Het moet een dingetje van mij zijn, die energie waar ik oh zo vaak de vraag van krijg hoe dan? ‘Hoe slaag jij erin alles te combineren en voor elke uitdaging te gaan?’ Ik maakte er nooit een geheim van dat die eindeloze energie niet noodzakelijkerwijs iets is om jaloers op te zijn. Maar toen chronische leukemie me velde en ik desondanks bleef doorgaan en knokken, kreeg ik nog meer vragen en lovende woorden over hoe zot sterk en energiek ik wel niet ben. ‘Een voorbeeld voor velen.’

burn-out

Wanneer eindeloze energie overgaat van een deugd naar een vlucht, dat kan ik niet geweldig goed beschrijven. Maar plots was het op. Kort daarvoor werd hier en daar al aan de alarmbel getrokken maar ik bleef rennen. De energie die ooit een deugd was, werd een vlucht. En ‘t was gedoemd om te mislukken want ik ging steeds harder en harder.

Op, het is op

Ik moet bekennen dat dit schrijven (en straks publiceren) me zwaar valt. Aan de buitenwereld vertellen dat het op is, dat vind ik niet makkelijk. Lies, die er altijd voor gaat en ondanks alles blijft vechten en al haar dromen achterna gaat, hoe kan die nu op zijn? En toch, plots was het daar. Kei hard op.

F*ck kanker

In 2019 kwam de diagnose van chronische leukemie en daar en dan moet het ergens begonnen zijn. Daar veranderde energiek zijn van een deugd in een vlucht. Contradictie ten top want mijn lijf was toen al meer dan op. Met meer dan 200000 witte (kapotte) bloedcellen in mijn lijf stond ik dichter bij de dood dan bij het leven. Maar ik kon alleen maar denken: ‘Ga voor je dromen want voor je het weet is het te laat.’ Op pure wilskracht ging ik door en nog geen twee maanden na de diagnose werd ik zelfstandig. Vanaf dan koos ik resoluut voor mijn dromen tot het uiteindelijk een vlucht werd. F*ck kanker.

Dankzij wetenschap en kei harde vastbardenheid kwam ik langzaam terug dichter bij het leven. Alleen is niks nog hetzelfde, ik in het allerminst. Ik las in het boek ‘beter worden is niet voor watjes‘ dat niet doodgaan niet hezelfde is gewoon verder leven. En toch is dat wat ik deed. Leven werd een vlucht van het zwarte gat in mij dat de kanker geslagen had.

En zo sprak ik op een dag over chronische leukemie alsof het een griepje is want je moet vechten en sterk zijn. Blijven gaan, dat wordt beloond. Maar verdomme, wat als het op is?

‘t Is je eigen schuld

Ik moet de kanker niet alle schuld geven van dit stinkende zaakje. Het klopt dat het niet bijzonder gezond is om te doen alsof je geen kanker hebt. Maar blijven gaan en doorgaan is eigen aan mij. Ik kan niet kiezen, ik wil alles. Ik wil de aanwezige moeder zijn maar ook een ondernemer die de top bereikt. Ik wil een goeie partner zijn maar ook mijn vriendinnen vaak zien. Ik wil tijd hebben voor mijn hobby’s maar ook een perfect proper huis. Ik wil werken in de marketing maar ook diepgaande gesprekken voeren. Ik moet je denk ik verder niet uitleggen dat het zo niet werkt en ik die krak redelijk hard zelf in de hand heb gewerkt.

Want hoewel alles wat ik in mijn leven doe, onder de noemer ‘ik wil dat graag doen’ valt is het niet realistisch om en, en, en te willen. Giet die mengeling ook nog eens over de vlucht voor kanker en je weet dat het enkel een kwestie van tijd was voor de boel ontplofte.

‘t Deurtje raakt niet meer gesloten

Ik ben uiteindelijk niet drastisch en zwaar gecrasht. Misschien herriner jij je wel dat ik in september begon te klagen over hoofdpijn en hoe daarmee de angst voor de ziekte mega hard getriggerd werd? Ik kreeg daardoor een vroegere controle en hoewel mijn bloedresultaten wat tekorten toonden (waardoor ik supplementen neem nu), kon de extreemheid van mijn klanten niet door dat hele gedoe in mij verklaard worden.

Samen met die hoofdpijn kwam de angst en die opende een deurtje in mij. Eentje waarachter pijn, verdriet en woede lagen. Spijtig genoeg kreeg ik dat deurtje niet meer toe. Slapen werd moeilijk. Uit het niets kwamen tranen. Van het soort die eenzaam en alleen hun weg naar buiten vinden. Niet klaar om door iemand anders gezien te worden. En hoe harder ik probeerde die deur te sluiten, hoe meer er kwamen.

Samen met vermoeidheid en gebrek aan energie. Dat is niet zot moeilijk te verklaren want het gebrek aan zelfzorg en elke minuut van de dag volproppen met, eist een zware tol. Op een gegeven moment zo erg dat ik naar een aantal belangrijke mensen in mijn leven stuurde ‘Ik ben op, het gaat echt niet meer.’ Een noodkreet, maar eentje die nieuw is want ik vraag zelden hulp.

Rollercoaster

Dit was enkele weken terug en sindsdien kwam ik terecht op een zotte rollercoaster. De signalen, die ik niet langer kon negeren, deden me drastisch vertragen. Elke rit op de rollercoaster maakte dat ik snakte naar rust. Ik ging meer wandelen, kroop in mijn bed en begon hier en daar steeds meer te spreken over het vuur in mij dat gedoofd werd. Ik vertel dit alsof dat makkelijk was, maar dat was het allesbehalve. Plots moet je omgaan met gevoelens waarvan je niet wist dat ze er waren en word je overvallen door angst want zal dat vuur wel terugkeren?

Stop roepen tegen jezelf is niet eenvoudig, zoveel is zeker. Alle laagjes van jezelf afpellen tot de kern van de zaak is niet iets waar je niet vrolijk van wordt. Je zou voor minder héél hard wegrennen. Maar dat is geen optie meer. Blijven gaan zou tot een burn-out geleid hebben, hoe graag ik ook doe wat ik allemaal doe. Dus schrapte ik in mijn agenda tot er amper iets over bleef. Noodgedwongen.

Wandelen en voelen

Dit alles leidde tot heel wat maar in eerste instantie vooral tot tranen. Ik heb de nodige uren gehuild en ja, soms huil ik nog. Ik pushte mezelf om te wandelen en zo terug te leren voelen. Leren luisteren naar mezelf en mezelf echt begrijpen. Niet makkelijk in een maatschappij waarin rust nemen en denken aan jezelf niet als iets positiefs wordt gezien.

Ik leerde dat ik moet loslaten en dat ik het proces moet leren vertrouwen, dat ik mezelf moet leren vertrouwen. Dat ik die energie in mij voor véél mag inzetten maar dat het geen vlucht mag zijn van. Dat zelfzorg en rust basis zijn en dat dit helemaal niet schaamtelijk is. En dat balans zo belangrijk is maar dat moeilijk te bereiken valt als je aan 200/uur blijft doorknallen.

Ondertussen gaat het beter maar we zijn er nog niet. Ik vertrouw er ondertussen wel op dat ik met de nodige hulp die balans zal terugvinden. Ik sta het mezelf toe om de komende maanden gewoon te voelen en te zijn, zonder dat ik meer moet zijn: meer ondernemer, meer mama, meer partner, meer vriendin, meer creatieveling, meer reiziger, meer ontdekker, …

Het komt goed

Het is eng en de verleiding, nu ik me beter voel, om toch terug te gaan is groot. Maar mijn reactie op stress dezer dagen leert me dat het tijd is om echt schoon schip te maken. Ik laat me daarin begeleiden en volg o.a. holistische surfcoaching om terug dicht bij mezelf te leren staan. Het komt goed, alleen nu nog even niet.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

4 reacties

  1. Oh lies,
    Wauw wat schrijf je dit mooi. Wat is dat bij mij zo herkenbaar ook al ben ik ik en jij jij. Neem je tijd en voel…. je komt er zeker.

  2. Heel fijn en inspirerend dat je hier zo open over schrijft. De dag van vandaag is het zeker een valkuil om in alle rollen te kruipen en al die rollen even goed te willen gaan doen. Ik wens je veel ruimte toe om op adem te komen en de weg terug te vinden naar jezelf.

  3. Knap dat je dit kan schrijven! En dat je die keuzes voor jezelf kan maken. Ik laat ooit iets in de trant van “het moment dat je stopt met vechten, krijg je de ruimte om iets te leren”. Volgens mij ben je daar nu. Liefs x