Op Liesellove vertel ik over het leven als moeder, reizigster, vechter tegen chronische leukemie, creatieveling en eigenlijk over alles wat ik fijn vind. Zo een 9 jaar geleden startte ik deze blog op. In eerste instantie eentje om mijn naaisels te delen met de wereld. Snel voelde ik echter dat schrijven, ervaringen en gedachten delen en stilstaan bij het leven, zaken zijn die ik erg fijn vind. En zo werd Liesellove bijna een naslagwerk van de afgelopen 9 jaren. Volg je me hier en en op Instagram, dan kan je me bijna beter dan sommige mensen in real life. Ben je hier regelmatig? Dan weet je allicht wel dat ik koffieverslaafd bent.
Koffielover in hart en nieren
Ik ben een absolute koffielover en ik doe niks liever dan koffietjes drinken. Ga ik naar een koffiebar dan kies ik standaard voor een Latte Macchiato. Van dat kleine gelukje word ik dan bijzonder gelukkig. Wanneer ik thuis ben, gaat er ook geen dag voorbij zonder dat ik koffie zet. Dan ga ik voor lekker zwart. En opnieuw, het zijn geluksmomentjes. Als het van mij afging, dronk ik allicht altijd koffie. Het spreekt echter voor zich dat we de hoeveelheid onder controle proberen houden.
Als het over die koffie gaat, is er trouwens één vereiste. Het moet kwaliteitskoffie zijn. Niks erger dan koffie die een vieze nasmaak heeft of kei zwaar op je maag ligt. Zo durf ik af en toe wel nieuwe merken te proberen en vind ik het ook op reis heerlijk om overal koffie uit te testen.
Koffie als herinnering
Je hoort het al, naast het feit dat ik koffie bijzonder lekker vind, koppel ik aan koffie ook allerlei herinneringen. Zo katapulteert de koffie van Illy me naar avonden op restaurant, die je dan natuurlijk afsluit met een tas koffie. Heel vaak blijkt dit om een Illy koffie te gaan waardoor je een merk sowieso anders gaat beleven. Of ben ik nu de enige die zo een kronkels maakt?
Slow koffie
Als laatste opmerking vandaag over koffie, heb ik het graag nog even over slow koffie. Het is natuurlijk fijn als je a.s.a.p. je koffie voor je hebt staan. Maar dankzij het reizen met onze bus, ben ik het principe van slow koffie ook meer gaan waarderen. Je geniet gewoon extra als je een beetje moeite voor je koffie moet doen.
Bij slow coffee, heeft je koffie langer de tijd nodig om gezet te worden. Je gebruikt geen volautomaten en espressomachines, maar je zet de koffie zelf met de hand. In onze bus is er geen koffiezetmachine en wordt er steeds een minimale hoeveelheid koffie gezet met een cafetière. Je hebt hiervoor wel wat geduld nodig want de koffie warm je boven je vuurtje op. Maar achteraf geniet je des te meer… zeker als je ook nog eens in een prachtige omgeving staat.
Om het principe van slow coffee door te trekken, naar ons dagelijks leven overweeg ik trouwens om met koffiebonen aan de slag te gaan. Het is toch weer een extra stap in het maakproces en volgens mij komt het de smaak ten goede. Al weet ik niet of ik tijdens schoolweken, mijn koffiezetmachine aan de kant zou kunnen laten staan. Want ja, koffie = wakker worden, om de wervelwind van 4 kinderen ‘s ochtends aan te kunnen.
Je hoort het al, ik en koffie, dat is dikke liefde. Het antwoord op de vraag of ik koffieverslaafd ben? Ik houd het op: ik ben erg grote fan, drink het heel erg graag maar ik houd mijn verbruik in het oog.