Ik ben niet geheel zeker of ik bovenstaande titel al eens eerder gebruikte. Wat ik wel weet is dat ik wel vaker al eens blogde over de hartenpijn die je als moeder kan oplopen. Want dat is wat gebeurd als je ouder wordt. Je wordt op een manier sterker, rijker en ziet soms plots veel de sneller de essentie van datgene wat er echt toedoet. De andere kant van de medaille is dat je hart op elk moment, voor altijd, aan gruzelementen geslagen kan worden. Natuurlijk nemen we dat er allemaal zomaar bij, zonder mekkeren. Ouder zijn, dat is er gewoon volop voor gaan, wat er ook op je pad komt.
Hartenpijn hoort daar dus bij. Je hebt het in allerlei gradaties. Sommige vormen zijn niet te bevatten en bijna niet te overzien. Van het soort pijn dat niemand zou moeten meemaken. Mijn verhaal is gelukkig niet van die orde. Maar toch deel ik het, omdat ook vandaag weer ik beseft heb hoe kwetsbaar je als ouder wordt.
De ochtend was hier perfect vredig gestart. Ik moest me geen enkele keer boos maken en alles verliep super vlotjes. Sinds onze terugkomst van Australië was dat eigenlijk nog niet voorgevallen. Ondanks het gebrek aan zonneschijn beloofde het een mooie dag te worden. Vol enthousiasme vertrok ik samen met Axelle en Baptiste naar school. We waren al een beetje laat maar haast was nog niet echt nodig.
Vrolijk stapte Axelle de school binnen en toen sloeg haar humeur om. Ze zag haar vriendjes met kindjes van het eerste leerjaar vertrekken. Vanuit het diepste van haarzelf kwam gehuil en bijzonder veel verdriet. (Cfr. Axelle zit in een gemengde klas met kleuters van alle leeftijden.) Ik moest slikken want ik probeer haar al een tijdje voor te bereiden op volgend schooljaar.
Het jaar waarin de meeste van haar vriendjes naar het eerste leerjaar mogen en zij nog in de kleuterklas moet blijven. Maar pas deze morgen leek ze te beseffen wat dat dan precies betekent. Haar vriendjes in een andere klas. Niet dat er in haar klas geen vriendjes meer overblijven maar de kindjes waar ze het meeste over spreekt verdwijnen wel uit haar klasje.
Als ik überhaupt dacht haar snel te kunnen sussen, was ik trouwens helemaal verkeerd. Ze zou haar broertje niet afzetten in de klas en kon alleen maar huilen. Mijn hart brak… Uiteindelijk kon haar juf haar gedachten afleiden en kon ik haar klas verlaten.
Op weg naar huis moest ik echter snel doorstappen want ik voelde de tranen prikken. Ik zag mijn kind nog maar zelden zo verdrietig. Met alle liefde van de wereld had ik haar pijn willen overnemen. Misschien deed ik dat wel een beetje door éénmaal thuis eventjes met haar mee te huilen.
Deze ochtend brak mijn moederhart. En wat ik ook zeg of doe, hoe graag ik haar verdriet zou willen overnemen. Het is iets waar zij als opgroeiend wezentje door moet. Maar oh wat had ik verdomd graag gewild dat je af en toe een stukje pijn van je kinderen kan overnemen.
Mijn zoontje is in september gestart in de kleuterschool, zelfde systeem. Wat jij beschrijft is waar ik ook zo bang voor ben. Zijn beste vriendinnetje is een jaar ouder… en dus zal dit scenario bij ons wellicht ook ooit voorvallen. Ik kijk er niet naar uit!
Ze leren natuurlijk door dergelijk systeem heel erg veel. Maar dat specifieke moment dat ze beseffen dat ze niet meekunnen met hun vriendjes is toch even heel pijnlijk en net iets minder leuk. Maar ook daar worstelen we ons wel door he!!!
Ik voel je pijn… mijn oudste dochter werd vorig schooljaar niet opgedeeld in het klasje van haar beste vriendinnetjes. Mijn hart brak, maar ik dacht ook dat ze er door moest en zweeg. Voor dit schooljaar werden de klasjes weer herschikt. Bleek dat de nieuwe goeie vriendinnetjes ook naar de klas van de beste vriendinnetjes gingen… Ik heb staan wenen bij de directeur… Gelukkig volgde er begrip en was er een oplossing mogelijk. Mijn kleine grote meid bloeide op dit schooljaar. Dat lijmde mijn hart weer een beetje, maar ik kan het zo nog voelen.
Sterkte voor jullie beiden! ?
Oh keer op keer meemaken moet echt wel heftig zijn. Hier hoort het bij het systeem omdat er een mix is van kleuters natuurlijk. En het leert hen natuurlijk ook wel iets maar lag het aan haar dan zat ze volgend jaar ook al in het eerste leerjaar ;-)
Al een geluk dat moeders het verdriet van hun kinderen niet kunnen overnemen. Vanuit die oneindige liefde zouden ze dat veel te vaak doen en zou dat rotverwende wezentjes creëren ;-) Hoe graag mijn mama ze ook had overgenomen, uit de donkerste periodes in mijn leven heb ik het meeste geleerd. Zonder was ik een veel egoïstischer en gestresseerder persoon geweest.
(Maar ja, ik begrijp je tranen. Waarschijnlijk heb ik ze later als mama zelf ook.)
Ik weet natuurlijk wel dat dit bij het opgroeien hoort en dat er geen andere manier is.
Maar eens je moeder bent speelt er wel iets anders mee dan puur dat rationele idee dat het nodig is om op te groeien. Je wilt gewoon niet dat je kind lijdt…
Oh nee, lijkt mij inderdaad een hartverscheurend moment. En die emoties van kinderen zijn nog zo echt, oprecht en extremer, waardoor het bij ons – de emotionele mama – even hard binnenkomt.
Wat een moeder lijden kan hé :-( Helaas horen deze momenten bij het leven en krijgen onze kindjes hier alleen maar meer veerkracht van. En zoals je weet, alles komt altijd goed :-)
<3
Pfieuw, lijkt me inderdaad een hartverscheurend moment te zijn. Tuur start pas in september met school, maar ik krijg nu al kippenvel en een krop in de keel als ik er aan denk dat ook hem dit ooit wel eens te wachten staat.
Mijn oudste dochter ondertussen 13 en in 2 de middelbaar, is nog steeds heel goed bevriend met het meisje dat een jaar jonger was als ze samen in een gemengde kleuterklas zaten. De speelplaats heeft hen zelf een jaar gescheiden tijdens een schooljaar. Maar dat heeft hen er niet toegelaten de vriendschap te laten verwateren. Ondertussen beleven ze thuis en in hun jeugdbeweging de gekste avonturen. Prachtig om te zien hoe een vriendschap op zo’n jonge leeftijd kan ontstaan en blijft bestaan. De wil en het gevoel om elkaar te blijven ontmoeten is mooi en dan kan je als ouder dat alleen maar aanmoedigen.
oh dan kan ik alleen maar hopen dat ze een voorbeeld aan je verhaal kunnen nemen en ik dit binnen enkele jaren ook kan zeggen :-)
Mijn jongste moet door dat de broers uit de richting naar het middelbaar gaan ook van lagere school veranderen! Man wat heb ik al tranen gelaten en mij schuldig gevoeld. Ik vrees dat dit nog gaat duren tot ik100% weet dat hij het zelf wat aanvaard heeft. Hopelijk komt dat ergens zo in september oktober ?
Nooit gedacht dat ik voor m’n kind zoveel tranen zou laten… Niet omdat er iets ergs is, maar omdat je moederhart iedere keer weer breekt bij al dat kinderverdriet… Veel succes en zakdoeken gewenst! ( voor allebei)
Ik verschiet hier een beetje van, bij ons zitten ze in graadklassen en het is altijd wel heel duidelijk wie er na een jaar vertrekt en wie nog een tijdje blijft. Daar zijn ze nog nooit echt verdrietig om geweest. Wat echter wel al lastig was, was toen de beste vriendinnetjes van de dochter allemaal naar de parallelklas gingen en toen Zoons ene beste vriendje van school veranderde en een ander na kerstmis plots doorschoof naar het eerste leerjaar. Het is inderdaad niet leuk, zo’n dingen. Maar ze leren daar mee omgaan. Ze groeien door zo’n dingen, mentaal dan. Ook al zou je het als mama liever allemaal anders zien…
Dat is hier ook duidelijk hoor maar dat wil daarom niet zeggen dat een kind het daar niet moeilijk mee kan hebben. En natuurlijk leren ze daarmee omgaan, dat is opgroeien. Maar als ouder zou je zo graag zo vaak een beetje van hun pijn kunnen wegnemen.