Vorige donderdag kwam er een drie te staan in het aantal weken zwangerschap. Traditioneel een keerpunt in mijn zwangerschappen want vanaf dan word ik altijd een beetje extra zenuwachtig. Deze keer is niet anders. De grote to-do-lijst zal daar voor iets tussen zitten. Dat en de combinatie met de grote vakantie. Heel wat dingen zijn geen ramp als ze niet afgewerkt raken, dat weet ik ook wel. Dat kind wordt sowieso geboren… Maar voor de mentale rust van mijzelf en mijn omgeving is het dus wel beter dat er schot in de zaak komt.

Daarom startte ik eindelijk met het maken van het geboortekaartje. Na een halve dag werken was het ruwe ontwerp trouwens klaar. Nu is het nog een kwestie van bijwerken, proefdrukken en hopelijk blij zijn. Daarna is de doopsuiker aan de beurt. Ik besliste nu al dat ik zelf geen doopsuikerzakjes ga maken. De tijd dat ik kan naaien spendeer ik namelijk liever aan kleertjes voor de baby en de andere drie koters hier. Wat het dan wel wordt, dat moeten we nog even bekijken…

Die 30 weken zwanger is trouwens echt een psychologische grens. De laatste dagen heb ik last van insomnia. Ik word vroeg wakker en denk na. Niet alleen over wat ik nog allemaal wil doen maar over van alles en nog wat. Hoe ga ik dat doen, moeder van vier zijn? Kan ik dat wel? Die combinatie maken met alles wat ik wil doen, gaat dat wel lukken? Zal er überhaupt nog tijd over zijn om iets anders te doen dan de was en de plas?

En wat met die bevalling?

I know, ik kan dat. Ik deed dat al drie keer. Drie keer zonder verdoving, drie keer met glans doorstaan. Maar na de laatste keer was ik vooral blij dat ik dat nooit meer zou moeten meemaken. Mensen wensen je vaak een korte en snelle bevalling toe. Wel, ik kan u zeggen, te kort en te snel kan ook behoorlijk traumatisch zijn. Dus daar waar ik anders gewoon een beetje schrik had (ok, soms best veel), voel ik nu toch enigszins het angstzweet uitbreken als ik daar over nadenk.

Niet alleen voor de pijn, want ja, op een manier had ik bij die hele snelle bevalling het meeste pijn. Ook denk ik dezer dagen meer na bij wat er allemaal bij een bevalling kan fout lopen. Mag je niet doen. I know. Maar ja, toch denk je daar aan… En ook het hele concept op tijd raken in dat ziekenhuis zonder kinderen en met de papa. Klinkt gek misschien maar ik droomde al enkele keren dat dat hier begon zonder vader in de buurt. Dat er niks anders op zat dan een ambulance te bellen en mijn kinderen mee te slepen naar het verloskwartier.

In realiteit is de kans hopelijk klein dat ik op dergelijk moment niemand kan bereiken die de zorg voor de drie andere kinderen snel kan overnemen. Maar toch is het iets waar ik mee zit. De vorige keer was er uiteindelijk maar net genoeg tijd om de kinderen te laten ophalen door oma en op tijd in dat ziekenhuis te raken. Toen besefte ik dat niet, want ik dacht dat ik nog uren de tijd had. Maar ondertussen weet ik wel beter…

Ik besef trouwens goed dat niet elke bevalling hetzelfde is. Vergelijkingsmateriaal genoeg. Ik kreeg al allerlei verhalen rond mijn oren gesmeten, goed bedoeld natuurlijk, over dat het zo een vaart wel niet zal lopen. Dat kind nummer drie het snelst komt en het daarna weer moeilijker wordt. Of verhalen over drie droombevalling en dan de vierde die verkeer lag etc. Maar dergelijke verhalen helpen dus niet. En ik werd gewaarschuwd bij het prille begin van mijn zwangerschap. “Als jij iets voelt, moet je direct naar het ziekenhuis afzakken.”

Dus nu nog wat genieten zeker van dat zwanger zijn!?!

Dat was trouwens de vorige keer het probleem. Ik voelde niet zo heel veel. Dacht nog uren de tijd te hebben. Als je bij aankomst in het ziekenhuis (al goed dat ik niet wou dat mijn water thuis brak) verneemt dat ze dadelijk de arts bellen en alles eerst klaar zetten voor de bevalling en je dan pas inschrijven, dan is dat surreëel. Niet te bevatten tot je in geen tijd persweeën krijgt en dus amper tijd hebt om te bevatten dat het zover is. Maar vooral ook voorafgaand aan die persweeën amper pijn hebt gehad en die natuurlijke verdoving nog niet echt geregeld is. Dan heb je bij een volgende schrik.

Misschien dat sommigen voor dergelijk scenario zouden tekenen maar ik dus niet. De weeënstormen bij de andere twee waren ook best de hel maar dan toch liever dat dan het geboorteverhaal van Céleste. Helaas heb je niet te kiezen he en is het dus afwachten.

Maar zoals ik de situatie er nu uitziet, hoop ik dat papa in de buurt is wanneer het begint. Mijn lijstje afgewerkt is en ik mij wat zekerder van mezelf voel. Al weet ik nu al dat ik de komende weken vaak nog slapeloze, piekerende nachten zal hebben. Maar het komt goed… daar moeten we in geloven. Dus nu nog wat genieten zeker van dat zwanger zijn!?!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

9 reacties

  1. Oh ik snap die angst voor een snelle bevalling! Mijn tweede is zonder gynaecoloog geboren, ik ben op 20 min tijd van 5 naar 10 cm gegaan en dacht dat ik doodging. Maar vlak erna liep ik alweer rond en was er van die pijn niets meer te merken, dat was dan weer een voordeel. Je kan het idd nooit voorspellen. Alvast veel succes!

  2. Toen ik mijn vrees uitte nooit tijdig in het ziekenhuis te geraken bij de bevalling van nummertje drie (ik had een supersnelle tweede bevalling) stelde mijn gynaecoloog mij gerust dat het absoluut geen probleem was om de andere twee mee te brengen naar het verloskwartier. Het bracht wat rust in mijn hoofd en dat was nodig. En nummertje drie heeft heel rustig haar tijd genomen om ter wereld te komen.

    1. Ja ik vermoed dat ze daar geen probleem van maken maar het is liever niet iets dat ik wil. Céleste kan je ook nog niet even ergens zetten of bij een vreemde op de arm, dus dat zou wat geven ;-) en hier is de tendens telkens sneller en sneller…

  3. Als ik nu nog een keer zou moeten bevallen zal ik uh beetje bang zijn, een jaar na de geboorte van mijn meisje zit alles nog vers in mijn geheugen. Ook snel en zonder pijnstilling, simpel weg omdat het te snel ging om überhaupt een pijnstiller te krijgen. (maar ergens wilde ik dit ook niet)

    Succes met de laatste lootjes en het moment!

  4. Heel veel succes en probeer idd nog maar wat te genieten.
    Hier was de 3e bevalling ook de snelste. Om 1u30 wakker geworden ‘s nachts, niet veel later al persweeen en om 2u15 was ons klein meneertje er al.
    En ik had geen stress om op tijd in bet ziekenhuis te geraken zonder kids en met papa maar wel of mijn vroedvrouw nog op tijd bij ons thuis ging geraken (wat ze gelukkig deed, ze was nog op tijd voor de laatste 3 persweeen ?)
    Ik vond het de makkelijkste bevalling tot achteraf, want ik verloor heel veel bloed.
    Mijn vroedvrouw vertelde me dat je nooit kan weten hoe het zal uitdraaien, ze hadden er veel waarbij het snel ging maar evengoed veel waarbij het zelfs nog langer duurde dan de eerste twee.
    Dus niet teveel piekeren, die baby komt ooit en je hebt het al 3x gedaan, de 4e bevalling doorsta je vast met glans!