Het moet de meest gestelde vraag zijn sinds ik vorige week aankondigde dat we opnieuw een baby’tje verwachten. Een standaard antwoord geven alla “We zien wel als het zover is.” is duidelijk niet toereikend en voldoende genoeg. De priemende ogen blijven tot ik een bevredigend antwoord geef. En anders heeft iedereen duidelijk een mening klaar over 4 (jonge) kinderen hebben en werken.
Tot net voor de zwangerschapsaankondiging kreeg ik vooral vragen over wat ik in de toekomst ga doen. Studie afgerond, tijdskrediet die na Australië voorbij zal vliegen… Dus mensen stelden me de vraag wel eens: “En nu?” Omdat beslissingen nemen over je toekomst niet altijd makkelijk zijn, had ik daar niet echt een kant-en-klaar antwoord voor. Ondertussen is er echter niemand meer die me vraagt of ik iets met die opleiding ga doen. Er is alleen nog maar die bedenking of ik nog wel zal werken…
Werken en vier jonge kinderen hebben is voor velen duidelijk geen evidente combinatie. Ik kan er natuurlijk nog niet van meespreken want op dit moment ben ik enkel een gezin met drie kinderen gewoon. Maar bijna iedereen stelt het in vraag en lijkt er vanuit te gaan dat ik huismoeder wordt. Allemaal goed en wel, als je dat zelf wil, maar is dat de standaard?
Is er geen ander optie dan? Mag ik niet nadenken, misschien zelfs dromen, over een evenwichtige combinatie tussen gezin en werk? Moet ik dat op mijn buik schrijven omdat we plots een groot gezin worden? En waarom wordt die vraag aan mij gesteld en nooit aan mijn partner? Omdat hij een man is en ik een vrouw?
Ik weet nog niet zo heel goed welk antwoord ik daarop moet geven. Volgens mij hangen die antwoorden trouwens heel erg af van allerhande factoren. Wat wil je zelf? Wat wil je partner? Waar voel jij je goed bij? Wat heeft je gezin nodig?
Hier een mama van 4 kleine kids waarvan eentje met wat extra zorgen . Ik werk fulltime wel als vrij beroeper dus heb iets meer flexibiliteit naar uren dan ‘normaal’ – mijn man werkt meer dan fulltime en we hebben een zeer actief sociaal leven en
verenigingleven … het kan best hoor ? je moet vooral doen waar jij en je gezin je goed bij voelen en de vragen over ‘nu blijf je toch wel thuis’ kreeg ik van familie, collega’s, … mij wordt vaak gevraagd of ik 48h per dag heb en dan antwoord ik gewoon ‘ja’ ? druk en druk zijn voor verschillende mensen heel verschillend !
Bwah, dat kies je toch zelf hoor. Ik werk 4/5, doe een universitaire opleiding (weliswaar over 3 jaar gespreid ipv in 2 jaar), en heb 5 kinderen. En geen partner, noch ex waar de kinderen af en toe heen kunnen. En ik amuseer me wel ?.
dat is helemaal niet zo toch. wij hebben 6 kids en een drukke zelfstandige zaak. als ze te weten komen dat we 6 kids hebben, is de meest gestelde vraag ook: en ga je nog werken ? het maakt me soms ook wat gek ? kijk naar mama van vijf, zij heeft toch ook boeiend werkleven en 5 kiddo’s ?
ja, ik weet zeker dat werken mogelijk is maar het is echt straf hoe mensen dadelijk zeggen ah en nu ga je niet meer werken… en aan mijn man wordt dat niet gevraagd ze…
tja aan mijn man vragen ze het ook niet, want dan redeneren ze, ja die moet veel werken om die 6 eten te geven ???. als ik antwoord dat we zelfstandig zijn, dan zijn ze ook sceptisch en denken ze dat ik alleen thuis ben en terwijl de was en de plas doe, terwijl ik uren aan mijn bureau zit om alle administratie rond te krijgen. degene die me kennen weten dat wel en dat vind ik het belangrijkste ☺ . ik denk eerlijk gezegd niet dat jij een thuisblijfmama bent als ik je zo volg in je blogs ?
Goed gemerkt ;)
Mensen staan altijd klaar men het mening en vooroordelen!
Toen ik zwanger was van ons derde vroegen ze vaak of het een ongelukje was. En of ik dat wel zag zitten 3 kindjes!
Soms kunnen mensen zo grof zijn!
Geniet van jouw kleine wondertje dat in jou aan het groeien is!!
En als het met 3 lukt, dan zal dat denk ik met 4 ook wel lukken ;-)
Geniet van de keuze die je zal maken… jij en je partner moeten zich er goed bij voelen. Dat is de enige en beste oplossing en waarschijnlijk zal die zoiezo evolueren met de tijd… Dat is zeker het belangrijkste. Hangt er ook van af hoe “fulltime” je man werkt en dus hoeveel tijd hij al dan niet heeft om je bij te staan in huishoudelijke taken… sta je er thuis redelijk alleen voor omdat hij zeer lange dagen heeft, dan zal je tijd wel voorbij vliegen met 4 kids en heb je die eerste jaren misschien minder tijd voor buitenshuis werk er nog bij… kan hij je thuis meehelpen en lopen de taken redelijk verdeelt, dan voel je waarschijnlijk heel snel een drang om ook weer aan de slag te gaan buitenshuis. Of zelf iets thuis op te starten. Ik denk dat je buikgevoel moet spreken. Je bent de enige die weet hoe leuk je het vind om een tijdje fulltime mama te zijn…
Ik heb 12 jaar in het buitenland gewoond en daar mijn 3 kids gehad. We zijn toen 4x verhuisd dus heb ik er nooit gewerkt. Ik zeg steeds dat dit de mooiste jaren voor mijn kids waren. Absoluut geen greintje spijt… ik was er fulltime voor hen! Nu zijn ze een stuk groter: pubers en ben ik weer bijna fulltime aan het werk. Dat kan gemakkelijk in golven gebeuren… weet alleen dat je die eerste jaren dat je niet werkt, niet spaart voor je pensioen .. en da’s moeilijk om dit zo jong al te beseffen… enfin we hopen toch nog dat we ooit wel iets van de staat zullen krijgen als pensioen hé…. lieve groeten en geniet, geniet ervan . Het is prachtig zo’n groot gezin!!!
Pas op, de combinatie met 3 vind ik al niet evident :)… maar ik geloof dat je zelf moet uitmaken wat je wil doen! En het is niet alsof uw leven ineens ALTIJD 4 kleine kinderen zal blijven hebben… ze worden ooit ook wel ouder en zelfstandiger en dan geloof ik met heel mijn hart dat werken/jezelf ontplooien zeker terug op de voorgrond komt.
Gewoon doen waar je zelf zin in hebt ;)… je doet dat sowieso fantastisch!!
Niets van aantrekken en je gevoel volgen. Mijn oudste was nog geen 5 toen mijn jongste ( en 4e) geboren werd en ik ben terug parttime gaan werken toen de jongste 6 maanden was. Oneindig veel respect voor huisvrouwen maar thuiszitten is niets voor mij. Zoek een evenwicht waar je je zelf goed bij voelt. Hier zijn redelijk wat gezinnen met 4 kinderen en pakt dat 9 op de 10 werkt. Al dan niet fulltime.
Aha dus de grens ligt bij 4 kinderen om thuis te mogen blijven om voor je kinderen te zorgen… Wij verwachten volgende maand ons eerste kindje en ik ga na 9 weken niet terug werken, er is zelfs geen plaatsje bij een creche besproken. Iedere keer ik dat vertel krijg ik rare blikken. Mijn verdediging is mijn man die vaak in het buitenland werkt, ik ben kleuterjuf en heb geen zin om ‘s morgens om 7u mijn kind te moeten afzetten en ten vroegste om 17u terug op te pikken. Ik weet dat er ouders zijn die hiervan dromen en dat 7_17u wel meevalt maar ik wil zelf verantwoordelijk zijn voor onze dochter. Maar ik raak zo gefrustreerd dat werken, werken, werken het belangrijkste moet zijn in ons leven. Ik wil die stress niet, ik wil die ook niet meteen doorgeven aan onze dochter, ik wil rust, genieten, tijd kunnnen maken voor haar, haar papa, mezelf,…
Als je dit kan en wil moet je dat doen. Maar van een dergelijke beslissing krijg ik het altij wat koud om mijn hart…heb je je goed laten informeren over de gevolgen voor jezelf als je onverwacht binnen korte of langere termijn alleen zou komen te staan
Als je dit kan en wil moet je dat doen. Maar van een dergelijke beslissing krijg ik het altij wat koud om mijn hart…heb je je goed laten informeren over de gevolgen voor jezelf als je onverwacht binnen korte of langere termijn alleen zou komen te staan
Ik blijf sinds kort thuis en heb ‘slechts’ 2 kinderen van 7 en 8 jaar. Ik vind het geweldig dat je die beslissing al durft nemen bij de geboorte van je eerste. De gevolgen die de beslissing heeft, moet je inderdaad in overweging nemen. Maar ik leef niet om met doemscenario’s rekening te houden. Je kan dat naïef noemen, maar ik leef mijn leven liever nu. Dan mezelf voorbij te hollen, tegen een burn-out te vechten en iedereen in huis hier af te blaffen. De toekomst is altijd onzeker, het ‘nu’ is het enige wat je hebt.
het lijkt inderdaad nog steeds de maatschappelijke verwachting te zijn dat vrouwen stoppen/verminderen met werken van zodra er kinderen komen. Ik kan me voorstellen dat die verwachting na de aankondiging van een vierde zwangerschap nog net iets groter is. Ik heb zelf drie (inmiddels iets grotere) kinderen, waarvan één tweeling, en heb altijd (meer dan) fulltime gewerkt, net zoals mijn man. Zonder opvangnet/ondersteuning lukt dat niet, maar mits voldoende organisatie is dat perfect doenbaar. Naar mijn onervaren mening zou een vierde kind hier geen verandering in brengen: die gaat mee met ‘de hoop’. Maar ik heb er natuurlijk geen vier. Ook ik kan me er wel eens aan storen dat die vraag nooit aan mannen wordt gesteld. In onze vriendenkring zijn er veel vrouwen die minder hebben gewerkt toen de kinderen klein waren, maar geen mannen. Als we ons de vraag stellen waarom vrouwen minder leidende posities hebben in bedrijven (niet dat dat mijn ambitie is) ligt volgens mij daarin het antwoord. Nochtans zou het moeten kunnen. Ik hoor mijn man (die zelfstandig is) soms aan zijn klanten uitleggen dat hij tussen X uur en X uur geen afspraken kan beleggen, omdat hij op die uren graag tijd doorbrengt met zijn kinderen. Hij verliest er geen klanten door. Ik ben voor een meer evenwichtige taakverdeling tussen partners. Ik denk dat ook kinderen er wel bij kunnen varen om evenveel door beide ouders te worden opgevoed. Anderzijds is er maar één maatstaf, namelijk die waar jij en je partner gelukkig van worden. Voor de rest heeft niemand zich daarover uit te spreken… Proficiat trouwens met je zwangerschap!
tja, als iedereen eens voor zijn eigen deur veegt, zou het beter zijn.
je moet doen waar je zelf zin in hebt… en maar denken over een oplossing, als het probleem zich stelt.
met drie gaat hier perfect, met vier zal het ook lukken ! no worries.
Iedereen moet doen wat hij/zij wil toch, als jij graag werkt en iets hebt buiten de deur dat even geen mama is met volwassen onder elkaar is dat toch prima. Maar las jij 100% voor je vier kinderen wil zijn en het liefste elke stap wil mee maken is dat toch ook prima. Ik snap niet zo goed dat iedereen altijd een mening heeft over wat een ander moet doen.
Lekker doen wat jij wil doen en laat iedereen maar een mening hebben!
Hangt er gewoon altijd vanaf wat je zelf wil en waar je jezelf goed bij voelt! Ik ben na de vierde, een beetje onder druk, te snel beginnen werken en dat heb ik bekocht terwijl ik eigenlijk beter wist. Daarna ben ik wat beter naar mezelf beginnen luisteren en heb ik een paar jaar wat minder gewerkt om nu terug zo goed als fulltime in een nieuwe job te zitten die me bakken energie geeft, dus mijn enige ‘raad’: gewoon bewust je gevoel volgen en je geen hol aantrekken van wat anderen van je verwachten!
Geniet van alle momenten en maak keuzes als de tijd daar rijp voor is.
Hier dezelfde reacties toen bleek dat nr 2 & 3 in aantocht zijn. Naast het feit dat die zichzelf niet betalen zou ik wegkwijnen als fulltime huismoeder. Alles valt wel op zn pootjes, uiteindelijk ;-)
Hoi eerst en vooral een dikke proficiat met jouw vierde en vooral doen waar jij en je gezin zich goed bij voelt. Ik ben een Mama van 4 kindjes (7 jaar,6 jaar,2 jaar en 8 maanden) en sinds de geboorte van de laatste ook een ‘thuismama’ zoals de oudsten dit zo mooi zeggen en ik heb er absoluut geen spijt van. Door mijn werk ging ik de kinderen rond 6h30 moeten afzetten aan de school & opvang om ze vervolgens rond 18u30 moeten op te halen. Mijn man vertrekt heel vroeg en is nooit thuis voor 20h30, hij kan niet echt bijspringen met huishoudelijke taken. Vroeger toen ik nog wel werkte hadden we een tuinman, een poetsvrouw en kinderopvang nodig . Nu dus niet meer en ik krijg er tijd met mijn kinderen voor terug + ook de gelegenheid om mijn man te helpen bij zijn administratieve taken. Wij hebben hiervoor gekozen omdat dit voor ons gezin het beste was, daarom is dit niet voor een ander gezin zo. Ik wordt heel vaak scheef bezien en kan zelfs van familie serieuze steken ontvangen (alle jij hebt toch hogeschool gedaan, wij hebben niet zoveel tijd als jou, ja dat gaat als je thuis zit,huisvrouwen ja die draaien een paar wasjes en wat poetsen zeker…). Vroeger deden ze lelijk als vrouwen gingen werken en nu doen ze lelijk als vrouwen thuis willen blijven (in mijn geval dan) maar er is niemand die aan mijn echtgenoot vroeg of hij misschien wat minder ging werken en wat meer thuis ging bijspringen. Wat jij doet beslis je zelf. Als je het kan combineren en het ‘thuiswerk’ eerlijk verdelen met uw partner en/of uitbesteden, zeker doen. Ga dan absoluut werken, trek u van die commentaar niets aan en zij betalen uw rekeningen niet . Als jij gelukkiger bent door te gaan werken dan straalt dat zeker af op de kindjes en uw man en als mama is dat toch het mooiste, niet ? Dat uw eigen gezin gelukkig is :-)
Ik heb me ook steeds druk gemaakt over werk privé balans, wat een goed aantal uren is om te werken, of ik dan nog leuk werk kan vinden, enz, enz. Inmiddels (mijn oudste wordt 7) ben ik er achter dat je niet een keuze voor het keven maakt. Wij hebben samen ieder jaar wel iets veranderd aan werktijden, opvang enzo. En soms na een half jaar weer iets veranderd omdat de behoeftes veranderden.
Ik zou zeggen: luister naar jezelf, je partner en je kinderen, trek je niks aan van de meningen van anderen, en bedenk dat je keuzes ieder moment ook weer kunt terugdraaien. Dus dat je niet meteen de goede keuze hoeft te maken!
Succes met uitvogelen wat goed gaat passen voor jullie familie het komende jaar (vooral niet te ber vooruit kijken…. dat blokkeert alleen maar).
Standaard antwoord? ‘Dat het ulder zaken niet zijn.’ Serieus… waar moeien de mensen zich mee? Dat zullen jullie wel zien en beslissen eens jullie vierde kindje er is ;)
Ik ben huisvrouw met drie kinderen. En binnen enkele jaren zal het mijn man zijn die huisman wordt. Allemaal niks mis mee, zolang het maar binnen je gezin past.
En mijn diepste respect voor de dames (en heren) die een carrière kunnen combineren met een gezin. En voor de dames (en heren) die die carrière opgaven voor hun gezin. Alles is gewoon ok. You do you.
Zoals al zovelen hierboven schreven: luister vooral naar je eigen gevoel! Hier 4 kinderen (de oudste bijna 12, de jongste net 4) en ik ben ondertussen bijna 10 jaar thuis. Ik ben ook heel blij dat ik die keuze indertijd heb kunnen maken, dat dat financieel lukte voor ons. Want ik zou de combinatie werken en 3 of 4 jonge kinderen niet makkelijk gevonden hebben. Ik heb wel een jaar of 2 gedurende een halve dag per week vrijwilligerswerk gedaan om wat meer ‘onder de mensen’ te komen. Het handige daaraan was dat als er eentje ziek was ofzo ik ook nog steeds makkelijk kon thuis blijven.
Nu worden de kinderen ondertussen steeds ouder en begin ik soms wel opnieuw goesting te krijgen om terug buitenshuis te werken. Dus af en toe, als ik ergens een leuke vacature zie voorbij komen, kijk ik wel eens of het wat zou zijn. Maar voorlopig nog geen concrete plannen. Het zou na 10 jaar wel weer een serieuze aanpassing zijn, maar ik denk niet dat ik voor eeuwig en altijd thuis ga blijven. Daarvoor voel ik me nog veel te jong ;-)
Ook 4 kids hier, waarvan 2 50/50 in tijd gedeeld met de ex van mijn man, waarvan ik je kan meegeven dat in ons geval dat meer tijd en energie kost dan wanneer iedereen hier fulltime is. Ik ben werk zelf niet, of niet echt, ik werk 1 dag in de week bij mijn man in de zaak. Maar dit is allemaal gewoon zo gelopen, niet omdat er een serieuze keuze is gemaakt. Er ligt geen achterliggende gedachte achter. Wanneer ik een vacature tegen kom die mij op het lijf geschreven lijkt te zijn, dan solliciteer ik. Zo niet, dan blijf ik lekker thuis met alle meiden. Wel 1 dag in de week opvang voor de jongste hebben we een tijdje terug besloten. Even 8 uur in de week die niet draaien om een baby bevalt mij heerlijk (ook al ben ik ‘gewoon’ thuis, alsof dat geen werken is he dames! Want laten we wel wezen, hoe leuk ook die kinderen zijn, soms is het gewoon ontzettend hard werken ;) ) Lekker niet druk om maken hoor. Eigen keuzes zijn vaak betere keuzes!
Gewoon doen wat je zelf wilt en zelf aanvoelt wat het beste is voor jou en je gezin. De rest heeft daar helemaal niets mee te maken :) ‘t zijn alleen maar curieuze neuzen!
Gewoon lekker doen waar je zelf zin in hebt, eerst genieten nu (en snel weer beter worden) ❤️
voor je eigen mentale gezondheid is een ideale balans nodig en hulp zodat je ook vooral kan genieten van je kids en je je rust kan gunnen als je dat nodig hebt.
proficiat…ik ben gestopt bij 3 maar zou er geen eentje kunnen missen….
Als het u ergens geruststeld (of net nog slechter gezind maakt…)
Ik ben zwanger van de eerste en kreeg al meerdere keren de opmerking ‘je denkt toch niet dat je nog tijd gaat hebben voor je eigen werk (als in: mijn lingeriecollectie + maatwerk).
Als er 1 ding is dat ik al geleerd heb deze zwangerschap dan is het dat iedereen opeens over elk aspect van uw leven een mening heeft, terwijl je eigenlijk aan niemand verantwoording hebt af te te leggen!
Ik zou zeggen: doe wat je zelf wilt. En je mag je altijd bedenken. Nèh!
Zo is dat: je bent zwanger en plots mag je niet meer voor jezelf denken ?
Veel hangt zoals je zelf zegt van verschillende factoren af. Een belangrijke daarin lijkt mij grootouders. Als je lieve geëngageerde grootouders hebt valt er al een deel werk van je schouders. Al was het maar mentale steun. Wij waren in het begin ambitieus door te zeggen dat we het wel zouden trekken toen onze 3de en 4de zoon geboren werd. Het eerste jaar erna was mijn echtgenote voltijds als verpleegkundige bezig en ondertussen ook nog eens voltijds vroedkunde aan het studeren, ikzelf was ook voltijds bezig met mijn opleiding als opvoeder. Met alle stages inclusief uiteraard. Op één paar grootouders konden we niet rekenen, on the count of being dead and cripple. Het andere paar bleek niet veel interesse te hebben. Lang duurde het dus niet tot we doorhadden dat het niet lukte. Nu ondertussen bijna 6 jaar (en een vijfde zoon) later ben ik, als papa, thuis voor de kinderen en is het absoluut geen overbodige luxe. Komt daarbij dat als je geen gratis babysit hebt, je bijna voor niets gaat werken met al die voor- en naschoolse opvang!
Laat dat gewoon zelf rustig bezinken en maak je eigen keuzes zonder schuldgevoel!
(maar ik gok dat jij echt wel gaat werken :p)
Ik heb 3 zussen (drukdrukdruk!) en mijn mama en papa zijn ook gewoon heel de tijd blijven werken. ‘s avonds naar de naschoolse opvang, soms eens bij de oma & opa. Als kind heb ik er alvast geen last van gehad, en nooit bij stilgestaan :)
Het is ook nooit goed voor de mensen. Ik ben thuisblijfmama en krijg daar veel negatieve commentaar op. Ik ben gewoon graag thuis bij de kids, wil elke stap meemaken,… Maar anno 2018 ben je dan een vreemde eend in de bijt.
Volg gewoon je gevoel, Lies! Als je wil werken, dan doe je dat toch. Alleen jullie kunnen deze keuze maken. Proficiat nog!
Ah je ziet wel wat je gaat doen eens alles er is … ik heb bewust gekozen om thuis te zijn vanaf mijn eerste kindje, velen die me nu pas leren kennen denken dat het komt omdat ik vijf kindjes heb. Nee, ik koos het dus al meteen. Ondertussen voel ik me ook geen 100% thuisblijfmama meer omdat ik heel veel werk voor mijn blog en alles daarrond. Mijn webshop draait nu ook enorm goed (al moet ik daar zelf niet elke dag mee bezig zijn).
Vier kinderen en werken gaat perfect hoor, zeker bij een flexibele job en jou studies zijn volgens mij zeker flexibel in te zetten als werk. Go Girl!
Oh en wij hebben wel een poetsvrouw in dienst genomen sinds onze vijfde er is, iets wat ik veel eerder moest doen ;-)
Mijn mama heeft altijd fulltime gewerkt met 4 kinderen in huis. Ze had 20 dagen verlof op een jaar. We spreken van 30jaar geleden, de norm was huisvrouw zijn hè. Ik kijk nog altijd op hoe ze alle vooroordelen trotseerde. Dankzij haar startte de school met opvang in vakantie en na school. Ik heb nooit, nooit, nooit het gevoel gehad dat mijn ma er niet was voor ons. Integendeel, ik had een geweldige jeugd. Doen wat je wil, echt. Wil je werken, dan doe je dat. Wil je thuisblijven dan doe je dat. Een gelukkige moeder is zoveel belangrijker dan een moeder die er altijd is.
❤️
Wij hebben drie kinderen in drie jaar, ze zitten nu bijna alledrie op de lagere school.
Ik heb fulltime gewerkt tot een paar maand na de geboorte van de derde, daarna 4/5de.
Ik wil zelf echt niet minder werken dan dat, als er een vierde zou gekomen zijn, dan had mijn man zelf
wat moeten minderen. Want ik ga heel graag werken maar wil ook zoveel mogelijk zelf voor onze kinderen zorgen. In tegenstelling tot sommige andere reacties merken wij het wél als onze kinderen eens een week wat meer in de naschoolse opvang geweest zijn of als ze een paar keer opgepikt werden door grootouders. Nu, alle kinderen zijn anders natuurlijk.
Ik zou het niet haalbaar gevonden hebben om fulltime of 4/5de te blijven werken met vier kinderen. Misschien wel als ze nog naar de crèche/kleuterschool gaan. Eens ze wat groter zijn, vind ik dat moeilijk. Er zijn al wat hobby’s, we verdelen wel het voeren/halen met andere ouders maar je doet ook je deel natuurlijk. Hoe vlot het ook gaat op school, ze hebben er zoveel deugd van als je eens samen zit om het huiswerk te maken.
Een boeiend vraagstuk voor jullie! Wij bekijken het jaar per jaar hier!
Je hebt een goed punt dat die vraag niet aan mannen gesteld wordt. Het leven van vrouwen is op dat gebied toch wat complexer. Ik vind het geweldig om af en toe met jou daar eens over te praten, omdat ik het gevoel heb dat we wat in hetzelfde schuitje zitten. Alleen heb ik wel maar de helft van jouw aantal kinderen binnenkort. Haha.
We vinden onze weg wel elk op onze eigen manier. En wat anderen daar van denken is vooral hun probleem ;-)