Naar het schijnt zit ze in de leeftijdscategorie, die waarin kinderen bang zijn. Mama’s van oudere kinderen knikken herkenbaar als ik mijn verhaal doe. Zij weten duidelijk hoe zwaar een bang kind hebben is en hoe verdomd moeilijk het is om je kind een veilig gevoel te geven. Dat mij dat vaak niet lukt, dat knaagt aan mij. Een moeder die haar kind geen veilig gevoel kan geven, is dat wel normaal? ik ben bangMaar blijkbaar hoef ik het allemaal niet te ver te zoeken. Fantasie en realiteit, dat is moeilijk te onderscheiden voor 3-jarigen. Dat Axelle heel gevoelig is en van alles oppikt, helpt daarin niet. Haar fantasie neemt dan ook een loopje met haar waardoor ze plots overal griezelige figuren en schaduwen opmerkt. De kast die transformeert in een kip, check. En de ‘Nijntjeslamp’ die verandert in een monster, check.

Elke avond zegt ze mij: ‘monstertje, niet komen hé?’ Vijf zinnen later komt ook zeker nog: ‘mama, ik ben bang.‘ Soms is ze gerust te stellen, andere momenten verandert haar angst in blinde paniek en is ze amper te kalmeren. Waardoor het de ene keer wel lukt en de andere niet. Wat helpt, daar heb ik echt het raden naar. En daar waar het in het begin alleen was als ze ’s avonds in bed moest, mochten we er de afgelopen weken ook regelmatig in het midden van de nacht uit. Bij haar blijven lijkt dan de enige remedie die helpt. Schermafbeelding 2016-06-08 om 06.54.53Oh ja, ondertussen zie ik overdag soms ook de angst in haar ogen. Alleen in de gang durft ze niet meer, vertelt opa een te fantasierijk verhaal dan wil ze hem geen zoen meer geven en is er op straat een brommer die hard voorbij scheurt, dan durft ze amper nog verder te stappen. Even dacht ik dat ze het misschien wel wat gebruikte die angst, maar wanneer je kind letterlijk schudt en beeft van angst, dan weet je genoeg.

Ik weet, het is een fase. En ik weet dat ik het niet mag weglachen, tijd moet nemen om haar toch proberen een veilig gevoel te geven. Met het bedritueel slagen we daar enigszins in maar ik vermoed dat mijn moederhart nog vaak zal lijden, tot de tijd dat ze wat meer vat op gedachten krijgt. Herkenbaar? Tips? Altijd fijn als je dat even laat weten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

12 reacties

  1. Onze zoon was ook zo bang (is nog steeds schrikkerig en slaapt met het licht aan en hij is 6). Wat voor hem hielp was als ik ’s avonds alle kasten en donkere hoekjes opendeed en onder/in keek en riep monsters en enge dieren ga weg! En een flinke knuffel die aan het voeteneind zat en die de wacht hield en alle enge dingen weg joeg als hij sliep!. Sterkte en het wordt beter. Groetjes Katja

  2. Bij ons was het ‘de wolf’ – heeft gelukkig echt niet lang geduurd en is nooit écht een probleem geweest. Ik zei altijd dat de wolf de sleutel van ons huisje niet heeft en dat mama alle deuren op slot gedaan heeft. Dus de wolf die kan gewoon niet binnen… Ik denk dat als ze het zich kunnen voorstellen dat de wolf effectief voor een gesloten deur staat, dat het gemakkelijker is om te aanvaarden dan gewoon te zeggen dan ‘er is geen wolf’…
    Veel succes allesinds!

  3. Mijn oudste is 9 en nog altijd bang. Intussen logeren permanent broertje en zusje op zijn kamer. Samen hebben ze ook een spoka nachtlampje van Ikea. Dat stelt enigszins gerust maar ideaal is het niet.

  4. Heel herkenbaar!! Een tijdje was het heel erg… Zelfs onderzetters van een materiaal dat wat raar aanvoelde zorgde voor paniek…

    Ik probeer steeds het gevoel te erkennen, niet te zeggen “je moet daar niet bang voor zijn”, want die angst is er, die gaat niet zomaar weg. Ik ging ook niet mee in zijn angst. Was hij bang voor een kabouter, dan zei ik “Oh, ben jij daar bang van? Ik vind hem zo grappig met zijn rode muts!”

    Voor het slapengaan, deden we een tijd een monsterwegjaagdansje, want monsters zijn soms ook bang, bijvoorbeeld van gekke dansjes. Giel leefde zich op dat moment enorm uit, waardoor de fysieke spanning al weg ging, moest vaak lachen met de gekke dansjes en stond vaak niet meer stil bij de angst.

    Een instant oplossing is er niet denk ik, het is een periode waarin kinderen angst leren kennen, maar net daardoor ook irreële angsten gaan hebben. Hun gevoel erkennen zonder er in mee te gaan, hen geborgenheid bieden en de angsten met evenveel fantasie te lijf gaan…

  5. Hier was het niet zo heftig. Maar voor het slapengaan gingen we de kamer al blazend rond ook onder het bed. Want spoken zijn zo dun die blaas je dus gewoon druk. Raam open en buiten. Ook de imaginaire olifant en de imaginaire hondjes – die overdag de speelmaatjes waren -moesten naar buiten en de achterdeur op slot. Lang hebben win olifanten en honden gelokt. We zijn er dus in meegegaan en zochten een oplossing waarin ze geloofden.

  6. Hier ook een driejarige die veel te veel fantasie heeft. Overdag loopt alles vlotjes, ook al ziet hij dino’s lopen tussen de bomen, zwemmen er nijlpaarden in het water waar we langsfietsen…
    Maar s’nachts is een heel ander verhaald. Dan worden die dino’s, nijlpaarden, olifanten onthaald op gekrijs.
    Het enige wat hier helpt is hem verhuizen naar ons bed. Dan kruipt dat warme kleuterlijfje in mijn schoot om zich daar op te rollen en slaapt hij…
    Niet iedereen is even enthousiast over ons samenslapen maar dat hoeft ook niet. Cas is rustig en iedereen heeft zijn nachtrust.

  7. Bij zoonlief hield zijn tijgerknuffel de wacht. Tijgers zijn heel gevaarlijk, dus alle enge dingen waren er bang van. Die tijger zorgde zelfs ’s nachts in zijn dromen voor zijn beste vriendje :)
    Dat klinkt makkelijk, achteraf. Maar die periode dat je zoekt naar iets wat werkt voor je kindje, die is best zwaar. Ik wens jullie dan ook succes en sterkte ermee!

  8. Mijn zus was vroeger ook heel erg bang, mijn ouders kochten het boekje Pol de muis is bang (en dat is heel gewoon). Blijkbaar wordt dat boekje, nu ongeveer 30 jaar later, nog steeds verkocht. Het proberen waard? Succes!

  9. Gelukkig hier nog lang niet in deze fase. Maar op het werk is het dagelijkse kost (therapie voor Kids met trauma’s). Wat henu helpt is om met heel veel zorg en aandacht samen iets te maken waarvan ze zelf denken dat het hen zal helpen. Ik heb zo al veel geknutseld: lampjes, knuffels, zwaard, dromenvanger,… als ze er zelf aan meewerken en het gevoel hebben dat het hun eigen idee is kan het soms wel helpen.
    Maar geen zekerheid.
    Een mama en papa die er is en troost geeft is vaak de beste remedie!

  10. Onze Aagje werd op zekere nacht schreeuwend en huilend en totaal in panische angst wakker; er zaten slangen in haar bed! De 1e dagen hebben we homeopatisch medicijn gegeven tegen nachtmerries, hielp een beetje. Ze heeft ook maanden terug in haar babybedje geslapen. Wat goed geholpen heeft is elke avond een verhaaltje lezen. Sinds kort slaapt ze weer in haar grotere bed, maar ik blijf elke avond voorlezen en de deur staat open en nachtlampjes branden. De 3 oudsten hebben dat nooit gehad en slapen als roosjes… ik hoop dat jullie gauw een ritueel vinden dat help en wens haar zachte nachten toe!!

  11. Etherische olie van mandarijn of sinaasappel verdrijft angsten bij kleine kinderen. Je kan het verdampen of enkele druppels in een schaaltje water in de kamer zetten. Of 1 drupje op het hoofdkussen.