Gisteren zag u het misschien al op Instagram, ik neem een jaar lang tijdskrediet op. Ik vroeg dat al aan voor ik moest bevallen en kreeg de bevestigingsbrief enkele weken na mijn bevalling. Het was het mooiste cadeau dat ik kon krijgen. Mijn tijdskrediet gaat effectief in op 6 september. Dat betekent dat ik, samen met de moederschapsrust, meer dan één jaar zal thuis zijn. Een bewuste keuze. Helaas echter eentje die niet elke vrouw kan maken.
Begrijp me niet verkeerd. Ik weet dat er vrouwen zijn die dit niet zouden willen. Die na 15 weken moederschapsrust staan te popelen om terug aan de slag te gaan. Daarom ook dat ik in de titel van de blogpost moeten/mogen schrijf. Het zou tout court fijn zijn als we als mens meer ruimte zouden hebben om ons persoonlijk traject te bepalen. Moeder snel terug aan het werk en vader lang thuis? Waarom niet eigenlijk?
In Scandinavië is dat allemaal fantastisch geregeld. Daar is er ruimte voor moeder en vader. Iets waar wij hier voorlopig alleen maar van kunnen dromen. Maar voor mezelf loste ik het dus op door een jaar tijdskrediet aan te vragen. Het was wikken en wegen voor ik mijn aanvraag heb ingediend want financieel wil dat natuurlijk ook wel iets zeggen. Het is niet evident om het zomaar met minder inkomen te doen. Gelukkig kunnen we dat hier wel opvangen.
Maar, waarom ben ik nu zo pro één jaar moederschapsrust?
Ik ben sowieso iemand die altijd wel een beetje in conflict komt met de tijd. De ratrace van ons leven vind ik eigenlijk maar niks. Ik zou maar al te graag af en toe op de pauzeknop willen duwen om zoveel redenen. Dat ik het vaak moeilijk heb met onze Vlaamse (of Belgische – hoe u het ook wilt noemen) mentaliteit is de trouwe lezers allicht gekend. De nood aan persoonlijke groei is groot en dat is niet altijd te vereenzelvigen met alle moetjes in ons leven.
Bij Axelle en Baptiste bleef ik telkens 6 maanden thuis. Het gaf hier wat meer ruimte om te bekomen van het moeder worden en van de eerste pittige maanden. Want ja een baby, dat is niet niks hé die eerste maanden? Ik kon daardoor ook wat meer genieten van mijn kinderen. Was ik na 3 maanden terug gaan werken, was ik vooral in geval van Baptiste als een wrak terug gekeerd. En had ik ook geen mooie herinneringen over gehouden aan de tijd thuis met hem. (Veel wenen en al, weet u wel.) Maar toch was er ook nog heel wat onrust bij de herstart. Ik had telkens het gevoel niet helemaal klaar te zijn. De schone tijd begon eigenlijk nog maar net en dan moest ik het alweer afgeven…
Toen ik het nieuws van de goedkeuring kreeg, viel er een enorme last van mijn schouders.
Omdat nummer drie behoorlijk snel op nummer twee kwam, werd hier uiteindelijk besloten dat jaar tijdskrediet aan te vragen. Om tijd te hebben om te bekomen, om de heftige periode van zorgen voor drie kleine kinderen te kunnen opvangen en om te kunnen genieten. Een laatste factor die mede bepalend was voor deze keuze was de zoektocht naar innerlijke rust. Werken, kinderen krijgen, huishouden runnen, partner zijn, zus zijn, kind zijn, vriend zijn… We doen het allemaal, soms zelfs bijna op automatische piloot. En daar wou ik dus even uit!
Toen ik het nieuws van de goedkeuring kreeg, viel er een enorme last van mijn schouders. Het mooiste kraamcadeau ooit! Ik geef het u op een blaadje! Waarom? Omwille van alle voorgaande redenen die ik al opsomde. Maar vooral ook omdat die eerste pittige momenten met een baby plots veel draaglijker worden. Klinkt gek?
Dat is het eigenlijk niet hoor. ‘t Is zelfs vré simpel. Er is geen druk om dat verse kind snel in een bepaald ritme te krijgen. Nog veel minder druk om snel te moeten genieten van u kind. Want er is tijd. De slechte dagen verteren makkelijker. Geen druk om er na drie maanden al te staan. Om na drie maanden al terug helemaal dezelfde te zijn als voor de bevalling. Geen druk op mama, geen druk op het kind. Dat is wat een jaar thuis zijn met je doet.
Ik ben zelfs zeker dat het heel wat ziekte en ziekteverzuim in de latere loopbaan zou kunnen vermijden…
Het idee dat er meer dan ruimte genoeg is om goeie dagen te hebben, om fysiek te recupereren, om langzaam aan het leven terug op te bouwen, om er te zijn voor mijn kinderen, om te kunnen genieten van de baby, werkt ongelooflijk helend en laat mijn draagkracht enorm groeien. Ondanks de vele huilbuien van Céleste zat ik er deze keer niet door. Dat was bij Baptiste wel even anders… En juist daarom zou het iets moeten zijn waar elke pas bevallen vrouw van zou moeten kunnen genieten. Zonder te moeten afwegen als het financieel haalbaar is of niet. Ik ben zelfs zeker dat het heel wat ziekte en ziekteverzuim in de latere loopbaan zou kunnen vermijden…
Beste regering, het is dringend tijd dat u dus eens gaat nadenken over een langere moederschapsrust, wilt u ons met z’n allen tot in de eeuwigheid laten weken. En denk ondertussen ook eens aan
Volledig gelijk heb je! Helaas is de regering eerder maatregelen aan het afbouwen, dan bij creëren. Ik werk om de redenen die jij opsomt de komende jaren nog even halftijds met tijdskrediet. Ik voelde immers al tijdens mijn zwangerschap van Bas dat mijn mentale gezondheid na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en een slopende zwangerschap vol tegenslagen zeer wankel was. Insert daarbij dan nog eens Bas die na de geboorte ook de nodige problemen had. Ik was echt zo blij dat ik maar halftijds ging werken (toen met ouderschapsverlof). Het heeft er zeker voor gezorgd (en zorgt ervoor) dat ik ondanks mijn burn-out toch een beetje het evenwicht kan bewaren en kan blijven werken nu. De uitputting en ferme vermoeidheid zijn nog steeds aanwezig, maar ik heb nu een aantal rustpunten in de week dat ik even tijd heb om op mijn positieven te komen. Ik geloof net als jij dat een betere regeling hierrond net voor minder werkverlet enzo zou zorgen.
Ik ben niet snel in reageren op een blogpost maar deze is er eentje recht in mijn hart! Na twee kindjes op Belgische bodem op de wereld gezet te hebben, kregen wij vorig jaar hier in Engeland onze derde spruit. Het was voor mijn collega’s een vanzelfsprekendheid dat ik een jaar thuis ging blijven na een derde kind. Ik heb daar goed moeten over nadenken want mij leek dat zo onoverkomelijk lang, maar kijk, over twee maanden wordt zoontjelief een jaar! Ik start weer in September en heb er zin in, maar ben zoooooo blij dat ik die beslissing heb gemaakt! Je kan hier kiezen hoe lang je moederschapsrust opneemt; minstens zes maanden tot een jaar, waarvan 39weken betaald, en zes maanden te verdelen onder beide ouders. Hier inderdaad geen druk om zoon van flessen te leren drinken tegen een bepaalde datum, geen druk om vaste voeding te introduceren, geen druk om hem in een ritme te krijgen. Gewoon, genieten en intens samenzijn met je kinderen. En straks weer te starten met heel veel goesting! Dus van mijn part, second that!
De opvang is daar zo duur dat weinig ouders 5 dagen opvang per week kunnen betalen (ben 4 jaren naar Engeland geweest met 4 kinderen). De kinderen gaan naar school wanneer ze 5j zijn of je betaalt…Engeland was een geweldige ervaring maar soms beseffen we niet hoe goed het hier is !!!!!
En laat de mensen maar kiezen: een jaar thuis of direct gaan werken, borstvoeding of fles, enz. Vive la liberté!
Zo waar allemaal. Bij Berre kon ik nog 5 maand betaald borstvoedingsverlof nemen en daarop volgde de grote vakantie. Nu kan ik dat niet meer opnemen en ben ik normaal 13 weken thuis. Veel te kort. Ik neem mijn ouderschapsverlof volledig op. Dat van Berre is ook al op, want ik werkte halftijds toen ik terug ging.
Ik heb nog wel wat opties open om halftijds te werken, dat vind ik als mama ideaal.
Ik wil bewust mama zijn en genieten van mijn kinderen. Dat is toch onbetaalbaar.
Onze regering schroeft meer terug dan toe te geven. Er zullen steeds meer depressies en burn-outs volgen als de druk zo hoog blijft. Geniet jij maar dat jaar van je kindjes! Groot gelijk!
Waw, 5 maand betaald borstvoedingsverlof. Daar ben ik even jaloers op, als het mag :) Mag ik vragen hoe dat komt?
Werken in de gezondheidszorg?
Ik ben zooo blij voor jou!
Toen ik destijds 1 maand (1 maand begot) ouderschapsverlof aan mijn moederschapsrust wou laten aansluiten, werd ik een 2-tal weken vóór aanvang van ouderschapsverlof vriendelijk doch dwingend verzocht door mijn werkgever om dit in te trekken… Ik had de pech dat mijn vervanging op niets trok en ik op dat moment de enige was in mijn (voor de firma onmisbare) functie… men maakte er echter geen probleem van dat ik dan 4/5 terugkwam. Heb me altijd beklaagd dat ik dat moment niet aangegrepen heb om een gigantische loonsverhoging te eisen ?…
Maar dus: geniet er van!!!
Mag ik vragen hoe je dat dan doet met opvang, Lies? Geen opvang voor Céleste, of beperkte dagen? En blijft Baptiste dan misschien ook wat meer thuis? Of heb je fulltime opvang voorzien, en kan alles zijn beloop een beetje gaan?
Drie dagen per week maar in vakantieperiodes weinig tot niet. Opvang doe ik wel omdat ik het voor hem belangrijk vind dat hij socialer contacten heeft en dingen in groep leert :) maar hij kan bv slapen tot wanneer hij wil en is hij ziek dan kan hij makkelijk thuis blijven
En bij c is het nog niet aan de orde :)
Dat kan alleen maar goed doen. Ik heb dit (school)jaar heel bewust echt halftijds gewerkt en zelfs dat heeft me al zoveel rust gebracht. De race is soms gewoon te hard en effe een keer de stekker eruit halen is zo deugddoend.
Klinkt heerlijk ! Sinds ik vorig jaar in juli terug aan de slag ben gegaan na 3 maand zwverlof (ok die waren niet zo zwaar, op de gebroken nachten na) lig in de knoop met mezelf over mijn job, tijdgebrek voor vanalles en nog wat en zelfontplooiing. Ik herken het gevoel dus. Ik overweeg om 4/5 te gaan werken zodat ik meer tijd heb voor mijn kind en voor mezelf om uit te zoeken wat ik nu écht wil doen.
Je hebt een goeie keuze gemaakt, voor jezelf en de kindjes. Geniet ervan met volle teugen !
Oh, groot gelijk ❤️ ik koos ook bewust om (deels) thuis te blijven. fenn was 8m toen ik terug ging werken, Ieme slechts 5m maar ik keerde maar halftijds terug naar mijn werk. Aangevuld met tijdskrediet. En ik vind/vond dat zalig! Tijd voor beide kindjes en toen fenn startte in school, kon ik hem vaker ophalen, brengen,… Pure luxe als ik de gestresseerde mama’s soms zie ‘s morgens… ondertussen kreeg ik een kleine aanvulling van 3u bovenop mijn halftime. Tijdskrediet daar heb ik nu dus geen recht op door die enkele uren extra te werken. Financieel een groot verschil maar terug kiezen voor fulltime kon ik niet… Dat klopte niet voor mij… Nu ben ik enkele maanden geleden gestart als zelfstandige in bijberoep. Iets waar ik altijd van droomde en nu kan doen nét door niet meer aan dat tijdskrediet vast te hangen. Dat bijberoep probeer ik zoveel mogelijk te doen wanneer de kindjes er geen ‘hinder’ van ondervinden: wanneer ze slapen, als papa er is, … Benieuwd hoe dat allemaal gaat evolueren. Maar één ding is zeker: mijn kindjes gaan voor! Die keuze heb ik bewust gemaakt, samen met mijn man. Ze worden zo snel groot en ik geniet ervan nog even hun ‘alles’ te zijn!
Ik wens je dus een jaar toe vol wonderschoon momenten, eentje die een stevige fundering vormt en waar jullie allemaal keihard van genieten!!
Groot gelijk. Onderwijs moet na 9w gaan werken (je verliest 6w ervoor). Dus ik nam een maand onbetaald verlof en op 15w ging ik halftijds terug werken. Ik heb afgezien. Had nog voltijds borstvoeding, had nog steeds pijn van de KS en toch een groot schuldgevoel om niet te staan springen om te gaan werken. We moeten het hier nog bekijken. Maar ik ga NIET na 9w werken.
ik heb nog vrienden in het onderwijs en die moesten niet zo snel terug? of sta je in het kleuter en moet je vroeger stoppen? en kan je dan geen borstvoedingsverlof krijgen?
Ik sta ook in het onderwijs (lager onderwijs). Door moeilijke zwangerschappen met verplichte rust, ben ik drie keer op 9 weken moeten beginnen werken. 9 weken, alstublieft zeg! Hoe mini is je baby dan nog en hoe weinig hersteld ben je dan als mama! Aan die 6 weken (ziekteverlof voor de bevalling wordt automatisch omgezet in moederschapsrust, voor maximaal 6 weken) die ik verloor, heb ik helemaal niets gehad. Platliggen in de zetel is voor mij zeker de naam ‘moederschapsrust’ niet waardig! Ik voelde het iedere keer als een straf, omdat mijn zwangerschappen niet zo vlot verliepen als standaard. Jammer!
Maar… wat ik in alle frustratie vergat te zeggen: geniet van dat jaartje! Na lang twijfelen hebben wij na nummertje drie ook deze beslissing gemaakt. En zoals je schreef: wat een opluchting, zelfs vanaf het moment dat de aanvraag goedgekeurd werd! Dan besef je inderdaad dat je de juiste beslissing genomen hebt.
Je raakt me net op mijn zwakke plek. Ik heb er al zoveel over nagedacht… Er zijn momenteel nog geen kinderen en ook nog geen kinderen op komst, maar de combinatie van werken en kinderen maakt me nu al bang. Mijn werkuren (9u tot 19u) maken het al helemaal moeilijk. Was het hier maar zoals het in Zweden allemaal kan zijn…
Ik geef u groot gelijk, want ik doe het ook. Wel al grotere kinderen hier. Ik ben niet zo een babymens. Maar nu de zonen in de lagere school zitten en er ondertussen een label bijkwam zijn rustige avonden zonder de rush zeer welkom om dat huiswerk een kopje kleiner te maken
Geniet en vind ook maar innerlijk rust om u leven zo te krijgen zoals jij het wil ;) wat een zin, ge snapt me wel :)
Klinkt zalig. Zijn de momenten waar ik toch wel eens jaloers op zo’n situatie ben: een gezinsleven met partner, grotere financiele armslag, …
Na 12 weken op zich met plezier weer gaan werken omdat ik het sociale contact met volwassenen echt wel miste. Volgende woensdag mijn laatste 1/5 dag ouderschapsverlof die ik opnam om haar dit eerste schooljaar toch nog te kunnen laten dutten op woensdagnamiddagen. Straks weer aan het werk en is van moeten: financiele mokerslag en een zodanig groot verlies van vakantiedagen dat het behoorlijk moeilijk is om de opvangloze vakantiedagen in te vullen. En ze zou toch zo graag grote zus worden, geen idee hou dat zelfs praktisch haalbaar zou zijn.
Oh klinkt idd zwaar maar je komt er wel
tja hier ben ik ondertussen al 7 jaar thuis. Ik studeerde nog toen ik mijn zoon kreeg en een opvang was er niet in de buurt van waar wij hem nodig hadden. Daarna soliciteren maar een jonge moeder wordt niet snel aangenomen. Nu om eerlijk te zijn ik heb het gehad met het thuis te zitten…en dit gevoel heb ik al een jaar of 5…maar dan werd ik terug zwanger en namen ze me helemaal niet meer aan…Ondertussen een nieuwe passie gevonden en hopelijk in september goed nieuws dat ik daarmee kan gaan werken. En anders wordt het nog een jaartje studeren en thuiszitten en volgend jaar voor de volle 100% gaan zoeken…maar ik ben jaloers op de moeders die hun gezin kunnen combineren met een cariere…
Ik begrijp dat hoor. Ik weet ook niet als ik voor altijd thuisblijfmoeder zou willen zijn. Dat is een andere blogpost
Ik ben op 5 april bevallen van een flinke kerel. Wegens zware bekkeninstabiliteit wel al thuis van midden november. Eigenlijk moest ik 5 juni weer aan het werk. Ik sta in het onderwijs en had al 6 weken voor mijn bevalling opgenomen. Jaja, ik ben 6 weken kwijt omdat ik niet uit mijn bed kon van de rugpijn :( borstvoedingsverlof is hier onbetaald, dus geen optie. Gelukkig (hoe stom klinkt dit nu) heb ik nog steeds heel veel last van mijn rug en ben ik nog thuis.
Ook al is het enorm ploeteren, ik zou het voor geen geld van de wereld willen missen!
Ja zot he dat je daarvoor gestraft wordt :(
Wat fijn dat dit kan zeg. De term tijdskrediet is nieuw voor me, maar ik ben het helemaal met je eens dat dit een optie zou moeten zijn voor alle nieuwbakken moeders.
Als je nog geen kids hebt, KUN je het het beste regelen. Goedkoop huis op 1 loon kopen, zodat er altijd één thuis bij de kids kan zijn. De kids hebben hier net zo van als ik.
Helaas is goedkoop kopen niet altijd een optie he ;)