Moederen in tijden van corona

Pakweg twee maanden geleden kon ik alleen maar dromen van meer tijd en rust, samen met mijn gezin. Moederen alsof er niks anders is dat telt. De afgelopen maanden waren zwaar, te zwaar en van dat moederen kwam niet altijd even veel in huis. Ik telde dus met alles in mezelf af naar 1 april. Dat zou de dag worden dat we met z’n allen richting Panama vlogen om daar in onze eigen cocon te kruipen. De cocon waar wij best goed in zijn: de reizigerscocon waar je de dagen van continu samen perfect overleeft. Maar toen besloot een gemeen virus, corona civid 19, roet in het eten te gooien. Het werd voor iedereen een verplichte thuisblijfvakantie. Een soort van lockdown. Een tijdje in quarantaine, om de wereld te helpen. En zo moeder ik ondertussen al bijna vier weken in bijzondere omstandigheden.

Vier weken, je leest het goed. Ik heb me niet vergist. Al voor de officiële lockdown, isoleerde ik mezelf van de buitenwereld. Als risicopatiënt had ik weinig andere keuze. Maar hoe gaat dat nu, dat moederen over vier kinderen in deze bijzondere tijd? Is dat geen fluitje van een cent wanneer je gewoon bent aan lange periodes samen reizen (en dus ook continu samenzijn)?

Wat kunnen andere moeders dat ik niet kan?

Ik kan eerlijk en rechtuit zijn: mijn moederskills ten tijde van corona trekken op niks. Verplicht thuis blijven, tot daaraantoe. Werken, huishouden runnen, zorgen voor, leerkracht zijn… en dat alles binnen steevast dezelfde ruimtes? Het valt me zwaar. Het romantische beeld dat ik soms zie op social media, hakt er hier dan ook wel eens op in. Wat kunnen andere moeders dat ik niet kan?

Want als moeder verlies ik dezer dagen te vaak mijn geduld, gaat mijn stem te vaak de lucht in, verlang ik te vaak naar alleen-tijd, vind ik het moeilijk nog creatief uit de hoek te komen, wil ik het liefst van al de kostbare uit-huis-tijd alleen doorbrengen, slaag ik er niet in mijn huishouden onder controle te houden en ben ik vergeten hoe je educatief moet zijn.

… zal ik 2020 ook herinneren als de tijd dat ondanks ruzies en stress we ook ontzettend veel goeie momenten samen hebben.

Er is dan wel geen tijdsdruk wat betreft kinderen afleveren op school en terug op tijd aan de schoolpoort staan, de tijd staat toch niet aan mijn kant. Dagen vliegen voorbij en ook weer niet, te vaak gevuld met ruzie en teveel prikkels. Is het dan allemaal kommer en kwel? Natuurlijk niet. Er zijn ook ongelooflijk veel goeie momenten. Al moet ik bekennen dat die er pas zijn gekomen op het moment dat we hier een beetje vakantie konden nemen. En werken en leerkracht zijn en een huishouden runnen? Nope, ik ben er niet voor weg gelegd.

Maar ondanks het feit dat mijn moederlijke skills niet op en top zijn, ik het bijzonder moeilijk vind om met deze tijd om te gaan (al ben ik absoluut voorstander van al deze regels) en ik de absolute nood voel om te verhuizen naar het platte land naar een huis met veel kamers en veel buitenruimte, zal ik 2020 ook herinneren als de tijd dat ondanks ruzies en stress we ook ontzettend veel goeie momenten samen hadden.

Want…

Céleste ontwikkelde zich de afgelopen weken van een schuchter mensje naar een spraakwaterval die nu ook tegen anderen durft spreken. Weliswaar via een computerscherm maar hey, de meter en de juf hoorden haar voor het eerst honderduit babbelen. Bovendien is ze niet meer zo vaak nors en glimlacht ze meer en meer. (Als we dan even de 100 huilbuien per dag negeren.)

Estelle vond het moeilijk zich aan te passen aan allemaal continu samen en was de eerste weken een bijtend monster. Non-stop gehuil en boosheid zorgden dat moederen een extra uitdaging vormde. Maar ook zij raakt hier ondertussen gewoon aan en investeert nu terug vooral in zichzelf waardoor ze zich ontwikkelt als een hang- en kleuteraapje. Alles wat ze wil bereiken, bereikt ze. Hoe hoog ook, zij bedenkt wel een constructie waardoor ze in haar opzet slaagt. Yup, ik krijg ongeveer elke dag zo’n 10 hartaanvallen.

Haalt hij de nodige aandacht van mama en papa in door elke nacht stiekem bij ons te kopen slapen? Misschien wel.

Axelle blijft dan weer slecht horen wat nog steeds voor de nodige extra decibels zorgt. (Ze hoort slecht door vocht achter haar oren en de consultatie bij de NKO werd uitgesteld.) Dat zorgt al eens voor frustratie. Maar de schoolstress glijdt langzaam van haar af waardoor ze meer open lijkt te staan om te leren. Ze wordt steeds zelf creatiever in haar tijd nuttig invullen, al moet ze daarvoor eerst 100 keer zeggen dat ze zich verveelt. De iPad vindt ze nog steeds geweldig maar dezer dagen was de vraag naar de iPad nog nooit zo klein.

En Baptiste? Die moet zijn mannetje staan tussen al die vrouwen. Het is een uitdaging voor hem en je merkt duidelijk aan hem dat hij zijn vrienden mist. Elk spel van hem wordt omgezet in iets waar de meisjes zich mee moeien en uiteindelijk baas over worden. Het is soms hartverscheurend om te zien maar hij loste het op door met de nodige regelmaat alleen op zijn kamer te gaan spelen. Klinkt misschien een beetje triest maar daar leeft hij in een absolute fantasiewereld. Komt hij daardoor verschillende keren per dag vragen of we een kraan, een helikopter, een speciale auto, … kunnen bijkopen? Misschien wel. Haalt hij de nodige aandacht van mama en papa in door elke nacht stiekem bij ons te kopen slapen? Misschien wel. Maar het voornaamste: hij zoekt zijn eigen oplossingen om met deze toch wel bijzondere situatie om te gaan.

Ja, er wordt hier misschien wel eens teveel geschreeuwd en nope, niet alles is hier altijd even educatief.

Want voor de duidelijkheid; leven in een groot gezin in een stad met beperkte ruimte, dat is een uitdaging. Voor elk lid van het gezin. We zijn vaak niet de beste versie van onszelf. Niet alleen ik als moeder. Ik vond dat moeilijk maar eens je accepteert dat je niet moet voldoen aan het romantische lockdown beeld, komt het eigenlijk wel goed. Ja, er wordt hier misschien wel eens teveel geschreeuwd en nope, niet alles is hier altijd even educatief. Maar hey, we hebben elkaar en dat is het enige wat telt.

Moederen in tijden van corona, het is niet gemakkelijk maar ik zou met niemand anders in lockdown willen zitten. Ook als dat betekent dat ik elke ochtend vroeg mijn wekker moet zetten om toch héél eventjes me-time te hebben. (In realiteit hoort er altijd wel één of ander kuiken mijn wekker en ben ik uiteindelijk, ondanks het vroege uur, nooit echt alleen;)

Hoe doe jij het daar, moederen/vaderen in tijden van corona? Lukt het een beetje? Vond jij je draai al of is het zwaar? Nood aan een babbeltje? Stuur gerust een berichtje via mijn Instagram account.