Ik zit een beetje verdwaasd op het zetelbed. Nu nog zetel, straks terug bed. Ik slaap niet thuis en een goeie nachtrust is ook alweer van enkele dagen geleden. Ik bekijk mezelf in de selfie-camera van mijn smartphone. Het gebrek aan slaap is zichtbaar. Ondertussen film ik mijn drinkende dochter. Langzaam zuigt ze de melk naar binnen. Alle kracht in haar lijfje moet ze ervoor gebruiken. Vier kinderen op de teller maar nooit heb ik stilgestaan bij hoeveel energie een babylijfje nodig heeft om dat te doen. Tot je dus met je 3 maand oude baby op een zetelbed in het ziekenhuis zit en bij elke slok innerlijk Victoria kraait.
Estelle werd zaterdag op zondagnacht opgenomen. Al enkele dagen was ze op de sukkel. Na een consultatie, bij wat de meest norse kinderarts ooit moet zijn, worstel ik niet alleen met haar laten drinken maar ook met mijn eigen gevoelens. Bijna panisch elke druppel melk willen tellen. Rekensommetjes maken, internet afspeuren en wachtposten bijna smekend bellen met de vraag of ik nu wel of niet goed bezig ben. Want het verdict van de arts was eenvoudig en toch verdomd onmenselijk: “Zorg ze dat ze voldoende drinkt en als dat niet lukt dan ga je maar naar spoed.” Al snel conflict tussen de zogezegde kennis van een arts en mijn eigen moederlijke gevoelens.
Moeders die net zoals ik, via dat schermpje, voelen dat Estelle haar situatie toch niet helemaal ok is.
Mijn kennis voorspelde voorafgaand aan dat consult dat de arts haar liever richting ziekenhuisbedje ging sturen dan richting eigen bedje. In eerste instantie was ik natuurlijk blij: “Oef, geen opname.” Want eerlijk, je zit daar gewoon nooit op te wachten en al zeker niet als er nog eens drie andere kleine ukkie’s thuis op je wachten. Die avond zelf nog begin ik echter te twijfelen. Je wil vertrouwen op de bekwaamheid van een arts en dus niet als een onnozele trien op spoed staan. Anderzijds zegt elke moedervezel in je lijf: “Dit klopt niet.”
Omdat ik bijna social media adem vind ik het logisch mijn bezorgdheden te delen. Inbox ontploft x 10000. Andere moeders die door het schermpje mijn bezorgdheid voelen. Moeders die net zoals ik, via dat schermpje, voelen dat Estelle haar situatie toch niet helemaal ok is. Ik krijg meer info van wat zij me sturen dan van die geconsulteerde arts. Er is zelfs een arts die me via Instagram bijstaat en al mijn vragen beantwoordt. Een wildvreemde, aan de andere kant van mijn schermpje, is meer begaan met mijn kind dan de arts die liever in weekend wou vertrekken. Uiteindelijk drinkt ze toch een aanvaardbare hoeveelheid, denk ik. (Achteraf gezien dronk ze nog steeds belachelijk weinig.)
Enkele uren later barst echter de hel los, letterlijk.
“Misschien had die arts dan toch gelijk? Ze hadden mij zien komen op spoed zeker, overbezorgde, ietwat hysterische moeder.” Allemaal gedachten die door mijn hoofd gaan wanneer ik zaterdagnacht haar een laatste fles voor de nacht ingaat, presenteer. Ze drinkt amper. Maar even ervoor dronk ze een volledige fles dus ik denk dat het wel goed zit. Enkele uren later barst echter de hel los, letterlijk.
Al is het pas nu, verdwaasd zittend op dat zetelbed, dat ik besef wat er de afgelopen dagen gebeurd is. Wanneer ik er teveel bij nadenk voel ik tranen prikken. “Focus je op het positieve: Estelle drinkt en is alert en de machine vertelt je dat ze het goed doet.” Maar toch prikt het. Wordt mijn lichaam zwaar wanneer ik denk aan de meest beangstigende 24 uren in mijn leven. Angst is een gek beestje want hij laat zich pas voelen wanneer ze niet meer heer en meester is.
Adem zoeken en geen vinden. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn.
24 uren lang zie ik Estelle vechten tegen het monster RSV. Van de eerste krijsende huilbui in haar eigen bedje tot die in het ziekenhuisbed. Allemaal hebben ze gelijk dat ze vervult zijn met paniek. Adem zoeken en geen vinden. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn. Elke vezel in mijn lijf zou het van haar willen overnemen. “Verdomme, waarom kan ik het niet van haar overnemen?”
Wanneer de machine aangeeft dat haar hartje aan 200 slaat en ze meer dan 90 ademhalingen per minuut maakt, breek ik. Ik breek zoals borden dat soms doen. Breuken in het bord maar het is pas later als je het bord vastneemt dat het in duizend stukken valt. Haar grauwe kleur, haar lach die verdwijnt en haar ogen die smeken “Help mij.” Geen minuut wijk ik nog van haar zijde. “Vecht, kleine Estelle, alsjeblieft vecht.”
Haar lichaampje mee tegen het ziekenhuisbed moeten duwen…
Wat er precies gebeurt, besef je op dat moment niet goed. Dat er teveel medici continu de kamer binnen komen stelt je enerzijds gerust: “Ze is in goede handen.” Anderzijds besef je dat ze dat alleen maar doen wanneer het nodig is. Het is niet dat zij tijd teveel hebben. Die gedachte schakel ik echter uit. Het kan niet anders. Er nu zijn voor mijn kind, dat is het enige wat telt.
Ik huil slechts één keer en dat is wanneer ze Estelle een sonde steken. Hoe uitgeput ze ook is, ze verzet zich met man en macht tegen dit kleine slangetje. Haar krijsen gaat door merg en been. Met haar lijfje vecht ze alsof ze nooit anders heeft gedaan. Haar lichaampje mee tegen het ziekenhuisbed moeten duwen zodat het slangetje toch maar tot in haar maag raakt… Ik moet je niet vertellen hoe dat voelt. Daarna worden er nog allerlei beslissingen genomen. Ze spreken over een beademingsmachine terwijl ik dat kleine hoopje van nog geen zes kilo probeer te troosten en kalmeren.
Pas wanneer er overgestapt wordt op permanente sondevoeding en ze op systematische tijdstippen pijnstilling aanbieden, keert de rust een beetje terug. Estelle geeft zich gewonnen. Of toch weer niet. Want ze vecht met alles in haar lijfje tegen de RSV. Zo dapper, zo sterk. De nacht die erna nog volgt is er eentje van veel onrust. Ik slaap amper maar ben ook niet meer helemaal bewust bij de wereld. Elke vijf minuten sleur ik mijn zware lijf uit het zetelbed om haar nabijheid te geven en haar parameters te controleren.
Nog even de rollende tranen van mijn gezicht deppen en dan kan ik er weer tegen.
24 uren later, wanneer de wereld weer tot leven komt, valt ze uiteindelijk “vredig” in slaap. De machine vertelt me dat haar waarden stabiel zijn. De extreme, gevaarlijke pieken verdwijnen. De rust keert terug, in haar lijfje, in de kamer en in mijn hoofd.
Rest me enkel mezelf op te lappen. Want de angst die geweest is, probeert nog éénmaal van me te winnen. Deze keer heb je echter niet gewonnen beste angst. Wij, Estelle en ik, waren sterker. Al moet ik de ravage die je hebt aangericht wel van me afschrijven. Dankbaar dat “dit” helpt. Nog even de rollende tranen van mijn gezicht deppen en dan kan ik er weer tegen.
RSV, jij monster.
Estelle, jij krachtpatser.
Zo mooi geschreven.
Wow pakkend! Ik zit hier met de tranen in men ogen! Ik hoop echt dat wij van dit monster gespaard blijven en ik denk heel veel ouders!
Heel mooi verwoord ! Zo intens :-(
Amai wat een verhaal! Tranen springen in mijn ogen bij het lezen. Estelle had het goed te pakken.. gelukkig waren jullie op tijd in het ziekenhuis. En nu uitzieken en daarna thuis uitrusten en veel slapen. Jullie slaan zich er wel doorheen… en de mama’s van social media volgen verder jullie verhaal 😉 ik ben blij dat ze beter is!
Tranen met tuiten zit ik te blèten! Goed van je dat je naar je moedergevoel luisterde. Zoiets gaat door merg en been en sleep je inderdaad nog een tijdje mee. Alle hartjes voor jullie 😘
Dat moedergevoel…. waarom twijfelen we toch altijd weer aan onszelf. Ook nu als ze groter zijn loop ik er tegenaan, moet ik naar de juf gaan, zal ik eens gaan praten of niet ….
Je vergeet het nooit, het raakt je in elke vezel van je lijf! Je mag je niet vastklampen maar je wil ook zo nabij zijn en veiligheid bieden, hoe groot ze ook zijn en met wat ze ook te dealen hebben!
Blij te horen dat het beter gaat. RSV is een klootzak. Ik zat bij de oudste toen ze twee maand oud was drie dagen in het ziekenhuis. Gelukkig nooit zo erg als bij Estelle, dankzij een oplettende kinderarts die geen risico’s wou nemen met zo’n klein kindje en haar meteen liet opnemen. En zelfs dan nog hard moeten vechten.
En ik hoop dat het bij jullie anders gaat, maar die RSV-episode heeft zijn sporen nagelaten. Zes jaar later zijn haar luchtwegen nog steeds haar zwakke plek, met jaarlijks bijzonder zware wintermaanden :-(
Twee jaar geleden lag mijn zoontje ook in het ziekenhuis met RSV. Hij was toen ook 3 maanden. De paniek in zijn ogen ga ik nooit vergeten. Zijn krijsen ging echt door merg en been. Ik heb er nu nog steeds nachtmerries over. Wat een vreselijke ziekte, die RSV. Gelukkig is jouw meisje aan de beterhand. Veel sterkte nog, hopelijk mogen jullie snel weer naar huis.
Wow, ik geloof dat ik nog een trauma heb. Echt exact dit verhaal heb ik meegemaakt met mijn dochter alleen was die slechts 3 weken oud.
De norse arts op het einde van de vrijdagmiddag die me aankeek alsof ik een hysterische hypochondrische moeder was en deed alsof ik haar expres weinig voeding gaf. Dat ik ondertussen met een beginnende borstontsteking zat omdat mijn dochter amper kon drinken omdat ze de kracht niet had negeerde hij.
Wel herinner ik me het warme welkom en de goede zorgen van de kinderarts en verpleegkundigen van wacht die zondagnacht op de spoed een week voor kerst. Die me vertelden dat ik precies op tijd was, dat RSV kindjes altijd ziek zijn, dan lijkt het een dag ietsje beter te gaan, en dan komt de genadeklap. De extreme dip met vele gevaren voor zulke kleintjes.
Ik voel je wanhoop, je hebt het prachtig omschreven.
Veel beterschap voor lieve kleine Estelle, en voor jou een digitale knuffel. Gescheiden zijn van je 3 andere kinderen en dan ook nog de zorgen om de kleinste, het amper slapen in het ziekenhuis, het is heel heftig, eigenlijk traumatisch.
Liefs, Eline
Amaai Lies, de tranen stromen over mijn wangen.
Ik begrijp heel goed dat je jezelf ‘snel’ terug bij elkaar wil rapen om door te gaan, voor je andere kinderen. Maar neem toch ook even de tijd om dit voor jezelf een beetje te verwerken. Angst heeft tijd nodig.
Heel veel moed daar voor jou en je mooie gezin xxx
Met tranen in mijn ogen lees ik je berichtje.. De herinneringen aan diezelfde situatie… Een moederhart breekt niet snel, maar àls het breekt, dan is het in duizend stukken. Drie jaar geleden zaten wij met onze 6 maand oude baby in dezelfde situatie, maar zijn etensweigering was al eventjes bezig. Daarbovenop kwam dan nog de RSV, waardoor hij helemaal uitgeput was. We hebben een lange weg afgelegd (waaronder 2 maand sondevoeding) maar er is altijd een lichtje aan het einde van de lange ziekenhuistunnel. Ondertussen springt hier een (ietwat magere, maar dolgelukkige en vrolijke) 3,5-jarige rond. Veel mensen zeiden toen: “Het komt wel goed!”, maar dat was niet wat ik toen wilde horen. Wat wisten zij er nu van?? Maar kijk… Het kòmt ook wel weer goed. Ookal zijn ze nog zo klein, onze kindjes zijn sterk! En het zijn vechters, één voor één! En jij bent de beste moeder die je maar kan zijn! Twijfel daar geen seconde aan!
Ik wens je nog veel sterkte en warmte en vechtlust en alles wat maar nodig is om dat RSV-virus te verslaan!
Wat een heavy verhaal, ik kan jullie pijn gewoon mee voelen!
Ik was zo bang toen mijn zoontje pas geboren was in november 2016 en we naar huis mochten met een baby van amper 2,5kg, dat RSV zou opduiken. Gelukkig zijn wij hier toen van gespaard gebleven want ik weet echt niet wat daar dan de uitkomst van zou zijn geweest. Heel veel beterschap voor kleine kanjer Estelle en heel jullie gezin!
Ik haat RSV. Wij hebben met onze dochter van 3 maanden nét een opname kunnen vermijden, maar het was kantje boordje. En op 11 maanden kreeg ze het weer en zijn we alsnog in de kliniek beland voor 5 lange dagen. Toen was ze natuurlijk wel al een pak groter en steviger. Toch minder ingrijpend dan jouw verhaal. Maar echt, ik haat het zo. Zeker ook omdat het haar met gevoelige luchtwegen heeft opgezadeld, elke winter is het weer aerosol. Bah. Sterkte ginder!
Mooi geschreven,
Wij zitten momenteel nog in het ziekenhuis te vechten tegen die kut RSV.
Vandaag zitten we er al een week, als hij vandaag eindelijk begint met eten wordt er geen maagsonde gestoken, wij hebben het nog een week kunnen redden met een infuus en de kleine kleine kleine beetjes die hij dan toch dronk.
Momenteel ligt hij rustig te slapen, met zijn handje een spijltje vast van zijn bed. Straks wordt hij wakker en gaat hij weer vrolijk en alert spelen want alles is goed, hij voelt zich duidelijk goed. buiten het eten…
Verschrikkelijk om mee te maken! Die verdomde RSV.. hier is het juist 2 jaar geleden dat onze dochter van 3 maanden aan een zijde draadje hing door RSV..eerst een week in het ziekenhuis en dan met spoed overgebracht naar intensieve zorgen in Leuven waar ze ook een dikke week gelegen heeft. Daarboven op heeft ze nog een longontsteking gelegen die haar bijna fataal werd 😢Gelukkig was onze meid ook zo sterk en dapper. Maar deze rollercoaster zal je nooit meer vergeten. Geef ze maar een extra dikke knuffel!
En zeggen dat er een vaccin bestaat…. maar te duur voor alle kinderen. Enkel kinderen met gezondheidsrisico.s hebben er recht op. Dappere Estelle. Jij kleine ridder. De draak is verslaan. Nu snel naar huis.
Echt??????????
Je kan het geen vaccin noemen. Het zijn antistoffen die maandelijks moeten toegediend worden. Heeel erg duur. Onze zoon heeft ze als prematuur gekregen. Maar de twee jaren nadien telkens een week opgenomen geweest met rsv.
Als spoedverpleegkundige ga ik altijd op het moedergevoel van de mama af. Wie anders kan een kind het beste inschatten. Hopelijk zijn de batterijtjes snel weer opgeladen, en keert de rust weer!
Met tranen in mijn ogen lees ik je blogje, als ik als vreemde al dat voel poef hoe erg moet het wel ni voor jou zijn geweest. Heftig om te lezen maar heel mooi geschreven.
We waren nog geen week thuis met onze tweede in rij toen ik al terug in het ziekenhuis stond voelende dat er iets fout zat dat ook RSV bleek te zijn. Het contrast met een week eerder – op een andere afdeling in een kleine wieg met suikerbonen en cava én het kleine ziekenhuisbed met spijlen erna, kon niet groter zijn. Ik weet nog heel goed hoe bang en verslagen ik me voelde. Hij was gelukkig best stevig en is nooit in extreme nood geraakt, wel zuurstof maar geen sondevoeding (hoewel het daarna nooit meer helemaal is goed gekomen met borstvoeding).
Let wel, de jaren erna (toch zo goed als de hele kleutertijd) is het elke winter voor hem echt lastig geweest, de ene winter al extremer dan de andere, dus dat moet je goed in de gaten blijven houden want meestal maakt het hen ook gevoeliger voor luchtweginfecties, maar ook daar is hij uiteindelijk gelukkig wel uitgegroeid!
Dus nog heel veel beterschap en hopelijk zitten jullie weer snel allemaal thuis samen te genieten van wat rustigere deugddoende kerstdagen!
Hier ook het vaccin tegen RSV gehad destijds gelukkig!
En qua sondevoeding heeft onze dochter het 8 maanden lang gehad waarvan ik ze 6 maanden zelf heb gestoken… Het laat zo zijn sporen na op lange termijn zal ik maar zeggen.
Hopelijk is Estelle weer de oude ondertussen.
Beterschap!
wat een nachtmerrie