Het was met een jaar wel. Eentje waarin ieders leven op z’n kop werd gezet. Maar ook eentje waarin ik gedisciplineerd vocht tegen een onzichtbare ziekte. Het maakte me sterker maar tegelijkertijd at het me soms ook levend op. Er is altijd dat stemmetje: “Wat als?” Al besef ik tot op de dag van vandaag dat ik geluk heb dat het van alle kankers die je kan krijgen, deze is.
Dat ik daar bang van voor ben, is niet meer dan normaal.
Toen in september opnieuw een controle naderde, raakte ik helemaal uit balans. De angst, waarvan ik dacht dat ik hem onder controle had, sloeg genadeloos toe. Wat als de kleine foutjes in mijn parcours me parten gaan spelen? Wat als ik geen controle krijg over dat mottige eiwit in mijn bloed? Wat als het terug komt en erger; in de acute vorm? Wat als…
Het is moeilijk om altijd even strijdlustig te zijn en te blijven geloven. De ziekte haalde me voorgoed uit de kinderlijke onbezorgheid, die wanneer het over onze gezondheid gaat, veelal nog in ons schuilt. Ziek worden dat is voor als je oud bent. “Mij overkomt dat niet.” Heel soms droom ik dan ook nog van een leven en een lijf zonder chronische leukemie.
Mijn dokter zei me dat op één jaar diagnose, alle herinneringen extra terug komen. Dat mijn situatie vorig jaar ernstig was en ook al is er medisch gezien voorlopig geen twijfel of angst nodig, in het geheugen staat gegrift hoe een lichaam kan stoppen met functioneren. Dat ik daar bang van voor ben, is niet meer dan normaal.
Chronische leukemie heeft me wakker geschud en op een manier helemaal veranderd.
Die erkenning deed veel… soms voel je je niet slecht of bang door hoe je je op dat moment voelt maar is het de herinneringen aan, het trauma, die maakt dat je je balans kwijt raakt. Het mag en het is oké… je hoeft niet alleen maar sterk te zijn.
Sinds de controle voel ik me anders, sterker, nog sterker. Het gaat goed, mijn lijf reageert perfect zoals het voorzien is in de wetenschap. Geen rode vlaggen, geen rare bijwerkingen… Ik moet dus vertrouwen hebben en hoewel dat moeilijk is ben ik na een jaar behandeling klaar voor een volgende stap.
Chronische leukemie heeft me wakker geschud en op een manier helemaal veranderd. Na een jaar strijden en zoeken is het tijd om van dat leven echt iets te maken. Om dromen na te jagen en knopen door te hakken. Ik ben er klaar voor, ook al is de strijd nog niet volledig gestreden. Maar het is tijd dat de chronische leukemie mij niet langer in z’n macht heeft. Moeilijk gaat ook, zeggen ze wel eens. Wel, moeilijk kan ook verdomd schoon zijn.
To be continued…
Foto’s: An Epic View