Het is niet de gewoonte,
De twijfel om op de publish-knop te drukken groot,
Maar nu geen weg meer terug.

Wilt u geen bedenking over het leven, over ons leven? Stop dan nu met lezen.
Indien je verder leest, hoop ik op een gelijkgestemde ziel! ;-)
Want er moet me iets van het hart…

Zorgen over wat er met “ons” gebeuren moet.
Vooral: over over wat de toekomst onze kinderen, en later misschien wel kleinkinderen, zal brengen.

Al een tijdje begrijp ik niks meer van onze maatschappij. Maar dezer dagen bereikte mijn gevoel hieromtrent een dieptepunt. Mijn ervaringen in Thailand hebben er alles mee te maken.

U denkt misschien:
“Is ze daar met haar Thaise b*llshit?”
“Alsof het daar zoveel beter is!”

Ik predik niet dat het daar zoveel beter is. Ik werkte er ooit en weet best dat niet alles daar rozengeur en maneschijn is. Denk alleen al aan de corruptie in het land en de armoede en je weet genoeg. Maar, ja er is een maar… Daar liep ik nog nooit een confrontatie op met de zuurheid en geslotenheid die we hier in onze maatschappij kennen. Een kleine depressie is dan ook opgedoken na terugkomst… 
‘t Contrast gigantisch: van een warme, hartelijke omgeving naar een kille, norse… De overschakeling, moeilijk te maken. Binnen de 12 uur na terugkomst was er al een eerste ‘unk’: boodschappen doen op een druk moment. Niet echt een goed idee als je niet geconfronteerd wil worden met norsheid en een muur waar je zelfs met drilboor niet door kan… 
Want zo voelde ik mij. Rondlopend in de winkel met mijn glimlach roept alleen maar norse blikken op bij de anderen. Werknemers, klanten, ‘t maakt geen verschil. Als even later er ook nog zo iets komt als de “September-verklaring” kan enkel nog de gedachte zijn: “In wat voor apenland leven wij eigenlijk?” 
Ik word intens triest bij alle maatregelen die getroffen worden in ons land. En nee, ik ga het hier niet over politiek hebben en over besparingen en god weet ik veel wat. Ik heb geen boodschap aan ‘we moeten allemaal mee zorg dragen voor onze toekomst’ want ik denk zo al. Alleen niet overtuigd dat “iedereen” mee zorg zal dragen…

Los van politiek, besparingen en gelijk wat vraag ik me af: ben ik dan de enige die denkt dat we het eigenlijk best goed hebben in ons land? Als we ziek worden krijgen we een uitkering, als we zonder werk vallen idem, is ons kind ziek kunnen we een dag familiale krijgen, we hebben dingen zoals ouderschapsverlof en tijdskrediet (al is de vraag bij deze wel hoe lang nog?), dokterskosten etc. worden terugbetaald, we hebben recht op weekend en moeten niet 7 dagen per week werken, er is een vakbond die opkomt voor de rechten van werknemers, we kunnen een hospitalisatieverzekering nemen, ons land schenkt hulp aan landen in nood, we kunnen leuke tripjes maken in eigen land zonder in oorlogsgebied te komen, er zijn initiatieven voor de zwaksten onder ons (hopelijk nog voor heel erg lang…), …

En toch klagen we. In sommige gevallen volledig terecht maar als ik kijk naar mijn situatie, zoals die er eentje is van duizend in een dozijn, dan mogen wij echt niet klagen. Maar we willen alleen maar verandering. Vinden dat iedereen maar zijne plan moet trekken want als je het echt wil en er hard voor werkt, dan bereik je u doelen en dromen wel…

O wéé als we er niet aan meedoen, o wéé als we niet zo denken en o wéé als we iets van ons zuurverdiende centen moeten geven aan deze die niet mee kunnen in het systeem.

Maar waar is de hartelijkheid gebleven? De bereidheid om op straat tegen een wildvreemde een goedendag te zeggen. Om al glimlachend door het leven te gaan. De hoffelijkheid in het verkeer. Rechtstaan op de bus voor zwangeren, ouderen of minder valide mensen.

Waarom altijd een argwanende blik als we ander niet kennen?
Waarom mag glimlachen niet meer op de trein, de tram, de bus, in de winkel, in het stad, ….?
Waarom vreemd opkijken als iemand goedendag zegt die we niet kennen? Waarom naar de rechtbank stappen omdat spelende kinderen teveel lawaai maken? Waarom onverdraagzaamheid als we in een restaurant zitten en er ouders zitten met een wenend kind?

Wat moet er dan met ons als we alleen nog naar onszelf kijken?
Als we alleen nog maar verzuurd kunnen zijn en een muur om onszelf bouwen?

Ik reisde naar een land waar de problemen groter zijn dan hier: veel armoede in groot contrast met de rijkdom die er heerst. Weinig tot geen begrip voor mensen met een handicap. Om de zoveel tijd wel een staatsgreep door de een of de andere. Corruptie. Overstromingen. En toch werden wij er ontvangen met hartelijkheid en warmte.
De liefde en interesse die uitging naar Axelle, dat kan ik niet beschrijven in een blogbericht. Maar als je weet dat elke Thai die we tegen kwamen interesse had in haar, bereid was om kiekeboespelletjes te spelen, haar op de arm nam, haar troostte zodat wij rustig konden eten, haar op sleeptouw nam om de wereld te ontdekken, haar eten bracht zonder dat we er om moesten vragen of voor moesten betalen, haar een vriendelijke glimlach schonken… dan wordt het misschien tastbaarder wat ik bedoel.Het is daar niet beter maar mensen trekken er geen muur rond zich op. Familie is gigantisch belangrijk. Kinderen nog veel meer. Geen enkele Thai die volgens mij naar de rechtbank stapt omdat de spelende kinderen te veel lawaai maken…

Het is niet allemaal zo zwart/wit. Interpreteer dit bericht dan ook niet als kritiek op uw leven.
Het bloggen zelf bracht me in een wereld waar ik gelijkgestemde zielen vind. En ook in mijn leven ga ik er actief naar op zoek.

Maar het neemt niet weg dat ik als een aap wordt bekeken als ik glimlachend in de winkel rond loop en daarom maak ik me zorgen… 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

57 reacties

  1. Wat een mooi berichtje, en tegelijk zo schrijnend! Ik ben het helemaal met je eens. Ik probeer altijd vriendelijk te lachen en ook onbekenden een knikje te geven of gedag te zeggen, maar betrap mezelf er ook wel eens dat dat niet lukt. Bewustzijn is de eerste stap. En ik vind het heerlijk hoe kindjes dan kunnenn zijn, die zwaaien en glimlachen naar iedereen :)

    1. Als iedereen het af en toe probeert, dan slagen we er allicht in op de anderen 'op slechte momenten' ook aan het lachen te krijgen… want soms bedrukt zijn mag natuurlijk ook wel en inderdaad de spontaniteit van kinderen, heerlijk!

  2. ik ken het gevoel en na een reis naar een vriendelijk land valt dat inderdaad nog eens zo hard op! Maar veel heeft met cultuur te maken hé, 90% van die mensen in de supermarkt zijn ongetwijfeld vriendelijke mensen maar wij hebben dat in onze opvoeding gewoon niet meegekregen dat het normaal is om te lachen naar iedereen. Het zou het allemaal wel veel leuker maken :-) . Maar ik snap je 100% hoor , ik kan mij ook soms verliezen in zo'n gedachten, alleen worden we daar zelf niet echt gelukkiger van dus soms moet je het allemaal wat negeren :-s

    1. Ik weet niet altijd als het met cultuur te maken heeft… vandaag werd de hand in de lucht gestoken omdat ik niet snel genoeg reed en niet over een volle witte lijn wou rijden om de dame in kwestie door te laten…

  3. Snap wat je bedoelt, hoor. Veel mensen beseffen echt niet hoe goed ze het hebben. Beginnen al te zeuren over het kindergeld dat wordt hervormd, terwijl ze 3 keer per jaar op vakantie gaan. Dat doen wij niet, zou ook krap worden, maar van mij mag het wat minder, als dat betekent dat mensen die het écht nodig hebben wat meer krijgen.
    Veel mensen hebben gewoon angst om te verliezen, denk ik, en omdat wij zijn opgegroeid met "alles is mogelijk, en ouders die een beter leven willen voor hun kinderen", maar het nu heel moeilijk wordt om te dromen dat uw kinderen een 'beter' leven zullen hebben. Ik droom van wel, maar dan inderdaad niet beter in de zin van welgestelder, maar eerder rijker in ervaringen en mensen.
    Mijn ouders zijn net 2 weken naar een klein eilandje in Griekenland geweest, en mijn mama zei ook: oh, ik ging gisteren de carrefour binnen en ik wilde gelijk weer naar buiten lopen!
    Maar ook hier zijn er dus nog mensen die een warme samenleving willen en daar wat aan trachten te doen… In de straat waar wij wonen, wordt er nog dag gezegd, en wij proberen actief om de mensen te leren kennen. Als je iets van jezelf geeft, een glimlach bijvoorbeeld, krijg je vaak zoveel terug! En kinderen helpen enorm daarbij, merk ik.
    Trouwens, zoals je zelf zegt, hier op de blogs zijn er volgens mij ook zo héél veel mensen!

  4. Heel mooi omgeschreven en ik kan je heel goed volgen. Wij hebben een dochtertje van 16maanden en ze zit volop in de fase als we weggaan om spontaan naar iedereen te lachen en te zwaaien. Ik ben al blij als er eens iemand terug naar haar zwaait. Ik kan de zuurpruimen (want zo noem ik ze) er zo uithalen en dan zeg ik het tegen mijn dochter. 'Niet mee inzitten meid, die weet niet meer hoe hij/zij moet lachen.' Ze kijkt dan niet begrijpend naar die mensen omdat ze niet snapt waarom ze niet eens terug lachen of zwaaien. Jammer. Het kost geen moeite, geen geld en ook geen tijd als je in de rij aan het wachten bent, of gewoon voorbij loopt. Als zelf een vrolijk kindergezichtje je niet meer kan doen glimlachen of even je zorgen vergeten, waar zijn we dan mee bezig…

    1. Vooral dat heeft me diep geraakt… op de laatste dag Thailand en de laatste keer dat we een ontbijt in een restaurant namen was de dame daar zo lief dat ik met tranen in mijn ogen zat, wetende dat in België nog nooit heb meegemaakt wat daar "dagelijkse kost" was, sentimenteel misschien maar die intense warmte en vriendelijkheid, daar heb ik zo van genoten…

  5. Dan ben je toch liever een aapje! Want je lach is de mooiste make up die je kan dragen. Zet hem vooral elke dag op en onthoud dat er zeker meer mensen zijn als jou! Helaas zie je die niet altijd!

  6. Ik vind dat jij perfect kan vatten waar veel onder ons mee worstelen. Ik ben een heel verlegen iemand en ik heb een paar maanden geleden een grote stap gezet door eindelijk af en toe te zingen als ik onderweg ben. Veel leuker dan op mijn eentje met een koptelefoon rond stappen/rijden! En ja, soms krijg ik wel wat vreemde blikken toegeworpen maar evengoed krijg ik een prachtige glimlach van iemand die eerst nog nors keek :D Het is dus onnodig te zeggen dat ik volledig mee ben met je pleidooi voor wat meer warmte en hartelijkheid!

  7. Ik hoorde vandaag een mooie wijsheid die hierbij aansluit. Tijdens een gesprek met een collega waarin ik m'n beklag deed over de negativiteit van andere collega's (ok, dat klinkt ook niet erg positief, maar bon) sprak zij de wijze woorden 'Verander de wereld, begin bij jezelf'… en als al die bloggers die zo vaak op jouw berichten reageren al beginnen met (hardnekkig) glimlachen… dan zijn we al vree goe bezig niet?

  8. Mooi stuk dat je schreef. Ik ben het met je eens. Maar de Vlaming maakt dan ook politiek de verkeerde keuze hé, alleen beseft hij het nog niet.
    Ik ben sociaal werker in een ziekenhuis. Ik word dagelijks geconfronteerd met hoe moeilijk de zwaksten van onze maatschappij het hebben, zelfs in ons land. Maar ook mensen die heel hun leven gewerkt hebben en pech hebben om ziek te worden of een ongeluk te krijgen, krijgen het steeds moeilijker in onze "goede" maatschappij. Ik wil het daarom toch even over politiek hebben. Ons solidariteitsprincipe staat wel op het spel met keuzes die de Vlaming maakte met de laatste verkiezingen. Heb het maar aan de hand, je raakt je werk kwijt en je mag nog max twee jaar op de werkloosheid staan zoals mr De Wever voorstelt en je vindt binnen die twee jaar geen werk omdat je bv 50+ bent, en je vrouw krijgt borstkanker en ge hebt kinderen die willen verder studeren. Hoe reageren zulke mensen denk je? Als volgt : " Voor die bruin kunnen ze alles doen, die komen ons land nog maar binnen en die krijgen meteen alles." Pas op dit zijn niet mijn woorden hé, maar zo denkt de gemiddelde Vlaming, als hem iets overkomt en hij geconfronteerd wordt dat hij toch niet in aanmerking komt voor het één of het ander. Ik moet het dagelijks aanhoren. De huidige Vlaamse en komende Federale regering werkt een egoïstischere maatschappij mee in de hand. En de Vlaming heeft daarvoor gekozen door rechtse partijen hun voorkeurstem te geven. Jammer genoeg hebben ze zich laten vangen door populistische praat en niet nagedacht. Maar binnenkort gaan ze dat beseffen dat hun keuze toch niet zo goed was.
    Laten wij dan toch maar dagelijks proberen om, al is het maar met een glimlach, daar iets aan te doen, het zit hem soms in kleine dingen……

    1. Awel, ik volg jouw bericht hier ook volledig! Ik sta niet in de zorgsector maar vind wel dat de mentaliteit bij heel veel mensen vreselijk is geworden! Ik kan maar hopen dat, als ik en mijn gezin het ooit moeilijk zouden hebben, we geholpen worden, dat er mensen zijn die het kunnen vinden in hun hart om osn te helpen. Ik probeer dat ook te doen. Ik ben niet rijk, ik verdien niet zot veel geld, maar ik probeer wel met wat ik heb een mooiere wereld te maken!

  9. Een mooi bericht en fijne reacties. Als je terugkomt van zo'n reis kun je het inderdaad dan zo helder zien he? Hoop dat je het gevoel wel vast kunt houden, dan kun je toch al zoveel anders doen? En wat betreft de westerse samenleving (in Nederland is het al niet veel anders al CreativEls hierboven verteld) is het nog altijd zo dat je als maatschappij samen sterker staat en rijker kunt zijn dan ieder voor zich … Alleen zo jammer dat eigenlijk niemand dit meer lijkt te weten!!

  10. Ik sluit me helemaal bij jou verhaal aan.Heb het ook moeilijk met wat en hoe het er nu aan toe gaat.En zoals anderen al schreven:verander de wereld begin bij je zelf.Van mij krijg je mijn mooiste glimlach cadeau alleen jammer dat je die niet kan zien,hé! :-)

  11. Ik vind het geweldig dat je deze post gepubliceerd hebt!
    In augustus 2009 ben ik beginnen werken, vol enthousiasme en naïviteit.
    Een van de oudere collega's zei me toen: Anneleen, ik vind het geweldig om je door de gang te zien lopen met een glimlach op je gezicht en een goedendag klaar voor iedereen.
    Het is nu 5 jaar geleden en ik heb nog altijd een goedendag klaar voor alle collega's, zowel diegenen die ik ken als diegenen die ik enkel ken van ziens. Na die 5 jaar zijn er heel wat oudere collega's op pensioen vertrokken en werden ze vervangen door jonge mensen, zoals ik.
    Het verschil is merkbaar, geen goeiemorgen of glimlach, de deur in je gezicht om toch maar zo snel mogelijk aan de badger te staan, ik vind dat jammer! (natuurlijk bijlange niet door allemaal, maar er zijn toch een paar nieuwe gezichten die nooit eens glimlachen)
    Het is toch een kleine moeite om elkaar even gedag te zeggen, een deur open te houden, de lift even aan te houden als je snelle voetstappen door de gang hoort aankomen, denk ik dan…
    Bij deze schenk ik je een welgemeende glimlach. ;-)

  12. Heel begrijpelijk (en herkenbaar) dat je je als jonge mama zorgen maakt over de wereld waarin we leven en de toekomst die voor ons ligt. Tevreden zijn met wat we hebben, een vriendelijk woord voor hen die het nodig hebben (of niet), een helpende hand, een zonnige glimlach; soms lijkt het voor sommigen (ik ben er zelf ook soms bij!) alsof dit een torenhoge hindernis is. En ja, alles begint bij onszelf… Al is dat niet altijd evident he als je steeds weer het deksel op de neus krijgt! Maar ooit komt het wel weer goed en als ik je ooit nog eens tegenkom, krijg je van mij een welgemeende glimlach :-)

  13. Mooie post! Respect! :-) En laat ze je dan maar als een aap aankijken Lies, de wereld een betere plaats maken begint bij jezelf. Blijven glimlachen, het hangt hier aan mijn muur… Smile, and the world smiles with you! xxx

  14. Ik denk ook zo ? ik vind ook dat wij het geweldig goed hebben! Ik probeer er echt op te letten om naar mensen te lachen, vriendelijk te kijken en te groeten, en weet je wat, ik zie mensen echt opklaren, teruglachen en blij worden ! Volhouden met lachen, en ocharme diegenen die niet teruglachen, dat moeten heel ongelukkige ontevreden ongeduldige on-mensen zijn….spijtig voor hen

  15. Hier een gelijkgestelde ziel! 5 jaar geleden zijn wij ook op vakantie geweest in Thailand en ik blik nog steeds met heimwee terug. Ooit gaan we zeker terug! Wij hadden exact hetzelfde gevoel toen wij terug op Belgische bodem landden en wij waren amper 2 weken weggeweest. Wij waren gechoqueerd om de onvriendelijkheid van de Belgen. Een klein gebaar dat niks kost, kan de dag van iemand volledig goed maken! Wij Belgen zijn zogenaamd 'beschaafder', maar kunnen heel wat van deze mensen leren.

    1. Het was mijn vijfde keer… verloor er mijn hart en telkens ik terugkom voel ik het meer wat ik hier boven beschreef… alleen, nu was het met onze dochter voor de eerste keer en het verschil in omgaan met kinderen was zo gigantisch groot dat het effect van gechoqueerd te zijn nog tien keer groter was/is

  16. je hoeft je geen zorgen te maken hoor, je hebt een prachtig bericht geschreven, dat merk je ook aan de bovenstaande reacties.
    zelf loop/fiets ik ook meestal met een glimlach rond, begin een praatje met de mensen voor of achter mij in de winkel, probeer te helpen als ik kan…maar je krijgt dan soms idd rare blikken…
    ik denk dan altijd maar dat elke kleine verandering een druppel in de oceaan is, maar elke druppel bepaalt mee de loop van de rivier, en die zal nooit meer dezelfde zijn

    en daarbij: the prettiest thing a girl can wear is a smile :-D

  17. Herkenbaar! Mooie post! Pijnlijk realistisch… Hopelijk was je negatieve supermarkt ervaring niet bij Colruyt, de klanten oké (allé, niet ok), maar als de werknemers waarvan je spreekt collega's van me zijn, zijn ze niet mee in het Colruyt verhaal…. Was het dus niet bij Colruyt, raad ik je aan daar je boodschappen te doen! ??

  18. Mooi dat je je ideeën kan neerpennen op je blog, en dat gelijkgestemden ze lezen! Ik besef dagelijks hoe goed wij het hier hebben, hoe mooi het leven is, ondanks de tegenslagen die we soms te verwerken krijgen. Ja, ik hoor wel wat geklaag en negativiteit, maar die glijdt meestal van me af en ik focus op alle positieve dingen die ik zie. Dat zijn er gelukkig ook veel elke dag :)

  19. Hele mooie openhartige post. Ik vind het zeer herkenbaar. Deze zomer gingen we naar Griekenland en de mensen daar zijn zo oprecht vriendelijk! Ik wou mijn valiezen nemen en daar blijven.

    Hier in België wordt oprechte vriendelijkheid steeds argwanend bekeken, wat ik echt niet begrijp. Heb al meerdere keren gehad dat ik mijn plaats afstond in de bus/tram en dat die persoon dat beledigend vond of dat mensen in de supermarkt met hun kar praktisch over je voeten heen rijden om toch maar voor jou aan de kassa te staan. Ik begrijp zo een zaken niet.

    Ook de solidariteit is vaak ver te zoeken. Mijn zus bakte een tijd geleden cupcakes en schonk haar opbrengst aan de MS-Liga. Ze kreeg 3 soorten opmerkingen:
    – Daar geef ik geen geld aan, ze geven ook geen geld aan mij.
    – Je kan dat wel zeggen dat het geld naar MS gaat, maar ik geloof dat toch niet.
    – Waarom doe je dat? Zomaar geld storten? Wat krijg jij daarvoor in de plaats?

    Moesten de cupcakes niet zo lekker zijn geweest, had ik ze gebruikt om de mensen te bekogelen! Zo wantrouwig! Mensen geloven niet meer in de oprechte goedheid van anderen. Ik hoop echt dat de generatie die nu kinderen heeft/krijgt eens goed nadenkt over welke waarden belangrijk zijn om door te geven aan kinderen zodat de maatschappij weer wat aangenamer wordt ;) Ik schreef hierover ook al op mijn blog ;)

    1. Amai niet te geloven die reacties van de mensen op die actie voor de MSliga. Dat zijn mensen die denken dat hen nooit iets zal overkomen. Tot het zover is, dan zijn het de eerste die staan te roepen en te schelden omdat het zo oneerlijk is. Inderdaad een ernstige ziekte die jou overkomt is oneerlijk, daarom dat alle steun welkom is.

  20. Ik herken me helemaal in je verhaal, zeker nadat ik een 8-tal jaren geleden van de kempen verhuisde naar de stad (Merksem, Antwerpen). Toen ik 2,5 jaar geleden bevallen was van mijn dochter, liep ik echt supertrots en met de eeuwige glimlach over straat. En iedereen kijkt je argwanend aan, niet te doen. Ik word daar soms echt boos van, dan heb ik goesting om te roepen: 'Ge MOOGT glimlachen hoor!' Maarja… Ik denk dat er niets anders te doen is dan gewoon vol te houden en elke dag opnieuw de positieve vibes uitstralen in de hoop dat je op een dag toch een gelijkgestemde ziel tegenkomt?!
    En toen ik de inleiding van je blogbericht las, herkende ik me nog meer. Om die reden heb ik geen contact meer met mijn moeder. Klinkt hard, maar ze maakte mij echt alleen maar ongelukkig, en in zo'n mensen investeer ik liever geen tijd meer zodat ik gelukkiger door het leven kan!
    Veel sterkte op die moeilijke momentjes, Lies, maar blijven volhouden!

  21. pffff wat ben ik blij dat het hier nog net iets beter is. Als ik glimlach naar iemand of een goede dag zeg dan krijg ik op zen minste een glimlach terug, t is iets kleins he maar da doet al goed, als ik met de fiets ben en ik mag oversteken tussen auto's dan steek ik altijd men hand op als teken van dank u wel, meestal krijg ik dat terug. op dat gebied is het hier wel super maar t probleem is da der meer en meer verzuurde stadsbewoners naar hier komen verhuizen en die kijken u scheef aan…helaas kan je hier niks tegen doen maar zolang ze maar niet in u vaarwater zitten kan ik der nog me leven…niet als ze weeral eens de weg blokkeren doorda ze gauw door t oranje willen rijden en de straat staat nog vol auto's en dan staan ze in de weg als de andere auto's derop moeten rijden en als de fietsers moeten oversteken, en dan steekte over zouden ze kunnen oversteken omda de rij vooruit gaat maar jij als fietser zit dervoor en dan krijgde getoeter van hun…zij zijn in fout niet wij maar dat vergeten ze een beetje…ach ja in ieder geval krijg je van mij 9/10 keer een bedankje als je mij helpt en een vriendelijke lach

    hou vol want hopelijk beseft iedereen het dat het zo niet langer kan

  22. Nagel op de kop! Ik heb genoten van je bericht te lezen! Ik ben ook wel iemand die al lachend door de winkel loopt en inderdaad, weinig mensen doen dit ook. En als er dan toch iemand teruglacht doen dat echt deugd

  23. En het is waar dat het allemaal ieder voor zich is in de maatschappij. Ik ben ook een gever en jammer genoeg krijg ik dan niet altijd terug. Ik heb soms echt het gevoel dat ik een eenzaat ben op deze wereld. Maar kop op, we maken er een topweekend van morgen!

  24. Héél herkenbaar! Ik kan mij helemaal vinden in jouw mening.
    Ik denk dat veel mensen tegenwoordig veel te veel hebben en daardoor niet meer tevreden kunnen zijn met minder. Door al die social media wordt men asociaal en wat soms gezegd wordt tegen vreemden via facebook! Ik heb na het reageren op een artikel ooit de reactie gekregen "koop u een strop en hang u op, dan is iedereen tevreden" Héél erg vind ik zoiets! En al zeker als je de reactie dan meld en facebook je later leuk vermeld dat ze de reactie niet hebben gewist omdat ze niks ergs vonden aan de reactie…Zo'n zaken doen je wel even wakkerschudden hoor.
    Om dan nog maar te zwijgen over ebola en het terrorisme die de wereld bedreigt.
    Pas nu gaat iedereen beseffen wat ze hebben gedaan door voor een rechtse regering te stemmen…De rijken worden rijker en de rest gaat altijd maar meer moeten werken om nog meer te moeten afgeven…

    Ik koop en lees sinds vorig jaar de Flow magazines en lees daar heel veel herkenbare zaken in en haal daar ook héél veel inspiratie uit. Voel me ook begrepen als ik die lees.

  25. Maar trek je dan op aan die mensen die wel teruglachen of zwaaien of je kind over de bol aaien, to hell met de anderen die verder stuurs voor hen lopen te zien … als je de reacties hier leest, is het zo slecht nog niet gesteld en zijn we al minstens met een vijftigtal om de directe omgeving wat meer aan te zetten tot vriendelijkheid … Wie goed doet, goed ontmoet en dat krijg je dik en vet terug (citaat uit De reisgenoot van het Geluidshuis, die er meteen op hun eigen hilarische wijze bij zeggen dat er geen garantie op succes wordt gegeven), ik ben een believer (al gaat de ene dag het beter dan de andere). Je mag niet laten ontmoedigen omdat de mensen in de buurtwinkel jouw enthousiasme over jouw verlof niet delen, maar wie weet ging er wel één iemand terug naar huis die tegen zijn/haar partner zei: 'Er liep daar een jonge vrouw te stralen in de winkel met een leuk kindje, ik werd er zelf vrolijk van', dan moet je denken 'mission accomplished !'

  26. Echt de volledige waarheid… Mijn man en ik zeggen tijdens een wandeling bijna altijd een goeiendag tegen de mensen die we passeren. Als mensen hun karretje aan de kant zetten in de rayon, zeggen we "dank u" ipv te denken: "Man, kan die zijn kar niet van direct aan de kant zetten?" En zo kan ik nog veel dingen opnoemen… En dan… Ik stap met een duidelijk zwangere buik op de overvolle trein. Ik zie een plaatsje, maar er ligt een voet op, en ik vraag vriendelijk: "is dat plaatsje nog vrij?" Geen antwoord van een van de zittenden, tot iemand aan de andere kant zegt: "Die madam heeft zeer in hare voet, ge ziet dat toch?" Eerlijk, ik was er écht niet goed van, en heb er niets op gezegd. Een vriendelijk duits madammeke heeft een beetje verder plaats gemaakt voor mij.
    Ik probeer mijn 16-maanderke goed op te voeden, maar vraag mij soms af in welke egoïstische wereld hij later zal terechtkomen.

  27. Heel mooi en ik herken veel van je gevoelens ook echt! We zijn zelf een paar jaar geleden acht maanden in zuid-Afrika geweest, voor zes maanden vrijwilligerswerk en nog wat rondreizen, en toen we daarna terugkwamen had ik het vreselijk moeilijk om terug te kunnen wennen aan het gezaag en geklaag en de norsheid, alles wat jij ook beschrijft. We hebben zo ongelooflijk veel om gelukkig te zijn!! Ik probeer dat regelmatig, zo vaak mogelijk, terug op te roepen, Laar betrap mezelf er ook vaak op dat ik nors rondloop als ik werd eens gestresseerd ben of iets anders. Maar niemand is zonder 'zonden' natuurlijk. :-) alleszins denk ik dat het gewoon al heel wat is als je je ervan bewust bent, en als iedereen gewoon zo vaak mogelijk toch probeert te glimlachen, niet te zagen, enz, dan is dat toch al dat…

  28. helemaal mijn gedacht! Buiten het gedeelte over Thailand pen je hier alles neer wat ik net een week terug dacht. Ik stond niet mooi geparkeerd op de parking van Carrefour (een beteke schuin :) ben nu eenmaal 'zo'n vrouw' die het altijd heel slecht inschat, niet bewust gedaan dus!) had het zelf nog niet door en bij het uitstappen kwam de chauffeur naast mij net aan en gaf me daar een tirannie! Ik probeerde me te excuseren en meende dat ook echt, fout is fout, maar geef me wel de kans om me te excuseren en wou me netjes zetten en het enige dat die man kon doen was roepen… triest werd ik er van, niet omdat hij riep, vooral omdat ik me zelfs niet mocht excuseren en ook niet van zijn vrouw die in de wagen zat…

    1. Valt dat nu nog te begrijpen? Dat mensen woedend worden omdat je niet recht geparkeerd staat? Eerlijk, gisteren stond ik ook niet zo netjes en ik had het niet door… ik wandelde terug naar mijn wagen en zag het… en ik zag mensen kijken, redelijk geïrriteerd, weet je dat ik trager ben gaan lopen zodat niemand meer aan de auto stond want ik voelde de bui al hangen… een beetje absurd niet? (zeker omdat er echt wel voldoende parkeerplaats was en dan nog…)

  29. Weet je, ik hoop je echt eens tegen het lijf te lopen, geheel onverwacht! Dan schenk ik jou de glimlach die ik aan iedere willekeurige voorbijganger schenk :)
    In de winkel, op straat, gelijk waar ik ben, ik ga altijd beleefd knikken en een gemeende glimlach schenken aan elke voorbijganger. Jong, oud, dik, dun, bruin, zwart of wit … het maakt niet uit.
    Ik ben als kind zo opgevoed, en ook ik voed mijn kinderen op deze manier op. Een goeiedag kost je niets, net zoals een glimlach. En niet zelden merk ik dat mensen schrikken van zo een goeiedag of een glimlach, ze lijken even verbijsterd maar meestal krijg ik toch een goeiedag of een glimlach terug!
    Het is maar iets kleins, maar het maakt mij gelukkig te weten dat ik de mensen toch even een moment van warmte heb bezorgd door zo iets simpels :)
    Ook ik ben iemand die steeds voor een ander in de bres zal springen, meestal loop ik gigantisch met mijn kop tegen de muur, waarop ik te horen krijg dat ik er nu toch mee ga stoppen met zo maar iedereen te helpen, want nu heb ik toch mijn lesje wel geleerd … Niet dus! Ik geloof in het goede van de mensen, en in het goede in deze wereld. En ik loop liever nog honderd keer met m'n kop tegen de muur, dan dat ik achteraf mezelf schuldig moet voelen omdat ik niet geholpen heb, omdat ik ben ingegaan tegen iets dat van nature in mij ingebakken zit.
    En uiteraard heb ik ook eens 'foert' dagen, dat de hele wereld mij gestolen kan worden. Maar ik werk elke dag met kindjes, en die laten dat gevoel al heel snel verdwijnen ;)

    Ik hoop dat je nog veel gelijkgestemde zielen mag vinden, en dat ik je op een dag kan trakteren op een welgemeende glimlach ipv een norse blik :D