Vijf jaar geleden krijgen we de eerste opmerkingen. Het jaar dat we met onze 1-jarige dochter richting Thailand trekken. “Wat ga je daar doen?!? Dat is toch geldverspilling? Ze gaat daar later niks meer van weten?” Dergelijke opmerkingen namen in de afgelopen jaren alleen maar toe. Zeker toen we besloten een reis naar Australië te maken met onze drie kinderen (en eentje in de buik) van 4 jaar, bijna 3 jaar en 1 jaar. Zo een reizen hoor je niet te maken met kleine kinderen. De meest gehoorde reden is altijd dat jonge kinderen zich later niet zullen herinneren in welke fantastische landen ze reeds geweest zijn en de investering dan toch niet rendeert.
Of is het eerder zo dat we ons vaak verschuilen achter allerhande voorwaarden om toch niet te moeten leven?
In mijn boek geef ik tientallen redenen waarom je toch met kleine kinderen moet reizen. Ook hier vertelde ik er al vaak over. Dit wordt dan ook geen blogbericht om te promoten dat je mijn boek moet kopen, (dat heb je uiteraard al en anders is het dus wel nog steeds te koop en een mega aanrader he, haha)! Het gaat erover het absurde idee te doorprikken dat je moet wachten totdat…
- ze oud genoeg zijn om het zich te kunnen herinneren;
- het pas interessant voor hen is wanneer ze er echt bewust iets van leren;
- de investing in de reis de moeite loont voor je kinderen;
- iedereen oud genoeg is om….
Het klopt helemaal dat jonge kinderen niet altijd kunnen en/of zullen onthouden waar ze in de wereld geweest zijn. De enige vraag die echter bij mij op popt, is dan: “Is dit nodig?!?” Maakt het uit dat een kind bewust weet dat het al in Australië is geweest, Zuid-Afrika, Duitsland, …? Of is het eerder zo dat we ons vaak verschuilen achter allerhande voorwaarden om toch niet te moeten leven?
Is er een perfecte leeftijd om dromen waar te maken? Betekent reizen met kleine kinderen persé dat je niks meepikt van een land? Is het überhaupt belangrijk hoe oud kinderen zijn om samen dingen te doen? Waarom is een reis dichtbij minderwaardig aan een verre reis? Omdat je die dan zogezegd sneller kan herdoen?
Ik ben nooit tevreden geweest met enkel maar dat ene deeltje.
Ik heb altijd volop gekozen voor het leven. Voor het leven van mijn kinderen, van ons gezin maar ook voor dat van mezelf. Ik ben nooit tevreden geweest met enkel maar dat ene deeltje. In mijn geval is reizen belangrijk. Dat maakt dat ik leef. Voor mij was het altijd al duidelijk dat ik dat nooit zou opgeven en dat dat helemaal geen egoïstische keuze is. Alleen reizen, dat zal ik niet zo snel doen. Oké, korte uitstapjes, maar langdurige verre reizen zonder mijn kinderen, dat zie ik niet zitten. (Het is trouwens helemaal oké als je dat wel doet hé!)
Ik zie het als meerwaarde en soms is het echt puffen maar eerlijk waar de reizen die we met onze kindjes doen zijn zo mooi. Net doordat zij erbij zijn en dat we door hun bril leren kijken.
Herinneringen die als schatkisten in onze harten zitten.
Ondertussen zit ik een andere situatie waarin leven plots minder vanzelfsprekend is en tegelijkertijd nog nooit zo vanzelfsprekend was. De opluchting die ik voelde toen ik nadacht over de afgelopen jaren was de afgelopen dagen groot. Oke, vaak ook pijnlijk, maar ik ben gigantisch dankbaar dat ik nooit naar alle opmerkingen geluisterd heb. Ik koos er samen met Stefaan voor om te gaan voor het leven. Om samen dingen te doen die ons gelukkig maken en verbinden. Niet alleen onszelf maar ons volledige gezin.
De herinneringen aan onze mooie reizen, neemt niemand ons nog af. We vertellen vaak nog over alle gebeurtenissen die we al samen hebben meegemaakt. Zo zullen ze sowieso op een dag wel onthouden dat ze al best veel gezien hebben. Misschien niet in beelden in hun hoofd. Maar door foto’s en warme verhalen. Herinneringen die als schatkisten in onze harten zitten.
Dat betekent niet dat je persé als een gek moet gaan reizen.
We kozen voor het leven, altijd al. Het uit de weg gaan met excuses heb ik nooit gedaan. Het was niet altijd makkelijk en wat het leven me nu brengt, maakt het moeilijker dan ooit. Maar het toont me ook dat het de enige weg is die je kan begaan wil je later geen spijt hebben. Wacht dus niet tot morgen met leven. Dat betekent niet dat je persé als een gek moet gaan reizen. Voor ons is reizen leven maar misschien is het voor jou iets heel anders. Maar zoek het en stel het niet uit. Leef nu, geniet van elke dag en ga ook niet de moeilijke keuzes uit de weg.
Ik weet het, het is gemakkelijker gezegd dan gedaan. En misschien is het moeilijk te begrijpen want ook al koos ik vrij bewust voor een aantal andere zaken in ons leven. Pas nu, door gevangen te zitten in de kooi van leukemie, kan ik alle bezorgdheden omtrent mijn levenskeuzes van me afgooien. Het is iets dat ik wel vaker hoor. Er is in mijn geval een leven voor en na. En misschien kan je het enkel kennen door een na te moeten meemaken. Maar zorg dat je nooit spijt hebt dat je niet geleefd hebt!
Helemaal waar! Zelf heb ik ook altijd al ten volle geleefd en mijn dromen nagejaagd van zodra het kon, zonder ze uit te stellen want ook ik ben helaas al een aantal keer in contact gekomen met het feit dat we er niet zomaar van mogen uitgaan dat we allemaal gezond en wel 90 jaar gaan worden.
Ik kan ook niet genoeg benadrukken aan mensen rond mij om zaken die ze echt graag willen niet uit te stellen (kinderen krijgen, de wereld ontdekken, meer thuis zijn voor de kinderen ….). Je zal er nooit maar echt nooit spijt van hebben wanneer je je hart volgt …. Integendeel!
Oh Lies…eindeloos veel bewondering voor het durven gaan van jouw pad! Ik heb er veel van te leren!
O zo waar… wij lieten vorig jaar ons leven hier een jaartje achter om met twee kleuters door Zuid- en Midden-Amerika te trekken. En al weet de 4-karige nu al de helft niet meer van wat we exact meemaakten, bij mijn man en mij is het in ons hart gegrift voor de rest van ons leven. Bovendien hadden we een jaar lang de tijd voor elkaar, konden we het gezichtsveld van onze kinderen verbreden, en heeft het hen kei-hard mee gevormd tot de persoontjes die ze nu zijn. En wat er ook nog op ons pad komt, deze ervaring neemt niemand ons nog af <3
🐞
Ik had deze discussie onlangs met een collega. Waarom zou je zoveel zaken al met de kinderen doen als ze zich er niks van herinneren.
Omdat ik het me ga herinneren. Omdat ik ga weten hoe die dagen vol geluk waren. Het maakt niet uit of zij het weten, ik weet het nog. Mijn man weet het nog. En met al die reizen en activiteiten vormen we een band en die dragen ze wel mee.
Dus ik zit met jou op een lijn. Je hebt het prachtig verwoord.
inderdaad wat je zegt… wij weten het nog en de band die je vormt… en dat geef je allemaal door aan hen!
Je reist toch niet enkel voor de herinneringen later, maar ook voor het moment nu? Ik vind de aanwezigheid van mijn kinderen, het samenzijn op reis ook een meerwaarde, op verre of korte reizen. Het is pure quality time samen. Je versterkt je band op die momenten.
Dat je kinderen zich niets herinneren is toch geen argument? Ga je dan ook niet naar de speeltuin met een peutertje? Of naar het strand met een 1-jarige? Bezoek je de familie dan pas als ze 4 jaar zijn? Je doet gewoon dingen samen gewoon omdat je ze samen wil doen en omdat je op het moment zelf ervan geniet.
Bij financiële moeilijkheden kan ik echter wel begrijpen dat je bepaalde keuzes maakt en dat je dan misschien wel rekening houdt dat een dure verre reis enkel gemaakt wordt als kinderen het wat bewuster meemaken.