Axelle, ze is mijn eerst geborene. Het kind die ons als ouders alles voor de eerste keer laat meemaken. Samen doorzwommen we al heel wat watertjes. Een peuterpuberteit om u tegen te zeggen, driftbuien waar ik vaak zelf van moest huilen en een pittig, temperamentvol karakter. Dat laatste heeft ze trouwens van geen vreemde.
Ondanks de uitdagingen en de moeilijkheden bloeide mijn kleine meisje steeds meer open. School zit daar zeker voor iets tussen. Een zorgzaam kind, eentje die heel erg graag de rol van grote zus op zich neemt. Ondanks haar pittige karakter, dat soms al eens botst met mijn pittig karakter, waren er steeds minder moeilijke dagen. Geen crisissen meer, geen drama.
Niet dat er iets problematisch was in het verleden. Maar in haar peuterpuberteit is Axelle er precies volop voor gegaan. Neen was duidelijk haar favoriete woord en haar temperament maakte het haar niet altijd even makkelijk. Maar het werd beter en met de nakende komst van haar grote zus ontpopte ze zich tijdens de grote vakantie tot een echt moedertje. De fierheid toen Estelle geboren werd, was dan ook enorm groot. Over haar zusje moederen vindt ze sinds die dag geweldig. (Soms zo geweldig dat ik mijn hart moet vasthouden want vaak roept ze me en dan heeft ze Estelle gewoon vast. Jaja, lees dat maar als gewoon uit haar park genomen. Hartstilstand, meermaals per week.)
En toen plots, keerde er iets. Nog altijd dat geweldige moedertje, nog altijd dat creatieve kind, nog altijd die geweldige grote zus maar er kwamen terug meer tranen. Meer onzekerheid, meer boosheid, meer angsten, meer crisissen … ’t Lijkt niet gekoppeld te zijn aan de komst van haar zusje maar de zoektocht naar wat er dan wel scheelt is moeilijk. Zo verdomd moeilijk.
Het doet me twijfelen als moeder. Doe ik het eigenlijk wel goed? Ben ik niet te streng? Want ja, ik ben best een strenge moeder. Verwacht ik niet teveel van mijn uiteindelijk nog kleine meisje? Heb ik wel voldoende oog voor haar noden? Kan ik haar wel bieden wat zij nodig heeft?
Antwoorden vinden op vragen zoals hoe ik met haar temperament kan omgaan terwijl ik nog steeds niet altijd weet hoe ik met het mijne moet omgaan, zijn uitdagingen waarvan ik vooraf nooit had kunnen denken dat ook dat ouderschap is. Geconfronteerd worden met jezelf. Het gewoon soms echt niet weten. Zwart en verder niks zien.
Tellen tot 10 en dan toch kwaad worden. Wetende dat het geen oplossing is maar je eigen vermoeidheid toch de bovenhand neemt. Jaloers zijn op de ouders die hun geduld nooit lijken te verliezen. Want ik verlies het wel, meermaals, terwijl ik eigenlijk heel goed weet dat ze er niet kan aan doen. Dat het niet helpt en het eigenlijk een druppel op een hete plaat is.
De zoektocht naar wat er scheelt. Jezelf zoveel afvragen, en zij die daar nog geen antwoord kan op formuleren. Zo graag, zo heel graag, wil ik in haar hoofd kruipen. Om haar te begrijpen, om haar beter te kunnen troosten en om haar beter op haar levenspad te begeleiden. Want ik voel me machteloos. Tranen zitten klaar. Zo heel graag wil ik haar zorgen overnemen. Zo heel graag wil ik er gewoon voor haar zijn, zonder te moeten tellen tot 10. Zonder mijn geduld te verliezen.
Maar hoe moeilijk ook, morgen probeer ik gewoon opnieuw. Met vallen en opstaan. Maar ik probeer opnieuw.
Oh je verwoord exact hoe ik me soms voel, proberen tot 10 te tellen, zelf te moe zijn en geduld verliezen… en het schuldgevoel nadien…
Je eerlijkheid siert en het besef is belangrijk denk ik en morgen proberen we opnieuw!
Hier ook eentje met pittig karakter, ik heb het gevoel dat het met periodes gaat, zoals met de sprongetjes van baby’s, alleen zijn de sprongen langer, en de “kalmere” periodes ertussen ook (soms), dus niet meteen gelinkt aan gebeurtenissen, eerder aan groeimomenten ofzo. Ook denk ik dat het karakter altijd zal meespelen en probeer ik gewoon zoveel mogelijk een luisterend oor te bieden, aan het einde van de dag is dat heel belangrijk voor hem (hij is ook al wel 7). Groet!
Herkenbaar hoor, weeral… Hier ook een oudste zus (bijna 5) die heel erg zoekt naar wie ze is en wat ze kan en mag, waar haar plaatsje is. Broer (3) heeft een heel open karakter en ‘dolt’ heel graag, zij heeft dat veel minder waardoor ik soms denk dat zij zich aan de kant geschoven voelt en een kort lontje krijgt… en dan durf ik (moe en ook met een kort lontje) ook wel eens roepen, waar ze dan van schrikt (ze is tegelijk ook zo ontzettend gevoelig) dat ik er spijt van krijg. Ik let er ondertussen echt heel hard op, om rustiger te blijven bij boosheid en uitdagen (negatieve aandacht vragen?) en ik plan echt exclusieve momentjes met aandacht voor haar… Hopelijk ligt daar een stukje oplossing en vinden jullie ook snel iets dat bij jullie werkt: toi toi toi! X
Oooh, zo herkenbaar.
Hier heb ik dat met de 2e dochter. Die kan ook zooooo boooos zijn, en ze zijn nog te klein om te kunnen zeggen wat er scheelt.
Zo vermoeiend…. Voor haar en voor ons
Ik herken mezelf in je kleine meisje. Dat pittige karakter had ik minder, maar ik kon heel koppig zijn. Ik herinner me bv dat mijn moeder me op toilet zette om te plassen en ik heel fel dacht: “Dat doe ik niet op commando”.
Die koppigheid werd door mijn ouders grondig aangepakt en hoe meer zusjes en broertjes er kwamen, hoe meer verantwoordelijkheid ik kreeg. Ik werd zeer gehoorzaam en bang. En dat ben ik nu nog (bang wat minder)
Misschien wil je kleine oudste dochtertje graag over haar nieuwe zusje moederen, voor haar ‘zorgen’ om mama wat te helpen. Misschien hoort ze regelmatig dat ze grote zus, de oudste is. Ik weet het natuurlijk niet. Misschien kun je haar met een dikke knuffel vertellen dat ze wel mag, maar niet moet helpen, dat ze mag spelen, boekjes lezen, touwtje springen of wat ze ook maar graag doet.
Elke dag opnieuw beginnen is het ‘lot’ van de ouders en dat houdt nooit op (ook als je kinderen ouder zijn) en dat vraagt veel energie. Je bent absoluut een prima mama!
Als ouder wil je natuurlijk altijd maar het beste voor je kinderen. Maar ik denk dat je het prima doet! Het is oké dat een kind te maken krijgt met situaties die niet allemaal rozengeur en manenschijn zijn. En dat ze daar door leren ploeteren. Op die manier leren ze ook zichzelf kennen. Als ouder is dat pijnlijk om te zien, maar het zijn echt belangrijke leermomenten. Het enige wat je kan doen is laten weten aan je kind dat je er bent. Dat het ok is dat ze haar onzekerheden deelt. Ik kan me voorstellen dat het heel hectisch is bij jullie, maar misschien helpt het om op het einde van de dag te werken met een gevoelsdagboekje (muisje sensitief heeft er al voorgedrukte, maar à la bulletjournal zelf eentje maken kan natuurlijk ook). Zo kan je situaties ontleden zonder dat je kind het zelf door heeft. En dat is dan ook weer wat quality-time met mama of papa, daar geniet toch elk kind van ☺️.
zo ongelofelijk herkenbaar ! we doen allemaal maar wat en zij die zeggen dat ze de waarheid in pacht hebben, moeten toch eens beter in de spiegel kijken !
Dankjewel om altijd oprecht en in alle eerlijkheid jouw verhaal neer te schrijven. Ik volg jou (en jouw gezin) heel graag omdat je steeds jouw beleving en jouw mening goed kan verwoorden en heel goed kan uitleggen wat in jouw omgaat.
Dit zijn gevoelens die iedere ouder ervaart en dit geeft heel veel erkenning. Merci!
Ik vraag me wel iets kleins af, wat is volgens jou ‘een strenge moeder zijn’. Ik ben heel benieuwd wat je daaronder verstaat.
Ik heb heel wat tips gehaald uit de boeken ‘luisteren naar kinderen’ en ‘How to talk to kids’ (2). Moest je ooit ertoe komen om deze boeken te lezen (en wat jij nog allemaal gedaan krijgt met 4 kids is onwaarschijnlijk, dus dan is dit zeker haalbaar) ben ik nieuwsgierig naar jouw mening!
Fijne zondag nog! Ik kijk altijd uit naar jouw foto’s, blogberichten,… Jouw dagelijkse berichten inspireert me om mijn 2 kids (3 en 1.5) ‘op te voeden’.
Moest je ooit twijfelen aan jouw capaciteiten, zeker niet nodig! Blijf vooral verder doen!
Daar moet ik mss eens over schrijven streng zijn 😅 er zijn gewoon een aantal zaken waarvan ik wil dat ze zich daar leren aan houden en daar ben ik streng in. In andere zaken weer niet. Pick your battles zoiets. Maar vrij opvoeden is niks voor mij. En bedankt voor de geweldige lieve woorden. ❤️❤️❤️
Het boek ’temperamentvolle kinderen’ van eva bronsveld heeft hier wel geholpen, niet voor pasklare antwoorden maar wel voor meer geduld en begrip. Als je het boek niet vindt, kan je op haar website ook al heel wat herkenning vinden: http://www.evabronsveld.nl/www.evabronsveld.nl/Temperamentvol/Artikelen/2012/5/6_Temperamentvolle_kinderen.html
Zo herkenbaar ❤️ maar we kunnen het 💪 al is dat met ups en downs…
Yep, I know the feeling too! Zooo moeilijk! Die machteloosheid neemt bij mij als moeder ook regelmatig de bovenhand… Geen leuk gevoel…
Axelle zit nu in de derde kleuterklas dacht ik. Net zoals onze Tijs. Ook hij kan heel snel huilen en lijkt soms het verdrietigste kind ter wereld, of het ongelukkigste. Zou het niet wat de leeftijd zijn? weer een fase waar ze door moeten? Ze willen veel zelf kunnen en zelf doen maar ze zijn ook nog klein… misschien vergeten we dat soms? En dat over je geduld verliezen, dat ken ik maar al te goed. Ik probeer er zo op te letten want ik weet dat het niet helpt en dat we er allemaal ongelukkig van worden maar het is soms sterker dan mezelf! Gewoon voort doen elke dag opnieuw, het komt wel goed