Het afgelopen jaar was er één van vele stiltes hier op de blog. De chronische leukemie waar ik tegen strijd, deed veel met me. Eén iets ervan was de twijfel wat ik met Liesellove moest doen. Want als ik één iets kan vertellen dat zeker is sinds de diagnose, is dat mijn leven compleet op zijn kop heeft gestaan. Alles was anders. Tegelijkertijd was alles nog nooit zo hetzelfde. Veel vragen. Weinig antwoorden. Focus op essentie. En zo, bijna een jaar na datum (de diagnosedatum), presenteer ik u Liesellove 2.1.
Geen nieuwe Liesellove, of toch niet volledig. Maar een versie van mezelf en deze blog waar ik mij goed bij voel. Ik miste het namelijk wel, dit bloggerskindje. Maar tegelijkertijd kon het niet zoals vroeger verder. Niet dat vroeger niet goed was maar de energie en de focus ligt elders. Liesellove viel in slaap, toch bloggewijs, en dat slaapje deed me deugd.
“Mannekes, dit is leven en dju ik leef graag.”
Er kwam voeling met wat ik wil en misschien vooral: er kwam voeling met mezelf. Want in alle jaren dat deze blog loopt was er één iets overduidelijk: ik zocht mezelf, heel hard. Ik heb geworsteld met tijdsgebrek, met zorgen over zaken die ik in the end toch niet in de hand had. Ik wrong mezelf in bochten omdat ik graag gezien wil worden. Denken over wat ik voel, over wat anderen denken en over het waarom.
En toen werd ik ziek…
Mijn leven veranderde van de ene op de andere dag, behoorlijk drastisch. Ik veranderde van de éne op de andere dag. De essentie werd me plots heel erg duidelijk. De weg die me altijd al triggerde, maar wel degene die ik nooit durfde te bewandelen werd plots betreden. Ik nam tijden liet los. Ik verdiep me in boeken/blogs/podcasts die nauw bij dat essentiële gevoel aansluiten en maak keuzes. Andere keuzes dan voorheen. Soms behoorlijk radicaal. Al zal dat van buitenaf wel mee lijken te vallen.
Lies is nog steeds Lies maar toch anders. Ik moest ziek worden om echt gelukkig te worden. En gelukkig worden betekent niet elke dag lachen en leven op een roze wolk. Het leven in al zijn facetten omarmen maar wel voelen dat het goed zit, dat het goed is. Het is niet of blij zijn of verdriet hebben. Het is een totaalpakketje dat zichzelf zelfs op één dag kan afwisselen. Ik vertel je er hier vast nog meer over…
Want eens ik alles op een rijtje had, kreeg ik toch terug goesting om met Liesellove iets te doen. Een beetje zoals vroeger en toch een beetje anders. Misschien vooral anders naar mijn gevoel. Maar mogelijks merk jij het ook. Ik heb er alvast zin in en hoop dat je na al die maanden van min of meer radiostilte (toch voor mijn doen) er nog steeds bent. Om mee te duiken in mijn broze woorden, mijn passies en het leven. Want zoals ik al eens zei op Instagram: “Mannekes, dit is leven en dju ik leef graag.”
P.s.: voor de gelegenheid stak ik de blog nog eens een nieuw jasje, eentje die de vernieuwde Liesellove wel wat kracht bijzet. En zoals dat gaat met vernieuwde versies, komen er de komende weken nog wel wat aanpassingen hier. Maar alles op zijn tijd want alles mag en niks moet, yeah!
Wat een vredig en hoopvol bericht. Ik vind het zo mooi om te lezen dat jij jezelf gevonden hebt en aan het vinden bent. Dan is het leven zo veel meer waard om geleefd te worden 💛
Er moest hier zo iets erg gebeuren om het te vinden maar daar heb ik me mee verzoend. :)
Veel succes maar dat komt zeker goed en prachtige foto’s om jouw verhaal kracht bij te zetten.
Dank je :-)
Ik volgde Lieselove altijd graag omdat je zo puur en eerlijk de dingen kon beschrijven, je was niet bang om je onzekerheden te laten zien, voelen. Heel graag zal ik de vernieuwde Lieselove ook volgen want je bent de moeite waard. Ondanks jouw zoektocht en onzekerheden ben je voor velen een duwtje in hun rug. Hopelijk mogen wij dit een beetje voor jou zijn, al is het maar door mee te gaan?
Oh wat een lieve woorden :)
En fijn om te horen dat ik ook een duwtje kan zijn ondanks mijn eigen demonen!