Ik weet niet wat voor een moeder jij bent? Ben je de carrièrevrouw die fluitend na je zwangerschapsverlof je kind in de crèche afzet? Blij omdat je jezelf terug mag begeven in de volwassen wereld, als vrouw en niet alleen als moeder? Ben jij een moeder die de muren op haar zag afkomen tijdens de moederschapsrust? Of ben je eerder zoals ik en bewonder jij zo een moeders?
Als ik mezelf als moeder mag omschrijven dan moet het iets in de toon zijn van een moeder die huilt en panikeert als het einde van de moederschapsrust in zicht is. Daarmee weet je dan ook meteen wat ik de afgelopen weken deed: panikeren, piekeren en af en toe een traan laten enkel en alleen omdat mijn baby-bubbel doorprikt zou worden. Maandag was het zo ver: de baby-bubbel doorprikt. Vroeg uit de veren en hervatting van een dagelijkse routine. Dat ik de nacht ervoor amper sliep zal u niet verbazen. Dat mijn hart die dag elders zat behoorlijk logisch. De hele dag je gsm checken voor als er toch iets niet goed zou lopen en in de middagpauze toch even bellen of hij wel goed at en zijn medicatie niet vergeten werd. Een beetje absurd want het kind was gewoon bij zijn papa. (Dat belooft voor volgende week als Axelle naar school gaat en Baptiste naar de crèche.)
Maar dat is de tol voor een moeder zoals ik. Eentje die niet wil kiezen om thuisblijfmoeder te zijn maar tegelijkertijd heel graag de tijd nog eventjes wil stil zetten. Tijd om te soezen met kleine man en eerste mijlpalen mee te maken. Tijd om gek te doen en samen grote zus af te halen van school. Het doorprikken van die bubbel is een bittere pil om slikken.
En toch, thuisblijfmoeder wil ik niet zijn. Natuurlijk wil ik héél veel tijd met mijn kinderen doorbrengen maar ik moet eerlijk zijn, die werkhervatting doet mij eigenlijk deugd. De bittere pil is doorgeslikt en ik begin stilaan de voordelen te voelen. Ook al ben ik niet de carrièrevrouw die fluitend terug gaat naar haar werk, het doet goed om onder volwassenen te zijn. Mentaal terug uitgedaagd te worden. Volwassen gesprekken te hebben die niet steeds over de kinderen gaan en niet onbelangrijk: een dag doorkomen zonder onder de kwijl en/of voedselresten te zitten.
Dus ja, een beetje mij is verdrietig en wil heel graag terug naar de thuisblijfperiode maar hé er is ook die kant die voelt dat uit werken gaan helemaal zo slecht niet is. Moeder zijn, het is en blijft een evenwicht zoeken tussen zorgen voor je kids en iets anders zijn dan de moederkloek. Maar hé, als ik het kan, kan jij het ook! En als je het toch moeilijk hebt, kijk dan uit naar het moment dat je herenigd wordt met je kinderen, want dan is het gewoon extra genot.
En jij, welke mama ben jij?
Haha, geen mama? Maar ik heb zo’n vermoeden dat ik ooit type moederkloek zal zijn ;)
Ik kan er mij ook perfect iets bij voorstellen :-)
Hier meer kwijl en etensresten dan ooit tevoren :’-). Maar verder doet het me deugt, dat uit werken gaan. Het zijn lange en intensieve dagen, maar het maakt me vrolijker, uitbundiger, geduldiger. Beter dus…
Wel blij dat ik even voor 4/5 koos, want deze week werk ik fulltime, en dat voelt echt aan als 1 dag te veel ;-)
lang leve 4/5de :-) en dan hebben wij ook nog eens tijd om af te spreken ;-)
Moederkloek tot en met, check! Ik geef eerlijk toe dat ik vooral werk om financiële redenen. Ik ga ook graag werken voor de collega’s en eens ik op het werk ben valt alles reuze mee, maar het gevoel dat ik zowel m’n job als huishouden amper (naar mijn gevoel dan) naar behoren kan doen maakt dat ik mentaal in een heuse struggle zit. Maar we moeten voort…
Ik werk vier/vijfde en dat maakt voor mij wel echt een groot verschil uit… nu hier is dat financieel mogelijk maar inderdaad helaas moet je ook daar rekening mee houden in het maken van keuzes
Ik loop zo’n beetje met hetzelfde gevoel als jij… Ergens kriebelt de ambitie om verder te geraken, maar de twijfel slaat toe als ik Bedenk dat ik de quality-time met de kids moet opgeven…
Ik ben ook een moeder die profiteert van beide walletjes :-D. Ik vind het zalig om bij de kinderen te zijn, leuke dingen samen te doen. Maar ik kan ze evengoed even uit handen geven en me-time hebben op het werk haha (of zoiets toch).
Maar ook al weet je dat ze in goede handen zijn, helemaal onbezorgd zal ik nooit meer zijn. Ik vraag me toch regelmatig af wat ze aan het doen zijn, hoe het met ze gaat enz. En helemaal als ze ziek zijn, dan haat ik het dat ik toch moet gaan werken.
ik heb mijn werk en de uitdaging absoluut nodig, en heb het niet zo moeilijk om de kindjes achter te laten in opvang/creche/school/kamp. Vooral niet als ik achteraf zie hoe ze van die dag en aangepaste aandacht genoten. Ik ben werkelijk dol op mijn kinderen, en vind het soms moeilijk werk/gezin goed te combineren. toch weet ik ergens diep van binnen dat ik geen goede thuisblijfmoeder zou zijn. ik w namelijk ontzettend LUI en krijg veel meer gedaan op drukke dagen. Ik werk wel in brussel (weg van 6-6 minimaal), en het zijn lange dagen, maar mijn “vrije” huishouddag op vrijdag (4/5) wil ik nooit meer kwijt. Ik heb die echt nodig voor mijn 2e job, het runnen van het huishouden, zodat ik er in het we volledig voor de kindjes kan zijn (man is zelfstandige en vrijwillige brandweerman, dus ook druk en in het weekend dikwijls niet aanwezig.
Ook al lijkt het ondertussen al een eeuwigheid geleden, ik kan mij zo weer voor de geest halen hoe ik mij voelde toen ik dat kleine ukje voor het eerst moest droppen in de crèche. Dat dubbele gevoel zal elke mama wel herkennen denk ik.
En ook al vervloek ik soms die pubers in mijn klas, mijn job in de privé opgeven en overstappen naar het onderwijs was de beste beslissing die ik kon nemen. Voor mij het beste van twee werelden: enerzijds werken en onder de mensen komen, anderzijds thuis zijn tijdens schoolvakanties met de kids.
En als ze op een dag niet meer mee naar huis willen van school of van de crèche dan je weet dat ze het daar gewoon erg naar hun zin hebben en je je helemaal niet schuldig hoeft te voelen omdat je nood hebt aan wat tijd onder volwassenen.
als ik echt moet kiezen tussen de twee, want het is gewoon niet zwart-wit, maar 1000 tinten grijs, ben ik toch de moeder die de kindjes blij gaat afzetten bij de onthaalmoeder en opgelucht aan de slag gaat. Bij de oudste was dat meer het geval dan bij de jongste, omdat ik toen gewoon mijn ritme niet kon vinden en dat ritme er vanzelf kwam toen ik weer ging werken. Bij die jongste herinner ik me echt nog heel erg dat dubbele gevoel in de aanloop naar. Dat die exclusieve tijd om was, dat ik iets heel fragiel en kostbaar ging afzetten bij de onthaalmoeder, niet alleen de kindjes zelf, maar ook het you and me and nobody else
Bij mij is het ook niet zo zwart-wit, maar als ik dan toch moet kiezen, ben ik toch die moeder die blij was om terug te gaan werken na het einde van het moederschapsverlof. Ik had er ook helemaal geen probleem mee om de kindjes achter te laten bij de crèche: had het volste vertrouwen in die mensen, die niets anders doen dan met babietjes omgaan (hoe anders voelde dat bij mij, bij mijn eerste baby). Toen ze naar de peuterklas gingen was het wel wat anders. Bij mijn oudste was ik de eerste weken nog thuis (moederschapsverlof van de tweeling), maar nu de twee kleintjes onlangs naar school gingen brak toch mijn hart. Een week of twee thuisblijven zou mij dan goed bevallen zijn… Maar ik weet: ik heb de afwisseling nodig, dus thuisblijfmoederen zou ik niet kunnen… Wel stel ik, na een weekje vakantie, vast dat de stress van het werken er teveel inkruipt, ook als ik wel bij mijn kindjes ben. Vandaar een nieuw goed voornemen: als ik bij mijn kindjes ben, denk ik niet aan het werk dat ik nog moet verzetten als ze slapen. Dan hebben ze recht op 100 % geduldige aandacht, ongeacht of ik een uur in de file heb gestaan of een drukke dag gehad heb op het werk. Nu ik daar meer bij stilsta, lukt mij dat ook veel beter…
Ik ben toch ook de moeder die heel veel energie haalt uit haar werkt! Zonder mijn werk zou ik niet zo’n gelukkige moeder zijn ;-).
Door de omstandigheden ben ik nu al een hele tijd “moederkloek”… Eerlijk gezegd kan ik er wel van genieten als Giel eens niet bij mij is… Nu gaat hij al een paar jaar naar school he, en dat ritme gaat vrij goed, al ben ik sommige dagen toch echt blij wanneer mijn man thuis is en ik er niet alleen voorsta… Langs de andere kant wil ik wel altijd goed weten wat en hoe op een ander, wil ik zeker zijn dat hij het daar goed heeft, dat hij niets tekort komt, en voel ik ook vaak een gemis… ’t Is allemaal zo dubbel he…
Ook al is’t een gemakkelijk kind en hebben we leuke dingen gedaan, ik ben toch blij dat hij maandag weer naar school mag ;)
Ik ga écht heel graag werken, en ik weet dat ik ook een betere moeder ben als ik dat zo aanpak.
Ik wil ook genieten van mijn kinderen, en ik doe dat, maar naast mijn werk. Als ik ze 24/7 bij mij zou hebben, zou het meer een sleur zijn denk ik. Ik kan dan ook moeilijker gezaag en gehuil verdragen.
Tijdens mijn ontwikkelingsgesprek heb ik daarentegen wel letterlijk gezegd dat ik geen tijd en energie heb (of wil hebben) om extra’s te doen bovenop mijn gewone takenpakket.
Dat werd gelukkig volledig begrepen. Geen harde zakenvrouw dus. Gewoon iemand die zich wel ook persoonlijk wil ontwikkelen op haar werk.
Ik neem nu 1 maand ouderschapsverlof op in 4/5-stelsel.
Ik zit al twee maanden ver, en ik heb heel veel schrik voor de tijd erna. Nu kom ik al amper rond (niet eigenlijk) met het huishouden en de kindjes.
Mijn dochter was ik in het weekend en op woensdag, want andere dagen is daar letterlijk geen tijd voor.
Ik kom rond kwart na zes thuis, geef haar eten, en dan moet die snel haar bed in omdat die zo moe is (het is ook geen aangenaam kind dan). Tegen 18.45 kan ik beginnen koken, om 19.15 staat er eten op tafel. Mijn man komt dan net thuis, en we kunnen samen met onze driejarige zoon eten. Andere moeders verketteren me omdat hij dan nog steeds niet in zijn bed ligt. Meestal wordt hij dus ook gewoon in het weekend en op woensdag gewassen, voor de rest wordt hij ‘onderhouden’ ;-). Vanaf 20 uur kan ik alles beginnen opruimen.
Ik heb dus al wat stress voor als mijn vrije woensdag wegvalt. Hopelijk heeft de dochter zin om dan al wat langer blij wakker te zijn, en eet ze gewoon mee met ons.
Indien dat niet lukt, vraag ik misschien nog wel bij vanaf september, maar daarvoor zullen ze hier niet staan te springen. De drukste periode van het jaar begint dan.
Onze oudste is deze week voor het eerst naar vakantieopvang. Zijn eigen school biedt dat niet aan, dus moest hij naar een andere school.
Ik zag ertegenop, maar uiteraard valt het zoveel beter mee. Die kinderen hebben daar deugd van.
Ikzelf heb nooit naar kampen of opvang gehoeven, maar ook niet gemogen. Mijn mama was leerkracht, en blijkbaar werd er thuis gevonden dat zij dan ook 100 % voor de kinderen moest zorgen.
Dat heeft mijn persoon gevormd, of minder gevormd om het zo te zeggen. Ik merk dat effectief. Minder vriendjes, maar ook minder makkelijk vriendjes maken. Een minder open blik op de wereld, want enkel wat in het gezin gezegd werd, was waarheid. Minder sterk in alle soorten activiteiten, want die werden me nooit aangeboden. Minder ervaringen rijk.
Toen al vond ik het heel spijtig dat ik nooit op kamp mocht, maar achteraf gezien vind ik dat ronduit een gemis.
Alle respect voor ouders die het willen aanpakken zoals mijn ouders, maar mijn zienswijze is het niet.
En dit alles typ ik, thuis, omdat ik 2,5 u geleden opgebeld werd door de crèche omdat de dochter ziek is. Ik kon niet snel genoeg thuis zijn.
Ik denk trouwens wel dat het helemaal anders is als je lang thuis zit. Ik heb vier maanden thuis gezeten voor de oudste (omdat de crèche niet eerder plaats had) en drie maanden voor de dochter. Dat was kort en pittig.
Ik zou er moeite mee hebben vanaf het begin van mijn zwangerschap thuis te zitten. Maar als het moet, dan moet het, en vind je er je gemak wel in denk ik. Terugkeren is dan eens zo zwaar…
Ik zat iets meer dan een jaar thuis en ik vond het zalig, dus die overgang was bijzonder hard… ik heb niet persé werk nodig om mij gelukkig te voelen omdat ik precies overal wel een uitdaging in vind… al is het wel zo dat mijn activiteitsniveau enorm gedaald was en dat ik eigenlijk op deze week tijd al meer deed dan ik op twee weken tijd deed als ik thuis was ;-)
ik vind het trouwens een open en eerlijk verhaal dat je hier schrijft en ik geloof ook wel dat opvang enzo best goed kan zijn voor je kind :-) ik zou gewoon wat vaker er willen zijn voor hen in combinatie met werk…
ik startte met vier/vijfde werken met ouderschapsverlof maar ben dan permanent overgaan naar zo een contract… misschien een optie voor je?
Niet dat ik fluitend mijn kindjes naar de opvang breng, maar ik ben wel graag met andere dingen bezig dan enkel de kinderen. Hoe graag ik ze ook zie, ik ben daar niet voor gemaakt, dat wordt mij veel te eentonig.
Ik ben nu ook wel zoekende naar het goede evenwicht (kantelpunt in mijn werkleven en ik probeer uit te zoeken hoe het verder moet en wat ik precies wil, op korte én op lange termijn. Niet evident…) en overweeg deeltijds te werken (als het financieel haalbaar zou zijn…).
Geniet van de volwassen gesprekken, het kan zo deugd doen ;-)
ik denk dat velen het werken helemaal ok vinden maar idd niet meer voltijds ;-) en lang leve volwassen gesprekken :-)
Ik ben een mama die wat tussenin zit denk ik.
Tijdens beide zwangerschappen werd er heel hard uitgekeken naar dat kleine frommeltje, toen ze er waren, heel hard genoten. Beide waren rustige baby’s
Maar ik merkte toch ook wel dat ik na een tijdje toch blij was als mijn man thuiskwam van het werk, of als ik eens een bezoekje bracht aan mijn collega’s in de supermarkt.
De volwassen gesprekken werden hier gemist, de interactie, want met zo’n klein poppetje kan je nu niet echt betekenisvolle gesprekken voeren.
Langs de andere kant wil ik ook geen enkele mijlpaal missen en dat lukt soms eens niet. Het is wat wikken en wegen.
Zit soms nu al te bedenken als er ooit nog 1-je komt ik graag een jaar zou thuisblijven. Het laatste kindje, er optimaal kunnen van genieten, de laatste keer alle eerste keren meemaken. Maar of het echt iets voor mij is, dat blijft een vraagteken.
Ik werk nu nog halftijds, maar op 2/5 moet ik weer voltijds aan de slag en dat komt dichter en dichterbij…. Noa, die 14 maanden thuis is geweest bij mij of bij zijn papa of 1 dagje bij oma & opa, moet vanaf volgende week gaan wennen in de crèche. We zijn er twee weken geleden geweest en hij is 10minuten in zijn groepje geweest en heeft er 10 minuten gekrijst. Zo zielig :( Ik hoop dus dat hij er stilaan wel aan gewoon wordt, want zo is het weer voltijds gaan werken wel heel erg zwaar. (laat de volgende 3 weken nog maar hééééél lang duren…)
Ik kan me voorstellen dat het geen evidentie zal zijn maar ik weet het zeker, het komt goed :-)
Mja zwart-wit is het nooit helemaal denk ik. Ik weet zelf niet wat voor moeder ik ben… Terug aan de slag gaan vond ik verschrikkelijk. Echt. Ik negeerde het gewoon tot de dag er was. Ik zou zo weer thuis blijven. De eerste keer was ik 15m thuis, nu een jaar. Ik ga nu al 3m terug werken en ben het wel ‘gewoon’ maar zou zo opnieuw thuis blijven. Financieel gaat dat echter niet. Ik werk halftijds en neem 1/2 tijdskrediet. Met 2 kindjes die nog naar de crèche gaan is dat ook zo verstandig, dat ontdekten we na wat rekenwerk. Als ik fulltime zou werken, zouden we in de maand niet veel meer over hebben dan nu omdat beide kindjes dan veel meer naar de crèche moeten… Mijn vergoeding voor tijdskrediet en het minder moeten betalen aan de crèche compenseren wat ik nu minder verdien. Ik werk om de 2w een weekend wat natuurlijk financieel ook iets extra’s is en kindjes zijn dan bij papa ipv crèche. Ik ben een meer relaxte mama door meer thuis te zijn en heb veel tijd voor de kindjes. Soms weegt dat ‘vele zorgen voor’ wel door maar ik zie ze zo graag… De band die we nu opbouwen is onbetaalbaar. En eerlijk, ik wil graag ander werk want wat ik nu doe wil ik echt geen 5j meer doen… Dus dat speelt zeker ook mee in mijn keuze om (voorlopig) halftijds te werken. Dus nee, ik zet de kindjes niet meer de glimlach af bij de crèche. Al zou het misschien anders zijn als ik mijn job wel graag deed…
dan hoop ik dat er snel verandering in kan komen zodat het gaan werken toch wat fijner voor je is :-)
Ik herken mezelf heel hard in jouw verhaal.
Enerzijds met pijn in’t hart de kinderen afzetten, maar anderzijds ook erg genieten van het even ‘niet-mama-zijn’. Ik doe mij job dan ook erg graag. Elke dag kom ik voldaan en content thuis, en kan ik me vollenbak op de enthousiaste kinderen smijten. Het doet me ook deugd om te zien dat de kinderen het enorm naar hun zin hebben in het kinderdagverblijf!
Een ploetermama: Ik ben een mama die nood heeft aan de uitdaging van het werk, die niet thuis wilt blijven, maar die hoe langer hoe meer kreunt en steunt telkens als ik moet gaan werken en mijn kindjes ’s avonds niet zelf in bed kan leggen, een mama die te weinig tijd heeft om te genieten en ploetert om alles gecombineerd te krijgen.
Maar hé, ook die mama’s komen er wel door en vinden vroeg of laat hun weg om de juiste beslissingen te nemen.
Ik denk dat we allemaal wel eens ploeteren dus idd het komt wel!