Eind november 2016 trek ik de deuren van de psychiatrie achter mij dicht. Mijn laatste werkdag voor ik in zwangerschapsbescherming ga. Ook in mijn hart trek ik de deur dicht, want op dat moment weet een klein plekje in mijn bovenkamer me te vertellen dat ik er niet meer zal terugkeren. Twee zwangerschappen, tijdskrediet en een studie later is de knoop definitief doorgehakt. Het duurde langer dan verwacht met meer slapeloze nachten dan eerst gedacht.

Ergens in die drukte besloot ik dat ik uit de ratrace wil. Ondertussen al maanden zoekend.

Sinds die koude herfstdag in november is er veel veranderd. Er kwamen twee koters bij, ik heroriënteerde mij en nam drastische beslissingen. Ik maakte samen met mijn gezin de reis van mijn leven. Eentje die me letterlijk op alle gebieden verandert heeft. Ik heb geworsteld met mezelf. (Nog steeds!) Deed inzichten op. Vond rust en veroorzaakte tegelijkertijd ook weer onrust. Mensen kwamen erbij en verlieten mijn pad. En ik vergeet er bijna bij te vertellen dat ik in die tijd ook nog een boek uitbracht en tientallen workshops gaf. Ik zat niet stil, zoveel is duidelijk.

Ergens in die drukte besloot ik dat ik uit de ratrace wil. Ondertussen al maanden zoekend. Het grootste obstakel daarin is mezelf. Ik ben te gretig, wil te veel en leg mezelf maatstaven op die niet bepaald gemiddeld zijn. Hoe zeer ik me daar ook bewust van ben, ik vond tot nu toe geen pasklaar antwoord op mezelf. De continue druk maakt dat het water net niet aan mijn lippen staat.

De vraag die je liever niet krijgt maar die tegelijkertijd soms nodig is. In dit geval gesteld door een wildvreemde Instagram-volger.

Goedbedoelde adviezen dat ik over veel zaken niet moet piekeren, dat het normaal is want hallo je hebt vier kinderen en dat de wereld nu éénmaal niet rechtvaardig is hoorde ik de afgelopen tijden te vaak. Je moet niet zoveel willen. Je moet je afsluiten van social media. Je moet, je moet, je moet…

Toen afgelopen week iemand me op Instagram de vraag stelde hoe het echt met mij gaat, moest ik slikken. Een traan rolde over mijn wang. De vraag die je liever niet krijgt maar die tegelijkertijd soms nodig is. In dit geval gesteld door een wildvreemde Instagram-volger. Geëmotioneerd door de betrokkenheid, geshockeerd door de pijnlijke realiteit. Het antwoord misschien te complex om te formuleren. Noch zwart, noch wit. Eerder alle kleuren van de regenboog.

Ik voel hoe ik na elke reis voller en tegelijkertijd ook leger terug keer.

Want zo voelt het wel een beetje. Mijn leven als een prachtige regenboog. Het bijzondere is dat je deze natuurschoonheid pas ziet wanneer er zon en regen tegelijkertijd is. Gezegend omwille van alles wat ik heb. Gedoemd door mijn eigen hoofd, die me maar geen rust kan geven. Geen depressie, noch euforie. Botsend op een maatschappij waarin ik soms echt niet lijk te passen.

Ik voel de vermoeidheid. Ik voel hoe ik na elke reis voller en tegelijkertijd ook leger terug keer. Het gebrek aan emotie in onze maatschappij doet me te vaak naar adem happen. Geen rust vindend in het spel van onrechtvaardigheid. Moeder zijn en tegelijkertijd zoveel andere rollen willen zijn. Weten dat ik moet kiezen maar het tegelijkertijd niet kunnen.

Het moet. Voor mijn kinderen, vooral voor mijn kinderen.

Soms zou ik willen dat ik tegen mezelf kan zeggen dat het oké is. Dat het goed is zoals het is en dat ik aan niemand iets te bewijzen heb. Want waarom kan ik niet waar ik al zo lang naar streef? Alle wegen liggen open om definitief te breken met datgene wat ik bijna verfoei: de ratrace, iedereen en alles voorbij lopen, individualisme, loskomen van elkaar… En toch kan ik het (nog) niet. Zo dichtbij en toch zo veraf. Maar ik weet dat het moet. Het moet. Voor mijn kinderen, vooral voor mijn kinderen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

14 reacties

  1. Ik snap wat je bedoelt. Het is een woelige zoektocht, vaak eenzaam en onherbergzaam, maar tegelijk zie je ook weer de mooiste dingen. De regenboog als teken van balans, wat een fijne vergelijking 🌈. Zoek je eigen weg. Stap per stap ❤️

    1. Dat is natuurlijk het hele punt hé… alle factoren zijn er om dat te kunnen maar iets in mij laat dat op dit moment niet toe ;-) En helaas is het niet zo simpel omdat zomaar achter te laten.

  2. Dit is wat velen voelen, maar weinigen luidop durven zeggen. Dit is het eerste wat ik van je lees (door de post op Instagram). Ik blijf je volgen, nu. Succes met Het bewandelen van je pad. ❤️

  3. Laat je niet door anderen zeggen wat je moet. Ik ben er 100 % zeker van dat je alle antwoorden in jou hebt. Jij bent de expert van jouw leven. Maar die zoektocht kan even duren en is meestal niet makkelijk. Als het makkelijk was, had jij het allang gedaan. Het vraagt ook veel energie. Ik vind zelf dat het goed is om iemand in je leven te hebben die je de vragen stelt die je niet aan jezelf gaat stellen. Ik ben er zeker van dat je jouw pad gaat vinden. Zelf heb ik dat van mij gevonden. Maar nog slaagt de twijfel soms toe, beeld ik mij in dat mensen er meningen over hebben terwijl ze niets zeggen, begrijp ik niet dat ik toch soms moe ben,… Als ik jouw blogs lees, lijk je me al aardig op weg naar jouw pad. Veel moed! 💚

    1. Dank je voor je woorden. Ze geven vertrouwen. Dank je ook dat je begrijpt dat ik niet op zoek ben naar specifiek advies. Het doet mijn gevoelens eer aan. Dank. ❤️

  4. Lieve Liesellove,
    ‘moeten’ bestaat niet.
    Je vindt alleen wat je nodig hebt, in jezelf, in je hart. Verre reizen zullen je daarbij niet helpen.
    Het gebrek aan emotie in onze maatschappij, zoals je zelf zegt, kan alleen verholpen worden als wij er zelf iets aan veranderen. Jij, ik, al wie je blog leest en erdoor geroerd wordt, wij samen kunnen van deze wereld een betere plaats maken voor jouw kinderen en alle andere.

  5. Bedankt om te schrijven wat ik niet durf te zeggen. Om woorden te geven aan dingen die bijna onbevaarbaar zijn. Veel moed en kracht in je zoektocht. Weet dat je niet alleen bent. ❤️

  6. Ik kan mis zijn natuurlijk, maar… Ik herken mezelf van een hele tijd terug hierin. Langs alle kanten voelen (en schreeuwen) dat de druk en de race teveel aan het worden is, terwijl ikzelf in eerste instantie zoveel druk op mezelf leg en een keiharde race wil lopen omdat ik dat en dat en dat en oh, ook nog dat wil (doen). Goed wetende dat dat allemaal niet kan. Toch niet tegelijkertijd (tenzij ik er de keiharde gevolgen van wou dragen). En dat er niks mis mee is om gewoon gelukkig te zijn met wat ik nu al hebt en bepaalde zaken efkes vooruit te schuiven, dat wil niet zeggen dat ik ze niet zal doen. Neen, alleen op een ander moment… Iets later misschien. En dat ik vooral moet genieten en rust vinden in mijn leven in het nu en zelf mijn rechtvaardigheid, eerlijkheid en zachtheid moet creëren ondertussen.
    Maar zoals ik al zei: ik kan mis zijn, hè ;)
    Ik hoop alleszins dat je het vindt… Dikke knuffel!