Vier maanden Estelle, vier maanden de tijd om te wennen aan het drukke leven binnen een groot gezin. Zeggen dat ik nog in moederschapsrust ben, wordt steeds gekker onthaald. Maar ja ik ben het nog steeds, weliswaar omdat ik er zelf voor kies. Wel met hier en daar een opdracht. Maar ik neem toch nog steeds veel tijd voor dat nieuwe leventje: Estelle.

Nummertje vier dat is alles vier keer zo snel en het ging al bij nummertje één zo snel. Vaak denk ik, doe maar, groei maar snel want halleluja, dit is pittig. Maar even vaak denk ik: stop, waar is mijn baby, stop, nu! Een rollercoaster van jewelste, dat vat het een beetje samen.

Wetende dat ik fan ben van rollercoasters zou misschien doen vermoeden dat ik dit vlotjes aan kan. Was het maar met een kriebel in de buik en een extra adrenaline stoot dat ik er vanaf was. Want, ik moet eerlijk zijn, ik puf, ik zweet, ik zie af. Begrijp me vooral niet verkeerd. Ik zie mijn kinderen zielsgraag. Geen enkel exemplaar zou ik nog kunnen missen en er is absoluut geen spijt dat er hier vier koters in huis rond lopen.

Maar dat betekent daarom niet dat ik niet worstel met het aanpassen naar een leven als mama van vier. Tot daarvoor gingen de aanpassingen aan de gezinsverandering best vlotjes. Ik had daar deze keer ook op gerekend en dat was misschien mijn fout. Want ****, het lijkt alsof het werk vertienvoudigd is. Net zoals de decibels in mijn huis. Wat helaas niet vertienvoudigd is, zijn het aantal uren in een dag. Ik doe mijn ogen open en terug toe en daartussen speelt het leven zich af. Razendsnel, als een gek.

En zo loop ik dezer dagen dan ook rond. Als een gek, proberend alle balletjes in de lucht te houden. De krop in de keel, elke dag opnieuw. Het schuldgevoel omdat ik als moeder echt wel beter kan. Het proberen vinden van een evenwicht. Dat laatste lijkt trouwens onvindbaar te zijn. Evenwicht heeft zich goed verstopt.

Ik verteer de overgang niet heel erg goed, wel net goed genoeg. Water aan mijn lippen maar net niet verzuipen. Alle emoties maal 10, slaapgebrek maal 100 en tegelijkertijd ook geluk maal 1000. Bizar, bijzonder en niet te begrijpen. Het komt wel weer goed, daar vertrouw ik op.

Tijd geven en tijd nemen zijn daarin bepalende factoren. Mijn eigen hoofd is echter spelbreker, zoals altijd. Want het wil teveel, zoals altijd. Ik leer het nooit, ook nu niet denk ik. Want alles wat ik wil zijn probeer ik in die 24 uren te proppen. Ik ben het echter mijn kinderen verschuldigd de beste moeder, de beste versie van mezelf te zijn. Voor hen, omdat zij dat verdienen. Niet tevreden moeten zijn met minder. En neen, ik ben niet te streng voor mezelf. Dat betekent ook niet dat mama geen slechte dag mag hebben. Maar mijn eigen beslommeringen in mijn hoofd, die moet ik gewoon soms even uitschakelen. Voor hen, omwille van hen.

Dit is geen noodkreet of een schreeuw om hulp. Dit is wat ik voel en verklaart waarom ik hier en daar al eens net dat tikkeltje teveel emotie toon. Waarom ik zonder nadenken dingen zeg en doe. Een laagje vermoeidheid zit over me heen en dat zorgt dat tellen tot 10 vaak niet lukt. Maar ondanks het tijdsgebrek, het slaapgebrek, de zorgen, het huishouden, het runnen van van alles en nog wat ben ik gelukkig. Met een lach en een traan maar wel gelukkig. En als het wel al iets is dan is het misschien wel dit: be gentle! Niet alleen tegen mij, maar tegen iedereen die je op je pad tegenkomt. Hoe anders hij/zij ook moge zijn… Want je kent nooit iemands verhaal volledig.

Bij deze ook een dikke merci aan allen die me in de afgelopen maanden op de één of andere manier gesteund hebben. Offline maar ook online. It means the world to me!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

11 reacties

  1. Wat prachtig beschreven. Ik vind twee kinderen al overweldigend dus kan me in de verste verte niet voorstellen wat het dubbele zou betekenen. En dan je oudste die zelf ook nog kleuter is, heftig. Misschien schrijf je beter een boek over het overleven van de tropenjaren in plaats van een reisboek haha :D

  2. Zo herkenbaar. Hier was de overgang iets geleidelijker. Maar ondertussen ben ik plusmama van 2 en mama van 2. En ik vind dat belachelijk pittig. En ik vraag me regelmatig af hoe jij dat doet. Want hier is het om de week een beetje rustiger, omdat de oudste bij hun mama zijn. En toch lijkt het alsof ik achter de feiten blijf aanhollen. En er niets, maar dan ook echt niets van tijd voor mezelf overblijft, hoe ik ook ploeter…

    Maar wat een prachtig gezin heb je! En geniet maar van je moederschaprust. Ik wouw dat ik die wat langer had opgenomen…

  3. Wat mooi beschreven, ik moet heel eerlijk zijn dat ik momenteel één madametje en werk al heel erg zwaar vind, laat staan als er hier vier rond zouden lopen :)

  4. Ik weet hoe pittig het is! Heb 6 meiden….. maar mooi om te horen hoe je ook geniet! Blijf dat vooral doen! Het gaat zoooo snel….

  5. “Ik doe mijn ogen open en terug toe en daartussen speelt het leven zich af.” Zalig mooi beschreven! Deze zin geeft perfect weer hoe ik me regelmatig voel.

  6. Prachtig geschreven.
    Geweldig mooie foto van jullie gezin!
    Blijf vooral genieten en wees lief voor jezelf …

  7. Allereerst, die foto, wauw. Wat een mooi plaatje van jullie gezin, waardevol. Oh die emoties ook, en dat balanceren tussen van alles willen in je hoofd en de eerste zo intense periode en genieten en de goede moeder willen zijn…. Tis ook ingewikkeld allemaal. Ik kijk er enorm naar uit, over een paar maandjes ook mama van vier maar tegelijkertijd zie ik er ook wel een beetje tegen op. Hoe enorm welkom deze vierde ook gaat zijn, we zijn inmiddels veel te goed bekend met wat ons te wachten gaat staan…. Dikke knuffel mamavanvier!!!!

  8. ik weet nog dat ik me in die periode vaak een duracel-konijn voelde: doorgaan, doorgaan, doorgaan en zeker niet gaan zitten want dan viel ik om.
    this too shall pass en dat je nu niet alles doet zoals je zou willen, betekent niet dat je een slechte moeder bent he?! alleen een moeie

  9. Binnenkort mama van drie. Ik denk dat ik me net zo ga voelen. Wat heb je dat mooi geschreven! Veel courage, je vindt je weg wel. En de liefde is zeker te voelen 😘.

  10. Oh ja, heel herkenbaar. Hier lopen ook 4 druifjes rond, tussen de 2 en bijna 12. En hoezeer ik ook elke dag geniet en schaterlach, heb ik zojuist afgedwongen dat ik elke dag ALLEEN boodschappen ga doen. Eventjes een half uurtje per dag geen ‘mama, mag ik.. ‘ ‘mama, ik heb geplast’ ‘liefde, wil je even kijken naar..’
    Oh my, want dat, met een chronisch slaaptekort, is wat me echt wel parten is gaan spelen. Hou vol! Kom op adem, laad op, en geniet opnieuw :)