Menig moederharten zullen zich allicht herkennen in de titel. Velen onder hen twijfelen allicht zelf niet eens. Als het verlangen naar een kind er is, dan is dat iets onwezenlijk diep. Uit ervaring kan ik je vertellen dat dit intense verlangen bij elk van mijn drie kinderen even groot was. Maar wat bij twijfel? En wat als jij helemaal overtuigd bent, maar je partner niet?Over nummer één en twee werd hier nooit getwijfeld. Wij volgden hier dan ook het standaard plaatje: huisje, boompje, kindjes. Manlief was mee in het verhaal en negeerde vaak mijn opmerkingen als ik het had over een groot gezin. Of hij maakte grapjes maken over hoe de auto dan niet meer groot genoeg zou zijn. Ik liet hem doen, maar mijn eigen verlangen naar een groot gezin werd steeds groter naarmate er meer kinderen kwamen.
Ik zeg het u, al tijdens mijn zwangerschap van Baptiste verkondigde ik aan mijn beste vriendinnen dat ik echt wel graag een nummer drie wou, dat die zwangerschap niet aanvoelde als de laatste. Kort na zijn geboorte, ook al waren de eerste maanden verdomd zwaar, was ik er voor mezelf helemaal uit: graag een nummer drie, zielsgraag. Dus op een dag begon ik over dat intense verlangen tegen manlief. Hij vond het te vroeg om dergelijk gesprek te hebben. “Focus je nu eens op onze twee gezonde kinderen” was zijn repliek.
Gelijk had hij, want baby’s zijn snel groot. Voor je het weet is er geen tijd over om te genieten van die kleine handjes, dat eerste lachje, dat… Maar toch, toen Baptiste zes maanden werd, vond ik het tijd om daar toch maar eens serieus over te gaan spreken. Snel? Voor sommigen misschien wel maar hier zit daar een weloverwogen idee achter.
Tijdens die eerste gesprekken werd duidelijk dat mijn verlangen niet hetzelfde was als dat van manlief. Hij twijfelde. Twijfelen als in wat als het mis gaat, we hebben nu al twee gezonde kinderen. Twijfel als in hoe zit dat financieel en raken we zo ooit uit de luiers. We spraken er vaak over, maar noch mijn verlangen zwakte af (integendeel), noch zijn twijfels. Op den duur werd ik daar een beetje lastig over. Die besluiteloosheid, die eindeloze gesprekken, mijn argumentaties, zijn argumentaties…
Tot ik op een dag ging lezen op internet over dat verlangen naar een kind. Je leest werkelijk alles op het internet. In het geniep stoppen met de pil was hier geen optie. Uit al die verhalen leerde ik vooral dat dergelijke beslissing niet enkel in mijn handen kon liggen. Hoe groot mijn verlangen ook was, het zou niet fair zijn t.o.v. mijn man en mijn ongeboren kind om mijn goesting persé door te duwen. Hoe pijnlijk het ook was om dat aan mezelf toe te geven: een kind dat door één van de ouders niet gewenst is, is nog zoveel pijnlijker. Zeker als dat kind later tot dat besef komt.
Ik raapte al mijn moed bijéén en liet de eindbeslissing aan manlief over. Nummer drie was enkel een optie als hij evenzeer zou kunnen uitkijken naar dat wonder. Hij vroeg me wat er met mij zou gebeuren als zijn beslissing negatief zou uitdraaien. Zelf had ik daar ook al over nagedacht, antwoorden was eenvoudig. Mijn eigen verlangen mag niet voorgaan op het welzijn van een kind. Liever ik die met mijn eigen issues moet leren omgaan, dan een kind dat geschonden wordt door het eigen egoïsme van zijn ouders.
Ondertussen is zijn antwoord duidelijk gekend. Hij kon zijn twijfels van zich afschudden en zo zijn we binnenkort mama en papa van drie kinderen. Dat het allemaal niet zo eenvoudig is weet ik ook wel, want ik kreeg uiteindelijk wel waar ik zo naar verlang. Ik hoop vooral dat mijn getuigenis een hart mag zijn onder de riem voor allen die met een diepgeworteld verlangen worstelen. Net zoals ik steun vond in alle verhalen die ik las, hoop ik zo iemand verder te kunnen helpen.
**Dit gaat om een persoonlijke getuigenis, waarmee ik niemand wil veroordelen. Er bestaan vele gevallen waarin kinderen op de wereld komen die in eerste instantie niet gewenst waren. Heel veel van die kinderen groeien wel op in een liefdevol gezin.
Proficiat met je 3e,zwangerschap ! Wat fijn dat je man er ook achterstaat . Het is zo fijn om meer dan 2kinderen te hebben . Geniet er van !
Wat een inspirerende kijk! Ik ben nog lang niet aan kinderen toe maar het verlangen naar “ooit een groot gezin” was er al van toen ik in de lagere school zat. Ik ga jouw gedachte in mijn achterhoofd houden, want inderdaad, de dingen lopen niet altijd zoals je ze wenste en dan zijn zulke relativeringsideeën de beste om te bedenken. Merci, vanwege mijn toekomstige zelf!
De gedachte van een groot gezin lijkt me ook heel fijn. Die gezellige drukte, daar hou ik wel van. Ik hou enorm van het moederschap, maar ik mis tegelijk enorm mijn sociaal en onbezonnen leven. Jules en Alixe kunnen bijvoorbeeld nu al eens gemakkelijk ergens gaan logeren en stap voor stap krijgen we ons sociaal leven terug. Daar geniet ik dan ook weer enorm van en wil ik even niet opnieuw afgeven.
Al twijfel ik ook enorm. Grote kans dat er hier een derde (of zelfs vierde) komt. Al zal het dan sowieso een achterkomertje zijn. Eerst even focussen op het werk en onze renovatie :).
Mooi verhaal.
Ik heb nooit getwijfeld over nummer één.
Ik wil graag een tweede kindje omdat ik er 100% (of meer) zeker van ben dat ik genoeg liefde heb voor een tweede, en ja ik vind mezelf gewoon een goeie mama…
Maar na een miskraam en heel wat bezoeken aan de fertiliteitsafdeling (dat was ook al nodig voor Emil) twijfel ik ontzettend. Ik heb voorlopig geen zin om me weer in die rush te begeven want het brengt heel wat zorgen met zich mee. Bovendien weegt het erg op je relatie, altijd dat proberen en die pillen en spuiten…
Ik ben momenteel heel gelukkig met mijn zoon en ik zie wel wat er nog komt.
Ik wens je een lieve derde baby toe! X
Proficiat met je zwangerschap!
En vooral ook proficiat om het te blijven met je man bespreken en niet zoals je vaak leest stiekem de pil te stoppen…
Veel liefs,
Kris
mama van de Kool Family
Hier ook veel twijfel… vooral dan bij mij! Veel zin om nog eens zwanger te zijn, dat wel. Maar… een paar praktische bezwaren (grotere auto? groter huis?), de afweging of ik en/of manlief dan minder gaan werken, en wat betekent dat dan financieel,… maar vooral: ik weet niet of ik nog eens opnieuw een pamperfase door wil. Ik zie nogal op tegen die fase waarin je hele leven geregeld wordt door voedingen, pampers, dutjes en rondzeulen met een baby…
Aangezien mijn klok ondertussen ongenadig richting 40 gaat, denk ik niet dat het er nog van gaat komen…
Al kriebelt het wel elke keer als ik iemand met een bolle buik zie…
Geniet van je 3e zwangerschap en hou ons op de hoogte van je ervaringen met 3 kindjes in huis!
Dat gevoel niet klaar te zijn met 2 (of zelfs 3) kindjes. Ik Ken het helemaal. Ook een man die 2 wel genoeg vond.
Ook ik heb gewacht tot mijn man het ‘goed’ vond. En nu na de 4de zwangerschap en ons meisje (intussen al 2) heb ik het gevoel, ons gezinnetje is compleet.