Zij en ik, het gaat met vallen en opstaan. Mijn mini-mij, amaai… Want dat is ze, bijna een exacte kopie van ‘biebiep’ hier. Met dat verschil dat ze de dosis koppigheid van papa er extra bijkreeg. Een temperamentvolle, koppige madam… vuurwerk, altijd en overal.
Zij en ik, dat is dus soms een bom. Dat levert hier nogal situaties op want der is der altijd wel ene over haar toeren… Een vlieg moet er zeker mee lachen, en soms ik ook. Zo was het gisterenavond, na school, weer soaptijd. Doodmoe was ze en razend omdat haar broer in de buggy lag en mama haar mee-rijdplankje vergeten was. De weg naar huis belachelijk kort, maar toch waren we belachelijk lang onderweg. De hele wereld staarde me aan, althans dat gevoel had ik: met een krijsend kind in mijn armen een buggy voortduwend op de gammele voetpaden van Gent. Uiteindelijk wou ze stappen, de laatste vijf meter ofzo.
Opgelucht haalde ik adem maar dat was duidelijk mispoes. Want enkele tellen later, toen ik binnen wou stappen, begon het krijsen opnieuw. Alleen nog net dat tikkeltje luider. Waarom, dat weet ik niet zo goed. En zij allicht ook niet… 10 minuten stond ze in het midden van onzen hof te roepen en te tieren. De buren genoten gratis en voor niks mee van haar concert.
Ik deed niet veel, behalve af en toe zwaaien vanaf de andere kant van het raam. Geduldig wachtend tot ze bedaarde. Met de snelheid waarmee haar hysterische bui haar en mij overviel, verdween ze ook weer. Plots stond ze binnen, vertelde ze over turnen, snelle glijbanen en pony’s, at ze vlotjes haar eten op en was mama haar grote vriend. Een vriend die haar nog lekker even mocht knuffelen voor het slapengaan en zelfs eentje die haar in haar bed mocht stoppen.
En dan weet ik het weer, ik zou het niet anders willen, ook al is het soms hevig, zwaar en heftig, en word ik geconfronteerd met mezelf zoals zelfs de beste therapeut het niet zou kunnen. Zij, het beste wat me overkwam!
Foto gemaakt door juf Carine
zo zijn ze nu eenmaal maar het is goed dat je beseft dat je niet zonder kan. Kinderen kunnen ervoor zorgen dat je het licht in de tunnel niet meer ziet maar vergeet nooit: het is er altijd,hoe moeilijk het soms ook is
liefs
Als mijn dochter later lijkt op mij, ga ik ook zulke verhalen kunnen schrijven ;-)
Ik ken het. Drama als ik met de auto ben. Drama als ik met de fiets ben. Mama waarom sta je zo ver geparkeerd. Mama waarom sta je zo dichtbij geparkeerd. En dan herinner ik me dat ik echt geen plat kind wou. Dat zou te raar aanvoelen bij een karakterke als ik ;)
Ik ken het. Drama als ik met de auto ben. Drama als ik met de fiets ben. Mama waarom sta je zo ver geparkeerd. Mama waarom sta je zo dichtbij geparkeerd. En dan herinner ik me dat ik echt geen plat kind wou. Dat zou te raar aanvoelen bij een karakterke als ik ;)
ik wou dat ook niet maar soms denk ik echt aaaarrrrrg haha
Zo herkenbaar ;-) de ergste keer hier was toen ze op 'schoolreisje' geweest was. Mama superblij om haar te gaan halen! Kom ik op school net voor ze binnengaat in de school en de juf gaf ze over aan mij kon ze eerder nr huis want allemaal supermoe, dat was buiten mijn madammeke gerekend man heel de weg moord en brand dat ze nog naar de klas moest (ziet ge het voor u eeen schoppende schreeuwende ondertussen al rood aangelopen 2,8 jarige: neeeeeeen ik wil naar de klaaaas!)
En thuis nog, we hebben ze uiteindelijk gewoon buiten gezet op het gras en laten uitrazen…
Hoe ouder ze wordt hoe beter gewoon omdat ze kan verwoorden dat ze moe is want dat is het 9 van de 10 moe, en ze hebben de hele dag flink hun best moeten doen en ze zijn blij dat ze zichzelf mogen zijn. En mama die leert dat ze niet te veel moet vragen mr gewoon moet wachten tot meid het zelf vertelt, Oeioei dat zalwa geven in de puberteit ;-)
wel ja, de puberteit, daar houd ik mijn hart al voor vast ;-)
Hihi zeer herkenbaar :-) Hier zit er ook veel vuur in. De eerste weken dat ze naar school ging was het net zo. Hysterische huilbuien om niets. Die kindjes moeten zoveel indrukken verwerken dat ze even niet meer weten waar ze het hebben, denk ik dan. Dat is intussen veel verbeterd hoor, sinds ze vrede heeft met naar school gaan en daar haar draai vindt. En inderdaad, hoe vermoeiend het soms ook is, ik zou dat vuurwerk voor geen geld ter wereld willen ruilen met een "plat kind" ;-)
Is het jullie al opgevallen? Moeders hebben het allemaal over hun temperamentvolle dochters. Zonen zijn makkelijker, echt. Ik heb van elk een exemplaar en ook hier vuur en vlam in de dochter en voortdurend botsing met de mama en met de zoon loopt alles vlotter……hij tast ook de grenzen af maar is veel meer voor rede vatbaar en draait sneller bij, de dochter daarentegen…..
Helemaal mee eens!
ja, ik hoor dat echt vaak zeggen… ik kan dus alleen maar hopen dat het bij Baptiste makkelijker zal zijn ;-)
Het hangt ook van dochter tot dochter af, hoor … Hier drie verschillende dochters, de ene al wat meer temperament dan de andere en blijkbaar heeft Onzen Lieven Here 'the best for last' gereserveerd :-D Oh, ja, het betert, op hun 10 vinden ze het 'not done' om al rollend over de grond van de supermarkt gezien te worden … Nu nog eventjes wachten tot ze met deuren beginnen te slaan :-D
Ai ai! Ik kan u vertellen dat deze peuterkids ook in de mannelijke vorm bestaan… Er wekte mij vanmorgen vroeg mij eentje van 2jaar en 8maandjes. Pittig ding! Maar (toch stiekem ook) hulde aan deze soms tiraantjes, ze komen er wel…
(En tsjah, als kopie van zijn mama… Is het ook een beetje mijn eigen schuld he ;) hihi)
Liefs noez
Zo herkenbaar… Ze maakt me compleet gek, en leerde me dit weekend een boze kant van mezelf kennen waar ik zelf een beetje van schrok… Maar dan kruipt ze dicht bij me en zegt ze "jij bent mijn lieve vriendin" en smelt ik helemaal… Het komt wel goed met die dochters van ons… Ik hoop alleen dat ik ze nog niet verkocht heb tegen dan ;-)
Ik hoop het met je mee ;-)
Laten uitrazen is in elk geval een goede methode (naar mijn gevoel toch). Wat is een betere manier om de frustratie er uit te krijgen? Hoewel ik ze bij mij toch in een hoe zet om uit te razen. Zodat er toch ergens de reflex is (hopelijk) bij hun dat het niet de correcte manier is om uiting te geven aan hun frustratie/moeheid/ slechte dag of …
Het betert, echt waar. Er zijn nu al dagen dat ik denk: waar is die vervaarlijke flonkering in mijn spicy girl haar ogen naartoe? Nu ze 9 is, heeft ze grip op haar wereld gekregen en dus ook meer begrip. Ik hield destijds ook mijn hart vast voor de puberteit, we hebben meermaals tegen elkaar gezegd: "die gaat ons nog doen bleiten als ze puber is". Maar intussen apprecieer ik haar pit en karakter, dat wordt tenminste geen flauwe seut. Had ik dat maar beter beseft tijdens die moeilijke peuterjaren… Blij te lezen dat jij je dochter aanvaardt zoals ze is.
Dat aanvaarden is zeker niet altijd makkelijk maar tja wat kan je anders doen? :-)
Heel herkenbaar.. Die buien, of dat lastige gedrag. Soms word ik er echt gek van!! Het confronteert me met mijn eigen lelijkste kantjes, als ik weer eens keikwaad word en le daar keischuldig over voel. En soms word ik er wanhopig van. Soms kan ik het laten gebeuren, en soms lukt het me om er gewoon eens echt goed mee om te gaan zodat het stopt. Het blijft een hele oefening, maar tegelijk is het zoals je zegt: je zou ze echt nooit oftewel nooit willen missen, of zelfs maar anders willen…
wat mooi geschreven! t raakte me, wat n herkenning