Leven in tijden van Corona met de diagnose van chronische leukemie, hoe is dat? Mijn stilte hier (alweer) verklapt misschien al een stukje van de belevenis. De afgelopen weken waren zwaar. Vooral dan de periode net voor de halve lockdown, of hoe we dat dan ook moge noemen. Voor die maatregelen was er angst en werd ik nauwelijks serieus genomen. De eenzaamheid van ziek zijn stak terug de kop op en oude wondes werden meer dan ooit open gereten. Want leven in een tijd van een pandemie, werpt je als zwaar zieke toch ook een stukje terug op je eigen trauma’s. Net op het moment dat ik er klaar voor was er komaf mee te maken.

Zo besloot ik recent vaker naar de psycholoog te gaan. Hoe open ik ook ben, hoe makkelijk ik hier soms zaken neerschrijf; mijn emoties over dit alles vinden irl geen uitweg. Ik huil wanneer niemand het ziet, woede slik ik in en mijn angsten probeer ik rationeel weg te duwen. Eigenlijk heb ik voor alles een rationele uitleg, zo leerde ik. En zo komt het dat mijn eigen emoties me vanbinnen opteren. Ik ben moe, ontzettend moe en de voorloper naar de corona-maatregelen wees me alleen maar meer op de feiten.

Ondertussen leven we echter al een tijdje in bijzondere maatregelen. De angst om mijn eigen gezondheid ging liggen. Zolang de gezondheidszorg dit aankan ben ik min of meer gerust. Al vrees ik zwaar ziek zijn… ik weet namelijk niet of ik dat er nog mentaal zou kunnen bijnemen. Maar misschien ben ik wel één of andere geweldige uitzondering die het krijgt zonder zware symptomen. Want ik geloof ondertussen terug in mijn lichaam en weet dat het best sterk is. Ook al besloot het zichzelf ziek te maken, het is niet zo zwart wit.

En dus is er een soort van quarantaine. Ik kom nog buiten met mijn gezin om te wandelen, te fietsen of te sporten. Maar soms loop ik als een gek door de Gentse straten. Meters afstand proberen houden van alles en iedereen. Roepend op mijn kinderen dat ze niks mogen aanraken. En toch is de angst onder controle. Of is het eerder dat ik amper nog kan nadenken doordat je 24 u per dag, 7 op 7 dient samen te leven met elkaar. Zorgen voor, opvoeden, leren en werken tegelijkertijd. Top combi. Ik denk dat je me na dit misschien wel even in een Mental Institute kunt placeren.

Evenwichtig en goed zou ik deze periode dus niet durven noemen. Maar we doen het. En in alle shit probeer ik te zoeken naar mooie dingen. Ik geef toe, het is moeilijk. Ik ben niet van het type die deze situatie kan romantiseren. De tijd voor je kinderen, de tijd samen. Want eerlijk, de stress was nog nooit zo hoog. Ik ben vrij goed geworden in mijn work/life balance (ook al dacht ik van niet). Nu ik alle ballen tegelijkertijd in de lucht moet houden denk ik shit. Dus vakantie zou ik het niet noemen…

Maar misschien haal ik door het voortdurend samen zijn met mijn kinderen, wel de schade inval 2019? Toen ik fysiek aanwezig was maar psychisch niet. Ze krijgen alvast geen perfecte moeder te zien. Ik durf mijn stem al eens wat luider te laten gaan en ik ben niet all in control. Maar ik communiceer met hen, doe dingen met hen… iets wat ik in 2019 eigenlijk niet deed. Dus in alle shit is er altijd ook iets goeds. Ook al had ik voor de wereld liever gehad dat deze shizzle niet gemoeten had. Want oh was mis ik de wereld…

P.s.: ik besloot om vanaf nu telkens waneer het over chronische myeloïde leukemie gaat, dezelfde titel aan te houden. Schrijven is voor mij belangrijk en helpt me. Ik hoop heel erg dat de titel steeds minder vaak nodig zal zijn maar tot zolang het nodig is blijf ik hier met de nodige regelmaat over schrijven. 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.