Wanneer ik mijn kleine man ga ophalen in de crèche, zijn ze daar altijd dol enthousiast over hem. Zo enthousiast dat zelfs termen als braafste kind ooit vallen. Soms kan ik dat moeilijk geloven, want ik ben zijn beginmaanden nog niet vergeten. Maar dat uren aan een stuk huilen is voorbij.
Baptiste is een content ventje dat zich vooral laat horen als hij honger heeft, een vuile pamper heeft, moe is of ziek is. Sinds kort kwam er ook een weentje bij voor aandachtstekort maar dat is super makkelijk te doorbreken. Dat zijn zus regelmatig inspringt als entertainer helpt natuurlijk ook.
Dat brave kind van mij, dat ik zo goed als altijd kan opeten, is er wel eentje met pit. Het is duidelijk dat hij nu al weet wat hij wil en daar compleet voor gaat. Zijn park vindt hij maar niks. Want zeg nu zelf: waarom zou je in een park willen liggen als je al kruipend de wereld kan verkennen?Verslik u niet als ik spreek over kruipen. Er is nog wat werk aan de winkel maar al sinds een week of drie verplaatst hij zich doelbewust in een bepaalde richting. In eerste instantie al sluipend maar sinds vorige week is zijn buikje vaak van de grond en oefent hij het kniezitten zo goed als continu. Bijgevolg vindt hij het maar niks om nog rustig bij mama te zitten. Is zijn flesje op dan gaat hij meteen het gevecht aan om te ontsnappen. En dat doet hij evenzeer wanneer je hem in zijn relax zet.
Dus stop de tijd alsjeblieft want hoe fijn ik die ontwikkeling vindt, hoe trots ik ook ben op al zijn vooruitgangen; soms gaat het gewoon zo snel, te snel, dat ik vergeet te genieten en belangrijke momenten in mij op te nemen. Moesten we nu eens één dag per week op de pauzeknop kunnen drukken en dan extra genieten? Daar zou ik al heel erg content mee zijn.
Want eerlijk is eerlijk, ik wil het allemaal: een goeie ontwikkeling, een kind dat niet volledig van mij afhangt en tegelijkertijd wil ik dat hij altijd baby blijft. Moeders en hun gevoelens hé… *schaterlach*
Benieuwd hoe jullie dat ervaren? Willen jullie ook af en toe op de pauzeknop drukken of kijken jullie meer uit naar de fase dat ze groter zijn, communiceren met je en je actief dingen met ze kan doen?
Wat herkenbaar! Mijn ventje is 10 maanden en kruipt sinds kort! Het lijkt hem niet snel genoeg te gaan. Overdag weigert hij te slapen, omdat er zoveel te ontdekken is in de wereld. Maar wat een geluk hebben we toch, met zulke leuke mormels in ons leven. Die lach als die kleine je weer ziet ’s ochtends; onbetaalbaar!
Ooohhh van mij mag ze ook nog heel lang baby blijven!! ? Die tijd gaat veel te snel, sneller nog dan bij de eerste. Maar misschien ook omdat ik weet dat er geen baby meer bijkomt!? ;)
Heel erg herkenbaar! Hier was de jongste dan ook nog eentje voor wie alles niet snel genoeg kon gaan, waardoor ze kruipen/rechtstaan/stappen/springen/klimmen/… allemaal nog sneller kon dan bij de oudste het geval was. Sommige momenten had ik graag gepauzeerd, al ben ik best wel blij dat ze nu kunnen zeggen wat er scheelt en we al 2 jaar uit de pampers zijn. Intens genieten van de mooiste momenten, dat is waarschijnlijk het enige wat je kunt doen. Bepaalde lachjes, kreetjes, houdingen of geuren geven me flashbacks naar die mooie momenten, waardoor ik nog steeds glimpen kan opvangen van mijn baby’s in de kindjes die ze intussen al geworden zijn :)
Die pauzeknop, dat is het gat in de markt! En dan misschien ineens ook een fastforwardknop voor de moeilijke momentjes. :-)
Tot die iemand, die dan ineens ook een Nobelprijs verdient, dat uitvindt kunnen we enkel genieten, genieten, genieten.,…
en veel filmpjes en foto’s maken ook!