“Waar is die verslaafde-internet-vrouw?” vraag ik me af wanneer ik nog eens naar mijn blog surf.
‘t Verstand zegt: “Verdwenen.”
Het hart roept echter: “Ze neemt gewoon een pauze.”
Een blogpauze, instagrampauze, pinterestpauze, facebookpauze…
De afgelopen weken verdween ik een beetje van de internetwereld. Niet makkelijk hoor als je een webshop te runnen hebt. Maar ik deed het, zelfs privé-berichten op Facebook werden/worden met grootste vertraging beantwoord.
Wat ik tot enkele weken nooit durfde was er even de stekker uit te trekken.
1000 redenen had ik om het niet te doen tot dan…
Een naturelle digital detox zonder verlof ofzo.
Een blogger, ik?
Nope, even niet; op een beperkt aantal berichten na.
Genoeg afgewerkte naaisels hier om te fotograferen maar de goesting ontbrak.
Best wat te vertellen, maar nope I did not care!
Dat existentiële waar ik een tijdje geleden over vertelde is wel voorbij. In mijn hoofd is er terug rust en dat is een hele verademing. Even kon ik alleen maar denken: ik ben een depressie nabij. Dat klinkt zo groots en misschien overdreven maar het voelde zo.
Dus ik kon niet anders dan tegen alles foert zeggen en voor mezelf en mijn gezin te zorgen. Axelle die blijft sukkelen met de gezondheid. Laatst had ze nog een longontsteking. Nu ze terug naar de crèche gaat houd ik al mijn hart vast voor wat binnenkort weer komen zal…
Maar ik vooral wilde zeggen.
Doe dat wat je hart in je oor fluistert, ook al lijkt het gek of beangstigend. 
Het is bevrijdend. 
En ‘t laat de goesting weer aanwakkeren. 
Dus bij deze hopelijk tot snel! ;-)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

15 reacties

  1. Je moet van tijd tot tijd foert kunnen zeggen. Goed dat je tot dat inzicht bent gekomen. Maar kijk toch uit want het lijkt zo een beetje of je lijkt op een Burn out af te stevenen. Combineer je een betaalde job met jouw webshop ? Toch wel heavy dan, denk ik !? Opletten dat je geen slaaf wordt van jezelf……maar tot inzicht ben je al gekomen. Succes !

    1. Wij maken inderdaad de combinatie dus soms is het een beetje hectisch ;-) maar de laatste weken had ik toch tijd om wat meer inzicht te krijgen in datgene wat me de das omdoet en dat is lijkt me het voortdurend online moeten zijn, dat doen we niet meer en plots is er wel voldoende tijd voor alles ;-) een beter evenwicht vinden is de boodschap :-)

  2. hoi zusje,
    ik ken dat gevoel en een beetje rust kan nooit geen kwaad.
    daarna ben je terug als herboren en laat het maar eens een paar weekjes links liggen….iedereen heeft dat!
    en weet je, straks komt de lente eraan en zal de verse moed en energie zo naar binnen sluipen!
    liefs
    je zus

  3. och, who cares dat het even stil is, we maken dat allemaal (meermaals) mee. Het kan eens deugd doen "niks moet en alles mag". Niemand verplicht jou om te bloggen na elke creatie hé. Ik zit hier ook met een kast vol nieuwe maaksels en smijt het wel eens op de blog als ik er zin in heb. En mensen kunnen het dan lezen als ze er zin in hebben. Maar wanneer, och, als de tijd rijp is. Je moet alleen maar dingen doen in je vrije tijd waar je écht energie uit haalt, anders heeft het geen zin en bereik je het omgekeerde.

  4. Van alle blogs die ik volg, voel ik me altijd het meeste thuis bij 'jou'. Het lijkt soms allemaal zo simpel bij anderen om alles te runnen én daar bovenop ook nog eens creatief te zijn én, én, én… Ik ben blij te lezen dat ik niet de enige ben die soms met alles worstelt en denkt dat haar leven geleefd wordt ipv het zelf in handen te hebben. Gelukkig kunnen we het meestal wel op tijd relativeren, maar toch… Blogposts zoals de uwe laten me minder eenzaam voelen in het 'lopen en blijven lopen-verhaal'. Bedankt daarvoor!

  5. Ik geef je nog eens een dikke virtuele knuffel!
    En ik begrijp je gevoel, bij mij is 't een beetje haat-liefde: ik doe mijn Bloglovin' open en zie nog 347 ongelezen berichten in mijn feed, dat is tegelijkertijd heel hard zuchten en toch niets willen missen …