postgraduaat digital contentWanneer je de ‘About‘ van deze blog leest, ontdek je snel dat ik, Lieselot, Lies voor de vrienden, getrouwd ben, drie kinderen heb en met ontzettend veel gepassioneerd bezig ben. Dat ik als 16-jarige een droom had, dat las je hier onlangs al. Maar wat ik daar ondertussen mee deed, daar vertelde ik nog niks over. Net zoals de weg er naartoe. Want een tijdje geleden voelde ik kriebels in mijn buik, niet veel later schreef ik me in voor de opleiding ‘Digital Content & Journalism’.

Bijna 32 jaar, net niet mijn volledige leven ondergedompeld in de wondere wereld van het internet. De allereerste computer met internetverbinding thuis, kan ik mij nog levendig herinneren. Ik moet een jaar of 10 geweest zijn. Het was dikke vette liefde, en ’t is nooit meer over gegaan. Trends zag ik komen en gaan. De ene mis ik al meer dan de andere. ICQ, anyone!?!

Als 16-jarige had ik al grootse plannen. Een studierichting toegepaste informatie was het eerste fundament naar de verwezenlijking van die plannen. Computers en ik, dat moest echt iets worden. Helaas, twee jaar later en een pester rijker, wilde ik er niks meer mee te maken hebben. Exit informatica, exit computers, hallo gezondheidszorg. Mijn studies ergotherapie ving ik aan op ‘goed geluk’. Uiteindelijk vond ik daar toch een nieuwe vlam: de outsider art.

Wat ik daarvan leerde? Creativiteit laat zich niet stoppen door standaardregeltjes of esthetische verwachtingen. Het is de creatie, en de weg ernaar toe, die iets doet met het hart en de geest. Mijn passie voor mijn werk als beeldend therapeut leidde uiteindelijk tot enkele tentoonstellingen en een lezing. Waar ik als 16-jarige van droomde, was absoluut niet meer aan de orde. Maar last van ondervinden, dat deed ik niet. Of toch tenminste, dat dacht ik.

November 2012 zette echter mijn wereld op zijn kop: een positieve zwangerschapstest. De maanden erna veranderden zoveel in mijn leven. Zonder die periode zou ik dit verhaal vandaag niet eens brengen. Wat toen startte met een zoektocht naar inspiratie voor doopsuiker, eindigde in enerzijds een nieuwe hobby, naaien, en anderzijds in een nieuwe blog. Computers, technologie, internet en ik, dat bleek uiteindelijk nog steeds dikke vette liefde te zijn.

postgraduaat digital content

Na de geboorte van mijn eerste dochter Axelle kwam alles in een stroomverstelling terecht. Zo kwam er een webshop in stoffen en fournituren. Deze werd een groot succes. Zo groot dat Stefaan, mijn man, en ik uiteindelijk voor een moeilijke keuze kwamen te staan. De webshop sloot zijn deuren begin 2016. Om allerhande redenen, de ene al bewuster dan de andere. Wat ik toen nog niet door had, was de lokroep van mijn 16-jarige zelve.

Mijn taak binnen ons bedrijfje was naast het kiezen van stoffen, het maken en onderhouden van de website, productfoto’s maken, zorgen dat de shop op pagina één van Google kwam en de digitale marketing. Mijn hart ging daar uiteindelijk sneller van slaan dan van de stoffen op zich. Toen ik na het sluiten van de webshop bleef lezen over deze materie, wist ik hoe laat het was. Tegelijkertijd opende zich er op de blog een nieuwe wereld voor mij: die van verhalen vertellen.

Schrijven werd zo in korte tijd mijn passie, mijn therapie en mijn uitlaadklep. Wanneer ik schrijf, komen woorden als vanzelf. Weet ik het even niet meer, dan schrijf ik. Dat ik hiermee ander inspireer, goesting doe krijgen om zelf iets leuks te gaan doen en/of een gevoelige snaar raak is extra mooi meegenomen. En omdat verhalen vertellen en beelden tonen vaak hand in hand gaan, verdiep(te) ik mij ook in fotografie.

Ik geef toe, er is nog veel werk aan de winkel. Jezelf alles willen aanleren vraagt tijd en heeft vaak iets weg van ’trial and error’. Maar maak je dan toch dat ene geweldige beeld, dan kan je geluk even niet meer op. Mag je dat verhaal al eens vertellen voor een ander, dan wordt het helemaal top.

Wanneer iedereen je vertelt dat je met dit alles iets moet gaan doen, als anderen je hulp komen vragen wat betreft social media, het maken van een blog en het schrijven van verhalen en je kriebels in je buik krijgt wanneer je de uitleg over een opleiding postgraduaat ‘Digital Content & Journalism’ leest, dan weet je: ‘Ik moet mij inschrijven.’

Vandaag ben ik terug een student. Eentje die gretig op zoek is naar extra kennis en middelen. Dat de  combinatie met een gezin van drie kinderen niet altijd evident is, moet ik je niet vertellen. Nachten van vier uur slaap zijn geen uitzondering. Maar ik smijt me graag. Want die toekomstdroom van dat 16-jarige meisje, kan eindelijk werkelijkheid worden. De komende maanden neem ik je daarom mee in mijn nieuw avontuur. Vandaag de dag is dat nog in hoofdzaak via tekst en beeld. Maar binnenkort voeg ik daar meer video aan toe. Nu alleen nog even die Adobe-programma’s doorwerken!

PS: Wil je een beeld van de andere postgraduaatsstudenten Digital Content & Journalism 2017-2018? Volg ons.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

16 reacties

  1. Oh zo tof. Ik ken je al wel natuurlijk, maar nu precies nog een beetje beter :-)
    Deze 2 minuten waren al leuk gedaan. Succes met je opleiding! Ik kijk al uit naar je video’s :-)

  2. Kippenvel dat filmpje. Moet nogal een boost geven. Veel succes met je studies. You can do this. Als er iemand dit tot een goed einde kan brengen dan ben jij dat wel ?

  3. Moh! Super leuk! Veel succes met de studies! Gij gaat da keigoe doen! ;)
    En btw, jouw foto’s zijn inderdaad altijd mega schoon! ;) Ik kan er naar blijven kijken, echt!

  4. zo mooi!! Ik vind het een prachtig verhaal, en bewonder je nog meer nu!! Je raakt zo vaak gevoelige snaren hier, je hebt idd echt vele talenten!!! Ga ervoor!! Yes, you can!!