Liefste lijf van mij,
Al bijna 35 jaar delen we lief en leed met elkaar. Je bent er altijd en toch heb ik je zo vaak onheus behandeld. Ik vond je niet mooi, te dik, te lelijk… niet perfect genoeg. Ik vocht met de weegschaal maar zelfs bij het meest perfecte gewicht, was ik niet tevreden. Er was altijd wel iets niet goed. Had ik als 18-jarige maar geweten wat ik nu weet.
Maar liefste lijf, je kreeg kinderen. 4 kleine wezentjes heb je beschermd en het beste van jezelf gegeven. Je raakte er niet ongeschonden uit. Spieren verdwenen, striemen kwamen in de plaats. Niet alles zit nog helemaal goed op z’n plaats en toch liefste lijf, toch vind ik je vandaag mooier dan ooit. Al moet ik bekennen dat ik niet weet hoeveel je weegt en ik de weegschaal verbannen heb.
Je past niet meer in de kleinste maatjes die in de kast hangen maar toch zie ik je graag. Want jij zorgde voor die 4 kleine hummeltjes. En net toen je dacht dat je weer in de kleinste maatjes in je kast zou passen, werd je ziek. Chronische leukemie stelt je op de proef. Aanvankelijk zo erg dat je wegsmolt als sneeuw voor de zon.
Je was moe, zo onzettend moe. Je kon niet meer maar je gaf niet op. Zoals steeds vocht je, met alles wat je had. De strijd is niet gestreden maar met elke kilo die er terug bij kwam, verdween er een stukje kanker uit je lijf. Je vecht nog steeds en geeft elke dag het beste van jezelf. En daarom liefste lijf, zie ik je graag. Met het kilootje extra, met de striemen op je lijf en met alle onvolmaaktheden.
Want je doet het toch allemaal maar, elke dag opnieuw. Zonder jou was ik niet de mama die ik wil zijn van 4 prachtige kindjes. Zonder jou kracht was er helemaal niks meer. En daarom liefste lijf, weegschaal buiten en vooral veel extra zorg voor je door bewuster te leven en op zoek te gaan naar de beste keuzes voor jou. Met vallen en opstaan maar altijd voor jou!
Liefs,
Lies
** Brief geschreven op vraag van Nina
Wauw wat is dit mooi!