Aan het einde van de lessenreeks ‘Womenpreneur’ bij Google werd ik uitgebreid bedankt. ‘Je was een enorm fijne trainer en we keken er altijd naar uit als we met jou les hadden.’ Ik voelde me warm worden vanbinnen. Dankbaarheid is een schoon iets en het werkt in twee richtingen. Met een trots gevoel ging ik naar beneden en pas daar en dan besefte ik, dat er misschien wel een wonder was gebeurd. Want voor het eerst in 20 jaar (ofzo) aanvaardde ik een compliment. Ik voelde het echt en niks in mij wou het minimaliseren of weerleggen.

Overreden door 10 bulldozers

Die kleine ervaring in december 2021 getuigt echter van een grootste verandering in mezelf. Eerder schreef ik al over de crash die ik maakte. Het was het startschot van een heftige periode, die nog niet helemaal voorbij is. Een periode waarin ik diep in mezelf dook en botste op alle kantjes van mezelf. Ik heb ontzettend veel gehuild, soms nog. De confrontatie met de realiteit van de afgelopen 20 jaar was kei hard. In the end leek ik maar voor één iets te leven: een persoon worden die door iedereen tof werd gevonden en op een gegeven moment leek mij dat ook te lukken.

Als ik terugdenk aan die tijd, dan dacht ik echt dat ik de klus geklaard had. Trauma’s achtergelaten, klaar voor het grote geluk. Dat bleek echter van korte duur te zijn. Want als veel mensen je (zogezegd) tof vinden, bestaat er toch een kans dat er één iemand is die je echt niet tof vindt. Ikzelf vond mijn nieuwe versie echt niks. In de afgelopen jaren werkte ik daar wel aan. Maar ik kon de angst om verlaten te worden, nooit helemaal naast mij neerleggen. En van zodra de echte Lies een beetje kwam piepen, verloor ik mensen. Dus ik werd een kameleon en wie wordt daar nu gelukkig van?

Het kameleon-patroon werd moeilijk tot niet door breekbaar, al werd het flink door elkaar geschut toen ik in 2019 ziek werd. In de eerste weken na de diagnose, kon ik dat héél even wel. De wereld vergeten en focussen op de kern. Maar al snel kwamen angstgevoelens terug boven. Het enige wat me toen nog restte te doen, was rennen. Als ik gek ben ik in het leven gevlogen. 6 weken na mijn diagnose werd ik volledig zelfstandig en ik kwam niet meer tot stilstand. Tot vorig jaar in september paniek mij overviel.

Ik verzoop letterlijk onder het vele werk dat ik verrichtte en onder de zware verwachtingen van mezelf. Ik was bikkelhard voor mezelf en kon geen twee woorden goed zeggen. ‘t Was gewoon nooit goed genoeg, altijd mijn eigen schuld en grenzen stellen kon ik niet. Een kat voor de vogel, klaar om door een bulldozer plat gewalst te worden. In mijn beleving werden het er een stuk of 10. Over and out. Op, helemaal op.

Zelfliefde vs de mantel van angst & schaamte

Ik moest echter tot dat punt komen, om echt aan mezelf te kunnen werken en de mantel van angst en schaamte te kunnen afwerpen. Tranen, nog meer tranen en veel slapeloze nachten verder, kwam er eindelijk wat meer zuurstof. Dat kon trouwens alleen doordat ik hulp zocht en vond. Vanaf dat punt wist ik het wel: er moeten zware knopen doorgehakt worden en mijn leven moet drastisch veranderen.

Vrij snel besloot ik mijn eigen zaak ‘A Digital Story’ stop te zetten. Ik communiceerde er echter nog maar pas over. Dingen afsluiten is nu éénmaal moeilijk. Maar het betekende vooral ook, dat ik dan eindelijk mijn ware ik moet laten zien. En wanneer je meer dan 20 jaar jezelf aanpast aan de verwachtingen en noden van de ander, is dat doodeng.

Want, daar gaat dit alles over. Het zijn niet de trauma’s of de ziekte die maken dat ik crashte. Het is mijn opstelling in het leven waardoor ik het mezelf onmogelijk maakte. Begrijp me niet verkeerd: het is een puur overlevingsmechanisme dat vaak ontstaat uit trauma’s en het is alles behalve evident om dat mechanisme te doorbreken. Trauma’s moeten vaak aangepakt** worden maar zelf als die dan minder pijnlijk worden, zijn die mechanismen niet altijd weg. We hebben trouwens allemaal van die mechanismen om te blijven doorgaan. Niemand is zonder trauma. Maar soms nemen ze de overhand en zorgt het voor disfunctioneren. Oordeel willen vermijden om niet buiten de groep te vallen, werd bij mij mezelf verwerpen. Weg balans, weg evenwicht, weg zelfliefde.

Oerreflex

Er graag willen bijhoren is trouwens een natuurlijke reflex. Als oermens kon je het jezelf niet permitteren buiten de groep te vallen en onze hersenen zijn nog altijd deels zo geprogrammeerd. Het gaat er bijgevolg niet om dat je geen rekening meer mag/moet houden met de ander of geen waarde meer mag hechten aan de mening van de ander. Maar wanneer het de overhand neemt en je nooit meer trouw kan blijven aan jezelf, dan is er een probleem. Het is een soort van disconnectie met jezelf waardoor je niet meer weet wie je bent. En het zorgt er bovenal voor dat je jezelf kei hard aanpakt en je nooit echt tevreden of blij kan zijn met datgene wat je doet.

Jezelf graag leren zien is hierin de sleutel. Die slechte gewoontes en patronen kan je alleen doorbreken als er voldoende zelfliefde is. Makkelijk is dit niet. Maar wanneer je het vindt, zet het direct andere dingen in vlam.

Ergens in december voelde ik het plots en zorgde het voor een soort van domino-effect. Ik durfde meer grenzen stellen, kon moeilijke knopen doorhakken en ook mijn zelfvertrouwen kreeg een boost. Niet dat nu alles perfect is en ik op een paar maanden tijd, mijn oude gedrag helemaal achter mij heb gelaten. Twijfel en angst zullen altijd bij het leven horen. Blèh-dagen ook. Maar zelfliefde is alles en ‘t komt helaas niet zomaar uit de lucht gevallen.


Werd jij door mijn verhaal op de één of andere manier getriggerd? Weet dan dat verandering altijd mogelijk is. En ook al lijkt het onmogelijk, kei moeilijk en is het doodeng: springen is altijd beter dan genoegen te nemen met een leven vol zelfhaat en onzekerheid over jezelf. Besef wel, je kan dit zelden alleen. Ik ben therapeut van opleiding maar therapeut van mezelf zijn, dat kan ik niet, dat kan niemand niet. Dit delen werkt helend voor mij en ik hoop dat jij er misschien iets aan hebt. Ik geloof namelijk dat een maatschappij waarin meer kwetsbaarheid getoond kan worden, er eentje is die beter werkt.

** Ik ging in het verleden al naar een therapeut en werkte daar hard aan mijn eigen trauma’s.
*** Ik schrijf dit bericht uit eigen ervaring maar dit is geen medisch advies. Duik niet zomaar je trauma’s in en zoek altijd een expert op als je in de knoop ligt met jezelf. Een huisarts kan hier in eerste instantie zeker mee helpen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.