Wat is dat toch met de mensheid?
Of moet ik zeggen: wat is dat toch met mij?
Gisteren kon u lezen over mijn blogdip. Ik besefte dat ik te veel bezig was met moeten, te weinig met wat ik leuk vind aan de blog. Toch moet een ander er mij op wijzen dat als ik ‘vrij’ wil zijn in mijn blog en vooral in mijn gevoel errond ik dus ook niet moet vragen wat jullie graag lezen…
De opmerking van Barbara vond ik daarin bijzonder verrijkend. “Blijf maar gewoon jezelf.” 
Gecharmeerd bij het lezen, maar anderzijds….
Het eeuwige monster in mijn hoofd die opduikt en zegt: “Is jezelf zijn wel goed genoeg?” Misschien kan ik het nog extremer stellen: “Jezelf zijn, dat zal zeker niet goed zijn!!!”
Al zijn er ondertussen meer dan 1000 lezers, wordt er vaak gretig gereageerd en bracht blogland mij een hoop nieuwe contacten en vriendinnen op… toch is er dat ene moment dat ik het denk. “Nope, ik ben niet goed genoeg.”
“Blijf maar gewoon jezelf.”
Het is een eenvoudig zinnetje, een minder eenvoudige opdracht.
Een opdracht waar ik lang mee worstel…
Als ik mijn ogen sluit voel ik zo de ellende en het verdriet terug, die ik op school soms kende. In het lager onderwijs werd een leerstoornis vastgesteld. Dat gebeurde pas nadat ik al 100 keer was uitgelachen met mijn spellingsfouten en de juf na een dictee Nederlands voor de hele klas zei: “0,5/10 Lieselot, dat kan toch niet. Ben jij doof ofzo?” Ook al zorgde dat laatste voor allerlei onderzoeken en uiteindelijk voor therapie, het is een pijnlijk moment dat ik me tot op de dag van vandaag nog steeds levendig kan voorstellen.
Het middelbaar werd niet beter. Zoals wel meer pubers rebelleerde ik hard. Toen er daarna meer rust in mijn hoofd kwam en gemotiveerd was om aan mijn droomcarrière te werken, besloot een pestkop in het laatste jaar mij als ‘slachtoffer’ uit te kiezen. Slachtoffer is relatief: ik was het enige meisje in de klas… erg zoeken moest hij dus niet doen.
Uiteindelijk was ik zelf sterk genoeg om het aan te kaarten op school. De vele vernederingen bespaar ik u.  Mijnheer de pestkop werd geschorst maar daarmee verdween ook de communicatie in mijn klas. Ik was “not done”, “een klikker” en kon dus maar beter genegeerd worden… Jaren later hoorde ik van die negeerders dat het uit angst was en ik eigenlijk gelijk had.
Maar in die periode ging mijn zelfvertrouwen compleet aan diggelen. Ik weet niet wat het ergste was: het maandenlang pesten of het voor dood genegeerd worden…
Het antwoord weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet.
Wel kan ik u vertellen dat erna mijn zelfvertrouwen nul komma nul was en de paranoia en het wantrouwen naar de ander groot was. Dat gevoel is langzaam gesleten naarmate ik verder studeerde. Maar pas toen ik tijdens mijn beginnende werkcarrière ging spreken bij een psycholoog, kon ik dat wantrouwend gevoel helemaal achter mij laten.
Horen dat je jezelf mag zijn is dus fijn en onderdrukt het monster dat hier soms opduikt uiteindelijk. Het zo letterlijk horen doet deugd. Het laat toe te schrijven over een broze kant van mijn leven waar ik uiteindelijk niet zo graag aan terug denk. En het is hartverwarmend om te merken dat mijn eerlijke kijk geapprecieerd wordt.
Jezelf zijn…
 
Bedankt om me erop te wijzen gewoon maar mezelf te zijn!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

21 reacties

  1. Een dikke duim omhoog, Lies ! Je bent goed bezig ! Mijn lijfspreuken zijn : "Je moet geen slaaf zijn van jezelf." (leg de druk op jezelf toch niet te hoog want dat wreekt zich vroeg of laat) en "Het leven moet niet vliegen maar fladderen" (door te fladderen kan je meer genieten van alles, een beetje gas terugnemen moet kunnen) Meer woorden moeten dat niet zijn. :-)

  2. Ik vind het heel moedig dat je daar zo openlijk voor uitkomt. Vaak willen mensen het verstoppen en een perfect beeld ophangen. Ikzelf ben ook gepest geweest. Inclusief kauwgom in mijn haar, spugen op mijn huiswerk, fietsbanden stelen… Gelukkig heeft mijn school juist gereageerd, redelijk snel werd ik in een andere klas gezet. Een plaats waar ik me wel thuis voelde. Dat dat bij jouw niet gebeurd is is bijzonder jammer. Maar nu sta je er toch maar, met je eigen carriere en prachtige baby. Al die volgers op je blog, die vinden dat je zeker de moeite bent! Ikzelf kijk ook vol bewondering naar wat je allemaal bereikt/maakt/doet/… :)
    Goed bezig zou ik zeggen! Da noem ik nu is een dikke middelvinger naar al die pestkoppen!

    1. Het is iets wat ik al lang doe. Ik loop er niet mee te koop maar kan daar makkelijk eerlijk over spreken zolang het niet over details moet gaan. Maar het heeft gemaakt dat wantrouwen soms te groot werd en het zelfvertrouwen vaak te klein… Ondertussen een gezond evenwicht gevonden maar het blijft een uitdaging!

  3. Wees jezelf, een origineel is altijd véél meer waard dan een kopie!! Geniet van het bloggen en voel geen druk, als je op je blog iets (wat dan ook) kwijt wil dan blog je dat en als je even niet zo'n zin hebt dan doe je het gewoon niet! Ik vind het leuk om je blog te lezen maar, zoals je zelf zegt, het moet wel een hobby blijven ;-)

  4. Ook al ken ik je niet persoonlijk… Voor mij ben je iemand die al best wat bereikt heeft. Je blog leest vlot en aangenaam, je startte je eigen zaak, je maakt erg mooie spullen. En ongetwijfeld is er nog veel meer positiefs en benijdenswaardig aan jou. Geen reden tot tekort aan zelfvertrouwen! ( zegt iemand die er zelf een schromelijk tekort aan heeft :-) )

    1. dat tekort aan zelfvertrouwen zouden we moeten gaan negeren hé want vaak is het helemaal niet nodig… anderzijds denk ik soms wel dat het me ook ver heeft gebracht want het heeft me wel aangezet tot hard werken ;-) en bedankt voor de lieve woorden :-)

    2. Negeren, that's the spirit! En positief denken! En blij zijn met wat wél is! Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Ik heb alvast bewondering voor je.
      Ook deze vind ik wijs: there is always a bigger fish!

  5. Dit is echt heel lief en hartverwarmend om lezen… En ook zo mooi en puur en eerlijk! Ik herken mezelf trouwens ook in je verhaal, ben ook in het middelbaar flink gepest gedurende een jaar, eerst echt gemeen en daarna gewoon genegeerd, heel pijnlijk. Dat, tezamen met sommige andere dingen, zoals ook bij jou (jeetje, ik kan me trouwens voorstellen dat een juf die zoiets zegt er echt wel inhakt!), maken dat het hier ook vaak een oefening is om genoeg zelfvertrouwen te hebben, om niet te denken dat mijn vriendinnen me niet interessant of leuk vinden of dat mijn lief wel een beetje vrouw zal vinden ooit, enz… Maar ik probeer ook zo vaak mogelijk dan toch die dingen te counteren door te denken wat ik ook tegen jou zei: blijf jezelf, je bent echt wel goed zoals je bent… Niet altijd makkelijk, maar echt wel waar. En dit stukje dat je schrijft, de kwetsbaarheid die je hierin durft meegeven, dat is echt zo mooi… Je bent echt een prachtmens! Ik hoop nog lang en veel van je schrijfsels te kunnen genieten :-)

  6. Ik herken de monsters die ons voor de gek houden heel erg! Best lastig die uit te zetten. Maar met een goed netwerk zijn er altijd wel mensen die dat voor je zullen bevestigen.
    Je bent een mooi en warm persoon, ga daar niet aan twijfelen en doe datgene wat je eigenst ik je ingeeft!

  7. je bent keitof!!
    neem het van mij aan …. pubers kunnen gemeen zijn….zie het dagelijks.
    maar ik denk dan we ons vormen met de jaren door tegenslag en oppeppers…
    Je bent goed zoals je bent … :-))

    1. dat over dat vormen is waar :) ook al had ik me wel liever gevormd zonder dat pesten want dat laat toch een diepe indruk na… anderzijds was ik mss dan niet geworden wie ik nu ben dus ja aan alles zal ook wel een voordeel zitten zeker ;-)

    2. ik ben in het middelbaar ook gedumpt door mijn beste vriendinnen alsof de jaren ervoor niets waren…. tranen & verdriet had ik toen … maar het leverde ruimte voor nieuwe vrienden, zelfreflectie en een betere ik!
      Weet je ik denk dat iedereen moeilijke tijden heeft meegemaakt maar in het verleden te diep graven doet soms te veel pijn.

    3. yip, dat is waar.
      niet iedereen hoeft het ook te doen maar in mijn geval is het nodig geweest er naar terug te duiken… ondertussen kan ik erover spreken zonder tranen in mijn ogen te krijgen en zie ik het spreken ook eerder als aantonen dat we elkaar echt beter liefhebben dan elkaar af te breken :-)

  8. Ook al ken ik je niet persoonlijk, je bent een prachtige madam! Ik vind het bewonderenswaardig wat je allemaal doet en kan. Ik vind het fantastisch dat je tegelijk open, eerlijk en rechtuit bent. Je legt telkens je hart in je posts en laat me ook nadenken over de dingen.