Hé jij daar, moeder aan de schoolpoort. (Technisch gezien moeder in de gang van de school, want kinderen worden op onze school aan hun eigen klas afgehaald.) Je stond daar, net zoals ikzelf, afgelopen vrijdag klaar om het weekend in te vliegen. Kroost ophalen en hupsakeetjees, twee dagen tijd om te bekomen van die eerste schoolweek. Je voelde het in de gangen van de school, iedereen zag dat weekend meer dan zitten.
Tot mijn dochter uit de klas kwam tenminste… Ze had er helemaal geen zin in. Integendeel. In haar hoofd had zij het perfecte plan. Stuur mama naar huis en blijf gewoon nog wat langer bij de vriendjes spelen. En vooral, blijf nog wat langer bij de o zo lieve begeleidster van de opvang. Die, die zo lief is, dat je er eigenlijk stiekem mee wil trouwen. Helaas, mama had andere plannen. De crisis volgde dan ook in een nanoseconde.
Een crisis in een bomvolle schoolgang. Ik, met een baby en peuter in mijn handen, voelde de bui al hangen. Want de juf en de allerliefste begeleidster ever konden mijn 4-jarige in het allerminst kalmeren. Het enige wat haar gekalmeerd had, was haar daar laten. Maar dat was geen optie. En jij, andere moeder, zag het ook. Je aandacht werd allicht getrokken door de hoge tonen die mijn kind produceerde.
Ik voelde je blik en durfde niet opkijken. Want hoe langer de crisis duurde, hoe meer blikken er kwamen. Blikken op zoek naar de oorzaak van dat helse geluid. En ik? Ik voelde alleen maar tranen klaar zitten. Omdat ik de schaamte voelde, geen idee had hoe ik mijn kind ooit zou meekrijgen naar huis zonder brokken te maken en het potje van de afgelopen maanden geopend werd. Want, andere moeder, de vakantie was hels en mijn kleuter heeft dezer dagen wel eens vaker last van haar kuren.
Ik droop dus af, met de hulp van de juf, en ontweek je blik. Tot er bij het afdalen van de trap ook woorden aan te pas kwamen. Bemoedigende woorden, woorden van herkenning. Ik weet niet meer wat je zei. Zelfs niet meer als ik iets geantwoord heb. Maar het was de aanzet om de waterlanders open te zetten.
En hoe hard ik ook vocht, ik hield het niet meer droog. Maar jij daar, moeder aan de schoolpoort, bekeek me niet alsof ik de slechtste moeder ooit ben en je veroordeelde mijn dochter niet. Integendeel. Je gaf me een knuffel. Sprak me bemoedigend aan. Gaf me herkenning. Je stapte zelfs mee tot aan mijn huis omdat ik mijn kleuter niet de baas kon en ik compleet overspoeld werd door mijn eigen emoties.
Liefste moeder aan de schoolpoort, je weet niet wat dat betekent voor me. Hoe mijn hart warm wordt wanneer ik aan die vrijdagavond terugdenk. Het was allerminst een fijne avond, maar ik stond er niet alleen voor. Hoe vaak kom je dat in onze maatschappij nog tegen? En dat zelfs moeders, waar ik enkel mee deel dat onze kinderen op dezelfde school zitten, spontaan en bezorgd mee helpen. Dat idee, dat feit is meer dan hartverwarmend.
Moeders aan de schoolpoort, jullie zijn de besten. Een diepe dankjewel daarvoor.
❤️
Mooi lies… Zo puur en emotioneel… Ik wou dat er ook soms zo’n mama naast me liep…
Ik heb echt geluk met onze school en alle ouders daar ❤️
Wat ontzettend puur geschreven. Ik voelde tijdens het lezen elk woord binnenkomen.
Waaw zo mooi geschreven ! Moest ik je gezien hebben, ik had je ook warme woorden toegesproken. Moederschap is niet altijd vrolijk en leuk. Wel is het altijd de moeite waard ! Alle kinderen gaan door één of andere vervelende fase. Of het nu is of later als ze ouder zijn, we maken het allemaal mee !! Dus lieve mama, ook van mij een welgemeende knuffel. Je schreef het zo mooi dat je me kippenvel bezorgde. Liefs E.
Zo lief. Heel veel hartjes ?
wouw wat mooi, meestal hoor je enkel andere verhalen. verhalen die niet positief zijn, niet samen en elkaar niet helpen…
Zo fijn dit dan eens te lezen
Oh zeg, daar krijg ik nu kippenvel van…
Heel mooi, Lies! Vol ontroering en hoop dat deze fase snel voorbij mag gaan. Dikke knuffel
je weet ook niet hoe blij ik ben te lezen dat er effectief nog zo mensen bestaan. Ik kwam net iets te vaak andere soorten tegen de laatste weken.
Dan ben ik blij dat met mijn verhaal te delen jij weer hoort dat er mensen zijn die anders zijn :-)
Zit hier met tranen in m’n ogen te lezen… Ik ben de mama’s van wie ik al zakdoekjes en knuffels gekregen heb na een drama-queen-afscheids-scène heel erg dankbaar! Een virtuele knuffel!
Amai ik zou kunnen meehuilen! Zo mooi geschreven! Ik stuur jullie duizend hartjes xxx
we doen allemaal maar wat, soms. En iedereen die hiervoor durft uitkomen verdient een vuistje! Bedankt hiervoor!
♥
Wat mooi verwoord! Ik kan mij helemaal inleven in je verhaal… Ik denk dat eenieder dat wel eens voorheeft…
mooi verwoord. Het leven van een kleuter is niet altijd makkelijk en daar zijn wij mama’s soms de dupe van. Je bent een sterke madame! Die tranen mogen nu en dan eens maar weet dat na regen terug zonneschijn komt.
Wij moeders weten allemaal wel hoe het is. En elke keer voel ik me alleen op de wereld.
prachtig!! Ik herken het gevoel helemaal!
Super dat je dit schrijft, het komt bij iedereen wel eens voor, en dan voel je je zo alleen! Bedankt om te laten zien dat het ook anders kan.
Sterkte in deze fase!!!
Mooi geschreven. Ik krijg er kippenvel van.
Mooi
Gelukkig staan we niet altijd klaar met een oordeel maar ook gewoon soms boordevol empathie voor andere mama’s.
Met tranen in de ogen van herkenning op het moment….
Mooi. Ik ga delen.
Ik hoop vooral dat je dan ook de herkenning van andere ouders krijgt wanneer zo een situatie bij u op school zich voordoet! Want dat is echt heel veel waard hé?
Echt wel!
Ik lees hier ook mama’s die net het tegenovergestelde tegenkomen!
:(
Hey Lies. Ik bevond mij de voorbije jaren ook een aantal keer in een gelijkaardige situatie. Mijn dankbaarheid naar andere ‘begrijpende’ mama’s en mensen is dan ook groot. En nu ik mij een beetje hersteld voel, zie ik andere mama’s op school doorheen zo’n periode gaan. Onthou dat je vandaag die mama bent, die het extreem moeilijk heeft, maar over een onbepaalde tijd ben jij die andere mama! Die mama die het begrijpt. Die mama die je zo mooi en warm beschrijft in je bericht hierboven! – Dikke knuffel, groetjes Annelien.
lang geleden voor mij…ben ondertussen bomma ,maar zat, pats! boem! weer zo in die tijd ….
en ik had opeens ook zo een collegamama ,net diegene waar ik dacht bevriend met te worden …
net zij was degene die ,me aankeek ,kom op ,zei ik heb hier ervaring mee ….en me meesleepte door die puberpeutertijd …
en zoals hierboven gezegd ,straks ben jij die mama ,die steunt ….
it takes a village to raise a child
xx
Mooi, om in alle ellende toch dat mooie en steunende te vinden. Ondertussen rolt er hier ook een traan … door jouw verhaal én door de vraag of die kleinste van ons ook eens zonder uren huilen in slaap zal vallen.
Weet je Lies, ik hoorde het gebeuren, zat op mijn bureau ! Kwam kijken maar ook de juf was erbij en enkele ouders ! Iedereen komt zoiets wel eens tegen ! Bij mezelf niet meer bij de kinderen maar soms bij de kleinkinderen ! Niemand hoeft zich te schamen, opvoeden is nu eenmaal niet evident en makkelijk ! In onze school wordt je daarvoor niet nagekeken, we proberen te helpen waar het kan. Komt goed met je schatten xxx
We mogen blij zijn met zo een school ❤️
Zo herkenbaar idd. Ik denk vaak aan je want ook wij zijn al een tijdje aan het doorgaan op automatische piloot. Maar we kunnen enkel ons uiterste best doen en dat is goed genoeg :))))
Zo herkenbaar dit! Ik kreeg afgelopen woensdag geen hulp, maar vreemde blikken in een vrij vergelijkbare situatie met dochterlief. Zo een leuke school hebben jullie ook en gemoedelijk, wat je op zo een moment echt kan gebruiken.
Oh gelukkig, wat een mooie brief is dat geworden. Er gaat niets boven moederlijke solidairiteit om je gesterkt te voelen!
Zalig dit…
Ik denk dat het bij ons op school ook zou kunnen gebeuren. We hebben maar een kleine school met 12 kinderen per geboortejaar.
Zo’n reactie is inderdaad hartverwarmend. We kunnen elkaars zorgen helpen dragen…