Vijf beelden, echter geen vijf verhalen. Allen werden ze genomen in de momenten en dagen na de aanslag. Hoe hard ik het ook geprobeerd heb het niet toe te laten, er veranderde iets in mijn hoofd. Mijn geloof in onze veerkrachtigheid is groot, dus ik denk echt dat we ook met deze gruwel zullen omgaan. Maar, ik geloof niet dat ik nog terugkan naar het leven van ervoor. Dat hoeft niet noodzakelijk negatief te zijn…
Er is hoop dat uit dit alles, uit deze gruwel, we ook lessen zullen trekken en er een positieve verandering komt. Meer éénheid en meer openheid naar elkaar, een gemeenschap waar meer respect is voor één ieder en de norsheid vervangen wordt door een goeiedag en een glimlach op het gezicht. Al is het hopen niet altijd makkelijk want dezer dagen krijg je de zotste beelden te zien: een aanslag tijdens een voetbaltornooi in Syrië, hooligans die ‘vredevol’ naar het beursplein trekken, politici die moeite hebben met sereen blijven, … Altijd maar opnieuw slikken dus en blijven vasthouden aan die hoop.
Dus neen, mijn overzicht is niet zoals altijd, en anderzijds toch wel: vijf beelden van vijf mooie dingen. Mooie dingen die ik koester en waarvoor ik wil blijven vechten, met vallen en opstaan.
En verder, dank ik jullie, voor de reacties op mijn blog de afgelopen week. Het is iets kleins maar het doet zoveel deugd!
Hoe kijken jullie terug naar deze week? Blijft het nazinderen in je hoofd of kan jij snel de draad terug herpakken? Brandden jullie ook een kaarsje of schreven jullie een krijttekening ergens op de grond in een stad? En kijken jullie nog nieuws? Of passen jullie omdat het gewoon teveel is?
Ik ga mijn laatste week thuis in, na meer dan een jaar thuis ga ik 4 april terug werken. Dus we gaan proberen genieten en doen wat we graag doen…
Woensdag hadden mijn dochter ineens geen school, dus kregen we extra tijd om cupcakes te bakken en versieren (onze jongste verjaart in de paasvakantie en mocht trakteren op vrijdag). Ook ik brandde een kaarsje., want elke dag zagen of hoorden we helikopters, sirenes, afgesloten straten op weg naar en van het werk, …
En het leven gaat verder, dus wens ik je veel succes volgende week !
Ook bij ons blijft het nazinderen in ons hoofd! Zoveel angst, zo dichtbij. En toch geloof ik in een mooie wereld vol hoop, liefde en vriendschap. En daar kunnen wij allemaal aan meewerken.
<3
De aanslagen hebben mij heel alert gemaakt voor mijn eigen verdraagzaamheid, waar ik nu elke dag hard aan werk. Een trage fietser voor mij die ik niet voorbij kan steken, de foute rij aan de kassa, rood licht als je te laat bent, echtgenoot die vergeet brood te bakken,…. Alles lijkt zo banaal en futiel nu. Ik laat het los, en ben blij dat ik besta.
Ik probeer voorlopig zoveel mogelijk nieuwsberichten te vermijden, mijn hoofd kan al die ellende niet meer aan. Wij proberen hier thuis te genieten.
De angst zit er bij mij heel erg in, grote evenementen ofzo, daar pas ik voor.
Maar die angst wil ik natuurlijk niet doorgeven aan de kinderen want ik wil voor hun een mooie veilige wereld hebben!
Het is gewoon om intens verdrietig van te worden. Nog steeds … maar inderdaad, hopen dat er ook iets goeds uit kan komen. Genieten van de dingen die we graag doen, genieten van de mensen die we graag zien!
Enne … veel succes met je herstart. :-) x
Het went, veel te snel! ;)
Geniet nog maar met volle teugen van die week, het is niet te schatten hoe kinderen zich de dagen herinneren dat je vrij was of iets samen met hen deed, hoe klein ze ook zijn! En wat de aanslagen betreft, ik doe een beetje alsof het niet zo is, moeilijk te vatten.
Het blijf zeker nog nazinderen. Vooral nu de dochter op reis is vertrokken, maar afgelopen nacht kreeg ik bericht dat ze veilig is aangekomen op de bestemming (schoolreis, laatste middelbaar). Dus dat speelde vooral in m’n hoofd nu. Maar vriendelijk zijn kost inderdaad geen moeite, een goeiendag, een vriendelijke lach, het zijn die kleine dingen die we nu nog meer dan anders nodig hebben, toch? En kaarsjes hebben hier altijd al gebrand, al krijgen die nu een andere betekenis… Het deed me ook deugd dat er in eigen woonplaats krijttekeningen werden gemaakt door voorbijgangers op het marktplein.