Vierde keer zwanger, wat ook betekent vierde keer dat eerste trimester doorgekomen. En hoewel het de vierde keer is, was ik toch alweer vergeten hoe die eerste periode eraan toegaat. Genoeg reden dus om even stil te staan bij die eerste twaalf weken zwangerschap. Al is het maar omdat ik het zo nooit meer kan vergeten…
-
De moeilijkheid om te blijven zwijgen
Zwanger en dan wil je uiteindelijk niks liever dan het vertellen aan de hele wereld. Maar er kan nog zoveel verkeerd lopen in die eerste periode. Daarom zwijg je… maar eerlijk, tegen dichte vrienden en familie lukte mij dat gewoon niet. Deze keer niet, maar ook alle vorige keren niet. Te moeilijk voor mij… Herkenbaar? Of kunnen jullie dat, kei lang dat geheim bij je dragen?
-
Alles wordt anders
Van zodra je zwanger bent, is er allerlei aan de hand met je lijf. Soms nog voor je het zelf weet, merk je allerlei lichamelijke veranderingen op. Pijnlijke borsten, ongemakkelijk, snel buiten adem… het hoort er precies allemaal bij. Maar verder leiden je emoties ook een eigen leven. Hormonen zeker?!? Die emoties blijven trouwens een eigen leven leiden, de hele zwangerschap door. Dat weet ik nog wel, haha.
-
Misselijkheid
Het is een cliché maar het lijkt toch wel bij een zwangerschap te horen. Misselijk, wanneer je opstaat, wanneer je maag leef is en/of gewoon de hele dag door. Gelukkig viel het bij mij deze keer mee maar echt, hoe ziek en mottig kan een mens zich eigenlijk voelen? Deze keer heb ik het vooral als mijn maag te leeg is, als ik te zware fysieke inspanningen doe en als ik gegeten heb… Ochtendmisselijkheid, daar heb ik deze keer gelukkig wel geen last van.
-
Ik voel me lelijk
Aangezien niemand echt weet wat er met je aan de hand is, vond ik het bijzonder moeilijk om mij goed in mijn vel te voelen. Zwangerschap vier betekent hier: heel snel een buikje. Eentje die ik probeerde weg te stoppen, maar daardoor lijk je eigenlijk 20 kg zwaarder dan je effectief weegt. Verder zie je er elke dag een beetje meer als lijk uit. Om nog maar te zwijgen over de bad hair days die zich in recordtempo opvolgen… Ja, ik voelde me de afgelopen weken dus echt een kwal.
-
Dodelijk vermoeid
Dit moet hetgeen zijn dat ik het meest was vergeten en eigenlijk het ergste vind. Het eerste trimester staat sowieso gelijk aan vermoeid zijn. Hoeveel uren je ook slaapt, na vijf minuten uit je bed lijkt het alsof je er alweer een volledige dagtaak hebt opzitten. Ik moet me letterlijk door de dagen slepen en alles waar ik normaal energie van krijg, zuigt me nu alleen maar leeg. Ik hoop dus dat dit snel over is… Maar net zoals de andere keren zal het nu ook weer plots verdwijnen en weet ik even later al niet meer hoe vermoeiend deze tijd eigenlijk was.
-
Food
Geen enkele zwangerschap was tot nu toe helemaal gelijk. Ook deze keer gaat het eigenlijk helemaal anders. Toch was er telkens wel iets met onze voeding. De allereerste keer vond ik alles vies, werd ik van alles misselijk en kon ik mijn koelkast niet open trekken zonder braakneigingen. Bij Baptiste moest ik vooral continu eten en bij Céleste zat het ergens tussenin. En deze keer? Deze keer word ik niet ziek bij de aanblik en/of geur van eten. Maar echt genieten van eten kan ik ook niet meer. Zo ben ik normaal een zoetekauw, terwijl me dit nu niks zegt. Idem met alles eigenlijk wat ik echt lekker vind. Bijgevolg sla ik vaak een maaltijd over… Om daarna zo ziek als een hond te zijn omdat mijn maag te leeg is. Om daarna te eten en achteraf ongemakkelijk te zijn van een veel te volle maag… Zwanger zijn, ’t is ook nooit goed hé, haha…
Bij deze, een kleine klaagzang. Ik weet het. Het is in functie van iets moois en we hebben het er ook helemaal voor over. Maar vandaag moest ik toch even zagen want oh wat kijk ik nu al uit naar bevallen.. Nog maar 7 maanden te gaan, haha!
Dat zwijgen, ik heb dat nooit begrepen. Als er iets misgaat, dan wil ik dat evengoed delen en daar niet alleen mee rondlopen. Dat is zo’n gigantisch taboe en ik snap eigenlijk echt niet waarom. De dichte kring wist het altijd redelijk meteen, ik zag ook geen enkele reden om te zwijgen. Een miskraam hoeft toch niet doodgezwegen te worden, dat is zo ingrijpend. We mogen dat best erkennen en troost bieden, zoveel gezinnen maken het – jammer genoeg – mee.
Dichte kring wist dat hier ook hoor maar verder vind ik dat sowieso moeilijk
Oh, wat fijn! (En ook: courage! ;)
Hier werd er gezwegen tot ik 3 maand zwanger was. Maar eerlijk gezegd mocht dat stilzwijgen van mij iets langer duren (de papa kon niet meer zwijgen) :) Ik vond dat echt genieten, de baby en ikzelf. Geen anderen op ons wereldje.
En dat moe zijn? Zo herkenbaar! Ik sliep in den tijd 12 à 13 uren per nacht en ik liep nog als een zombie rond :D
Al die ongemakken, die klinken wel alsof ik twee jaar zwanger ipv ziek was ;)
Hopelijk ben je binnenkort minder misselijk