Ik staar naar een wit scherm en zoek naar woorden om 2019 samen te vatten. Daar waar schrijven de afgelopen jaren altijd een constante was in mijn leven, verdween dat in 2019, samen met zo vele andere dingen. 2019 heeft me gebroken en tegelijkertijd sterker gemaakt, zoveel is zeker. Nadenken over doet mijn adem stokken. Want hoe dankbaar ik vaak ook ben, 2019 zou ik het liefst willen wissen. De kilte die mijn leven binnengleed is moeilijk te bevatten. 2019 was zwaar en pijnlijk om op terug te kijken. Maar ik kijk terug, met de hoop (en het geloof) dat 2020 zo beter kan worden.
Bij aanvang van 2019 besloot ik mijn dromen om een freelance leven uit te bouwen, uit te stellen tot 1 oktober. Estelle was nog zo klein, mijn hoofd er alles behalve klaar voor om meer te zijn dan enkel mama. Ik genoot vaak van haar en ik, maar moet soms diep tasten in mijn herinneringen om deze nog effectief boven te halen. Het is eerder dat ik het nog weet, niet zozeer dat ik het mij herinner.
Het staat ook in mijn geheugen gegrift als het moment dat ik brak. In 1000 stukken zonder dat iemand het zag.
Het voorjaar bracht verder een prachtige reis naar Zuid-Afrika. Eentje waarin we allen samen genoten van de geneugten van het leven, van elkaar en van de overweldigende natuur. Het is het hoogtepunt van 2019 en eentje waarvan ik blij ben dat we ondanks alle negatieve adviezen toch voor gegaan zijn. De reis liet een diepe indruk op me na. Eentje waarmee ik echt iets wou doen, ware het niet dat ergens in die periode ik mezelf een beetje verloor.
Want kort na terugkomst kwam mijn boek uit. En hoe ongelooflijk trots ik toen ook was. Het staat ook in mijn geheugen gegrift als het moment dat ik brak. In 1000 stukken zonder dat iemand het zag. De lancering zette me op een sneltrein die ik zelf niet kon besturen. Bestemming onbekend. Later zou blijken wat toen al heersende was.
In de maanden erna spartelde ik me doorheen elke dag. Ik stak het op mijn grote gezin en dat een vierde kind nu éénmaal veel aanpassing vraagt. Of het dat was of de ziekte (waar ik toen nog niks van wist); zal ik nooit weten. Maar het leven stelde me op de proef en elke dag werd de duisternis om me groter. Ik sprak er zelden over; uit schrik om als dramaqueen bestempeld te worden, als iemand die negatief in het leven staat en niet weet wat echte problemen zijn. Slechts een enkeling weet hoe slecht het toen al met mij ging.
Alleen tegen Stefaan schreeuwde ik dat ik niet meer kon, dat ik op was en niet wist hoe ik uit die duisternis moest opstaan.
Toen het zomer werd, voerde ik elke dag strijd met mijn eigen demonen. Ik dacht elke dag dat ik gek werd. Waarom kon een ander wel alles waar ik op hoopte? Waarom zag ik het niet meer zitten? Waarom trok ik mij de wereld zo aan? Opmerkingen uit mijn omgeving dat alles goed komt en ik er gewoon voor moet gaan, dat iedereen moe is en ik het verleden moet leren loslaten; hielpen daarin niet. Ik voelde me steeds vaker degene die nergens meer toe behoorde. Degene die daar ook niet meer het recht toe had, omdat ik de wereld niet rooskleurig kon inzien en niet mee kon met het moordende tempo van het leven.
Toen we begin juli op surfvakantie gingen, leek alles toch een plaatsje te krijgen. Die ene week liet me bezinnen en constateren dat ik een andere wending aan mijn leven moest geven. Kort daarna ging het echter zo snel bergaf met mij dat het leek alsof die week nooit bestaan had. Ik sliep elke dag op zijn minst een uur of 15 a 16, was zo goed als altijd boos en huilde meermaals per dag van complete uitputting. Alleen Stefaan zag me zo. Alleen tegen Stefaan schreeuwde ik dat ik niet meer kon, dat ik op was en niet wist hoe ik uit die duisternis moest opstaan.
Nooit eerder heb ik zoveel vechtlust gevoeld en tegelijkertijd zoveel angst.
Het is hij die me begin augustus naar de dokter stuurde. Enkele uren later viel het verdict. Een verklaring voor alles wat 2019 me bracht: chronische myeloïde leukemie. Die dag stortte mijn wereld in en werd alles anders. Nooit eerder heb ik zoveel vechtlust gevoeld en tegelijkertijd zoveel angst. Sindsdien gaan ze hand in hand om er het beste van te maken.
1 oktober startte ik ondanks alles mijn eigen zaak: A Digital Story. Het deed me deugd maar tegelijkertijd brengt het me vaak uit balans. Want de oude Lies, zou het anders aangepakt hebben. Het aanvaarden van die nieuwe ik is moeilijk; in alles. Eind 2019 zie ik vooral wat er niet meer is; hoe de ziekte een impact op mijn leven heeft op een manier die ik niet zou willen. Ik mis mezelf; ik mis de ander. Want ook dat was wat 2019 me bracht; veel verlies. Ook al kwam er geen enkel effectief afscheid; zoveel mensen verdwenen min of meer uit mijn leven. Door de ziekte, door hoe ik nu ben, door… Wie zal het zeggen? Maar ze verdwenen.
De feestperiode maakt het me dit jaar extra moeilijk. Ik kijk terug naar een moeilijk jaar. Het moeilijkste uit mijn leven. Tegelijkertijd confronteert het me met hoe anders alles is geworden. Dit jaar geen uitnodigingen voor oudejaars-avond-feestje; geen overvolle kerst- en nieuwjaarsagenda, geen Happy Joy Joy.
Maar voor nu ben ik klaar met 2019 en verlang ik naar doodgewone dagen in 2020.
2019 liet zijn sporen meer dan na en in 2020 zal het tijd vragen om alles een plaatsje te geven. Ik snak naar de doodgewone dagen zodat ik eindelijk verder kan. Zodat ik Lies kan zijn met chronische leukemie, maar niet langer gedefineerd door de leukemie. Ik weet dat ik dat de afgelopen maanden niet steeds was maar toch woog de kilte de laatste weken door. Elke dag moeten vechten, omdat er geen andere keuze is, viel me zwaar. Het zoeken naar een positieve weg en telkens mezelf moeten verzetten tegen de angsten en de zwarte gedachten in mijn hoofd.
Het maakt dat ik de vele mooie dingen van 2019 soms zou durven vergeten. Maar ondanks alles ben ik vooral ook dankbaar. Omdat ik vele mooie dingen heb mogen doen, samen met mijn gezin. Dat ondanks wie er niet meer is, er toch velen; vaak onverwacht, waren om de kilte warmer te maken. En omdat ik weet waarvoor ik strijd, iets wat ik nooit zo had gezien als de ziekte niet was gekomen. Hoe gek dat ook moge klinken… het leven is anders, soms zoveel zwaarder en heftiger maar ook zoveel waardevoller. Maar voor nu ben ik klaar met 2019 en verlang ik naar doodgewone dagen in 2020.
Ik wens je heel veel gewone dagen, dagen die vanzelf gaan, dat het lijf mee wil, de kinderen je doen lachen,…
Ik wens je veel doorzettingsvermogen, genoeg warme mensen om je op te vangen, plezier in en met je gezin, een trage pas, rust in je hoofd en samengevat een gelukkig 2020!
🍀
❤❤❤
Mijn wens voor jou: veel doodgewone dagen in 2020 gevuld met liefde en hoop. En veel succes met a digital story!
X
Katleen