haar zus. We laten ze vaak meeiezen ober het menu. Helpen koken en in de potten snuffelen mag, maar net zoals eigen groentes kweken leidt dat NIET tot eten.

    Ik zie na 5 jaar vooruitgang en we komen er wel. Het zijn wel twee ontzettende fruitvreters dus geen groenten maar wel fruit gaf me toch enigzins een gerust geweten. Het heeft geholpen dat ik op het eten van fruit nooit een restrictie heb gezet. Dus bij de vraag ” mag ik een koekje/snoepje” en het antwoord “nee” gaan de handjes automatisch naar de fruitschaal.

    1. dat zijn zoete aardappels die we proberen om te toveren tot gezonde chips…. :) alleen ben ik duidelijk niet zo erg aan die zoete aardappels maar ah zij vond het wel helemaal ok ;-)

  9. Bij ons is de oudste niet zo’n groot probleem. Bij dingen die hij niet kent of ‘niet lust’ is de afspraak dat hij evenveel hapjes moet eten als zijn leeftijd. In het begin was hij ‘bijna 5’ ondertussen heeft hij door dat ‘nog maar 4’ toch in zijn voordeel is. Maar als je zegt: “proeven zal je!”; dan doet hij het ook.
    De jongere zus daarentegen zorgt voor de uitdaging. Ze heeft heel wat voedselallergieën, dus krijgt ze regelmatig een ander bord voorgeschoteld, zowel hier als in de crèche. Toen dat een tijdje een probleem gaf, zijn we mee ‘op dieet’ gegaan en moesten we consequenter haar maaltijd laten aansluiten bij de onze (vandaag bvb couscous voor ons en rijst voor haar, maar groentjes en vlees uit dezelfde pot).
    Een tijd terug had ze een periode waarin ze met haar bord en bestek ging spelen, omkiepen en gooien. Boos worden, eten wegnemen, in de hoek,… niets leek haar van haar stuk te brengen, dus gooiden we het roer om. Stoute zus negeren we en flinke broer die over haar zit, wordt de hemel ingeprezen telkens hij zijn bestek mooi gebruikt, zijn mond flink leeg eet, zijn glas op tafel zet zonder om te kiepen, zijn bord laat staan,… We benoemen die gedragingen dan heel duidelijk. En daar was de klik. Al de tweede maaltijd kwam de eerste poging om ‘flink’ te eten en na een paar maaltijden met een zwakke poging tot ‘spelen’, ging ze flink eten als we broer bekrachtigden. Nu hebben we af en toe nog een off-dag, vooral als wij te weinig aandacht geven aan de kindjes, maar dan wordt broer snel hemels geprezen en keert het tij onmiddellijk.

  10. Hoi hoi,

    Ons Marthe is een rapley baby, ze kreeg dus vanaf 6maand vast voedsel net geprakt maar gewoon in vuistjes grote stukken.
    Deze methode gaat er wel van uit dat melk de hoofdvoeding blijft tot 1jaar en dat vast voedsel vooral ontdekken en spelen is.
    MArthe kreeg in opvang wel gemixt/geprakt (en gewone portie grote) maar thuis is ze sinds 6 maand gewoon dat ze mag mee eten uit de pot.
    Ondertussen is MArthe 13maand en een echt vuilbakje, dat kind eet echt alles.

    Maar ik weet wel een beetje hoe frustrerend het is als je kind niet wilt eten. MArthe heeft rond haar 7maand 1e keer in ziekenhuis gelegen en wou toen weken geen vast voedsel meer, daarna ook enkel potjes van de winkel en heeft heeel lang geduurd voor ze weer vers voedsel wou.
    Weetje ik geloof echt dat die potjes nog best gezond zijn hoor, ik hoorde van iemand die zei dat wij ons voedsel nooit zo vers op ons bord krijgen als dat groentjes daar van het veld worden bereid voor potjes .