De tijd tikt zoals steeds verder. Elk uur, gevuld door steeds het zelfde aantal minuten. Minuten, die secondegewijs voorbij gaan. Nooit sneller, nooit trager, steeds op hetzelfde ritme. En toch voelt het alsof de tijd gestopt is met tikken. Alsof alles zo vertraagt dat minuten uren lijken. Tijd die niet meer te overzien valt. De tijd tot de volgende afspraak, de tijd tot meer definitiever nieuws, de tijd tot een voorlopige uitsluiting van meer ergs, de tijd tot genezing en een normaal leven.

De angst voor een normaal leven overvalt me meermaals per dag. Soms kan ik ze wegduwen tot het diepste van mijn gedachten maar op andere momenten voelt het alsof mijn borstkas zich niet meer met lucht kan vullen. Zo verschrikkelijke beklemmend met als enig mogelijk antwoord tranen. Zal ik ooit nog zo onbezonnen kunnen zijn als tijdens onze prachtige reizen die we al gemaakt hebben? Zal ik ooit nog zo intens kunnen genieten zonder continu stilstaan te staan bij het feit dat leven en dood zo dicht bij elkaar liggen? Kan mijn lichaam die nu ziek wordt de leeftijd van 80 jaar halen? Zal ik feestjes buitenshuis kunnen organiseren omdat er aan onze tafel thuis geen plaats genoeg is voor al onze kinderen en kleinkinderen?

Ik stop niet met leven. Punt.

“Je mag zo niet denken.” is het meest gehoorde zinnetje van de afgelopen dagen. Hoe vaker ik het hoor, hoe meer ik wil schreeuwen. Maar uit mijn strot komt niks. Schreeuwen omdat die angst zo overweldigend is. Zwijgen omdat toegeven aan nog meer angst veroorzaakt. Vechten is de enige weg. En dus probeer ik met vallen en opstaan mijn leven verder te leiden. Ik kies waaraan ik mijn energie van de dag wil spenderen. Daardoor gaat het beter. Niet meer de hele dag alles willen doen maar kiezen voor enkele hoogtepunten gecombineerd met rust. Het maakt dat mijn lichaam zich iets beter voelt.

Maar elke dag voelt aan alsof iemand je continu onder water wil trekken en jij met man en macht probeert boven te blijven. Omdat je niet wil verdrinken, omdat verdrinken simpelweg geen optie is. Die strijd is ongelooflijk moeilijk. Het is zoveel makkelijker je onder water te laten trekken en je niet te verzetten. Om in een hoekje te kruipen en daar te blijven zitten. Maar het is geen optie en het zal nooit een optie zijn. Dat besloot ik diezelfde avond toen het woord kanker was gevallen. Ik stop niet met leven. Punt.

Wanneer het dan even niet meer gaat, ik me bijna laat verdrinken, de angst de overmacht krijgt: kijk ik, lees ik, voel ik en laat het me terug bovenkomen.

En dus vecht ik met alles wat ik heb. Focussen op de essentie en alles wat verloren energie is overboord. Ik doe wat ik altijd al deed en besloot ook daar me geen bal meer aan te trekken van wat iedereen anders denkt. Dat laatste voelt als een bevrijding want al bijna mijn volledige volwassen leven houd ik rekening met wat de ander zal vinden. Ik droom van prachtige zonsondergangen die ik hopelijk snel terug kan gaan opzoeken. In mijn hoofd plan ik nieuwe reizen. Ik geniet extra van al dat kinderlijk geluk hier in huis. En telkens wanneer ik virtuele steun krijg, er een kaartje in de bus valt, een smsje gestuurd wordt, er bloemen geleverd worden of er iets aan mijn voordeur hangt voeg ik dat toen aan mijn magisch flesje kracht.

Wanneer het dan even niet meer gaat, ik me bijna laat verdrinken, de angst de overmacht krijgt: kijk ik, lees ik, voel ik en laat het me terug bovenkomen. Want hoe donker het soms ook is, er is zoveel om voor te vechten. De schoonheid van het leven. De kleine gelukjes. Ik som ze vanaf nu elke dag op want ergens schijnt altijd de zon. Het is nooit alleen maar donker.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

18 reacties

  1. Je moet niet altijd vechten, niet altijd sterk willen zijn. Soms voelt het ook gewoon goed om eventjes in je eigen cocoontje te zitten en de boel de boel te laten… Dan heb je terug wat extra adem om er terug tegenaan te gaan…
    Met deze een dikke knuffel, dat doet altijd deugd…

  2. Mooi…toen othon op de neo terechtkwam…nt te vergelijken met jouw verhaal nu….begreep ik nt dat de wereld bleef draaien…iets heel bizars…gewoon bang zijn omdat hij er mss niet heelhuids uit zou komen en toch verder moeten voor die peuter en die hulpeloze baby…..maar wenen kan zo deugd doen….en de klok soms even wegsteken deed ik ook….we duimen zooooo mee….en wees gerust bang blij boos….ziek…happy….alle gevoelens zijn er met een reden♥️

    1. Toen ik je een week geleden op IG wenste dat ziekzijn jou, naast alle pijn en shit en narigheid, evenveel levenslessen zou brengen als het mij gebracht heeft, dacht ik “oei, misschien zeg ik dat te vroeg. Misschien moet eerst de hel volledig mogen komen om daarna de lichtjes te zien”. Wat lees ik hier het tegenovergestelde en wat maakt mij dat blij. De hel is er, maar de lichtjes zijn er ook. En de levenslessen, ook nu al. Het loslaten van wat mensen denken is moeilijk (en dat weet jij want je probeert het al zo lang) maar plots lijkt het ietsje makkelijker te worden. Oh Lies, wat een hel en wat een schoonheid ineen. Al wandelend denk ik dagelijks aan je, en in de kerken waar ik kom brand ik kaarsjes voor Eline maar nu dus ook voor jou. Ik stuur je alle alle liefs.
      En als je tijd hebt, moet je het label “Het Leven” op mijn blog maar eens herlezen. Het raakt me om te lezen hoe ik toen bijna hetzelfde schreef als jij nu.

      1. Hey Eva, ik las ze in de tijd toen wel maar als je zelf niet ziek bent en niet geconfronteerd wordt met ziek zijn dan komt het anders binnen he. Ik ga ze zeker herlezen want het helpt me, zo lang het niet van iemand is met dezelfde diagnose want dat kan ik (nog) niet aan. Ik wandel soms in gedachten met je mee want wandelen is hier mijn therapie geworden, naast schrijven. Ik wandel al een tijdje veel maar nu is het mijn manier om op momenten dat ik me echt slecht voel (vaak fysiek), gewoon toch in een beter plaatsje te krijgen. En ja, het was niet te vroeg… ik besef het ook al wil je die levenslessen eigenlijk misschien liever niet. Je snapt me allicht wel. Het is jammer dat je ze pas kan krijgen als er echt iets ergs aan de hand is. Maar zo zit het leven in elkaar zeker? Stap ze lieverd! x

  3. Urgh, “Je mag zo niet denken” is zooooo een dooddoener. :/ (Sorry, onbedoeld woordgrapje van de #donkerehumor-soort) Alsof je daarvoor kiest, die gedachten floepen nu eenmaal door je hoofd. En dat is helemaal normaal. Je zit nu in de weken die sporen hebben nagelaten bij mij. Die gekmakende onzekerheid over de toekomst. Tot je de volledige diagnose krijgt lijkt alles tegelijk mogelijk, het beste maar ook het slechtste scenario. En daar horen ook gedachten bij die alle kanten opgaan.
    De tijd lijkt nu eindeloos te duren. Maar het gaat voorbij, beloofd!
    Van dag tot dag en als dat teveel is, van moment tot moment: “Hier en nu” is alles dat telt! 😘

  4. Genieten van de kleine dingen, gelukkig zijn met wat je toch kan, dat leerde ik nog meer omarmen met ziek zijn. En soms is dat echt heel kleins en alledaags, iets routineus terug kunnen, op een slechte dag een mooie bloem zien, een stom grapje,…Maar af en toe, al is het maar een uur, mag je alles ook klote, oneerlijk en miserie vinden, ook dat heeft ruimte nodig. Maar amai, ik bewonder je optimisme!

  5. Mooi geschreven…zo waar, zo oprecht.
    Veel moed en kracht, veel liefde en veel zonsondergangen en …dat wens ik jou van ganser harte 🍀💚

  6. Ik wens je heel veel lichtpuntjes toe, maar ook de moed om te huilen als dat nodig is.
    Je kunt het!
    Groet, Ilse

  7. Ik wens je veel kracht…Het is een zeer zware berg…Ik ben 42 jaar, mama van 2 jongens en vecht 1 jaar tegen het CLMbeest. Yes, we can! Gewoon omdat het moet.

    1. Ik wens je veel kracht en vechtlust toe. Over de andere vorm ken ik weinig (alsof ik nu al veel weet over mijn eigen vorm) maar de enige weg is vechten! Voor hen! Omdat het moet! Succes!