Ik weet niet hoe dat bij jullie gaat, maar wanneer ik ‘s avonds laat thuis kom kan ik niet dadelijk gaan slapen. (Laten we eten buiten beschouwing dat de baby nog gevoed moet worden en ik sowieso niet direct kan gaan slapen.) Ik heb tijd nodig om mijn dag, mijn avond te overlopen en te laten bezinken. Ook deze avond doe ik hetzelfde. Onrust is wat speelt. Niet door de dag of de avond zelf. Het is nu al een tijdje.

Ik overloop de dag en ik kan het bijna doen alsof ik buiten mezelf treed, mezelf bezig zie.

Misschien voelde je het wel al? Las je het in mijn teksten? Zag je het in mijn foto’s? Of voelde je gewoon. Liesellove worstelt. Het is niet nieuw. Ik ben van het type mens dat niet enkel van go with the flow doet. Dat hoeft ook niet, al zou het soms makkelijker zijn. Denk ik. Al weet ik dat niet. Misschien ben ik dan anders. Anders kan beter zijn maar ‘t kan ook een serieuze tegenvaller zijn. We zullen het nooit weten en wat maakt het ook uit?

Niks. Inderdaad, helemaal niks. Toch denk ik erover na nu ik in mijn roze zetel wacht tot Estelle haar laatste voeding moet drinken. Ik overloop de dag en ik kan het bijna doen alsof ik buiten mezelf treedt, mezelf bezig zie. Voor het eerst valt met iets op. Een terugkerend patroon. Want vanavond vertelde ik tegen veel verschillende mensen dat ik me hier niet meer zo goed voel. Niet steeds in die bewoording, maar in the end komt het daar op neer. Hier is Vlaanderen of misschien wel België. Hier is ook weer niet hier. Want wanneer ik me omring met de juiste mensen in de juiste situaties zit het wel helemaal snor.

Dat het oké is, hoe geweldig is dat trouwens om te kunnen zeggen???

Misschien wil ik dan wel niet persé hier weg. Want steeds vaker krijg ik de vraag of ik dan naar elders wil verhuizen. Elders als in niet in Vlaanderen. Vaak begeleid door de vraag “Waarom? Wat is er mis met hier?” Voor altijd elders gaan wonen, dat denk ik niet te kunnen. Want ik ben niet gewoon ik als in alleen en mezelf. Ik is samen met manlief en de kindjes. Plus familie en vrienden. De eersten zou ik zonder enig probleem meekrijgen, maar de laatsten zou ik dan weer niet kunnen achter laten.

Dit wordt dus geen blogpost die aankondigt dat ik hier weg wil. Dat ik rust en chill wil doen. Natuurlijk wil ik dat, maar ik heb vier kinderen. Dat is nooit helemaal go with the flow. Mijn hoofd denkt daar sowieso teveel voor naar, ook al was ik kinderloos gebleven. Mijn hersenspinsels zijn te complex maar het is oké. Dat ontdek ik terwijl ik mijn dag overloop. Dat het oké is, hoe geweldig is dat trouwens om te kunnen zeggen???

Want dingen klaar zien is soms ook angst voelen.

Steeds meer kom ik tot het besef van wat ik dan wel wil en wat ik dan wel nodig heb om hier te kunnen blijven. Het stemmetje in mijn hoofd die me influistert dat ik hier gek word, kan ik steeds vaker bestrijden. Ook al strookt dat mogelijks niet met de beginwoorden in mijn blog dat de onrust in mijn hoofd nog steeds gigantisch groot is.

Want ja, ik zei het al, ik worstel. Maar stilaan vallen puzzelstukken in elkaar. Soms veroorzaakt klaar zicht gewoon nog meer onrust. Want dingen klaar zien is soms ook angst voelen. Angst voor wat komen zal, over wat komen moet. En je mag ook niet vergeten dat 2018 zo intens was dat we ook daar nog steeds van moeten bekomen. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat in alle zottigheden, in alle onrust en in alle chaos ik voel dat het tijd wordt om beslissingen te nemen. Knopen door te hakken, soms groot, soms klein en soms vreselijk beangstigend. Maar het wordt tijd. Het is tijd.