Gelukkig zijn…
Gelukkig zijn
Daarvoor wil ik alles geven
Weg wat teveel is
Geen stress aan mijn lijf
Gelukkig zijn.
Raymond van het Groenewoud kon het ooit zo goed omschrijven en nog steeds in deze songtekst ongelooflijk accuraat. Want, zijn we niet allemaal op zoek naar geluk?
Wie me al lange tijd volgt, weet dat ik de zoektocht de afgelopen jaren ben aangegaan. Vaak heb ik me intens gelukkig gevoeld, maar even vaak kon ik met mezelf geen blijf. Was het de ratrace, mijn eigen gedachten, gebeurtenissen in de wereld en/of anderen die mijn gevoel van geluk beïnvloeden? Wie zal het achteraf zeggen? Want in de ogen van anderen had ik blijkbaar alles om gelukkig te zijn, en toch was het nooit genoeg.
Meer leuke uitstappen
Meer reizen
Meer vrienden
Meer afspraken
Meer merkkleren voor de kindjes
Meer uitnodigingen
Meer bloglezers
Meer Instagram-volgers
Meer Instagram-likes
Meer Instagram-vriendinnen
Meer tags
Meer events
Meer samenwerkingen
Meer erkenning
Meer waarde
Meer centen
Meer fotoskills
Meer technische snufjes
Meer positiviteit
Meer negativiteit negeren
Meer spullen in mijn huis
Meer …
Het was tijdens onze reis in Australië dat ik voor het eerst besefte dat het meer me niet gelukkig zou maken. Toch duurde het nog lang voor ik hier echt mee kon breken. (En mogelijks zal er hierin altijd een valkuil zitten.) Het was pas vorig jaar, toen ik met de grootste uitdaging in mijn leven te kampen kreeg, dat ik wist: dit gaat niet om meer, integendeel.
Hoe kan het namelijk dat je leven helemaal op zijn kop staat, je moet vechten tegen een mottige ziekte maar je tegelijkertijd het gevoel hebt dat je intens gelukkig bent? Hoe kan het dat je tranen met tuiten laat, bang bent en toch denkt: ‘Ik ben eigenlijk wel gelukkig.’?
Mijn ziekte leerde me dat in die zoektocht naar geluk het vaak niet het meer is dat je gelukkig maakt. Meer vriendinnen, meer uitstapjes, meer Intagramvolgers, … ze geven je een gevoel van plezier. En plezier, dat is tof. Maar de fundamenten van geluk liggen niet puur in plezier. Meer plezier nastreven, levert in het allerminst meer geluk op. Om dat te beseffen moest ik meermaals kei hard op mijn bek gaan. *auwch*
Toen ik voor het eerst een samenwerking had, dankzij Liesellove, maakte ik een vreugdedansje. Letterlijk. Bij de volgende samenwerkingen ook nog. Maar al snel verdween dat gevoel en bleef enkel het gevoel over dat het aantal aanvragen het succes van mijn kanaal bepaalde. Niet gevraagd worden voor een samenwerking resulteerde in mezelf en mijn Liesellove-kindje afbreken tot ver onder de grond. “Doe meer je best. Zorg dat je het waard bent. Wat voor mottige foto’s maak jij wle niet?” Met daarnaast het andere stemmetje op mijn schouder: “Wees niet jaloers, de anderen mogen toch ook wat? Wat voor een trut ben jij eigenlijk?”
Meer volgers, meer samenwerkingen en meer mijn best doen, resulteerde vaak in kort plezier. Woohoo 5000 volgers, next day: “Kom, we gaan voor 6000 volgers.” Meer volgers, meer samenwerkingen en dus ook meer kans op kritiek. 100 toffe reacties, geweldig! 1 mottige reactie, verdriet! Blij met een samenwerking, even later: “Oh shit, wat als er weer iemand zo een mottige commentaar geeft?” Nieuwe vriendegroep, woohoo, dikke fun maar dan: “Oei, ze spreken zonder mij af. Deed ik iets verkeerd?”
Het zal je niet verbazen dat het social-media-bestaan vooral mijn korte plezier triggerde en onbewust me vaak “gelukkig” of “ongelukkig” liet voelen. Daar waar het in realiteit eigenlijk ging om plezier. Snel plezier, plezier zien bij anderen… lossen fundamenten voor geluk. Geen geluk.
Ik deed een poging bij te sturen. Maar verdomme, dat is mega moeilijk als je niet eens goed tegen de grond smakt. Op een bepaald moment dacht ik zelfs dat ik van social media moest verdwijnen. Maar hoe werkt dat dan, als je een carrière switch maakt waarvoor je constant online moet zijn? En is het echt mijn online leven die mij naar adem doet snakken of zit het eerder in mijn hoofd?
Het dieptepunt kwam er toen mijn boek gelanceerd werd. Ik was zo blij en trots op het resultaat (nog steeds!) maar op de dag van lancering wou ik onder een steen kruipen. In plaats van te kunnen zien wat ik gepresteerd had, zag ik alleen wie niet op mijn boekvoorstelling was of wie er was maar in the end geen woord repte over dat boek van mij. Dat er honderden mensen in de dagen erna me tagden, het boek kochten, enthousiast waren, de inpaklijsten downloaden op de blog en me bedankten voor de inspiratie en het duwtje in de rug… dat zag ik niet. Achteraf kan je denken: “Wat was er in godsnaam mis met jou Lies?”
Je had alles om blij te zijn, om gelukkig te zijn. Vier kindjes, een partner, een vriendengroep, een succesvolle blog en Instagram, een carrière switch die er zat aan te komen, de financiële ademruimte om bij de lancering van merkjes alla bobo choses je volledig te laten gaan en toch maakte jij je zorgen over een Instagram post die niet genoeg likes haalde, over één slechte commentaar, over een haatdragende mail, over een verpest kledingstuk of nog belachelijker een nergens meer te vinden kledingstuk?
Dit schrijven en vooral publiceren is niet evident. Het geeft inkijk in mijn soms sombere, en achteraf gezien soms onnozele, niets-zeggendegedachten (zeker wanneer je ze tegenover alle wereldproblematieken zet) van de afgelopen jaren. Ik vraag me soms af of ze herkenbaar zijn? Of ben ik de enige die in, wat voor mij aanvoelt, de vallen van de huidige maatschappij trapte. Klink ik verwaand als ik dit schrijf? Was het fout van me om meer te willen?
In the end wou ik eigenlijk alleen maar geliefd zijn, voor iedereen goed doen, voor iedereen passen. Terwijl we allemaal weten dat in het streven naar geliefd worden door iedereen, een absolute onmogelijkheid is. Niet met iedereen is er een match en als je toch de illusie creëert van absolute geliefheid, word je vast op een dag wakker met de confrontatie dat je al die tijd je ware zelf gewoon hebt weg gecijferd of mensen gewoon niet oprecht waren.
Idem met eeuwige positiviteit. Verban alle negativiteit, verban mensen die zware gevoelens durven uitspreken, verban mensen die kritisch naar de wereld kijken en alles komt sowieso goed. Wie bedrieg je dan eigenlijk? In the end uiteindelijk en alleen jezelf.
Alleen in de stad
Iedereen ongeïntresseerd
Dat kan, dat kan niet blijven duren
Ik word gek
Gelukkig zijn.
Gelukkig zijn…
Daarvoor wil ik alles geven
Liefde en warmte
Geen stress aan mijn lijf
Gelukkig zijn.
En dus ging ik met vallen en opstaan door een proces, op zoek naar geluk. Toen ik ziek werd, liet ik al dat meer achter mij. Ik werd ertoe gedwongen omdat mijn lijf fysiek enkel de essentie aankon. Mijn gezin, mijn partner, mijn naasten. Streven naar meer plezier kon letterlijk lange tijd niet. En net daardoor leerde ik dat geluk niks te maken heeft met meer plezier beleven, dat je niet door iedereen geliefd moet zijn en het niet nodig is te streven naar het pefecte leven. Dat gezegd zijnde: fuck perfect, maar als in echt, en niet omdat een fancy Instagram Quote dat zegt.
In mijn zoektocht naar geluk ontdekte ik ook dat het ware geluk vooral ligt in het omarmen van jezelf. Accepteren wie je bent, waar jij voor staat en wat jij voelt. Dat hoe positief je ook bent, er ook ruimte mag zijn voor zware, moeilijke en soms negatieve gevoelens. Geluk wordt niet gebouwd op zogezegde fundamenten van plezier, al is plezier wel wreed tof en hoop ik nog heel veel van die tofheid. Geluk bouw je in jezelf, voor jezelf, met jezelf. (Okay, dat is misschien een straffe uitspraak maar kijk, ik ga ze toch doen, haha.)
Het gaat erom in te zien dat we allemaal een keuze hebben en dat we vooral zelf verantwoordelijk zijn voor ons eigen leven. (Als we de gruwelijkste zaken waar niemand invloed op heeft, even buiten beschouwing laten.) Dat meer niet persé leidt naar geluk. Integendeel, het maakt ons vaak ongelukkig of staat ons geluk in de weg.
Het was een harde leerschool en allicht blijf ik voor altijd een beetje op de schoolbanken zitten. Ziek worden was een ongelooflijke wake-up-call. Het heeft me op zoveel vlakken anders gemaakt. Maar het bracht me vooral eindelijk op het juiste pad, dat van geluk. Ondanks alle shizzle, het vechten tegen mijn lijf en de soms donkere gedachten, ben ik gelukkig.
Gelukkig zijn…
Met een lach en een traan,
Met mijn vol hoofd en al mijn emoties,
Met mezelf en voor mezelf.
Met anderen als mezelf.
Gelukkig zijn…
Herkenbaar…Sommige delen en gedachten… mooi dat je het zo schrijft Lies . YOU GO
Wauw wat schrijf je dit mooi. Het eerste deel is heel herkenbaar aan dat tweede deel tevreden zijn met je zelf is hier ook nog een enorme leer school. Wauw wat een top vrouw ben je
Herkenbaar!
Heel mooi omschreven wat ik zelf ook vaak voel of merk.
Meer is over het algemeen niet beter, tenzij het gaat over mezelf meer omarmen, meer zelfzorg en meer mijn échte zelf kunnen zijn.
Tevredenheid en dankbaarheid voor al wat er (wel) is. dat zijn voor mij sleutels tot geluk.
Wanneer het glas voor de helft gevuld is dat niet zien als half leeg maar als half vol, nog zo’n dooddoener maar ook eentje met veel waarheid. Knap wat je schreef en we zouden er allemaal nog wat vaker aan herinnerd mogen (moeten) worden x
De beste blog die je al maakte denk ik… eerlijk over de mindere kantjes (gedachten) waar iedereen wel eens mee sukkelt. Mooi dat je hierin een weg aan het vinden bent!
dankjewel :)
zeer mooie post en ik ben blij dat je het verschil tussen plezier en geluk ontdekt hebt. Als ik je “meer” lijstje zie, valt me op dat je je geluk van anderen liet afhangen. Maar zoals je zelf concludeert moet je je geluk in jezelf vinden en in wat je al hebt.
Het lijkt evident als je het als buitenstaander leest, maar het is een aandachtspunt voor ons allemaal.
(ps de privacy policy die ik moet aanvaarden staat niet meer online ;) )