Gisteren bereikte ik een absoluut dieptepunt. De verpleegster van Kind & Gezin moet het gemerkt hebben. Bezorgd zei ze: ‘Ik bel je volgende week nog eens op om te horen hoe het gaat.’ 1000 tranen zaten klaar maar werden weggeslikt. 
Ik ben moe, voel me schuldig omdat ik het even niet zo goed red. Baptiste heeft spruw. Het terroriseert hem. Maakt van elk voedingsmoment een strijd. En mama, die raakt uitgeput. Het kind mag dan ‘s nachts bijzonder goed slapen, overdag bestaat mijn leven uit voeden en troosten. Ik huil steeds vaker mee, al weet ik dat spruw een tijdelijk probleem is. 1 voordeel: straks kan ik een boek schrijven over hoe omgaan met spruw, wat een andere moeder dan misschien weer kan helpen. 
Maar, dit wordt geen verhaal over spruw, wel over mijn dieptepunt. Ik voel me uitgeput, een slons. Mijn rug volledig verkrampt, mijn wangen rood van de vele tranen die een aanslag plegen op mijn huid. De slapeloosheid is terug want bij elke kik denk ik dat die zal evolueren naar een nieuwe huilbui. 
Op Instagram kreeg ik ongelooflijk lieve reacties, en ook hier kreeg ik al hartverwarmende woorden. Deze morgen stond ik uitgeput op maar strijdvaardig. Ik wil geen slons zijn, wil niet verder varen op de donkere wolk waar ik nu soms op zit. Mij zomaar bij iets neerleggen, dat zit er gewoon niet in. 
Dat ik nog even op mijn tanden moet bijten op vlak van dat voeden en troosten zal ik niet ontkennen. De spruw is hardnekkig maar op een dag raakt dat probleem opgelost. Dan kan ik eindelijk genieten van mijn mannetje die bijzonder rustig van aard is en al een perfect dag-nachtritme ontwikkelde. In tussentijd besliste ik eindelijk te doen wat iedereen al lang tegen me zegt: me-time, zonder schuldgevoel (of dat ga ik toch proberen.) 
Deze avond gieten we dat in de vorm van een workshop, maar verder maakte ik een afspraak met Bodystyling. Als er iets is waar ik nood aan heb, dan is het terug passen in mijn skinny jeans. Dat zal dan ook betekenen dat ik eindelijk nog eens voor mezelf kan shoppen en mijn kast ten gronde kan opruimen en vernieuwen. 
Sinds een goeie twee weken ben ik ook bezig met Weight Watchers en verloor ik al 3,6 kg. Het is niet altijd makkelijk, zeker niet op van die dieptepunt-momenten. Ik ben een emo-eter, chocolade brengt mij troost. 
Het is niet makkelijk een evenwicht te vinden tussen zorgen voor een ander en jezelf. Maar deze morgen besefte ik dat zorgen voor jezelf bijzonder belangrijk is. Voel je jezelf een slons dan gaat dat zorgen voor de ander moeizaam. 
Dus ik neem me-time, werk aan mezelf 
en geloof oprecht dat ik zo binnenkort het evenwicht vind. 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

34 reacties

  1. Way to go! Even de vicieuze cirkel doorbreken. Tijd voor jezelf, weer beter in je vel, en hop, je hebt weer energie voor je gezinnetje. Af en toe krijg je wel weer een terugslag, ongetwijfeld, maar vanbinnen zit een sterke vrouw!

  2. ik weet hoe je je voelt…heb dat ook soms maar altijd denken: na regen komt zonneschijn!
    is het enigste spreekwoord waar ik in geloof!
    en met dat kleine mannetje komt het zeker goed…even op de tanden bijten!

  3. O honey.
    No high without a low.
    Misschien moet je je even diep rot voelen om daarna herboren te raken.
    Draai het of keer het…hoe je je ook voelt, hoeveel zwaarder of slonziger je ook bent… Jij blijft een mooie vrouw.
    Xxx

  4. Zet m op lieve mama! Niet te veel tegelijk willen helpt ook wel eens. S ochtends een blush en een lipgloss en je voelt je instant minder slons! Hier overigens met feline weken aangemodderd met spruw, vreselijk was dat. Uiteindelijk opgelost met een natuurgeneesmiddel dat ik kreeg via de lactatiekundige (een blauwpaars goedje dat ik in mondje en op eigen borsten moest smeren). Hopelijk gaat t gauw beter! X

  5. Je beschrijft zo goed hoe mijn dalen ook voelen…
    Ik bewonder je strijdvaardigheid!! Daar alleen al mee kom je er zeker weer helemaal boven op, elke keer weer opnieuw!
    Een dikke virtuele knuffel…

  6. Een goede mama is een blije mama en die kan er enkel komen door zorg voor jezelf te dragen en eerlijk te zijn tegen jezelf. Lukt het even niet, en dan? Als mama's gewoon eens wat eerlijker zouden zijn en niet alles op een roze wolk willen zetten hoeft niemand zich verplicht te voelen zich schuldig te maken aan tijd voor jezelf. Je bent niet enkel mama, je bent vrouw, je bent vriendin en je bent vooral jezelf met of zonder dosis slons ��.

  7. de babyperiode is bij mij al wat langer geleden maar het komt snel terug als ik je verhaal lees. Ik herken het ook als je zegt dat als je je beter in je vel voelt (gewicht, kleren, kapsel, whatever) dat je precies alle beter aankunt. In ieder geval zie ik geen slons als ik je selfies bekijk :) maar het is eigen gevoel dat telt! Geniet van de workshop en succes met de ww! Dat komt zeker goed x

  8. je logje doet mij terugdenken aan mijn babyperiodes. Ik vond die nooit erg fijn, al waren er ongetwijfeld – nu ik erop terugkijk – betere periodes. Ik haatte het om me niet mezelf te voelen, en om constant in dienst te staan van een onvoorspelbare baby, zonder tijd voor mezelf. Ik herkende mezelf niet in de emotionele jojo, zonder relativeringsvermogen. En nu heb ik een derde kleuter, en twee bijna kleuters. Na onweer komt de zon, ook voor jou. Zorg vooral goed voor jezelf!

  9. That's the spirit!! Je komt er zeker wel, en die dippen, groot en klein, gaan ook weer voorbij!! Geniet van je me-time, daar ga je keiveel deugd van hebben, en dat is goud waard, ook voor jezelf als mama!!

  10. Heel herkenbaar… Al is mijn kleine meid een droomkind en heeft ze (hout vasthouden!) voorlopig nergens ook maar last van. Maar ik ben wel meer vermoeid dan anders, zit ook soms in gevecht met de oudste, voel dat ik regelmatig op een muur bots die me er eventjes aan doet herinneren dat ik op anderhalf jaar tijd 2 kindjes kreeg. Das soms best heftig. Ik heb het lang weg geslikt, deed alsof ik nergens last van had. Maar steeds vaker zeg ik tegen mijn ventje 'dat ik wil weglopen' waarmee ik natuurlijk gewoon bedoel dat ik gewoon wat tijd voor mezelf nodig heb. Ik ben ondertussen bijna 2j fulltime mama (heb in die tijd nauwelijks 4m halftijds gewerkt dus my god?!) en het weegt door. Ik zie mijn kindjes doodgraag, serieus waar, maar een mama die zich fit en vrolijk voelt daar zullen mijn kinders nog meer van genieten. Dus ga ik sinds kort terug sporten, wil ik al die overtollige kilo's kwijt, ik ga naar de naailes, ik bedank niet langer voor een ladies night,… En kan ik zonder schuldgevoel de deur achter me toe trekken en zeggen: "Tot later schat, veel plezier met de kindjes!" Al blijven er nog wel moeilijke momenten. Een mama blijft een mama hé, ik probeer vaker aan mezelf te denken. Voor mezelf, maar vooral voor mijn ventje en de kindjes…

  11. drie kinderen later …snap ik dat goed …waarom denk je dat ik ben beginnen naaien!
    Ik was ook die slapeloze nachten, dagen vol entertainment, slobberkledij, melkvlekken op mijn schouders, wallen moe …
    Maar het wordt echt beter en dan is het genieten.
    Vraag ook eens een dagje de hulp van een oma. Die vinden dat super en dan kan jij eens genieten van een bad, een bed, een rustige maaltijd, je favoriete tv programma … kortom effe op adem komen.
    Nu mijn jongste 4 is, lijkt dat ver weg maar ik heb ook zo een dipje gehad. Liefde, kalm blijven en soms tot 10 tellen helpen je al een eind verder.
    Veel succes!

  12. Ik heb ook zo'n lief verpleegstertje v kind en gezin, die ging met mij wandelen en koffiekletsen toen ze zag hoe moeilijk ik het had en hoe eenzaam ik was in de eerste maanden nadat Otis geboren was. Ik heb namelijk geen (familiaal) netwerk id buurt en het is best zwaar zo.
    Goed dat jij nu lekker me-time neemt. Beste beslissing ooit! Mij hielp het ook om niets te moeten "maken" of "doen" tijdens mijn me-time. Gewoon een beetje zijn. En ademen.
    You is strong. You is kind. You is beautiful.

  13. Gentiaan violet heet dat blauwe spulletje… en doe je ook alle hygiëneregels tegen spruw? Alles minimaal tien minuten uitkoken (spenen, flessen, wat uitgekookt kan worden) en dagelijks wisselen van stoffen onderdelen die met je melk in aanraking komen en wassen op minimaal 60 graden (spuugdoekjes, beha's, …) Ik zeg het maar even…

    Verder hou vol en zet m op meid, alles gaat over….

  14. Niet vergeten jezelf ook mee te behandelen he, anders besmet je elkaar steeds opnieuw!
    Louise en ik hebben elkaar zo weeeeeken aan een stuk herbesmet!
    Uiteindelijk er vanaf geraakt met gentiaanviolet :).

  15. Ooit zei een collega tegen mij: voor mij is elke nieuwe dag een feest. En ze heeft gelijk. Het is niet altijd makkelijk om het mooie in een dag te vinden, maar het is wel zo. Probeer toch te herinneren dat je geweldig bent. Je hebt leven gegeven aan een nieuw klein knulletje en momenteel staat alles in het teken van hem. Maar al vanaf de geboorte moet je leren loslaten, hoe moeilijk ook. En misschien is dit wel één van die moeilijke periodes. Af en toe moet je het moederen opzijzetten en tijd investeren in jezelf. Go girl, je kan het!

  16. Oh lieve meid, je komt daar door, ik weet dat want jij bent zo een straffe madam! Zo sterk! Het is niet fijn, dat gevoel van 'falen' maar het is geen falen, het is juist een erg goede mama zijn, je kind zo graag zien, daar alles voor doen. Hou moed lieverd want dit is tijdelijk en dan ga jij zoveel sterker in je schoenen staan!

  17. werken aan me-time is iets wat je zeker niet mag vergeten… Ik had dat een beetje over het hoofd gezien na mijn tweede bevalling en na maanden van slapeloze nachten en zware dagen besefte ik dat ik mijn dieptepunt niet meer 'gewoon' te boven zou komen. Hulp zoeken is niet plezier. Hulp aanvaarden, tijd voor jezelf nemen, een potje janken in bad en lekker (maar gezond) eten kunnen al wonderen doen <3

  18. Je berichtje doet me terugdenken aan die periode. Ik heb ook zo diep gezeten. Geen spruw, maar kloven in mijn geval. Elke dag is een dag korter bij het einde van deze periode. Dat was toen mijn mantra. Ik heb het toen vooral ondergaan. Ik herinner me vooral de schrik die ik elke avond had… zou het een goede of een slechte nacht worden?…Geen baby's meer voor mij dus ;-) Gelukkig komen ze met hun koddig snoetje overal mee weg. Veel moed x

  19. Doen! Je kan geen goede mama zijn als je er zelf niet meer bent. Ik heb ook afgezien met mijn tweede. Ettelijke oceanen gevuld. Maar 't leven zou net compleet zijn zonder hem. Hij is mijn heldje. Volhouden. Op tijd stoppen en ademen. Je kan het ;)