Beterschap is broos, zo ontzettend broos. Het idee “alles komt goed” dat we ons van nature inpraten telt niet. Ontzettend vaak zeg ik het tegen mezelf, als een mantra. Maar in the end, als we heel realistisch zijn; hebben we eigenlijk geen idee. En telkens wanner het deurtje geopend wordt naar dit deeltje van het leven, is het snakken naar adem. Duisternis die je hart omklemt. Het mannetje dat je naar beneden trekt in het midden van een meer. Het gevoel dat je niet wil maar er toch is. Eentje die bij iedereen op de loer ligt maar waar we op de één of andere manier in ons dagdagelijks leven geen ruimte meer voor hebben gelaten.
Positiviteit is alles. Altijd! Dat geloof ik. Is het dus erg dat we geen ruimte laten voor het idee dat misschien niet alles goed komt? Natuurlijk niet. Elke dag leven met doemscenario’s in je hoofd, dat is geen leven. Onszelf bedotten met het idee dat alles goed komt, dat mag. Maar wanneer af en toe het deurtje geopend wordt, dan is het pijnlijk en beklemmend. Het is een deurtje waar we allemaal wel eens voorstaan. De één al meer dan de andere.
De ziekenhuisopname van mijn lieve Axelle katapulteerde mij opnieuw rechtstreeks naar dat deurtje. Het duwde me zelfs diep in de gang. Dus terwijl ik letterlijk bij haar in een donkere kamer zit voel ik hoe mijn hart bijna panisch een uitweg uit die donkere gang zoekt. De confrontatie met haar pijn, de gebeurtenis en het ziekenhuis raken me te diep. Het heeft niks te maken met positief of negatief in het leven te staan. Met heel nuchter zijn of juist niet. Dit is het leven en er valt niet aan te ontsnappen, wat we onszelf ook proberen wijs maken. De illusie van veilige cocon die ik jarenlang gecreëerd heb, is niet meer.
Met man en macht probeer ik uit de duisternis te komen. Dat deurtje te sluiten en het ergens ver weg in mijn onderbewuste te krijgen. Ik ben het moe tranen te laten en sterk te zijn. Ik wil terug naar de cocon ook al was dat altijd al een illusie. 2019 heeft me pijnlijk duidelijk gemaakt dat het leven je niet spaart. Dat er weinig keuze is en je lichaam zo broos is als dat het zichzelf maakt. Wederom hoe positief je ook bent… te vaak de binnenkant van een ziekenhuis zien is voor niemand goed.
Een banaal ongeval brengt mijn lieve kleine Axelle uit balans. En ook al weet ik ondertussen; dit keer komt het goed. Mijn moederhart kan het maar moeilijk aan. Weten dat je het nooit echt weet en dat je niet kan beschermen tegen fysiek onheil. Dat hoe hard je ook wil beschermen je alleen maar kan loslaten en hopen op het beste. Zodat het duistere deurtje van het leven zoveel mogelijk gesloten blijft. Want wanneer het open gaat is het ontzettend moeilijk het voor altijd terug te sluiten. Natuurlijk zal ik er alles aan doen om haar en de drie anderen te laten opgroeien in die illusie.
33 jaar lang kon ik er min of meer in leven. Hen wens ik het veel langer. Maar hier is het deurtje geopend en ik krijg het niet meer toe.
P.s.: ik besloot om vanaf nu telkens waneer het over de ziekte gaat, dezelfde titel aan te houden. Schrijven is voor mij belangrijk en helpt me. Ik hoop heel erg dat de titel steeds minder vaak nodig zal zijn maar tot zolang het nodig is blijf ik hier met de nodige regelmaat over schrijven.