14 september 2018, de dag van Estelle haar geboorte. Een dag die voor altijd in mijn geheugen gegrift zal staan, net zoals de geboortedagen van haar zussen en broer. Op de één of andere manier vergeet een mens veel, maar niet hoe de geboorte van je kind verlopen is. Al is er wel één iets dat je van dat moment effectief vergeet en dat is de pijn. Achteraf weet je nog wel dat bevallen best pijnlijk is, maar de pijn zelf kan je je toch niet meer voor de geest halen. Gelukkig maar, want anders werden er allicht nooit broers en zussen geboren.

Ik had al drie keer heel vlotte en snelle bevallingen. Bij aankondiging van nummertje vier werd ik bijgevolg dadelijk gewaarschuwd. “Zorg dat je tijdig naar het ziekenhuis komt want anders is de kans groot dat je onderweg bevalt.” Vooraf heb ik dan ook vaak wakker gelegen, denkend aan allerlei doemscenario’s. Pas de laatste week voor mijn bevalling had ik op de één of andere manier in dat aspect rust gevonden. Ook in de angst voor het effectief bevallen. Want geloof me, ik ben vaak in paniek wakker geworden bij het idee dat ik nog eens op een manier zou moeten bevallen zoals bij Céleste.

Op donderdag had ik nog een controle bij de dokter en bleek ik aan een 3 cm ontsluiting te zitten. Die avond kreeg ik het gevoel dat ik de volgende dag zou moeten bevallen. Zenuwachtig ging ik slapen, waardoor ik geen oog dicht deed. Mijn voorgevoel bleek te kloppen want om 2 uur ‘s nachts voelde ik die eerste weeën. Nog niet echt pijnlijk, maar duidelijk te onderscheiden van voorweeën. Net zoals bij Céleste kwamen ze heel onregelmatig. Soms snel na elkaar, dan weer eeuwen tussen. Ik deed  nog een poging om te slapen maar dat lukte me niet meer.

Een klein hartje omdat ik wist dat daarna de hel zou losbarsten.

Ik had niet dadelijk de neiging, gelukkig maar, om naar het ziekenhuis te rennen. Vooral dan omdat hoe langer het duurde, de weeën steeds minder vaak op elkaar kwamen. Om toch het zekere voor het onzekere te nemen, beslisten we mijn mama te laten komen voor de kindjes. En zo kwamen we uiteindelijk rond een uur of 8 ‘s morgens in het ziekenhuis aan. Nog steeds met erg onregelmatige weeën, benieuwd naar hoe ver ik nu eigenlijk zat. 4 cm bleek het verdict te zijn.

De intensiteit van de weeën nam daarna relatief snel toe, maar telkens wanneer ik dacht “ok, we zijn vertrokken”, viel de boel weer stil. Na anderhalf uur zat ik aan 5 cm en alle uren erna kwam er geen cm meer bij. Iets voor twee ‘s middags, besliste ik samen met mijn dokter om mijn vliezen te breken. Na onderzoek bleek dat ik heel stevige vliezen had en er nog veel vruchtwater tussen het hoofdje en de vliezen zaten. Bijgevolg kon het hoofdje zo niet voldoende druk zetten waardoor ik allicht nog eeuwen had kunnen wachten op volledige ontsluiting. Haar hoofd lag ook niet helemaal goed. Geen sterrenkijker maar wel een baby’tje dat opzij keek. Dat blijkt ook niet echt optimaal te zijn om vlot te bevallen.

Met een klein hartje liet ik mijn vliezen breken. Een klein hartje omdat ik wist dat daarna de hel zou losbarsten. Nog geen 10 minuten later wist ik al niet meer waar kruipen, letterlijk en figuurlijk. De weeën kwamen veel regelmatiger, vaak zelfs met drie na elkaar zonder enige rustpauze. Ze waren zo intens dat ik soms echt vergat te ademen. Helpt natuurlijk niet. De vroedvrouw begeleidde me echter fantastisch en stelde uiteindelijk voor om met behulp van warm douchewater de weeën op te vangen. Ik had op dat moment misschien kunnen kiezen voor een epidurale verdoving maar geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Ik deed het al drie keer zonder, een vierde keer moest ook echt lukken.

De douche bood me effectief even verlichting. Al was de arbeid loodzwaar en voelde ik daar in die ruimte hoe langzaam al mijn energie weg gleed. Het werd steeds wat zwarter voor mijn ogen en uiteindelijk kon ik niet anders dan terugkeren naar mijn ziekenhuisbed. Ik kon nog amper op mijn benen staan en besefte eigenlijk niet meer zo goed waar ik was. Op dat moment was er trouwens nog steeds geen enkele vooruitgang qua ontsluiting geboekt.

Toch bleef de vroedvrouw de hele tijd bij mij en hielp ze me om de weeën op te vangen. Samen met Stefaan, want ook hij heeft me de volledige tijd begeleid om de helse pijnen op te vangen. Zonder veel te zeggen maar door aan te voelen wat ik op dat moment nodig had. In de kamer was het trouwens muisstil, op soms de controle van de hartslag na. Het voelde aan alsof ik buiten mezelf trad. Verder werd er alles aan gedaan om me bij de les te houden. Ijsblokjes werden aangerukt om verkoeling te brengen en ik heb 100 keer mogen herhalen dat ik niet meer kon en niet meer wou. Wanneer ik angst voelde, werden de juiste woorden gezegd zodat ik me tegen mijn innerlijke demonen kon verzetten.

Toen de dokter controleerde hoe het daar zat bleek ik nog steeds meer aan 6 cm te zitten. Na anderhalf uren zware weeën hoop je op iets anders… Ze besloot in de buurt te blijven en heel vreemd, maar vijf minuten later moest ze al opgebeld worden. Zo plots kwam die persdrang.

Het was de eerste keer dat ik met mijn eigen dokter beviel en dat vind ik bijzonder. Ze gaf me de kans te kiezen uit welke manier dan ook van bevallen. Ik koos echter voor de traditionele manier in de beugels. Voor sommigen is dat misschien onnatuurlijk en heel klinisch maar dat werkte bij mij al drie keer perfect. Ook nu dus… al zei ik vooraf dat het met echt niet ging lukken. Mijn dokter zat ook niet gewoon te wachten tot het werk geleverd was maar heeft me actief mee geholpen om de klus te klaren.

Ik koester de herinneringen aan die dag.

De laatste loodjes waren zwaar. Fysiek was er alleen nog maar uitputting. Even panikeerde ik ook terug en riep ik nog dat ik niet meer wist hoe het moest. (Echt waar, haha!!!) Maar met de juiste woorden van zowel de dokter als de vroedvrouw, vond ik toch die innerlijke oerkracht om nog eens alles te geven. Uiteindelijk had ik maar drie persweeën nodig om Estelle ter wereld te brengen. Toen ze er bijna was overtuigde de dokter mij haar zelf te nemen. Ik zei wel eerst neen maar ze gaf me gewoon de tijd die ik nodig had om te bekomen. Om de baby dan met je laatste krachten toch zelf te kunnen nemen en daarna te beseffen dat het voorbij is, dat is bijzonder. De opluchting, het geluk, de overweldiging groots. Daarna was het bijkomen, genieten, tijd nemen…

Gedurende de volledige arbeid hebben zowel de vroedvrouw als de dokter voor een serene sfeer gezorgd. Ik kon helemaal opgaan in mijn eigen bevalling en vergat daardoor tijd en ruimte. Ondanks de pijn en mijn vele woorden dat ik het niet meer aankon en de tranen die ik gelaten heb, is het mijn mooiste bevalling geworden. Misschien klinkt dat gek want wie kiest er nu voor een bevalling van 14 uren i.p.v. eentje die binnen de twee uren geklonken is? Geloof me als ik zeg dat afzien in functie van nieuw leven echt de moeite waard is.

Ik koester de herinneringen aan die dag. Wat ik die dag gevoeld heb, vergeet ik nooit. Een eindeloze dankbaarheid dat ik dit vier keer kon meemaken. Telkens op geheel eigen manier, uniek en bijzonder. Maar vooral met het geluk dat ik vier keer een gezond kind op de wereld kon zetten.