Wanneer het op is? Moet je dan nog verder gaan? Is het dan nodig om je in 1000 bochten te wringen om toch maar te voldoen aan? Voldoen aan een ongeschreven regel dat je gewoon verder doet met wat je bezig bent, zonder vragen te stellen. Gewoon doorgaan. Omdat je kop in het zand steken de beste manier is en gewoon doorgaan voor het minst problemen zorgt.
Maar wat als het op is? Het echt op is? En je vecht tegen iets waarvan je niet durft uit te spreken wat het is? Is dat dan een gevecht dat je kan winnen, wanneer het op is? Wanneer de wereld doordraait en jij je plaats erin zoekt maar de weg moeilijk is. Wat doe je dan? Doorgaan? De last dragen? Doen wat van je verwacht wordt?
Wanneer je hart zich met vragen vult en je moet huilen omdat die vragen in je opkomen? Je ze niet durft uit te spreken want wat zal iedereen wel niet denken. Wanneer je niet zo sterk bent als iedereen zegt. Misschien zelfs zoals je het zelf laat uitschijnen. Maar wat als het schijn is? Wanneer het water aan je lippen staat en je probeert door te gaan maar je grote klutsen water binnen krijgt. Verslik jij je dan en ga je gewoon door?
Ik verslik me, ga door, val, sta op, vecht en ga weer door. Maar die veerkracht blijkt niet eindeloos te zijn. Achter de schermen kan ik mezelf niet meer wijsmaken dat het zo wel goed zal uitdraaien. Is het ene postje in evenwicht, dan staat het andere op ontploffen. En zo ontploft mijn hoofd al maanden aan één stuk. Waardoor ik soms niet meer weet waarmee ik bezig ben… Is dit dan het leven? Ons leven?
Eentje van mee doen met den hoop ook al zeg je dat je met die hoop niet wil meedoen. Voldoen aan wat verwacht wordt ook al schreeuwt elke vezel in je lijf dat dat bullshit is. Streven naar bevestiging in een leven dat nooit genoeg bevestigd kan worden? In alles zo de essentie zien, zo extreem dat je hart er pijn van doet. Omdat je tegelijkertijd het maar niet kan grijpen en steeds opnieuw meegezogen wordt in een wereld waarin je niet lijkt thuis te horen.
Wat doe je als het op is?
Wat doe je als je hart je vertelt dat alles wat je opgebouwd hebt klaar is om over boord gegooid te worden?
Wat doe jij als je leven zo hard op zijn kop werd gezet, op een manier die je vooraf niet had kunnen voorzien? Dat je pijn en angst nog nooit zoveel gevoeld hebt en tegelijkertijd verrijkt bent? Wanneer alle puzzelstukken samenvallen maar je dan toch keuzes maakt die niet meer lijken te passen.
Wat doe jij? Geef je het op? Of ga je door?
** Deze blogpost kadert in gedachten en gevoelens omtrent het al dan niet verder zetten van mijn persoonlijke online projecten.
Ik denk dat niemand daar een juist antwoord op kan geven Liesel buiten jij zelf. Welke voldoening geven die projecten je en welke dingen moet je ervoor “laten” op terug op adem te kunne komen. Is het erg als je ze even op hold zet? Kan je ze blijven doen maar op een ander tempo? Welke zaken zouden er in de plaats kunnen komen als je deze loslaat? Zijn er andere zaken die je kan laten waardoor je meer energie hebt om die projecten toch verder te zetten? Kan je meer hulp inschakelen? Een partner onder de arm nemen? Niet makkelijk… maar wel heel waardevol dat je jezelf de vraag als stelt!
Het gaat hem niet over opgeven, Lies. De vraag is eerder: ga je door, of doorleef je het? En uiteindelijk zal blijken, dat als je niet de keuze voor je hart maakt, die keuze voor jou gemaakt wordt.
Het is niet zwak om zelf te kiezen, het is zowat het moedigste en mooiste wat je kunt doen.
Als je er klaar voor bent. En anders, wanneer je lijf besluit dat het er klaar mee is.
Ben er stil van …
Volg je hart … wat je ook doet of juist niet doet … jij en je naasten zijn het belangrijkste!
Een dikke (virtuele) knuffel van mij.
Ik vind het moeilijk de juiste woorden te vinden , maar telkens als ik je blog lees lees ik een stukje van mezelf ik vind het dapper dat je erover schrijft hoe moeilijk het ook is je zit er boenk op . Ik voel met je mee maar ik voel me ook een beetje gesteund omdat jij beaamd dat ik niet de enige ben met zo’n strijd 🍀
Amai heftig om te lezen. Mss wel omdat ik mezelf er zo in herken. Ik heb geenernstige ziekte of zo maar wel al jaren astma en allergie en me nooit in deze wereld thuis gevoeld. Chapeau dat je het op papier zet. En inderdaad je valt, staat op en gaat weer door want in deze wereld heb je niet veel keus.
Dikke knuffel
Nele
Oh Lies, ik kan de twijfel en onzekerheid die je hier neerpent bijna voelen.
Wij namen de afgelopen jaren ook heel wat zotte keuzes en soms bekruipt me diezelfde angst. Hadden we niet beter … Maar ik heb ook al veel geleerd en veel nieuwe mensen leren kennen en dus denk ik , jawel we doen dat goed …
Ik hoop dat je een goed klankbord vindt/hebt waar je met deze twijfel terecht kan.
En vooral doen waar jij je goed bij voelt.
Geniet nog van New York!
X
Katleen (Bar Bobine)
Als het tijd is om knopen door te hakken, dan is het tijd om knopen door te hakken… er is namelijk altijd een keuze… niet dat die in één tel wordt genomen, daar ben ik nogal een zorgvuldig afwegend type voor, maar het moet wel ergens naar leiden… Een lijstje met voors- en tegens heb ik geregeld toegepast als ik maar bleef ronddraaien… Uiteindelijk is het doel dat je je goed voelt bij wat je doet, of juist niet doet…
Succes met al je gedachten en gevoelens omtrent het al dan niet verder zetten van je persoonlijke online projecten.
Groetjes, Nicole :-)
Soms is het gewoon tijd voor iets anders.
Ik ben bepaalde online projecten van jaren opbouw ook aant loslaten. Traag, en ik voel dat het eigenlijk vlugger kan of zo maar traag is ook loslaten en het komt los.