Weet u nog, enkele maanden terug schreef ik over mijn dipje. Omgaan met de wereld voelde aan als een strijd, de huildagen van Baptiste waren zo extreem en Axelle haar peuterpuberteit was ook niet van de poes. Ik, ik voelde mij alleen maar slecht, heel slecht… En ook al houd je de schijn hoog op, zelfs dat was moeilijk geworden. Al hielp die schijn ook wel, anders had ik mij misschien helemaal laten gaan en schreef ik vandaag nog niet over verandering.
Maar soit, de dag dat ik dat bericht schreef, ging ik voor verandering: me-time, denken aan mezelf, werken aan mijzelf en mijn lijf. Ik nam kleine stapjes: inschrijven op Weight Watchers-online, Bodystyling opstarten, workshops volgen, naaidate’s… ‘t Hielp allemaal wel, maar eerlijk, ik voelde mij zo slecht dat het positieve gevoel van een avond workshop of een naaidate al snel weer verdween.

De angst die ik toen vooral voelde, lag op de loer en nam gretig gebruik van elke gelegenheid om mij terug in een hoekje te duwen. Het hoekje waarin ik mezelf kwijt was, waarin huilen meer deugd deed dan lachen. Het hoekje waarin ik mij afzonderde en waar weinigen echt iets van merkten. Op een paar vriendinnen na had niemand de ernst van de situatie echt door, denk ik. Damn god, wat voelde ik mij eenzaam.

Manlief voelde dat natuurlijk wel. Maar ik, die altijd zo open ben, makkelijk schrijf over wie en wat ik ben, die honderduit kan spreken… diezelfde ik kreeg het niet uitgelegd. Ik schreeuwde soms luid en soms ook heel stil. 
Mijn gevecht om mezelf terug te vinden, de angst om te verglijden in een depressie en het schuldgevoel dat ik geen goeie moeder ben, gaven me echter op de een of andere manier kracht om door te gaan. De hunker naar een lijf dat aanvoelde als mezelf groot. ‘t Is nog niet terug maar samen met de betere momenten van Baptiste, kwamen ook mijn betere momenten terug.

Weight Watchers Bodystyling Bevalling

Ik durf eindelijk zeggen dat we uit die moeizame periode zijn, al voel ik wel dat de angst nog steeds op de loer ligt. Angst die heel graag mij terug in dat hoekje wil duwen. Sluimerend aanwezig, om terug aan te vallen als het net iets minder goed gaat. Maar toch, de dagen dat ik op de toppen van mijn tenen loop zijn over. Zij zei me dat er terug een sprankeling in mijn ogen is, en zo voelt het ook. Mijn strijd om terug in mijn skinny jeans te kunnen zet ik verder. Weight Watchers vernieuwde haar programma en sinds deze week probeer ik dat uit, in combinatie met hun foodboxen en bodystyling.  Sinds november werk ik dan wel al aan mijn gezondheid, pas recent had ik ook echt de courage om er helemaal voor te gaan. Het lopen gaat steeds beter en geeft mij ook iets dat niks anders me geven kan, zelfs een naaidate of toffe workshop niet: vrijheid.

Vrijheid in mijn hoofd, 
ademruimte, 
zuurstof. 
Maar hé, ook al ben ik nog niet helemaal terug in het lijf dat ik wil, ik ben er wel weer. 
Amen to that!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

27 reacties

  1. Goh Lies, wat ben jij een moedige meid! Hierover schrijven kan niet gemakkelijk zijn! Je bent een inspiratie voor vele moeders die in zo'n dipje zitten! Ik wens je een top 2016 met superveel vrijheid, ademruimte en een skinny jeans ;-)

  2. Top! Heel herkenbaar, ik maakte hetzelfde door na de geboorte van Joanna (huilbaby). Het is gigantisch zwaar en je kan het zo moeilijk verwoorden. Met mij ging het ook prima naar de buitenwereld toe, vanbinnen huilde ik en panikeerde ik. Maar ik ben er ook bovenop gekomen, samen met Joanna en de niet-aflatende ondersteuning van naasten. Die eigen vechtlust herken ik heel erg, wat ik ben van nature een positief en optimistisch persoon en hoe ik mij toen voelde hield helemaal geen steek. Dat moest en zou veranderen en dat deed het gelukkig ook. Bij Ellie heb ik er dan ook veeeeel minder last van gehad (af en toe een dipje maar dat moet kunnen). En ik wil ook mijn lijf terug, daar werk ik aan. Langzaam maar zeker ;-) Succes verder!!

  3. go go go lieve lies! op die foto zie je er echt stralend uit, dus meer van dat :-)
    als je een beetje gezond eet en blijft lopen dan kan je snel terug in die skinny jeans hoor, no worries.
    xxx

    1. Nu durf ik dat wel, maar toen kon ik dat toch niet zo rechtuit schrijven hoor… ik liet wel af en toe hier iets vallen dat het niet top ging maar eigenlijk ging het veel minder goed, maar dat is moeilijk om toe te geven en te tonen… en oh ja ik ben je niet vergeten, er komt nog iets je richting uit ;-)

  4. Wauw, hoe fijn om dit te lezen! Dat het leven jou al even niet meer toelachte, dat kon ik hier – hoewel niet altijd geschreven – tussen de regels wel voelen. (Zo gaat dat met een paar veel te uitgeruste voelsprieten wat de gevoelens van anderen betreft. Zelfs al zijn die anderen een treincoupé of een half blogland verwijderd) Maar nu, nu voel ik een glimlach, en ik krijg er zelf spontaan ook eentje. Wat fijn, meer jou! Ik hoop dat die glimlach heel lang blijft, ook tijdens de minder leuke momenten. Je bent een sterke vrouw!

  5. je bent er bijna meisje, goed voor jou! Dalen kunnen diep zijn, en verdomd moeilijk om er uit te geraken en een top te bereiken! I know the feeling jammer genoeg.
    Maar je haalt dat wel! Sterke meid jij!

  6. Wat mooi geschreven. En dapper ook. Ik denk dat er velen zijn die nu of ooit wel eens een donkere fase in het leven doormaken. Maar weinigen durven of kunnen dit openlijk zo delen. Zoals jij het onder woorden brengt is heel mooi. Ik krijg er een glimlach van om te lezen dat er bij jou weer een sprankel en een vonk terug is :)

    1. Openlijk uitkomen voor moeilijke zaken is in onze maatschappij inderdaad geen evidentie, maar bij mij voelt het goed om dat wel te doen… Net omdat ik zoveel had aan mensen die mijn gevoelens erkenden, zelfde verhalen hadden :)

  7. Heel herkenbaar. Probeer vooral de angst los te laten. Weten dat niet alle dagen 'top' zijn, heeft mij door een moeilijke periode geholpen. Overal zag ik foto's van blije mensen, mensen die het allemaal voor elkaar hadden. Niemand vertelde dat er ook andere kant was. Nu weet ik wel beter!

    1. dat er een andere kant is, dat weet ik heel goed… ik werk in de sector dus ik zie het dagelijks. En helaas laat je niet zomaar je angst los hé maar hé het wordt wel beter en dat is wat telt :-)

  8. Wederom mooi verwoord. Zo fijn om dat positieve verhaal te lezen. En ja, de angst is ook wel herkenbaar. Maar met de angst kwam voor mij ook heel veel zelfkennis. Ik herken mijn triggers beter en zeg sneller nee. Het maakte me sterker. En die angst, die wordt kleiner…

  9. Jouw verhaal doet me weeral eens beseffen hoe hard ik nooit nog een baby wil. Hier was het ook een diep dal toen. De lichamelijke ongemakken en de mentale afstomping (lang thuis wegens zware bekkeninstabiliteit). Hier ging het plots beter na 3 maanden. Het huilen stopte langzaam en mijn leven viel wat terug in zijn oude plooi. Mijn lijf werd langzaamaan terug van mij. Ik kreeg meer tijd tussen de voedingen en kon terug gaan werken. Het afkolven nam ik er graag bij. Ik ben blij te lezen dat je langzaam uit je dal klimt. Laat een terugval je niet afschrikken, je komt er wel. x

  10. Sterk…ook heel herkenbaar. Na de geboorte van nummer twee heel lang het gevoel.gehad dat ik mezelf kwijt was. Fysiek en mentaal. Met pieken en hele diepe dalen zijn we vijf jaar verder en eindelijk weer daar. Vijf jaar… Tja kwestie van het niet willen zien en vanalles verzinnen om er niets mee te doen. Een flinke burnout was de start van een stijgende lijn.

  11. Ik herken heel goed het gevoel "alleen" te zijn, ook al lijkt dit voor de buitenwereld helemaal niet het geval. Ik had dat na de bevalling van Eryn, 8 jaar geleden nu, ook heel erg. Blij dat het beter met je gaat.

  12. Super om te lezen dat het beter gaat! Het kan soms allemaal zo rot zijn dat je er even zelf niets van snapt. Ik zit in een soortgelijke situaties. Ontevreden met mijn nazwanger lichaam, chaos in het hoofdje en het 'ik weet het niet meer'gevoel.
    Morgen terug aan het werk, hoop dat dit beterschap kan brengen.
    Je verhaal brengt in ieder geval het gevoel van niet alleen zijn, merci!
    En dat Weight watchen zal ik misschien ook moeten beginnen :-)