2013
Het jaar dat ik mama werd.
Het jaar dat mij veranderde. 
Het is bijna voorbij, dat jaar. Met spijt in het hart. Tijd gaat snel. Ik kan niet geloven dat de eerste zes maanden van Axelle haar leven al voorbij zijn. 
Het moederschap bracht mij rust en tegelijkertijd… onrust. Onrust omdat de woekeringen in mijn hoofd, die er altijd al zaten, nu nog meer onderstreept worden. Woekeringen waar ik zelf soms gek van word. Woekeringen die mij onzeker maken en me soms lelijk laten uithalen naar anderen. Meestal naar hen die ik het liefste zie… 
De laatste maanden heb ik een intens geluk ervaren. Het ging zo diep dat het bijzonder moeilijk wordt om terug in de “normale” maatschappij te stappen. 
Maar… wat is normaal? Is de malle molen waarin wij meedraaien normaal? Is hetgeen waar we naar streven normaal? En dat streven naar… Wat is dat dan eigenlijk? Waarom zorgt dat streven naar, voor vreemde kronkelingen in mijn hoofd? Woekeringen die mij het leven echt zuur kunnen maken. Woekeringen die het genieten van, soms in de weg staan. 
En nu ik dit schrijf, met tranen in de ogen, kan ik alleen maar zien dat de contradictie nog nooit zo groot was. Zo intens gelukkig zijn en tegelijkertijd alleen maar onrust

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

12 reacties

  1. Hé, meid, al die muizenissen in je hoofd … heel normaal. Maar geloof me, op de één of andere manier valt alles wel in de plooi. Been there, done that. Af en toe foert zeggen, zal niemand je kwalijk nemen. Jij moet je in de eerste plaats goed voelen. En knuffel dat klein (groot) geluk van je maar eens extra vanavond.

  2. mijn oudste dochter is ondertss al 8,5j. ze vervulde mijn hart met liefde en geluk, drie jaar later volgde haar zusje; één brok energie en enthousiasme en nog eens drie jaar later volgde ons kleinste ukje die binnenkort al weer naar school mag.
    Elk verschillend vullen ze mijn dagen met hun verhalen… ik zou ze voor geen geld kunnen missen.
    geniet van je kleintje!!

    http://mumendemiekes.blogspot.be/

  3. Mijn man en ik hebben de laatste twee jaar nog nooit zoveel gepraat over 'de tijd' zoals nu. Elk moment wil je koesteren en vasthouden maar voor je het weet is er weer een fase voorbij. Tranen met tuiten heb ik gehuild toen ik Stan voor het eerst op school afzette. Die onvoorwaardelijke liefde voor je kinderen maakt je heel sterk maar ook heel broos en bezorgd.

  4. Mijn mama zegt me vaak : geniet van je zwangerschap! Je zal je buikje nog missen! Ik verlang stiekem al naar april, maar langs de andere kant geniet ik met volle teugen van alle vrije tijd! Het schrikt mij een beetje af als ik denk aan de tijd dat ik zal bevallen en we dan voor altijd, nooit meer aan ons tweetjes moeten denken!

  5. onrust die ik goed ken…onrust in je hoofd, in je hart…onrust die bij mij na 8,5 jaar mama zijn nog steeds aanwezig is, maar wel een plaats heeft gekregen…
    Het is de intense liefde die je doet beseffen dat élk moment zo kwetsbaar is, dat wat je met die kleine hummeltjes in je leven het ultieme geluk kan beleven, maar het evengoed zo kwetsbaar is.

    Ook al is het niet altijd rozengeur en maneschijn en soms is het idd echt zoeken naar de juiste weg, uiteindelijk zal je je weg in de maatschappij (het "normale" leven), stap voor stap (en soms een stap achteruit) wel weer terug vinden!