bevallingExact één week geleden werd Céleste geboren. 8 dagen voor haar uitgerekende datum 30 april. Ook al ben ik nu enigszins weemoedig dat die tijd er definitief op zit, de bevalling kwam geen moment te vroeg. Fysiek was ik op. Elke dag werd ik iets meer een waggelende eend en door de minste inspanning leek het alsof ik een marathon had gelopen. Op vrijdag had ik een vreselijke dag. Baptiste was ziek en ik moest mezelf voortslepen. Ik kon echt niet meer en dat leidde die dag tot traantjes.  

Die nacht werden beide kindjes meermaals wakker. Baptiste door de koorts, Axelle door een oorontsteking. Manlief moest om half vijf op voor zijn werk dus probeerde ik hun pijntjes en probleempjes op te vangen. Om vier uur gaf ik manlief echter een duw, ik kon niet meer en kreeg amper nog mijn ogen open. Terwijl hij Axelle probeerde te troosten (oorontstekingen doen verdomd veel pijn), probeerde ik terug in te slapen. Dat lukte echter niet want plots kreeg ik een gigantisch harde buik. Kort daarna nog éne telkens met een enorme druk op mijn blaas.

Toen manlief terug in de slaapkamer kwam zei ik hem dat hij misschien beter niet kon vertrekken naar zijn werk. Dit leek toch wel verdacht veel op weeën. Toch was ik zelf in twijfel want zowel bij Axelle als Baptiste startten mijn weeën in alle hevigheid en gingen die heel snel over in een weeënstorm. Ik probeerde aan de hand van timen in te schatten hoe het gesteld was. De weeën kwamen echter onregelmatig. Soms om de 2 minuten, dan weer 6 minuten ertussen. En het leek alsof ze na een seconde of 30 alweer voorbij waren.

Ik was een beetje mijn kluts kwijt en zocht dus op internet op wanneer er sprake is van voorweeën en wanneer van echte. Niet dat mij dat hielp. Alles bleef heel onregelmatig en ik wist het echt niet… Daarom besloot ik voor de zekerheid op te staan, mij klaar te maken en mijn laatste spulletjes in mijn valies te steken. Daarna kroop ik de zetel in. Plots leek alles stil te vallen en bijna viel ik terug in slaap.

Maar toen, rond een uur of zes, volgde er een wee waarover ik niet meer kon twijfelen. Het was de eerste die ik echt moest opvangen. Toch kwamen ze nog steeds niet in regelmaat. Desondanks besliste ik om de opvang voor Axelle en Baptiste te regelen. In het idee dat het bij mij altijd in alle hevigheid kan losbarsten en we dan maar beter snel in het ziekenhuis kunnen zijn. Daarna wekte ik manlief en maakten we de kindjes samen klaar. Axelle haar eerste reactie was: “Ik ga mee mama naar het ziekenhuis brengen.”

Af en toe moest ik tussenin pauzeren om een wee op te vangen maar ik vond het uiteindelijk allemaal meevallen. Ik was dan ook behoorlijk relax en dacht dat we nog uren de tijd hadden. Mentaal bereidde ik mij al voor op de gigantische pijn die er wel weer zou komen. Ik verwachtte mij dan ook terug aan een weeënstorm. Axelle zag mij af en toe de pijn verbijten. Ik legde haar uit wat we eerder al hadden besproken. “Zus wil uit mama haar buik en duwt daarom heel hard. Mama moet nu even naar het ziekenhuis en straks mag jij dan je zus komen bezoeken.”

Toen mijn mama er was voor de kindjes, ruimden we alles beneden nog op. Lieten we de kindjes nog hun boterham opeten en maakten we hen uiteindelijk vertrekkensklaar om mee te gaan met oma. Daarna gaf ik manlief instructies wat allemaal al mee kon naar het ziekenhuis. In het idee dat ik nog eindeloos veel tijd had, vond ik dat we ook al de doopsuiker etc. konden meenemen. 20 na 7 konden we dan ook eindelijk vertrekken naar het ziekenhuis.

We wachtten tot ik nog een wee kreeg zodat ik zo weinig mogelijk weeën in de auto had. De rit naar de spoed van Maria Middelares duurt ongeveer een vijf minuten. Net voor we daar arriveerden kreeg ik nog een wee, die laten we zeggen, behoorlijk pijnlijk was. Samen met nog een ander koppel arriveerden we tegelijkertijd op de spoed. Dat het druk werd op het verloskwartier was duidelijk. We kregen instructies hoe we naar het verloskwartier konden wandelen en begonnen aan onze tocht. Af en toe moest ik die wandeling toch onderbreken om de weeën op te vangen.

Ze leken regelmatiger te komen en konden niet meer genegeerd worden. Toen de vroedvrouw mij zag was ze er meteen van overtuigd dat ik al ver in arbeid zat. Ik zei dat het allemaal nog wel meeviel en dat de weeën bovendien niet erg regelmatig kwamen. (What was I thinking?!?) Ze controleerde dan ook meteen hoe ver ik zat. Ik was dan ook stomverbaasd toen ze zei dat ik al 8 cm ontsluiting had. De gynaecoloog werd onmiddellijk gebeld en daarna verliet de vroedvrouw het verloskwartier niet meer.

Nog even aan de monitor om de hartslag van baby te controleren. Tussendoor de weeën opvangen en verder honderduit babbelen met de vroedvrouw. Ik was gigantisch relax en kon niet bevatten dat ik al zo ver zet. De pijn was dan ook niks in vergelijking met die bij Axelle en Baptiste. Wel voelde ik de druk toenemen en zei de vroedvrouw mij dat ze heel snel aan het indalen was.

bevallingbevalling

Toen de gynaecoloog toekwam werd alles klaar gemaakt en werd mij gezegd dat ik bij een volgende wee mocht persen. Bizar vond ik dat. Maar toen er eindelijk weer een wee kwam, begonnen we eraan. De vroedvrouw begeleidde mij extreem goed en ik gaf manlief instructies over het nemen van foto’s. Ik wou deze bevalling namelijk uitgebreid vastleggen op de foto. Ik denk dat hij bijna gek kwam van het feit dat ik honderd keer gezegd heb dat hij foto’s moest nemen.

Doordat mijn pijngrens duidelijk niet overschreven was, was ik wel niet in de natuurlijke trance geraakt waar je pas bevallen vrouwen vaak over hoort spreken. Alles wat er gebeurde in dat verloskwartier en in mijn lijf kon ik perfect registreren en in mij opnemen. Na de eerste perswee zat het hoofdje er al deels uit. De volgende wee wou maar niet doorzetten waardoor de tijd tussen die twee weeën eindeloos leek. Eindeloos en verschrikkelijk pijnlijk.

Ik begon te hyperventileren en overal kreeg ik tintelingen in mijn lichaam. Ik dacht dat ik bijna gek werd. Maar dankzij de begeleiding van de vroedvrouw en het komen van een nieuwe wee, vocht ik me toch een weg door de bevalling. Na drie persweeën was ze uiteindelijk daar en dat moment zal ik nooit vergeten. Ook al was de bevalling naar mijn aanvoelen de verschrikkelijkste van alle drie, het feit dat ik nog zo helder bij de geest was heeft er wel voor gezorgd dat ik haar effectieve komst heel bewust heb meegemaakt. (Bij de andere twee had ik telkens zo iets “ok leg ze maar op mij, ’t is goed zo.”)

De emoties die ik toen gevoeld heb, die zorgen nog steeds voor kippenvel als ik eraan terugdenk. De vreugde, de opluchting en het besef ze is er en dat alles is goed gegaan. Net op dat moment nam manlief ook een foto. Die foto toont alles wat er toen gebeurde. Ik zal hem koesteren want ook al hebben we niet veel foto’s van de bevalling, deze is perfect.

bevalling bevalling

Uiteindelijk is alles dus heel snel gegaan. Om 20 na 7 maakten we ons vertrekkensklaar om naar het ziekenhuis te gaan, om 20 na 8 werd Céleste geboren. Al goed dat het een laatste baby’tje is hier, want anders floept het er gewoon zo uit, haha.

Na de nageboorte kregen we gigantisch veel tijd op het verloskwartier. Zalig was dat. Zowel zij als wij moesten even wennen aan het feit dat ze er is. Een dergelijke snelle bevalling is op de één of andere manier toch moeilijk te bevatten. En ook voor kleine Céleste is het best hevig geweest. De eerste momenten van haar leven kon ze dan ook maar moeilijk geborgenheid vinden. Maar doordat we tot de middag op het verloskwartier lagen en dicht bij elkaar konden liggen, kwam het uiteindelijk wel goed. Toch merken we dat zij het van alle drie het moeilijkste heeft om bijvoorbeeld alleen in haar bedje of parkje te liggen. Maar ah, het is maar een kleine opoffering om haar bij ons te nemen…

Na da middag werden we naar onze kamer gebracht en wachtte ik ongeduldig tot broer en zus Céleste kwamen bezoeken. Het moment dat zij haar zagen zal ik nooit meer vergeten!

Lieve Céleste, welkom op deze wereld, we houden zielsveel van je!

P.s.: vaak hoor je negatieve verhalen over vroedvrouwen maar moest ik kunnen ik stuur de vrouw die mij geholpen heeft een bos bloemen op… ze zal altijd in mijn geheugen gegrift staan als de liefste, meest steunende vroedvrouw ooit, die haar werk met hart en ziel doet! Eindeloze dankbaarheid voel ik voor haar.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

21 reacties

  1. Blij dat alles zo vlot is gegaan! Enne…wij zijn een kadobon voor een mooi boeket gaan afgeven nadien op materniteit voor onze vroedvrouw. Ook eentje uit de duizend. Zij heeft Stella op de wereld gezet én ook mij volle aandacht gegeven omdat ik elk detail wou meemaken :-) Geniet van jullie gezin!!

  2. Ik ben 3 weken geleden bevallen in Maria middelares en ik vond het daar een prachtteam op de materniteit en verloskwartier!

  3. Zooooo mooi !! Wij verwachten ons 1e kindje deze zomer en vind het heel leuk om je verhalen te lezen. Bedankt om dit te delen en een dikke proficiat. Geniet van jullie nieuwe gezinnetje xx

  4. Kort en krachtig. Lijkt me heel pijnlijk maar hoop er deze keer wel op. 24u weeën en 2u persen wil ik niet meer ?
    Geniet nu goed van je gezinnetje!

  5. Zo een mooi verhaal, prachtig!! heftig idd, als het zo snel gaat (was bij m’n tweede ook zo!) maar ik heb er fantastische herinneringen aan, hoe gek dat ook mag klinken ;-) Prachtige foto’s ook!

  6. Was dat Anouchka, je vroedvrouw? Ik twijfelde (aan de foto te zien). Anouchka deed mijn bevalling (en ik was blij dat ze er was) én zij doet de 10de maand hier in de buurt. Normaal lig ik net buiten haar zone, maar omdat mijn bevalling vrij intensief was (anderhalf uur persen) wou ze bij mij komen. Dankzij haar lukte mijn borstvoeding. Zij gaf mij veel zelfvertrouwen.
    Het enige ambetante (bij mijn eerste kindje de) op de materniteit vond ik dat ze niet steeds allemaal hetzelfde zeiden waardoor ik vaak onzeker was. Hopelijk is dat bij het 2de niet het geval. ?

    1. en oh ja nu bij een derde kwamen ze op de kamer enkel voor het hoogstnoodzakelijke want ik deed alles zo goed als uit mezelf :-) advies had ik deze keer niet meer echt nodig

      1. Oooo super, is een heel lieve en geduldige vroedvrouw hé. Je hebt dat goed gedaan. Dat geeft me al beetje meer moed voor nummertje 2 (in september). Hoop dat mijn zelfvertrouwen wat groter is dan bij Berre. Zal toch weer wennen zijn, zo een kleintje ?

  7. Die foto’s zijn zo mooi!
    Ik ben – behalve van de vroedman en vroedvrouw tijdens mijn bevalling – helemaal niet tevreden van het team van MM. Het zullen wel de omstandigheden geweest zijn (veel mama’s, weinig personeel), maar ik voelde me zó aan mijn lot overgelaten daar…

  8. Wat een mooi en intens verhaal! Tijdens het lezen rolden de tranen zo over mijn wangen… (maar dat heb ik bij bijna al jouw babyposts ;-) ), zeker omdat mijn zoontje van 5 weken hier in mijn armen ligt en jouw verhaal veel gelijkenissen vertoont met mijn bevalling. Jouw vroedvrouw kwam bij mij thuis via de 10e maand, ik heb zóveel aan haar gehad, wat een lieve en warme vroedvrouw!! Ik kan me goed voorstellen dat ze jou tijdens jouw bevalling goed heeft geholpen. Heel veel geluk met je mooie gezin!!! Geniet!!

  9. Echt een prachtige, krachtige foto, die eerste … Proficiat met je meisje, jullie hebben trouwens echt een heel mooie naam gekozen, vind ik.