the pinnacles cervantesJullie lazen het eerder al: ons plan om het zuiden van Perth te verkennen viel letterijk een beetje in het water. Wij daarom helemaal terug rijden richting Perth om na een korte stop voor Pasen bij vrienden het Noorden van West-Australië te gaan verkennen. Op dit moment is het namelijk de beste periode om daar te reizen, wegens draaglijke temperaturen. Een eerste tussenstop maakten we aan The Pinnacles.

the pinnacles cervantes the pinnacles cervantes the pinnacles cervantesThe Pinnacles zijn kalksteenformaties die je kan bekijken in het Nambung National Park, nabij Cervantes. Er bestaan verschillende verhalen omtrent het ontstaan ervan. Wat wel vast staat is dat de grondstof voor de kalksteen kwam van zeeschelpen, uit een vroeger tijdperk dat rijk was aan zeeleven. Deze schelpen werden afgebroken tot kalkrijke zandstranden die het binnenland in werden geblazen om uiteindelijk hoge mobiele duinen te vormen. Best een bijzonder verhaal he?

Zoals zo vaak hier in Australië ontdek je bij the pinnacles hoe bijzonder de natuur eigenlijk is en wat doorheen de tijd allemaal mogelijk is. Een mens wordt er vooral klein en stil van…

the pinnacles cervantes the pinnacles cervantes the pinnacles cervantes

Het is een tussenstop die de moeite waard is. Al was het bij ons die dag bijzonder heet waardoor het bezoeken van the pinnacles best pittig was. Voldoende water meenemen is dan sowieso de boodschap. Een stoorzender is wel dat auto’s en 4×4’s het park in mogen om er rond te rijden. De redenering van Australiërs kan ik niet altijd even goed begrijpen. Volgens mij zou dat in Europa gene waar zijn, haha.

the pinnacles cervantes the pinnacles cervantes the pinnacles cervantes

Axelle en Baptiste moesten tijdens deze uitstap trouwens zwaar geëntertaind worden. Ze konden niet overweg met de hitte en transformeerden in huilende, kleine monstertjes. Axelle mocht daarom een steen uitkiezen waarop ze kon gaan staan en Baptiste kreeg de opdracht er eentje omver te duwen. Hilarisch hoe serieus hij dat taakje nam, haha. Maar de echte reden waarom ze uiteindelijk braaf mee stapten was het ijsje dat ze achteraf als beloning kregen.

Erna reden we door richting Jurien Bay. Aan die streek spendeer ik een apart blogbericht want ik verloor er mijn hart en heb dus meer dan foto’s en verhalen genoeg voor een nieuw blogberichtje. Ik trouwens niet geloven dat we bijna aan het einde van onze reis zitten. Kunnen we alsjeblieft even de tijd stopzetten?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.