huilende babyRuzie, de hele dag door. Ruzie tussen broer en zus. En samenspannerij… dat ook, tegen mama. Krijsende kinderen als het woordje ‘neen’ net iets te vaak valt. Stel je zich er ook nog het kind bij voor dat zich op de grond werpt. Alles erop en eraan. En niet te vergeten: een baby met verborgen reflux die net op dat moment beslist om mee te krijsen. Een huilende baby, zo vaak dat je soms echt niet meer weet waarin of waaruit. Maar in dat laatste geval heb je net iets meer geduld. Baby’s die pijn hebben wil je vooral troosten.

Maar wat als die baby’s niet huilen omdat ze honger hebben, laat staan pijn? Als ook het pampertje helemaal ok is en ze niet te warm of te koud hebben? Wat als het gewoon lijkt te beslissen, ik huil een beetje mee met mijn zus en broer? Ik weet wel hé dat ze dat niet op die manier beslissen. Maar je snapt wat ik bedoel. Wat als ze gewoon huilen? Zomaar. Zonder verklaarbare reden.

Desnoods ga je zelf een extra rondje wandelen, al bestaat het risico dat die twee andere koters het op een rennen zetten tijdens die wandeling.

Dan probeer je jezelf te troosten met het idee dat het, het zoveelste groeispurtje is. Want baby’s huilen toch niet zomaar hé? Groeispurten zijn dan ook de perfecte verklaring voor zowat alles waar je geen antwoord op hebt. Natuurlijk blijft dat huilen wel doorgaan en word je als mama liever niet gek. Dus dan ga je tien keer aan hun wiegje staan, in de hoop dat ze daarna gewoon eventjes in slaap vallen en mama ademruimte krijgt. Je propt ze in een draagdoek en hoopt dat het wiegen hen zal kalmeren. Desnoods ga je zelf een extra rondje wandelen, al bestaat het risico dat die twee andere koters het op een rennen zetten tijdens die wandeling. Je loopt als een gek rond de tafel, toertje na toertje, en ondertussen maak je dansende bewegingen zodat baby hopelijk in slaap valt op je arm.

Je haalt de beste babytaal boven die je hebt en gaat uiteindelijk over op een smeekbede om toch maar dat kleine wezentje te overtuigen te stoppen met huilen. Ondertussen probeer je met man en macht je andere twee kinderen eten te geven, te wassen en in bed te krijgen. Multitasken, het schijnt dat niemand dat echt kan. Dat je hersenen dan oververhit raken. Anyone?

En oh ja, nog altijd geen pijn, geen honger, geen natte pamper, niet te warm, niet te koud… want dat heb je al tig keer gecontroleerd.

Wanneer je eindelijk de andere koters in bed krijgt en terug de trap afkomt, lijkt het stil geworden te zijn in dat wiegje daar. Maar nog voor je hebt kunnen denken ‘Oef, eindelijk rust’ hoor je alweer geween. ‘t Was gewoon een pauze. Eentje die de baby nam, net als jij niet in de ruimte was. Net als jij even niet kon genieten van dat ding dat stilte heet. Dat het kind ondertussen gezwollen ogen heeft van en zoveel te wenen en zo goed als niet te slapen, laat baby koud. Als je twee maanden oud bent, ben je sowieso nog schattig en mooi. Eigenlijk kom je dan met alles weg.

Nog wat meer wiegen, babytaal en alle trucjes die je maar kent om toch maar baby stil te krijgen. Helaas, langzaam lijk je toch gek te worden. De groeispurt-verklaring al lang niet meer toereikend voor de innerlijke geestelijke toestand. En oh ja, nog altijd geen pijn, geen honger, geen natte pamper, niet te warm, niet te koud… want dat heb je al tig keer gecontroleerd.

Juist ja, die keer dus dat ik mijn koptelefoon heb opgezet…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

4 reacties

  1. Misschien was ze gewoon overprikkeld. Of misschien was het iets anders. Niet dat het er iets toe doet.
    Wat er wel toe doet, is dat jíj er op dat moment voor moet zorgen dat je niet zot wordt en geen domme dingen doet. Dat heb je gedaan. Goed zo.

  2. En naar mijn mening is het beste wat je dan kan doen je koptelefoon opzetten… Of effe in een andere kamer een hulplijn bellen… Voor je eigen welzijn… Been there, done that! Veel succes!! Je houdt van je kindjes, dat is wat telt!