Afgelopen dagen was er tijd voor vakantie. Vakantie waarvan ik hoopte helemaal te herladen. De laatste weken waren zwaar. Begrijp me niet verkeerd, ik geniet van de dagen met onze man, ben blij met de gezinsuitbreiding naar twee en op organisatorisch vlak verloopt alles behoorlijk vlot. Maar manlief moet bijzonder veel werken, is amper twee dagen na elkaar thuis en neemt de running van de webshop op zich. Veel quality time schiet er dan niet over.
De korte vakantie moest dat probleem oplossen. Moest, zeg ik, moest… 
Het deed deugd, was fijn en ontspannend maar tegelijkertijd, confronterend en pijnlijk. Axelle haalde alles uit de kast om de onhandelbare peuter te zijn. En Baptiste die is op zijn manier voorbeeldig maar de babykwaaltjes maken het niet altijd even makkelijk. De afgelopen dagen dacht ik dan ook vaak “Shit, ik ben een slechte moeder.” 
Dat gevoel maakte zich meester van mij. Terug thuis komen de tranen en ze lijken niet meer te gaan. Ik herlees de vele reacties op mijn blogberichten van de afgelopen periode. Ze komen binnen alsof er een bulldozer over mijn hart rijdt. 
Wanneer ik naar Axelle kijk, bloedt mijn hart nog meer. Samen schreeuwen we dezer dagen te vaak. Ik vind geen uitweg, zij ook niet. 
Hoe los ik dit in godsnaam op? 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

33 reacties

  1. Ai, ai, Lies, toch! Laat het een mantra in je hoofd zijn: je bent geen slechte moeder en alles komt goed. Echt. Volhouden en proberen de nodige rustpunten in te lassen. Kan je Axelle niet eens wat exclusieve aandacht geven? Ze zoekt ook haar plaatsje, en dat zal ze heus wel vinden, maar dat kan wel even duren.
    Zorg goed voor jezelf. Roep de hulp in van vrienden. Roep mij als ik Baptiste eens een uur moet vasthouden zodat jij iets anders kan doen. Echt.
    x

  2. Oooh Lies, ik ben er ook geweest, en ben er, nu ze 2 en 4 zijn, nog heel af en toe. Geloof me, alles komt goed … echt waar! Roep veel hulp in en gun je af en toe een momentje voor jezelf. En neem Axelle ook eventjes voor jezelf … dat deed Noortje zo goed na de geboorte van Ruth. Ik las de tekst de kracht van het constructieve denken elke dag twee keer, op aanraden van mijn psychologe. Die hielp enorm, en nog altijd. Gewoon googlen en je hebt hem. Veel moed!

  3. Hoe oud is Axelle nu juist? Ze zit denk ik wel net in die vervelende peuter puberteit fase, daar moet je door, heel vervelend als dat samenvalt met een hoop andere bezorgdheden. Maar dat komt goed, echt waar! Je moet gewoon een manier zoeken om hier zo goed mogelijk door te spartelen, trek je op aan de korte momenten waarop wel even alles goed gaat. Bekijk het dag per dag, komt goed xxxx

  4. Lieve, lieve Lies! Zoveel wil ik je zeggen… Veel "wijze" raad ook die ik met de beste bedoelingen wil geven, maar waarvan ik ook besef dat het vaak gemakkelijk gezegd is… Ik geloof in de kracht van woorden dus ik geef ze je toch. ;)
    Ik val in herhaling, maar mss als je het vaak hoort dan ga je het ook geloven: je bent geen slechte moeder!! Zelfs een hele goede als je het mij vraagt. Eentje die nadenkt over wat ze doet… Ook beseft dat het eens misloopt! Maar… En hier komt het….. Jij bent een mens en dat maakt dat het al eens mag/kan anders lopen dan je zelf zou willen. Ook daar leren kinderen van. Hoe fijn is het niet te weten dat we niet perfect moeten zijn. Geloof me je kinderen weten diep in hun hart dat je zielsveel van hen houdt zelfs als je al eens roept en je dagje niet hebt.
    En (ik val weer in herhaling) zorg voor jezelf, alleen dan kan je ook voor iemand anders zorgen. Roep hulp in! Ook al vind je dat moeilijk. Mensen vinden het leuk als ze iemand kunnen helpen. Veel moed! x

    1. Ik moet inderdaad gewoon opletten niet in de valkuil van perfectie te willen trappen en inderdaad de kids leren meer van dingen die niet altijd goed lopen dan omgekeerd maar ah we zijn als moeders allemaal een beetje gek zeker ;-)

  5. niet vergeten dat wij er ook nog zijn!
    Laat Axelle maar eens naar hier komen op logement….is altijd leuk en heb jij even de tijd om te relaxen…we spreken nog af!
    liefs

  6. Wat doen wij mama's ons toch zelf veel verdriet aan. Hier een zoon van 8 j en dochter van 4 j. Ze zijn altijd dikke vrienden geweest en nu plots voortdurend ruzie. Ik vind het heel moeilijk om hiermee om te gaan en twijfel dan ook direct aan mezelf. We moeten daar mee stoppen!

  7. Storms don't last forever en er is altijd zonneschijn naar regen. Maar soms kan een goede huilbui ook al veel oplossen. NIets om je voor te schamen en niet te vergeten al die opspelende hormonen spelen hier ook een grote factor.

  8. Kop op, Lies. Het komt allemaal wel goed en al ken ik je niet persoonlijk, ik ben zeker dat je een supergoeie mama bent voor die 2 kleintjes. En dat zij jou onvoorwaardelijk graag zien. Dikke knuffel! X

  9. Oooh Lies, ik stuur je hierbij in ieder geval een virtuele knuffel en schouder… Het kost tijd…. Axelle zit in die heerlijke peuterpubertijd. Net als bij jullie viel het bij ons ook ongeveer samen met de komst van de tweede. Geen fijne combi…… Hoe naief…die eerste twee jaar met onze oudste leken het verliefde gevoel en de verwondering en trots enkel maar groter te worden tot…BAM! peuterpuber…. Axelle haar wereld staat op z'n kop, ze heeft ruimte nodig om boos te zijn, te testen, aandacht te vragen, haar plek te bewaken. Voor mij was toen de uitdaging om toch duidelijk te zijn in wat de grenzen waren zonder continu nee te zeggen en onbedoeld het gevoel te geven dat we onze oudste minder leuk zouden vinden dan de baby…. Heel praktisch betekende dit: Ik heb vantevoren bepaald wat ik echt belangrijk vond om te corrigeren en daar ben ik consequent in gebleven (bijv slaan of opzettelijk pijn doen) al het andere minder wenselijke gedrag werd gewoon genegeerd (niet eten, treuzelen). Ik heb trouwens heel lang geloofd dat als mijn kind huilde dat ze dan ook echt verdrietig was, tot ik ineens het verschil zag tussen zeurhuilen en echt verdriet. Het zeurhuilen hield echt meteen op zodra ze daarvoor op een krukje moest, echt direct stil, geen nasnikken of wat dan ook… (en nu hoop ik maar dat niemand hier over valt ;)…) Regelmatig één op één aandacht helpt ook, al is het maar om even samen weer dat vertrouwde intieme gevoel te hebben. Maar het blijft echt duivels moeilijk dat opvoeden….. Een continue balans vinden tussen: corrigeren waar nodig, negeren waar mogelijk en complimenteren zo vaak je kan…. Maar geloof me… jij doet het geweldig! Alleen al het feit dat je er bewust mee bezig bent en steeds opnieuw de balans blijft zoeken is het halve werk, echt waar!

  10. Kan het je helpen: je bent niet alleen, we kunnen niet altijd perfect zijn … en dat hoeft ook niet. En stop met de vorige blogreactiesberichten te lezen … ik ben er zelfs nog altijd niet goed van …

    1. en dat schuldgevoel … ik heb een 3 maand oude baby die door haar wendagen in de kribbe wat overstuur is, een zieke dochter van 6 jaar (hang hang hang) en een zoon van 8 jaar die leuke dingen wil doen en niet heel de tijd binnen te zitten met zijn zussen en gekke mama die het even allemaal niet aankan. Ik heb het gevoel dat ik ze allemaal teleurstel … maar wij mama's komen wel terug, gogogogo :-)

  11. Een slechte moeder ben je zeker niet! Mss wel eentje die op haar tandvlees zit. Laat je tranen maar gewoon komen, dat hebben we allemaal wel eens. Op 't gemak aan, en dan vallen de puzzelstukjes wel terug in elkaar. xxx

  12. Je bent zeker en vast geen slechte moeder!!!! Absoluut niet!! Je bent net een mama van vlees en bloed, eentje die biet altijd overal een oplossing voor heeft, eentje die probeert er te zijn voor jaar kinderen maar dat helaas niet altijd kan, eentje die er alles voor over heeft om het te doen draaien en ze beiden gelukkig tr maken, maar die dit zoals alle mama's lang niet altijd kan. Wees mild voor jezelf en geef het allemaal tijd, hoe moeilijk ook… Het komt echt wel goed!!! Ik heb geen echte tips, ben er zelf ook doorgesparteld en heb nu soms nog dagen waarop het me gewoonweg niet afgaat en ik de helft van de tijd loop te roepen en le daar keischuldig over voel, enz. Zoals zoveel andere mama's, denk ik dan… En net als zoveel andere mama's en zoals jij, heb ik helaas te veel last van dat stemmetje dat zegt dat ik het niet kan, dat ik geen goeie mama ben, enz. Maar als ik in mijn hart kijk, als ik naar hen kijk, … Weet ik dat dat niet klopt, en dat ik gewoon echt keikeihard m'n best doe om de best mogelijke mama voor hen te zijn. En daar hoort ook bij dat het niet altijd loopt zoals ik zou willen. Je doet het echt keigoed, je volgt je gevoel, je doet je best, je zoekt je weg, en die ga je vinden, vroeg of laat, en liefst zo snel mogelijk natuurlijk… Veel moed en echt niet vergeten dat er een dag komt dat je dit terug leest en best: het is echt voorbij gegaan…

  13. Zoooo goed dat je het opschrijft en deelt. Dat maakt je al een goede moeder!! Twijfels…dat hoort wr jammer genoeg zo bij… En dan die vermoeidheid….die drang naar altijd alles even leuk….helaas helaas dat is bijna onmogelijk….
    Alles wat je schrijft is zooo herkenbaar. Enne…de mijne zijn nu 12 en 15… En ik kijk terug op leuke, dierbare jaren….maar geniet ook zoooo hoe het nu is!
    De zorg en verantwoordelijkheidmodus waar je nu in staat is nog zoooo groot en veel, dat verandert echt als ze wat zelfstandiger worden!!
    Maar trouwens… Ik schreeuw soms net zo hard als mn puber. En dat siert me werkelijk niet…maar het gebeurt wel…ook realiteit (niet zo'n leuke)
    Ik wens je vooral veel liefs!!

  14. Ik lees je frustratie en je verdriet. Ik ken je niet, maar je lijkt me een meer dan goede mama te zijn, alleen al omdat je je zorgen maakt en je constant afvraagt hoe het beter kan. Een aantal factoren nu zijn niet ideaal, maar worden in de toekomst enkel maar beter: weinig nachtrust (hormonaal dan, lees ik, want de baby slaapt goed!) en een peuterpuber die haar weg zoekt in de nieuwe gezinssamenstelling. Geef haar en jezelf wat tijd, ook als 'wat tijd' langer duurt dan je eigenlijk zou willen. Mijn kinderen zijn groter (3e kleuter en tweeling van 2,5). Er zijn dagen dat alles super vlot gaat, en er zijn soms ook dagen dat ik zo hard roep dat mijn keel ervan pijn doet (shame on me, echt waar, voel me daar dan dagen schuldig over). Maar tijdens de goede nachtrust heb ik tijd voor reflexie, en om na te gaan hoe ik dingen anders kan aanpakken. En de volgende dag probeer ik weer iets nieuws. Jullie komen er wel, ben ik zeker van!

  15. Dank je om dit met ons te delen. Het doet me nog maar eens beseffen dat ik toen (6jaar geleden) ook niet de enige was (dat schuldgevoel blijft duren vrees ik, moeder zijnde :-) ) en dat de fouten die ik nu maak misschien niet alleen door mij gemaakt worden. Hopelijk steunen de reacties jou ook. Perfectie is een valkuil, en die maken we voor onszelf. En probeer te genieten van de kleine dingen van je kids, ze zijn zo mooi!

  16. Iedere mama wil het beste voor hun kinderen en dat gaat met vallen en opstaan met een lach en een traan. Een kleuter maakt een 'kleuterpuberperiode' door en deze kunnen hevig zijn en kleine axelle zit waarschijnlijk in die fase. Neem het niet persoonlijk , Lies… echt dat mag je niet doen. Jij doet je best en dat laat je doorschemeren op alle vlakken: blog, creaties, shop, beurzen…. blijf de positieve dingen zoeken in de kleine momentjes.

  17. Een slechte mama??? Net niet, feit dat je jezelf zoveel vragen stelt hieromtrent bewijzen net het tegendeel. Alles komt goed, geloof me, maar het kost wel wat tijd!
    Motherhood is a choice you make everyday to put someone else's happiness and well being ahead of your own.

  18. Je bent geen slechte mama,onthoudt dat vooral.Je zoekt oplossingen,vraagt raad en volg je gevoel.Ik ben mama van een dochter van 18 en een zoon van 13 en zelfs nu zit ik af en toe met mijn handen in mijn haren ;) elke leeftijd heeft zijn voor en nadelen.Troost je,je bent niet alleen met af en toe een dipje hoor!Knuffeltje en hopelijk morgen beter.

  19. Oh ik ken het gevoel. Mijn kleintjes schelen 1jaar en 5maand. Ik keek er gewoon tegen op om er alleen voor te staan met die twee. En als het dan goed ging voelde ik me schuldig dat ik tegen op had gekeken. Maar je komt er wel. Echt waar. Het wordt alleen maar makkelijker

  20. Ik kan alle bovenstaande reacties alleen maar bijtreden. Je bent goed bezig, echt waar, het hoort er allemaal bij. Mijn eigen raad zou zijn: probeer kalm te blijven, altijd, overal. Dat kan alleen maar helpen. Negeren, je terugtrekken als het nodig is, time-outs inlassen en de regen- of onweersbuien trekken vaak vanzelf over! En daarnaast, idd., niet proberen alles perfect te doen. Denk maar eens dat vroeger, in lang vervlogen tijden, pas bevallen moeders in welgestelde families vaak een "nanny" hadden die voor hun baby zorgde! Vergeet dat niet, nu willen wij moeders alles zelf doen, en alles zo perfect mogelijk! Dat kan niet natuurlijk… Waarom.zouden wij nu veel meer aankunnen dan de moeders van vroeger? En we doen toch veel meer he: moeder zijn, partner, het werk, en het huishouden zelf allemaal runnen… Laat jezelf toe los,te laten, hulp te aanvaarden als het even eens wat minder gaat, of gewoon de dingen te laten voor wat ze zijn. Bvb. Een boze axelle, die blijft niet boos ;-)

  21. Geef jezelf gewoon wat meer tijd Lies! En blijf vertrouwen in je moedergevoel. Niet beginnen twijfelen aan jezelf en aan je aanpak, het is echt niet nodig. De peuterpuberteit is geen gemakkelijke fase, maar ze gaat voorbij. Elise doorleeft die ook pittiger dan Viktor, maar mijn aanpak is nu rustiger. Ik probeer niet meer alles te willen corrigeren want het gaat echt vanzelf weer over. Pas op, ik maar haar wel heel duidelijk hoe ver ze kan gaan, dat wel :) Heb geduld met haar, maar zeker ook met jezelf! Probeer toch af en toe wat rust te zoeken voor jezelf, al is het buitenhuis. De webshop maakt het er ook niet eenvoudiger op, ook al heb je véél steun je blijft tussen je werk zitten. Vergeet af en toe niet de deur achter je dicht te trekken. Veel goeie moed!

  22. Hopelijk is die storm ondertussen een klein beetje voorbij gedreven. Natuurlijk, er komen nog onweersbuien aan, orkanen misschien wel, maar blijf gewoon jij, kalm en onwrikbaar, maar af en toe ook met een traan en scheldtirade en je zal zien, it 'll pass!